Ένας Γερμανός στο Μάντσεστερ

Ένας Γερμανός στο Μάντσεστερ by The_Stranger

21/03/2010, 21:38
Filed under: Παίκτες

Πώς θα αισθανόσασταν αν η ομάδα σας αποκτούσε έναν άγνωστο νεαρό ποδοσφαιριστή, ο οποίος είχε χαρακτηριστεί στο παρελθόν «εγκληματίας πολέμου»; Μάλλον δε θα σας άρεσε και πολύ, έτσι; Κι όμως, ένας τέτοιος «εγκληματίας πολέμου» είναι ένας από τους κορυφαίους τερματοφύλακες στην ιστορία του αγγλικού (και όχι μόνο) ποδοσφαίρου. Είναι ο Μπερτ Τράουτμαν.

Ο Μπερτ Τράουτμαν γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1923 στη Βρέμη της Γερμανίας. Από μικρός έπαιζε ποδόσφαιρο και χάντμπολ και, σκοπεύοντας να δείξει τις ικανότητές του στον αθλητισμό, το 1933, σε ηλικία 10 ετών, εντάχθηκε στην Γιούνγκφολκ, την μετέπειτα ναζιστική νεολαία.

Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τράουτμαν υπηρέτησε στην Λουφτβάφε, την αεροπορία της ναζιστικής Γερμανίας, αρχικά σαν ασυρματιστής και τελικά σαν αλεξιπτωτιστής. Είχε πλούσια δράση και μάλιστα παρασημοφορήθηκε για την προσφορά του στη χώρα. Όμως, το 1944, κι ενώ ήταν πια φανερό ότι η Γερμανία θα έχανε τον πόλεμο, ο Τράουτμαν συνελήφθη στη Νορμανδία από έναν Βρετανό στρατιώτη και οδηγήθηκε στη φυλακή. Αρχικά τον έστειλαν στην Οστάνδη, στο Βέλγιο, απ’όπου βρέθηκε στο Έσεξ της Αγγλίας, όπου και πέρασε από ανάκριση. Επειδή είχε καταταγεί εθελοντικά στον γερμανικό στρατό και ήταν από νεαρή ηλικία μέλος ναζιστικής οργάνωσης, θεωρήθηκε κρατούμενος «τρίτης» κατηγορίας, δηλαδή Ναζί. Αργότερα, μεταφέρθηκε σε άλλες φυλακές, όπου «υποβιβάστηκε» σε κρατούμενο «δεύτερης» κατηγορίας, δηλαδη όχι Ναζί. Τελικά, έμεινε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Λάνκασαϊρ μέχρι το 1948.

Στη φυλακή, ο Τράουτμαν δεν ξέχασε την τέχνη του: Συμμετείχε συχνά σε ποδοσφαιρικούς αγώνες που διοργανώνονταν μεταξύ των κρατουμένων και ερασιτεχνικών ομάδων. Κανονικά δεν αγωνιζόταν σαν τερματοφύλακας, όμως κατά τη διάρκεια ενός αγώνα κόντρα στην ερασιτεχνική Χέιντοκ Πάρκ, τραυματίστηκε και άλλαξε θέση με τον κανονικό τερματοφύλακα , Γκίντερ Λουρ. Αυτή ήταν και η πρώτη του επαφή με τη θέση στην οποία θα διέπρεπε στο μέλλον.

Το 1948, όταν το στρατόπεδο έκλεισε, ο Τράουτμαν είχε δύο επιλογές: Είτε να επιστρέψει στην κατεστραμμένη Γερμανία, είτε να παραμείνει στην Αγγλία. Τελικά, αποφάσισε να μείνει στη Γηραιά Αλβιώνα, δουλεύοντας σε φάρμα στο Λίβερπουλ. Παράλληλα με τη δουλειά του, έπαιζε σαν τερματοφύλακας σε μια τοπική ομάδα, την Σεντ Έλενς. Μέσα σε έναν χρόνο, η φήμη του εξαπλώθηκε και έξω από το Λίβερπουλ κι έτσι τον Οκτώβριο του 1949 ήρθε η πρώτη και τελευταία του μεταγραφή: Υπέγραψε ερασιτεχνικό συμβόλαιο με την Μάντσεστερ Σίτι, το οποίο σύντομα έγινε επαγγελματικό.

