stokegeo
The_StrangerΑπό το 1969 μέχρι σήμερα ο Νίκος Αλέφαντος φωνάζει σε όλους μας «μάθετε μπαλίτσα από τον άρχοντα!» καθισμένος στην άκρη του πάγκου κάποιας ομάδας!
Τριανταπέντε και βάλε χρόνια στην προπονητική ο λατρεμένος «Αλέφας» έχει ζήσει και (κυρίως) πει σχεδόν… τα πάντα όλα! Επίσης, επαινέθηκε (από «φίλους» και «εχθρούς»), μισήθηκε, τον σατίρισαν, τον κορόιδεψαν, όμως το ότι έχει γράψει τη δική του «σελίδα» στο μεγάλο «βιβλίο» του ποδοσφαίρου μας μένει και δεν πρόκειται να αλλάξει, είναι το πιο μεγάλο του «παράσημο».
Δεν έχει νόημα να παραθέσουμε εδώ ξανά ατάκες ή κατορθώματά του, πάνω κάτω έχετε δεν μπορείτε να μην έχετε μια σχετικά καλή εικόνα για αυτά!
Όλα τούτα τα χρόνια, ωστόσο, παράλληλα με τα ευφυολογήματα, τις «εκρήξεις», τις συχνές απολύσεις από συλλόγους, τις με εκπληκτικό τρόπο δοσμένες (λ.χ. με καρέκλες ή κεφτέδες) ποδοσφαιρο-αναλύσεις, τις αλλοιώσεις (σκόπιμες ή λόγω άγνοιας;) ονομάτων άλλων τεχνικών ή ποδοσφαιριστών οι οποίες βγάζουν γέλιο, το τι «εκόμισε εις» τον χώρο του φούτμπολ, κλπ, ο Αλέφαντος πήρε κανένα τρόπαιο (κάτι που είναι, άλλωστε, ο απώτατος σκοπός ενός προπονητή);
Ρίχνοντας μία ματιά στη μακρά σταδιοδρομία του διαπιστώνει κανείς ότι οι τίτλοι του Αλέφαντου είναι, όλοι κι όλοι, τρεις: δύο πρωταθλήματα Β’ Εθνικής (ΠΑΣ Γιάννινα 1974, Πιερικός 1975) και ένα Κύπελλο Κύπρου (ΑΠΟΕΛ, 1997).
Από αυτά τα έπαθλα σαφώς το πιο σημαντικό είναι το τελευταίο, στο οποίο πιστεύουμε ότι αξίζει να κάνουμε μία μικρή αναφορά.
17 Μαΐου 1997. Στο Μακάρειο Στάδιο της Λευκωσίας ο ΑΠΟΕΛ (του «Αλέ») κοντραρίστηκε με την Ομόνοια, στο κλασικό ντέρμπι της «Μεγαλονήσου».
Τελικό αποτέλεσμα, 2-0 για τους «γαλαζοκίτρινους», χάρη σε γκολ από τους Κώστα Φασουλιώτη στο 88′ και Ανδρέα Σωτηρίου στο 100′.
Ναι, καλά διαβάσατε: το δεύτερο γκολ του «Θρύλου» μπήκε όντως στο 100ό λεπτό, ή, για να ακριβολογούμε, στο 90’+10′! Πώς και «τράβηξε» τόσο πολύ το ματς; Ο διαιτητής κράτησε δέκα λεπτά καθυστερήσεις αφού εκτός του τερέν γινόταν… το σώσε (όπως θα δείτε και στο βίντεο που ακολουθεί)!
Στο 04:30 του βίντεο θα ακούσετε τις επινίκιες δηλώσεις του Αλέφαντου!
Ιδού και οι συνθέσεις εκείνου του τελικού:
ΑΠΟΕΛ: Πετρίδης, Αριστοκλέους, Ζερμάνις, Χριστοδούλου, Χαραλάμπους (29’ Τιμοθέου), Κόζμα, Φασουλιώτης, Αλεξάνδρου (46’ Κίπριχ), Α. Σωτηρίου, Γ. Ιωάννου, Χατζηλούκας (Ππούνας).
Ομόνοια: Χαρίτου, Λοϊζίδης (89’ Παναγιώτου), Γουάιτ, Ευαγγέλου, Γ. Καλοθέου, Σάκης (88’ Νακόε), Νικολάου (90’ Γιατρού), Ιωακείμ, Κιτάνοφ, Καϊάφας, Ξιούρουππας.
