Τρελοποδόσφαιρο

Από την καθιέρωση της Α’ Εθνικής (το 1959/60) μέχρι σήμερα δώδεκα ποδοσφαιριστές κατάφεραν κάτι αληθινά δύσκολο και ξεχωριστό: σημείωσαν πέντε γκολ σε έναν αγώνα πρωταθλήματος!

Από αυτούς τους… ανελέητους «κανονιέρηδες» οι τρεις ήταν παίκτες του Παναθηναϊκού και, μάλιστα, είναι και οι μοναδικοί ξένοι της λίστας: πρόκειται για τον Πολωνό, Κριστόφ Βαζέχα, τον Κροάτη Γκόραν Βλάοβιτς και τον Σουηδό, Μάρκους Μπεργκ.

Στο κλειστό αυτό «κλαμπ» τρεις εκπροσώπους έχει, όμως και η ΑΕΚ και, συγκεκριμένα, τον Κώστα Νεστορίδη, τον Θωμά Μαύρο και τον Ντέμη Νικολαΐδη.

Από εκεί και πέρα, μία παρουσία στον κατάλογο μετρούν ο Απόλλων Σμύρνης, ο Βύζαντας Μεγάρων, ο Εθνικός Πειραιά και ο Πανιώνιος, ενώ οι άλλοι δύο σκόρερς της λίστας πέτυχαν το θαυμαστό επίτευγμα αγωνιζόμενοι με σύλλογο της επαρχίας.

Αναλυτικά οι παίκτες που έβαλαν 5 γκολ σε ένα παιχνίδι Α’ Εθνικής:

Μάρκους Μπεργκ (Παναθηναϊκός-Πανθρακικός 6-1, 17/4/2016)

Γκόραν Βλάοβιτς (Παναθηναϊκός-Παναχαϊκή 8-0, 20/10/2001)

Ντέμης Νικολαΐδης (ΑΕΚ-Καλαμάτα 6-1, 23/2/1997)

Κριστόφ Βαζέχα (Παναθηναϊκός-Πανιώνιος 5-3, 23/9/1995)

Θωμάς Μαύρος (ΑΕΚ-Αιγάλεω 5-2, 27/1/1985)

Δημήτρης Σεϊταρίδης (Εθνικός Πειραιώς-Ατρόμητος Αθηνών 10-0, 17/5/1981)

Μιχάλης Δράκος (Ρόδος-Καβάλα 5-1, 15/4/1979)

Γιώργος Δέδες (Πανιώνιος-Ολυμπιακός Λευκωσίας 8-0, 22/10/1969)

Σάκης Κουβάς (Βύζας Μεγάρων-Ολυμπιακός Λευκωσίας 5-1, 7/4/1968)

Βασίλης Κυριακού (Αιγάλεω-Απόλλων Αθηνών 2-6, 26/2/1967)

Κώστας Νεστορίδης (ΑΕΚ-Ηρακλής 5-0, 2/6/1963)

Σάββας Τσοκαταρίδης (Δόξα Δράμας-Φωστήρας 5-0, 27/5/1962).

Τον Νοέμβριο του 2009, ενώ το ματς του πρωταθλήματος Κροατίας μεταξύ Σίμπενικ και Μετζιμούργιε βρισκόταν σε εξέλιξη, μία γάτα αποφάσισε να κάνει μία βολτούλα στον αγωνιστικό χώρο και έγινε η αιτία να βγει μια από τις πιο «τρελές» κίτρινες κάρτες στην ιστορία του ποδοσφαίρου!

Το ποδοσφαιρόφιλο τετράποδο, περπατώντας όσο πατάει η γάτα, «μπούκαρε» στο τερέν γύρω στο 20ό λεπτό και το «ντου» του έγινε αντιληπτό από τον τερματοφύλακα της φιλοξενούμενης ομάδας, Ιβάν Μπάνοβιτς.