Φυσικά, η μεταγραφή αυτή δεν πέρασε στα «ψιλά γράμματα». Η προσθήκη ενός πρώην στρατιώτη της Λουφτβάφε στο ρόστερ μιας αγγλικής ομάδας, μετά από έναν τραγικό και πολύνεκρο πόλεμο, ήταν μια ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη κίνηση. Έτσι, οι οπαδοί της ομάδας απείλησαν να μποϊκοτάρουν τα εισιτήρια διαρκείας, ενώ τα γραφεία της Μάντσεστερ Σίτι πλημμύρισαν από επιστολές διαμαρτυρίας. Και σαν να μην έφτανε το παρελθόν του Τράουτμαν, ήταν και το παρελθόν της θέσης την οποία αναλάμβανε εξαιρετικά βαρύ: Ο Τράουτμαν κλήθηκε να καλύψει το τεράστιο κενό που είχε αφήσει πίσω του ο Φρανκ Σουιφτ, ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες στην ιστορία του συλλόγου.

Τουλάχιστον, είχε από την πρώτη στιγμή τη στήριξη των νέων του συμπαικτών – τουλάχιστον έτσι φαινόταν, γιατί στην πραγματικότητα και αυτοί ήταν επιφυλακτικοί. Ο αρχηγός της ομάδας, Έρικ Γουέστγουντ, διασκέδασε τις εντυπώσεις από την απόκτηση του Τράουτμαν, δηλώνοντας: «Δεν γίνεται πόλεμος σε αυτά τα αποδυτήρια«, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στον Γερμανό γκολκίπερ.

Δε χρειάστηκε πολύς καιρός για να του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης και οι οπαδοί της ομάδας. Ήταν αρκετό ένα παιχνίδι, στις 19 Νοεμβρίου του 1949, κόντρα στην Μπόλτον. Το πρώτο του παιχνίδι με τη φανέλα της Σίτι. Ήταν τέτοιο το ταλέντο του, που οι οπαδοί της ομάδας σταμάτησαν να τον βρίζουν στη μέση του ματς, ενώ δεν τον έβρισαν σχεδόν ποτέ από τότε. Αντίθετα, βέβαια, οι οπαδοί των άλλων ομάδων δεν ήταν το ίδιο ευαίσθητοι. Τον αποκαλούσαν «ναζί» και αποσπούσαν την προσοχή του – μάλιστα, σε ένα παιχνίδι τον Δεκέμβριο του 1949, δέχτηκε 7 γκολ από την Ντέρμπι Κάουντι.

Η πρώτη επίσκεψη του Τράουτμαν στο Λονδίνο, την αγγλική πρωτεύουσα, έλαβε χώρα τον Ιανουάριο του 1950, σε ένα παιχνίδι στην έδρα της Φούλαμ. Η οπαδοί της γηπεδούχου ομάδας φυσικά δεν του χαρίστηκαν, αποκαλώντας τον επίσης «ναζί«. Ωστόσο, ήταν τόσο εντυπωσιακή η εμφάνισή του στο παιχνίδι, που έληξε με 1-0 (αντί για… 10-0!) υπέρ της Φούλαμ, που στο τέλος αποθεώθηκε από τον κόσμο.

Οι εντυπωσιακές του εμφανίσεις συνεχίστηκαν, και το 1952 η χάρη του έφτασε μέχρι την πατρίδα του, τη Γερμανία. Η Σάλκε κατέθεσε πρόταση 1.000 λιρών στην Σίτι για να τον αποκτήσει, όμως οι Citizens απέρριψαν χωρίς δεύτερη σκέψη την πρόταση, υποστηρίζοντας ότι «ο Τράουτμαν αξίζει 20 φορές περισσότερα«.

Επίσης, το 1953, ο Τράουτμαν συναντήθηκε με τον ομοσπονδιακό τεχνικό της Δυτικής Γερμανίας, Ζεπ Χερμπέργκερ, ώστε να συζητήσουν το ενδεχόμενο κλήσης του στην εθνική ομάδα. Όμως, πολιτικοί και ταξιδιωτικοί λόγοι εμπόδιζαν τον Γερμανό τερματοφύλακα να αγωνιστεί στα Πάντσερ, αν δεν ανήκε σε γερμανική ομάδα, κάτι που δε συνέβη ποτέ. Έτσι, ο Τράουτμαν δεν αγωνίστηκε ποτέ σε εθνικό επίπεδο.

Το 1955, ο Τράουτμαν έγινε ο πρώτος Γερμανός που αγωνίστηκε σε τελικό του Αγγλικού Κυπέλλου – έστω κι αν η Σίτι έχασε το Κύπελλο από την Νιούκασλ, με σκορ 3-1.

