stokegeo
The_StrangerΣτον κατάλογο με τους λόγους για τους οποίους έχει κατά καιρούς αναβληθεί κάποιος ποδοσφαιρικός αγώνας προστέθηκε κάποτε, συγκεκριμένα το 2010, η «επιδρομή αγριογούρουνων στο γήπεδο»!
Στη Δρέσδη, στη Γερμανία, η τοπική Μπορέα επρόκειτο να τεθεί αντιμέτωπη της (ιστορικής) Λοκομοτίβ Λειψίας, για το πρωτάθλημα της 5ης κατηγορίας της χώρας.
Το ματς, όμως, εν τέλει αναβλήθηκε, καθώς ο αγωνιστικός χώρος βρισκόταν σε πολύ κακή κατάσταση επειδή είχε καταπατηθεί και κατασκαφτεί από δεκάδες αγριογούρουνα!
Όπως εξήγησαν οι διοικούντες τη γηπεδούχο, τα συμπαθέστατα και ποδοσφαιρόφιλα τετράποδα είχαν κάνει… ντου στο γήπεδο στη διάρκεια της νύχτας ψάχνοντας κάτι να φάνε και, σκάβοντας από εδώ, σκάβοντας από εκεί, προξένησαν τόσο μεγάλες λακκούβες στο τερέν που ο αγώνας ήταν πια αδύνατο να διεξαχθεί.
Το όλο συμβάν κάνει ακόμη πιο αστείο το γεγονός ότι το όνομα του γηπέδου της Μπορέα είναι Jägerpark, το οποίο στα γερμανικά θα πει «κυνηγότοπος»! Mind blowing!
Το Jägerpark της Μπορέα Δρέσδης
Filed under: Γήπεδα
Το Νάσβιλ των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής το λένε και «πόλη της μουσικής» εξ αιτίας της μεγάλης μουσικής βιομηχανίας της (στην οποία δεσπόζον είδος είναι αυτό της κάντρι). Το λένε, επίσης, «Αθήνα του Νότου», επειδή έχει πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα (αφήστε που, από το 1987, διαθέτει και τον δικό του… Παρθενώνα, ο οποίος φτιάχτηκε στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 100 χρόνια από την ίδρυση της πόλης!).
Παράλληλα, όμως, η πρωτεύουσα της Πολιτείας του Τενεσί έχει και κάτι ποδοσφαιρικό που την κάνει να ξεχωρίζει. Διαθέτει το πιο μεγάλο γήπεδο που είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στο… soccer (όπως το λένε οι Αμερικανοί) σε ολόκληρες τις ΗΠΑ αλλά και τον Καναδά!
Στην, πληθυσμού περίπου 690 χιλ. κατοίκων, πόλη εδρεύει η Νάσβιλ SC, η οποία συμμετέχει στην ανώτατη βαθμίδα του πρωταθλήματος της χώρας, το Major League Soccer (MLS), μέλος του οποίου έγινε το 2017 ενώ ξεκίνησε να αγωνίζεται σε αυτό το 2020.
Το «σπίτι» των «χρυσοντυμένων αγοριών», όπως είναι το παρατσούκλι του συλλόγου, είναι το «Geodis Park», το οποίο ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 2020 και άνοιξε τις πύλες του ούτε έναν χρόνο πριν, την Πρωτομαγιά του 2022. Πόσους φιλάθλους χωρά; 30 χιλιάδες.
Το κατασκεύασαν η διεθνής αρχιτεκτονική φίρμα Populous και το τοπικό αρχιτεκτονικό γραφείο Hastings. Να σημειωθεί, ότι η Populous επικεντρώνεται στην δημιουργία, ακριβώς, σταδίων, έχοντας φτιάξει πάμπολλα τέτοια σε όλον τον κόσμο και κάνοντάς τα να ξεχωρίζουν για το design και τις καινοτομίες τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δουλειάς της, το στάδιο της «Κορδέλας από Πάγο», που έκλεψε τις εντυπώσεις στους πρόσφατους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου με τον φουτουριστικό σχεδιασμό του αλλά και διότι, με την τεχνολογία αιχμής που διαθέτει, όχι μόνο βελτιστοποιείται η απόδοσή του αλλά, παράλληλα, οι περιβαλλοντικές του επιπτώσεις είναι μειωμένες.
Δεδομένης, λοιπόν, της εμπλοκής της Populous στο όλο πρότζεκτ περιμένει κανείς κάτι που, αφ’ ενός, θα είναι αρχιτεκτονικά εξαιρετικό και αφ’ ετέρου θα έχει έναν ξεχωριστό χαρακτήρα και «ψυχή» και, πράγματι, το «Geodis Park» είναι ένα τέτοιο δημιούργημα.
Στην φάση της κατασκευής του, η Populous ανέλαβε να σχεδιάσει τον αγωνιστικό χώρο και τις υπεύθυνες για την βέλτιστη εμπειρία φιλάθλων και επισκεπτών υποδομές, ενώ το Hastings έφτιαξε τον πυρήνα και το κέλυφος του κτιρίου.