Ο 25χρονος τότε άσος, λοιπόν, πήρε την πρωτοβουλία να βγάλει το γατί εκτός αγωνιστικού χώρου ώστε αυτό να μην χτυπήσει. Πράγματι, έφυγε από την εστία του, σήκωσε ο ίδιος το ζωάκι στα χέρια του και το μετέφερε σε ασφαλές μέρος, μακριά από το τερέν. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Όταν γύρισε κάτω από τα δοκάρια του, ωστόσο, ο άριστος γνώστης των κανονισμών (αληθινή γάτα με πέταλα) διαιτητής της συνάντησης, Μάρκο Μάτοτς, τον «κιτρίνισε» επειδή δεν είχε λάβει άδεια για να βγει εκτός αγωνιστικού χώρου (ώστε να βοηθήσει τη γάτα)!

Βέβαια, ο Μπάνοβιτς θα ήταν σαν βρεγμένη γάτα μετά την κίτρινη που είδε αλλά παρηγορήθηκε από το ότι, στη συνέχεια και ως το τέλος του παιχνιδιού, κάθε φορά που ακουμπούσε τη μπάλα οι φίλαθλοι της Σίμπενικ, συγκινημένοι από την, πράγματι, όμορφη πράξη του, τον… αποθέωναν σαν να έπαιζε στη δική τους ομάδα (ενώ αποδοκίμασαν έντονα τον ρέφερι για την απόφασή του να τον παρατηρήσει με κάρτα)!

Πάντως, σε εκείνη την αναμέτρηση ο Μπάνοβιτς, εκτός από την απίστευτη κίτρινη κάρτα που είδε, πήρε άλλη μία γερή πίκρα, αφού η Σίμπενικ κέρδισε τη Μετζιμούργιε, με σκορ 1-0.

Εκείνο το ματς του Νοεμβρίου του 1998 ο επιθετικός Άσλεϊ Γουόρντ δεν θα το ξεχάσει ποτέ.

Η τότε ομάδα του Άγγλου άσου, η Μπάρνσλεϊ, νίκησε με 3-2 εκτός έδρας τη Σάντερλαντ.

Ο Γουόρντ, λοιπόν, σκόραρε ένα γκολ, ενώ λίγο μετά την επιτυχία του αυτή παρ’ ολίγο να σημείωνε και δεύτερο τέρμα, αν δεν αστοχούσε σε εκτέλεση πέναλτι που ανέλαβε. Στη συνέχεια, ωστόσο, αποβλήθηκε κι έτσι δεν μπόρεσε να βοηθήσει περισσότερο τη Μπάρνσλεϊ.

Ε, το αξιοσημείωτο σε αυτό το περίεργο… χατ-τρικ είναι το ότι ο Γουόρντ το ολοκλήρωσε μέσα σε διάστημα μόλις πέντε λεπτών (33′-38′)!

Πάντως, ο Γουόρντ, που γεννήθηκε στις 24/11/1970 και αγωνίστηκε από το 1989 έως το 2005 με τις φανέλες των Μάντσεστερ Σίτι, Ρέξαμ, Λέστερ, Μπλάκπουλ, Κρου, Νόριτς, Ντέρμπι, Μπάρνσλεϊ, Μπλάκμπερν, Μπράντφορντ και Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, έχει στο παλμαρέ του ένα ακόμη… όχι και τόσο ζηλευτό κατόρθωμα: είναι ο πρώτος ποδοσφαιριστής που υποβιβάστηκε από την Πρέμιερ Λιγκ με τέσσερις διαφορετικούς συλλόγους (Νόριτς 1995, Μπάρνσλεϊ 1998, Μπλάκμπερν 1999 και Μπράντφορντ 2001)!

Ο κεντρικός αμυντικός Άλβιν Μάρτιν βρίσκεται ανάμεσα στις κορυφαίες φυσιογνωμίες της Γουέστ Χαμ.

Πολλά ήταν τα προσόντα αυτού του εξαιρετικού ποδοσφαιριστή. Διέθετε καλή τεχνική κατάρτιση και μεταβίβαση μα και τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί και τα δύο πόδια του, ήταν ψύχραιμος, επιβλητικός, δυνατός στον αέρα, μαχητικός και θαρραλέος και πάντοτε αποτελούσε πολύ δύσκολο εμπόδιο για κάθε επιθετικό, ενώ του άρεσε να μην διώχνει στα τυφλά τη μπάλα ακόμη κι όταν βρισκόταν υπό πίεση αλλά να προσπαθεί να τη διατηρήσει στην κατοχή της ομάδας του.

