stokegeo
The_StrangerFiled under: Γεγονότα
Το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές σε αυτό το blog και θα συνεχίσουμε να το λέμε: Το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και σημαντικότερο από 22 μαντράχαλους που κυνηγάνε μια μπάλα. Σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, μπορεί να είναι και ζήτημα ζωής ή θανάτου, όπως θα δείτε και στη συγκλονιστική ιστορία που σας παρουσιάζουμε σήμερα.
Καλοκαίρι του 1942. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, και οι Ναζί έχουν καταλάβει μεταξύ άλλων και το Κίεβο, τη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας. Αντιμέτωποι με την αντίδραση των Ουκρανών στο ναζιστικό καθεστώς, οι Ναζί προσπαθούν να κατευνάσουν το κοινό αίσθημα, χρησιμοποιώντας σαν «όπλο» το ποδόσφαιρο: Υποστηρίζουν τη δημιουργία ενός τοπικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, ώστε να ξεχαστούν οι κάτοικοι του Κιέβου και να μειωθούν οι αντιστάσεις τους. Αυτό που δεν υπολογίζουν, όμως, είναι η απίστευτη Σταρτ…
Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Σεπτέμβριο του 1941, οι Ναζί είχαν εισβάλει στο Κίεβο, εκτελώντας περίπου 100.000 Εβραίους. Οι Σοβιετικοί στρατιώτες συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πολλοί πέθαναν από τις κακουχίες, άλλοι εκτελέστηκαν επιτόπου, ενώ κάποιοι εστάλησαν στη Γερμανία σαν εργάτες (σκλάβοι, κατ’ουσίαν). Οι πιο τυχεροί, αυτοί που οι Ναζί θεωρούσαν ακίνδυνους, αφέθηκαν ελεύθεροι, να ζήσουν στο κατεχόμενο Κίεβο, άστεγοι και άποροι.
Ένας από αυτούς ήταν ο Μίκολα Τρούσεβιτς, τερματοφύλακας της θρυλικής Ντινάμο Κιέβου πριν την εισβολή των Ναζί. Ο Τρούσεβιτς βρήκε γρήγορα δουλειά σε ένα αρτοποιείο, του οποίου διευθυντής ήταν ο Ιωσήφ Κόρντικ, φανατικός οπαδός της Ντινάμο. Ο Κόρντικ ήταν αυτός που είχε την ιδέα να δημιουργήσει μια ποδοσφαιρική ομάδα για το αρτοποιείο του, και ο Τρούσεβιτς ανέλαβε να την υλοποιήσει. Αναζήτησε τους παλιούς του συμπαίκτες στο Κίεβο, και τελικά βρήκε επτά από αυτούς, καθώς και τρεις ακόμα παλιούς παίκτες της Λοκομοτίβ Κιέβου. Έτσι, με αυτούς τους έντεκα ποδοσφαιριστές, σχηματίστηκε η Σταρτ.
Με δεδομένη την πρόθεση των Ναζί να χρησιμοποιήσουν το τοπικό πρωτάθλημα σαν «δούρειο ίππο», οι παίκτες της Σταρτ αντιμετωπίζουν ένα δίλημμα: Να συμμετάσχουν σε αυτό το πρωτάθλημα, ενισχύοντας ουσιαστικά τον σκοπό των Ναζί, ή όχι; Τελικά, αποφασίζουν να συμμετάσχουν. Τα λόγια του Τρούσεβιτς είναι χαρακτηριστικά των προθέσεών τους: «Δεν έχουμε όπλα, αλλά μπορούμε να πολεμήσουμε με τις νίκες μας στο γήπεδο. Για ένα διάστημα, οι παίκτες της Ντινάμο και της Λοκομοτίβ θα παίζουν με ένα χρώμα, το χρώμα της σημαίας. Οι φασίστες πρέπει να καταλάβουν ότι αυτό το χρώμα είναι ανίκητο». Φυσικά, το χρώμα της ομάδας ήταν το κόκκινο, το χαρακτηριστικό χρώμα της Σοβιετικής Ένωσης.
Το καλοκαίρι του 1942, λοιπόν, το πρωτάθλημα ξεκινάει. Η Σταρτ σημειώνει τη μία νίκη μετά την άλλη, και μάλιστα με εντυπωσιακά σκορ. Μετά από 8 αγώνες έχει μόνο νίκες, και τέρματα 52-9! Στο όγδοο ματς, μάλιστα, επικρατούν με 5-1 της Φλάκελφ, της ομάδας της ναζιστικής αεροπορίας.