Ο ορθογώνιος όγκος του γηπέδου είναι κατασκευασμένος με γιγάντια ατσάλινα δοκάρια που είναι εκτεθειμένα ενώ αποτελούν αναφορά «στην δημιουργική και βιομηχανική ιστορία που η “πόλη της μουσικής” κουβαλά», σύμφωνα με τα δύο στούντιο. Τα τελευταία προσθέτουν πως στην αντίθεση που κάνουν οι ατσάλινες δοκοί με τα τούβλα της βάσης του γηπέδου καθρεπτίζονται τα, πολύ χαρακτηριστικά, βιομηχανικά και οικιστικά κτίρια του Νάσβιλ.
Το γήπεδο είναι ανοικτό κι ένα μεγάλο στέγαστρο σκεπάζει τα καθίσματά του, ενώ το «αγκαλιάζει» μία μεγάλη αίθουσα η οποία έχει οροφή επενδεδυμένη με μπαμπού και στην οποία μπορεί κανείς να διαβάσει στίχους του… ύμνου της ομάδας! Οι κερκίδες περιλαμβάνουν τόσο θύρες για όρθιους θεατές όσο και πολυτελείς σουίτες, κάποιες εκ των οποίων είναι μάλιστα θεματικές. Εκτός γηπέδου, θα βρει κανείς ένα μεγάλο προαύλιο με γιγαντοοθόνη.
«Η ταυτότητα του Νάσβιλ συνυφαίνεται στον σχεδιασμό και στην κατασκευή αυτού του γηπέδου. Το μοντέρνο του design συμπληρώνουν ζεστά υλικά, ενώ η έμπνευση για τον χωρικό του προσανατολισμό έρχεται από τα εργοστάσια. Όλα αυτά προσδίδουν στο γήπεδο και σε όλους τους χώρους του μία αίσθηση άνεσης, σαν να ζει κάποιος εκεί μέσα. Παράλληλα, το γήπεδο λειτουργεί ως καταλύτης για την ανάπτυξη και την αλληλεπίδραση της κοινότητας», τόνισαν, αναλύοντας το έργο τους, οι Populous και Hastings.
Στο πρώτο παιχνίδι που διεξήχθη στο χορτάρι του «Geodis Park», η Νάσβιλ SC υποδέχθηκε την Φιλαντέλφια Γιούνιον. Τελικό αποτέλεσμα, 1-1.
Filed under: Γήπεδα
Τι συμβαίνει όταν οι φίλαθλοι επισκέπτονται το «Deva Stadium» στο Τσέστερ της Αγγλίας για να παρακολουθήσουν κάποιον αγώνα που διεξάγεται εκεί; Στην κυριολεξία, αλλάζουν… χώρα!
Αρχικά, λίγη… γεωγραφία: το Τσέστερ είναι μία ανάσα από τα σύνορα της Αγγλίας με την γειτονική της Ουαλία.
Το «Deva Stadium» είναι λίγο παραπέρα, ακριβώς πάνω στη συνοριογραμμή, η οποία, ουσιαστικά, το χωρίζει στα δύο!
Δηλαδή, ο αγωνιστικός χώρος είναι επί ουαλικού εδάφους, ενώ η κεντρική είσοδος, κάποια γραφεία και το πάρκινγκ επί αγγλικού!
Κι είναι, αναμφίβολα, το «Deva Stadium» από μόνο του ένας καλός λόγος για να υποστηρίξει κάποιος την ομάδα που το χρησιμοποιεί ως έδρα, ιδίως αν είναι λάτρης περίεργων και ασυνήθιστων λεπτομερειών σαν αυτή που το κάνει τόσο ξεχωριστό!
Το «Deva Stadium» χτίστηκε το 1992 και, αρχικά, εκεί αγωνιζόταν η αγγλική Τσέστερ Σίτι, η οποία δεν υπάρχει πια καθώς, λόγω οικονομικών προβλημάτων, διαλύθηκε το 2010. Τότε, όμως, μέσα από τις στάχτες της ξεπήδησε η Τσέστερ F.C., η οποία «μένει» από τότε στο ίδιο «σπίτι» (το οποίο, παρεμπιπτόντως, χωρά 6,5 χιλιάδες φιλάθλους) και συμμετέχει στο αγγλικό πρωτάθλημα (6η κατηγορία).
Όσο για το όνομά του, το πήρε από ένα οχυρό που έχτισαν το 70 μετά Χριστόν οι Ρωμαίοι στην περιοχή, όταν πολεμούσαν με τις τοπικές βρετανικές φυλές για να τις κατακτήσουν. Το οχυρό εκείνο ονομαζόταν Deva Victrix και αιώνες αργότερα μετατράπηκε στην πόλη του Τσέστερ.
Υπήρξε μία μέρα, που η Εθνική Σκοτίας «κατέβηκε» στο γήπεδο και έπαιξε χωρίς αντίπαλο στην κυριολεξία αλλά, έστω κι έτσι, δεν κατόρθωσε να κερδίσει, σε ένα ιστορικό κι αξιομνημόνευτο… μπάχαλο!