Στα «σφυριά» πέρασε μία ολόκληρη ζωή. Πήγε σε αυτά παλικαράκι, στα 16 του, το 1974 και τα άφησε το 1996 στα 37 του, έχοντας στο μεταξύ διατελέσει και αρχηγός τους και συμπληρώσει με τα χρώματά τους 596 συμμετοχές (σ.σ. έκτος στη λίστα με τους παίκτες με τις περισσότερες παρουσίες στην ιστορία του συλλόγου). Χάρη στις πολύ καλές εμφανίσεις του με την ομάδα του ανατολικού Λονδίνου, δε, κλήθηκε και έπαιξε και στην Εθνική Αγγλίας – κατέγραψε 17 εμφανίσεις με τα «Τρία Λιοντάρια» και έλαβε μέρος με τη φανέλα τους στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986.

Ακόμη, ο «Stretch», όπως τον αποκαλούσαν, αγωνίστηκε με τη Γουέστ Χαμ τόσο στην Α’ όσο και στη Β’ κατηγορία του αγγλικού πρωταθλήματος, αποδεικνύοντας έτσι την αφοσίωσή του σε αυτή και πανηγύρισε μαζί της ένα Κύπελλο Αγγλίας (1980) και ένα πρωτάθλημα Β’ κατηγορίας (1981), ενώ το 1980, το 1982 και το 1983 αναδείχθηκε καλύτερος ποδοσφαιριστής της. Εξάλλου, το 1988 και το 1995 το κλαμπ, αναγνωρίζοντας τη μεγάλη του προσφορά, διοργάνωσε δύο τιμητικά φιλικά για εκείνον (μόνο ο ίδιος και ο, για αρκετά χρόνια παρτενέρ του στο κέντρο της άμυνας της Γουέστ Χαμ, Μπίλι Μποντς, απόλαυσαν τέτοια τιμή!).

Από όλα τα κατορθώματα του Μάρτιν στα χρόνια του στη Γουέστ Χαμ, όμως, υπάρχει ένα που είναι πάρα πολύ ξεχωριστό. Μάλιστα, δεν πρόκειται για μία σπουδαία αμυντική ενέργεια (στις οποίες, άλλωστε, ο ίδιος είχε συνηθίσει τους φιλάθλους), αλλά για ένα… χατ-τρικ!

Την 21η Απριλίου 1986 η Γουέστ Χαμ υποδέχθηκε τη Νιουκάστλ και τη συνέθλιψε με το εντυπωσιακό 8-1. Ο Μάρτιν έβαλε τρία γκολ, ως εξής.

Το πρώτο τέρμα του το σημείωσε «νικώντας» τον τερματοφύλακα Μάρτιν Τόμας, ο οποίος είχε ξεκινήσει βασικός για τις «καρακάξες» παρότι δεν είχε ξεπεράσει πλήρως έναν προηγούμενο τραυματισμό του.

Στο ημίχρονο του αγώνα, με το σκορ ήδη 4-0 υπέρ των γηπεδούχων, το πρόβλημα του Τόμας είχε επιδεινωθεί κι εκείνος ήταν ανήμπορος να συνεχίσει – έτσι, αντικαταστάθηκε από τον μέσο, Κρις Χέντγουορθ, καθώς και ο αναπληρωματικός «κίπερ» της ομάδας του Νιουκάστλ είχε χτυπήσει.

Ο Μάρτιν, λοιπόν, πέτυχε το δεύτερο γκολ του ενώ κάτω από τα δοκάρια της Νιουκάστλ στεκόταν ο Χέντγουορθ!

Ωστόσο, στη φάση του δεύτερου γκολ του Μάρτιν ο, κατά συνθήκην γκολκίπερ, Χέντγουορθ τραυματίστηκε στην προσπάθειά του να αποκρούσει και τη θέση του πήρε ο… επιθετικός, Πίτερ Μπίρντσλι! Λίγο αργότερα η Γουέστ Χαμ κέρδισε πέναλτι, ο Μάρτιν ανέλαβε την εκτέλεση και ευστόχησε διαμορφώνοντας το τελικό αποτέλεσμα και ολοκληρώνοντας παράλληλα το χατ-τρικ του, το οποίο είχε επιτευχθεί απέναντι σε τρεις διαφορετικούς τερματοφύλακες, κάτι, πράγματι, σπάνιο στα παγκόσμια ποδοσφαιρικά χρονικά!