Φοβούμενοι για την επίδραση που μπορούν να έχουν στο λαό του Κιέβου οι επιτυχίες της Σταρτ, οι Ναζί ζητούν ρεβάνς. Και όντως, στις 9 Αυγούστου του 1942, στο στάδιο Ζενίτ του Κιέβου, οι δύο ομάδες τίθενται και πάλι αντιμέτωπες.
Διαιτητής του αγώνα, ένας αξιωματούχος των Ες-Ες, ο οποίος μάλιστα πριν την έναρξη του αγώνα πηγαίνει στα αποδυτήρια της Σταρτ και ζητά από τους παίκτες να εφαρμόσουν τους κανόνες και να χαιρετήσουν ναζιστικά τους αντιπάλους τους πριν τη σέντρα. Αψηφώντας τον κίνδυνο, οι παίκτες της Σταρτ αρνούνται να χαιρετήσουν.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι παίκτες της Φλάκελφ έχουν μπει στο γήπεδο με σκοπό να κερδίσουν το παιχνίδι με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο. Παίζουν σκληρά, ο διαιτητής (προφανώς) δεν σφυρίζει τα φάουλ στα οποία υποπίπτουν, και σύντομα ανοίγουν το σκορ, αφού προηγουμένως ο γκολκίπερ Τρούσεβιτς έχει δεχθεί κλωτσιά στο κεφάλι. Ωστόσο, η Σταρτ κατάφερε να αντιδράσει, κόντρα σε όλους, και στο ημίχρονο το σκορ ήταν 3-1 υπέρ της.
Κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου, ο διοργανωτής του πρωταθλήματος και συνεργάτης των Ναζί, Γκεόργκι Σβέτσοφ, ζητάει από τους παίκτες της Σταρτ να «δώσουν» το παιχνίδι στους αντιπάλους τους. «Οι Γερμανοί είναι πολύ εντυπωσιασμένοι από τις ικανότητές σας, αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι δεν μπορείτε να νικήσετε. Σκεφτείτε τις συνέπειες, αν τυχόν νικήσετε», τους λέει.
Όμως, οι Ουκρανοί είναι αποφασισμένοι να γράψουν ιστορία. Και πράγματι, στο δεύτερο ημίχρονο πετυχαίνουν δύο γκολ, δέχονται άλλα τόσα, και το τελικό σκορ είναι 5-3 για την Σταρτ.
Φυσικά, οι Γερμανοί δεν το αφήνουν να περάσει έτσι. Μία εβδομάδα αργότερα, η Σταρτ διαλύει με σκορ 8-0 την Ρουχ, την ομάδα που υποστηρίζει ο Σβέτσοφ. Την επόμενη μέρα, όλοι οι παίκτες της Σταρτ συλλαμβάνονται και βασανίζονται, δήθεν κατηγορούμενοι ως μέλη της μυστικής αστυνομίας των Σοβιετικών. Ο Μίκολα Κορότκιχ πεθαίνει από τα βασανιστήρια, ενώ οι υπόλοιποι φυλακίζονται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι Ιβάν Κουζμένκο, Ολεκσέι Κλιμένκο και Μίκολα Τρούσεβιτς εκτελούνται εκεί τον Φεβρουάριο του 1943. Οι υπόλοιποι παίκτες στέκονται πιο τυχεροί και όχι μόνο βγαίνουν ζωντανοί από το στρατόπεδο, αλλά διαδίδουν και την ιστορία της Σταρτ, ώστε να μαθευτεί παντού…
Ο θρυλικός αγώνας της Σταρτ με την Φλάκελφ έμεινε στην ιστορία ως «ο αγώνας του θανάτου», έγινε βιβλίο και αργότερα ταινία και μνημονεύεται ακόμα στην Ουκρανία, ενώ χρησιμοποιήθηκε και από τη Σοβιετική προπαγάνδα, παραλλαγμένος ώστε να τονίζει την αγριότητα των Ναζί.
Μόλις πριν από 5 χρόνια, το 2005, μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια, η δικογραφία σχετικά με τη δολοφονία των ποδοσφαιριστών της Σταρτ έκλεισε. Η εισαγγελία του Αμβούργου απεφάνθη ότι δεν υπάρχουν ικανά στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι οι ποδοσφαιριστές εκτελέστηκαν εξαιτίας της νίκης τους σε βάρος των Γερμανών…Κατά βάθος, όμως, όλοι ξέρουμε ότι τους «σκότωσε» το ποδόσφαιρο…
Σχολιάστε so far
Σχολιάστε
Τρελοποδόσφαιρο 