Όμως η εμφάνιση που έκανε διάσημο ανά τον κόσμο τον Τράουτμαν ήρθε ένα χρόνο αργότερα, στον τελικό του Κυπέλλου του 1956, κόντρα στην Μπέρμιγχαμ. Στο 75ο λεπτό, κι ενώ το σκορ ήταν 3-1 υπέρ της Σίτι, ο Τράουτμαν βούτηξε για να μπλοκάρει την μπάλα, όμως συγκρούστηκε με τον Πίτερ Μέρφι της Μπέρμιγχαμ, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά στον αυχένα. Η Σίτι δεν είχε δικαίωμα αλλαγής, κι έτσι ο Τράουτμαν συνέχισε να υπερασπίζεται τα δίχτυα της ομάδας του, έστω και τραυματίας. Και τα κατάφερε εξαιρετικά, σώζοντας την Σίτι σε τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις και χαρίζοντάς της το Κύπελλο.

Ο Τράουτμαν δεν έδωσε σημασία στον τραυματισμό του, περιμένοντας ότι ο πόνος στον αυχένα θα περνούσε από μόνος του. Βλέποντας, όμως, ότι ο πόνος επέμενε, την επόμενη μέρα πήγε στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί του είπαν πως δεν ήταν τίποτα και θα περνούσε από μόνο του. Τρεις μέρες μετά, και αφού ο πόνος δεν υποχωρούσε, αποφάσισε να πάρει και μια δεύτερη γνώμη. Υποβλήθηκε σε ακτινογραφία, η οποία έδειξε ότι η σύγκρουσή του με τον Μέρφι είχε προκαλέσει εξάρθρωση πέντε σπονδύλων στον αυχένα, ο δεύτερος εκ των οποίων είχε κυριολεκτικά κοπεί στα δύο! Ο τραυματισμός αυτός λίγο έλειψε να κοστίσει στον Τράουτμαν τη ζωή του – κι όμως, αυτός συνέχισε να παίζει σε εκείνο το παιχνίδι, με αξιοθαύμαστη αυτοθυσία…

Μέχρι το 1964, όταν και αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, ο Τράουτμαν αγωνίστηκε σε 545 αγώνες με τη φανέλα της Μάντσεστερ Σίτι, ενώ προς τιμήν του διοργανώθηκε την ίδια χρονιά ένας φιλικός αγώνας μεταξύ μιας μικτής ομάδας παικτών από τις δύο ομάδες του Μάντσεστερ (μεταξύ των οποίων και οι Μπόμπι Τσάρλτον, Ντένις Λο) και της Εθνικής Αγγλίας. Ακολούθησε μια μάλλον μέτρια προπονητική καριέρα, αλλά και μία μακρόχρονη αποστολή της Γερμανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, χάρη στην οποία βρέθηκε να προωθεί το ποδόσφαιρο σε χώρες όπως η (τότε) Βιρμανία, η Υεμένη και το Πακιστάν. Το 1988 αποσύρθηκε και από αυτήν τη δραστηριότητα και από τότε μένει μόνιμα στην Ισπανία μέχρι και σήμερα.

Το κατόρθωμα του Μπερτ Τράουτμαν ήταν εντυπωσιακό: Σε μια περίοδο αντιγερμανικού μένους, κατάφερε να στεριώσει σε μια αγγλική ομάδα, και μάλιστα να αγαπηθεί από τους οπαδούς της, παρά τις αρχικές αντιδράσεις. Και φυσικά, κέρδισε με το σπαθί του την αναγνώριση και τον σεβασμό των συναδέλφων του. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που είπε γι’αυτόν ο θρυλικός προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ματ Μπάσμπι: «Μην προσπαθείς να σκεφτείς πού θα στείλεις την μπάλα όταν έχεις απέναντι τον Τράουτμαν. Πρώτα σούταρε, και μετά σκέψου. Αν κάτσεις και το σκεφτείς, θα διαβάσει τη σκέψη σου και θα σταματήσει το σουτ«.

Αλλά και η ομάδα του, η Μάντσεστερ Σίτι, τον τίμησε, τοποθετώντας ένα άγαλμά του στο μουσείο της ομάδας. Είναι το εικονιζόμενο:

Αλλά το πραγματικό ποδοσφαιρικό του «παράσημο» πρέπει να είναι η εξής ατάκα του αξεπέραστου Λεβ Γιασίν: «Έχουν υπάρξει μόνο δύο τερματοφύλακες παγκόσμιας κλάσης: Ο ένας ήταν ο Λεβ Γιασίν, ο άλλος ήταν εκείνο το παιδί από τη Γερμανία που έπαιξε στη Μάντσεστερ: Ο Τράουτμαν«. Όταν ο κατά τεκμήριο καλύτερος τερματοφύλακας όλων των εποχών σε βάζει στο ίδιο επίπεδο με τον εαυτό του, τότε μπορείς να είσαι περήφανος… Πολύ περήφανος…