Στο τέλος της σεζόν 1995/1996 ο Άλβιν Μάρτιν άφησε τη Γουέστ Χαμ, έχοντας κερδίσει την παντοτινή αγάπη του κόσμου της. Κατόπιν έπαιξε για έναν χρόνο στη Λέιτον Όριεντ και ακολούθως κρέμασε τα παπούτσια του. Δούλεψε για μία διετία ως προπονητής στη Σάουθεντ αλλά ύστερα αφοσιώθηκε στον σχολιασμό των τεκταινομένων στο ποδόσφαιρο, δραστηριότητα με την οποία καταπιάνεται μέχρι σήμερα.

«Σήμερα γίνεται, στο Χάμπντεν Παρκ, ο τελικός του Λιγκ Καπ Σκοτίας, όπου η Σέλτικ παίζει με την Πάρτικ Θισλ, η οποία δεν έχει καμία ελπίδα να νικήσει».

Με αυτά τα λόγια είχε προλογίσει, το μεσημέρι της 23ης Οκτωβρίου του 1971, ο παρουσιαστής της αθλητικής εκπομπής Grandstand του BBC, Σαμ Λιτς, τον τελικό του 26ου σκοτσέζικου Λιγκ Καπ.

Κι αλήθεια, ποιος (εκτός από τους οπαδούς της Πάρτικ φυσικά) μπορούσε να διαφωνήσει με τον παρουσιαστή; Οι «Καθολικοί» (διάβαζε: το φαβορί) προέρχονταν από έξι σερί κατακτήσεις πρωταθλήματος (και θα έκαναν δικά τους και τα επόμενα τρία), είχαν κερδίσει τα τέσσερα από τα επτά τελευταία Κύπελλα Σκοτίας και τα πέντε από τα έξι πιο πρόσφατα Λιγκ Καπ, το 1970 είχαν συμμετάσχει στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης (ήττα, 0-1, από την ολλανδική Φέγενορντ), ενώ στον πάγκο τους είχαν τον κορυφαίο (και αείμνηστο) Σκοτσέζο προπονητή, Τζοκ Στιν και στη σύνθεσή τους μερικά από τα πιο μεγάλα αστέρια της ιστορίας τους και του σκοτσέζικου ποδοσφαίρου γενικότερα, όπως τον Κένι Νταλγκλίς, τον Τζίμι Τζόνστον, τον Μπόμπι Μέρντοκ, τον Λου Μάκαρι και τον Ντέιβιντ Χέι, μεταξύ άλλων.

Από την άλλη, η Πάρτικ Θισλ (διάβαζε: το αουτσάιντερ) ήταν νεοφώτιστη στη «μεγάλη» κατηγορία της Σκοτίας, είχε μέσον όρο ηλικίας μόλις 22 χρόνια, ενώ η πιο μεγάλη διάκριση που είχε πανηγυρίσει έως τότε ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου Σκοτίας του… 1920/1921! Ναι, θεωρητικά, η Πάρτικ δεν είχε πολλές πιθανότητες για νίκη.

Τελικός Λιγκ Καπ Σκοτίας της σεζόν 1971/72: Πάρτικ Θισλ – Σέλτικ 4 – 1 (Άλεξ Ρέι 10’, Μπόμπι Λόρι 15’, Ντένις ΜακΚουέιντ 28’, Τζίμι Μπόουν 37’ – Κένι Νταλγκλίς 70’).

Πάρτικ Θισλ (Ντέιβι ΜακΠάρλαντ): Ραφ, Χάνσεν, Φορσάιθ, Γκλάβιν (Γκίμπσον), Κάμπελ, Χιου Στράχαν, ΜακΚουέιντ, Κόλστον, Μπόουν, Ρέι, Λόρι.

Σέλτικ (Τζοκ Στιν): Ουίλιαμς, Χέι, Γκέμελ, Μέρντοκ, Κόνελι, Μπρόγκαν, Τζόνστον (20′ Κρέιγκ), Νταλγκλίς, Χουντ, Κάλαχαν, Μάκαρι.

Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του σκοτσέζικου φούτμπολ. Πάντως, το τι έλεγε μετά το παιχνίδι ο Σαμ Λιτς (έχοντας δει την πρόβλεψή του να μην επιβεβαιώνεται και μάλιστα με τέτοιο «εκκωφαντικό» τρόπο) δεν το γνωρίζουμε!