Παρεμπιπτόντως, δεν είναι εκπληκτικό που αυτός ο τελικός ήταν τόσο «εκρηκτικός» όσο και ο χαρακτήρας του «Αλέφα»;
Τέλος, ας δούμε τον έναν και μοναδικό, Νίκο Αλέφαντο, να απολαμβάνει την πιο σημαντική «κούπα» της καριέρας του!
Filed under: Γεγονότα, Γκολ, Ολυμπιακοί Αγώνες, Παίκτες | Ετικέτες: Iván Amaya, Ισπανία, Ιβάν Αμάγια, Καμερούν, Ολυμπιακοί Αγώνες 2000
Κάθε χρόνο, όταν φτάνει η 30ή Σεπτεμβρίου, ο Ιβάν Αμάγια Καράθο «γιορτάζει» την επέτειο μίας από τις πιο… γκαντέμικες ημέρες της ζωής του!
Μάλιστα, η ατυχία του Ισπανού αυτού αμυντικού εκείνη την ημέρα ήταν τόσο μεγάλη, ώστε έπαιξε ρόλο στο να σημειωθεί μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου!
Μία τόσο… ιδιάζουσα κακοτυχία, λοιπόν, αξίζει αφιέρωμα, δεν νομίζετε; Ε, το κάναμε!
Flashback. 30 Σεπτεμβρίου 2000. Ο μεγάλος τελικός του ποδοσφαιρικού τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων του Σίδνεϊ αρχίζει και το χρυσό μετάλλιο διεκδικούν η Ισπανία και το Καμερούν.
Στους ομίλους της διοργάνωσης η «φούρια ρόχα» είχε βγει δεύτερη, πίσω από τη Χιλή (με νίκες επί των Νοτίου Κορέας και Μαρόκου). Στα προημιτελικά είχε θέσει εκτός συνέχειας την Ιταλία (1-0), ενώ στα ημιτελικά είχε αποκλείσει τις ΗΠΑ (3-1). Ο Αμάγια ήταν βασικός σε όλα αυτά τα παιχνίδια (κι όχι άδικα, αφού προερχόταν από καλή σεζόν με τη Ράγιο Βαγεκάνο) ενώ πλάι του είχε μερικούς φερέλπιδες ποδοσφαιριστές που ακόμη δεν είχαν γίνει ο Κάρλες Πουγιόλ, ο Τσάβι, ο Κάρλος Μαρτσένα, ο Νταβίντ Αλμπέλδα και ο Ραούλ Ταμούδο…
Τα «αδάμαστα λιοντάρια» της Αφρικής, από την άλλη, είχαν επίσης τερματίσει δεύτερα στους ομίλους (έχοντας νικήσει το Κουβέιτ και φέρει «Χ» με ΗΠΑ και Τσεχία). Στους «8» λύγισαν με 2-1 στην παράταση τη Βραζιλία (η οποία είχε στη σύνθεσή της ένα νεαρό βιρτουόζο μεσοεπιθετικό που τον έλεγαν Ροναλντίνιο) και στους «4» έθεσαν νοκ άουτ, με το ίδιο σκορ, τη Χιλή. Μεγάλη συμβολή σε αυτές τις επιτυχίες τους είχαν ο σούπερ σταρ τους, ο πολύπειρος Πατρίκ Εμπομά, ο φοβερός και τρομερός φορ Σαμουέλ Ετό, που τότε «έχτιζε» το όνομά του στη Μαγιόρκα, ο (πρωταθλητής Ευρώπης την ίδια χρονιά με τη Ρεάλ Μαδρίτης) Γκέρεμι, ο μπακ Λαουρέν (ο «Λαουρέν της Άρσεναλ», για την ακρίβεια) και οι εξαιρετικοί Πατρίκ Σουφό, Ιντρίς Καμενί, Μοντέστ Εμπαμί, Ντανιέλ Κομέ και Πιέρ Βομέ, οι οποίοι έκαναν καλές καριέρες τα επόμενα χρόνια στην Ευρώπη.