Στα χρόνια που ακολούθησαν το ματς εκείνο αρκετοί ποδοσφαιριστές της Πάρτικ Θισλ έφυγαν για ισχυρότερους συλλόγους και έκαναν καλή καριέρα. Λ.χ. ο τερματοφύλακας Άλαν Ραφ συμπλήρωσε 53 συμμετοχές στην Εθνική Σκοτίας (1976-1986), έλαβε μέρος σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα (1978, 1982) κι έπαιξε και στη… Σέλτικ (1988) αλλά και στη Χιμπέρνιαν (1982-1988), ο δεξιός μπακ Άλεξ Φορσάιθ αγωνίστηκε σε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1972-1978) και Ρέιντζερς (1978-1982) καθώς και 10 φορές στην Εθνική Σκοτίας (1972-1975), ο επίσης δεξιός μπακ Τζον Χάνσεν χρίστηκε δύο φορές διεθνής (1971-1972), ενώ ο μέσος Ρόνι Γκλάβιν είχε καλή παρουσία στη… Σέλτικ (1974-1979) και στην αγγλική Μπάρνσλεϊ (1979-1984 και 1985-1986).

Ακόμη, οι επιθετικοί Φρανκ Κόλστον και Τζίμι Μπόουν είχαν άψογη συνεργασία όσο συνυπήρξαν στην Πάρτικ (σ.σ. ο δεύτερος φορεσε και τις φανέλες των Νόριτς, Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, Σεντ Μίρεν και… Σέλτικ!) και οι μεσοεπιθετικοί Μπόμπι Λόρι και Ντένις ΜακΚουέιντ «έλαμψαν» με τα χρώματα της «Θισλ» κι ας μην έπαιξαν σε κάποια δυνατότερη ομάδα.

Εκείνο το πρωινό του 1987 ο Μαρκ Γουέδερλι (φωτ.) της Τζίλιγχαμ δεν πρόκειται να το ξεχάσει ποτέ!

Ο επιβλητικός και δυναμικός Άγγλος αμυντικός είχε αγώνα με τους «Τζιλς» εκείνη την ημέρα αλλά, με το που ξύπνησε, διαπίστωσε ότι λόγω πυκνού χιονιού που έπεφτε όλο το βράδυ δεν μπορούσε να οδηγήσει μέχρι το γήπεδο όπου θα διεξαγόταν η αναμέτρηση.

Εκείνος, ωστόσο, δεν «μάσησε» και ξεκίνησε να καλύψει με τα πόδια την απόσταση δέκα περίπου χιλιομέτρων που χώριζε το σπίτι του από το γήπεδο.

Όταν, όμως, μετά από αρκετό ποδαρόδρομο, έφθασε στον προορισμό του, τον ενημέρωσαν ότι το παιχνίδι… είχε αναβληθεί λόγω της χιονόπτωσης και τότε είμαστε σίγουροι ότι θα ευχήθηκε να μην είχε ποτέ του σηκωθεί απ’ το κρεβάτι!

Ο Μαρκ Γουέδερλι γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 1958 και ξόδεψε στη Τζίλιγχαμ σχεδόν όλη του την καριέρα. Φόρεσε τη φανέλα της 543 φορές από το 1975 έως το 1989 (με ένα μικρό διάλειμμα το καλοκαίρι του 1978, όταν πήγε για μερικούς μήνες στη φινλανδική Κόπαριτ) και είναι ο τρίτος ποδοσφαιριστής σε συμμετοχές στην ιστορία της (ενώ έβαλε και 55 γκολ). Αρχικά έπαιζε στην επίθεση αλλά λίγο μετά το ξεκίνημα της σταδιοδρομίας του μετατοπίσθηκε στην άμυνα και μέχρι που κρέμασε τα παπούτσια του αγωνιζόταν εκεί αλλά και στο κέντρο. Διετέλεσε και αρχηγός των «Τζιλς». Αφού ολοκληρώθηκε ο κύκλος του στην ομάδα της νοτιοανατολικής Αγγλίας ενίσχυσε τις ερασιτεχνικές Χάιθ Τάουν και Μαργκέιτ.