Να αναφερθεί, ωστόσο, εδώ πως το «λιθαράκι» τους ώστε να πάνε οι Καμερουνέζοι στον τελικό είχαν βάλει και τέσσερα «δικά μας παιδιά»: ο μέσος Ζοέλ Επαλέ, που τότε έπαιζε στον Εθνικό Πειραιά (και πιο μετά τον είδαμε σε Παναχαϊκή, Άρη, Ηρακλή, Παναθηναϊκό), ο αμυντικός Σερζ Μίμπο, ο οποίος πήγε στην Αυστραλία ως παίκτης της Παναχαϊκής, ο επίσης αμυντικός Πατρίς Αμπαντά του Απόλλωνα Καλαμαριάς (πέρασε κι απ’ τον ΠΑΟΚ) και ο ανασταλτικός χαφ Σερζ Μπράνκο, ο οποίος τη σεζόν 2009/10 φόρεσε τη φανέλα του Λεβαδειακού!
Πίσω στον τελικό και στο… δράμα του Αμάγια, όμως. Η λήξη του πρώτου ημιχρόνου βρήκε το φαβορί, την Ισπανία, με τον άσο της Ράγιο βασικό και πάλι, να προηγείται με 2-0 χάρη σε γκολ από τους Τσάβι (2′) και Γκάμπρι (45’+2′ – ναι, καλά καταλάβατε, για τον άλλοτε μέσο της Μπαρτσελόνα πρόκειται!). Επίσης, στο 3′ η ιβηρική ομάδα είχε χάσει και πέναλτι, με τον Μιγκέλ Άνχελ Ανγκούλο (άλλη παικτάρα κι αυτή, της Βαλένθια τότε).
Στο ξεκίνημα της επανάληψης, και πιο συγκεκριμένα στο 53′, οι Καμερουνέζοι ξαναμπήκαν στη διεκδίκηση της νίκης με αυτογκόλ του… Αμάγια (το μαρτύριο του οποίου τότε άρχιζε)! Ο Εμπομά «γέμισε» από δεξιά, η μπάλα χτύπησε στον Ισπανό, άλλαξε πορεία και κατέληξε στο βάθος της εστίας της «φούρια ρόχα»!
Η εξέλιξη αυτή έδωσε θάρρος στα «αδάμαστα λιοντάρια» τα οποία βγήκαν στην επίθεση και, μόλις πέντε λεπτά μετά, έφεραν το ματς στα ίσα, με γκολ του Ετό!
Σαν να μην έφθανε αυτή η «ψυχρολουσία» για τους Ισπανούς, στο 70′ αποβλήθηκε ο Γκάμπρι. Ακολούθως οι μεν Ευρωπαίοι ήταν πλέον πιο προσεκτικοί στην άμυνα, οι δε Αφρικανοί δεν ήθελαν να ρισκάρουν κι έτσι το 2-2 έμεινε μέχρι το τέλος της κανονικής διάρκειας. Στο μεταξύ, οι Ισπανοί είχαν μείνει… με εννέα παίκτες, καθώς στο 91′ είδε την κόκκινη και ο φορ Χοσέ Μάρι!
Στην 30λεπτη παράταση οι Ισπανοί κράτησαν με νύχια και με δόντια την ισοπαλία, κλείνοντας όλους τους διαδρόμους για τους Καμερουνέζους (σ.σ. λίγα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη ακυρώθηκε καθαρό γκολ της αφρικανικής ομάδας ως οφσάιντ) και το παιχνίδι οδηγήθηκε στα πέναλτι.
Μέχρι το δεύτερο χτύπημα υπήρχε απόλυτη ευστοχία. Στο τρίτο πέναλτι των Ισπανών, όμως, ο Αμάγια, που ανέλαβε την ευθύνη, έστειλε τη μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι και άουτ!
Έπειτα οι δύο ομάδες συνέχισαν να είναι εύστοχες, με τον Βομέ να εκτελεί το 5ο και τελευταίο πέναλτι των Καμερουνέζων και να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα για το τελικό 5-3: το Καμερούν είχε ανατρέψει προγνωστικά και σκορ και είχε πάρει, για πρώτη φορά στην ιστορία του, το χρυσό μετάλλιο, δημιουργώντας αίσθηση!
Φουκαρά Αμάγια! Και αυτογκόλ και χαμένο πέναλτι και χαμένο ματς…
Άμα δεν σε «θέλει»…
Τρελοποδόσφαιρο 