Στις 9 Οκτωβρίου 1996, οι «Χαϊλάντερς» επρόκειτο να αντιμετωπίσουν την Εσθονία στο Ταλίν, για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998. Το ματς είχε προγραμματιστεί για τις 18:45 τοπική ώρα.
Το προηγούμενο απόγευμα, όμως, στην διάρκεια της τελευταίας προπόνησης πριν τον αγώνα, ο τεχνικός της σκοτσέζικης ομάδας, Κρεγκ Μπράουν, έκανε παράπονα για τον φωτισμό του, ήδη 70 ετών τότε και χωρητικότητας μονάχα πέντε χιλιάδων θεατών, γηπέδου «Κάντριογκ» το οποίο θα χρησιμοποιούσαν ως έδρα οι Εσθονοί.
Τα σκοτσέζικα παράπονα έφθασαν ως την FIFA με επίσημη μορφή. Η διοργανώτρια, λοιπόν, συσκέφθηκε το πρωί της ημέρας του αγώνα και μετέθεσε την ώρα έναρξής του για τις 15:00.
Η αλλαγή αυτή καθόλου δεν άρεσε στους Εσθονούς, ωστόσο, καθώς τους δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα, με κυριότερο το αγωνιστικό. Ορισμένοι από τους ημιεπαγγελματίες, ακόμα εκείνον τον καιρό, διεθνείς τους βρίσκονταν ακόμη στην εργασία τους εκείνη την ώρα, ενώ οι υπόλοιποι ήταν στο προπονητικό κέντρο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, σε απόσταση 100 χιλιομέτρων από το Ταλίν. Επίσης, πολλοί φίλοι των γηπεδούχων δεν θα μπορούσαν να βρεθούν στις εξέδρες του «Κάντριογκ» για να φωνάξουν για την ομάδα τους, αφού θα ήταν κι εκείνοι στην δουλειά.
Τέλος, υπήρχε και οικονομικό θέμα – την συνάντηση θα μετέδιδε το BBC αντί του σεβαστού ποσού των 50 χιλιάδων λιρών, αλλά δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι θα την κάλυπτε στην καρδιά του μεσημεριού.
Έτσι, οι Εσθονοί, αφού συνεδρίασαν κι εκείνοι με την σειρά τους, αποφάσισαν να πάνε στο γήπεδο να παίξουν στην αρχική ώρα έναρξης, δηλαδή στις 18:45. Ωστόσο, στις 15:00, οι Σκοτσέζοι και το διαιτητικό τρίο παρατάχθηκαν κανονικά στην σέντρα, μιας και έτσι είχε ορίσει η FIFA! Ο ρέφερι σφύριξε την έναρξη του ματς και, δύο δευτερόλεπτα μετά, την… λήξη του! Μερικές ώρες αργότερα, οι γηπεδούχοι κατέφθασαν στο γήπεδο, όπου, φυσικά, δεν βρήκαν κανέναν και έφυγαν.
Αλλά, η πλάκα δεν σταματά εδώ! Οι Σκοτσέζοι πίστεψαν ότι η FIFA θα τους δώσει «στα χαρτιά» τη νίκη, γιατί οι Εσθονοί δεν εμφανίστηκαν. Λάθος! Η διοργανώτρια αποδέχθηκε την ένσταση που κατέθεσε η εσθονική ομάδα και αποφάσισε να διεξαχθεί κανονικά το παιχνίδι, αλλά σε ουδέτερο γήπεδο!
Έτσι, τον Φεβρουάριο του 1997, στο στάδιο «Λουί ΙΙ» του Μονακό, οι δύο ομάδες έπαιξαν τελικά, προσφέροντας ένα ανιαρό ματς που έληξε 0-0.
Πάντως, οι οπαδοί της Σκοτίας που βρέθηκαν στις εξέδρες του γηπέδου στο Ταλίν, όσο η Εθνική τους ομάδα πρόλαβε να ακουμπήσει μία, δύο φορές την μπάλα στο ματς που ποτέ δεν έγινε κόντρα στην Εσθονία, σκαρφίστηκαν επιτόπου και τραγούδησαν το παρακάτω ευφάνταστο σύνθημα, με το οποίο έμεινε και στην ιστορία ο αγώνας:
«Το Ταλίν έχει μόνο μια ομάδα, μόνο μια ομάδα υπάρχει στο Ταλίν!» (στα αγγλικά: «One team in Tallinn, there’s only one team in Tallinn!»).
Στην Λοζάνη, αυτήν την πόλη της Ελβετίας που είναι πανέμορφη (και κάνει και εκπληκτική ρίμα με την Κοζάνη), υπάρχει το «Ολυμπιακό Στάδιο του Λα Ποντέζ» (γαλλιστί: «Stade Olympique de la Pontaise»).
«Ωραία, πού είναι το περίεργο;» θα αναρωτηθήκατε. Στο ότι το εν λόγω στάδιο ονομάζεται «Ολυμπιακό», απαντάμε εμείς! Γιατί; Διότι η πόλη της Λοζάνης δεν έχει ποτέ της διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες!
Και όλα αυτά ενώ, στην ίδια πόλη, έχει την έδρα της η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (Δ.Ο.Ε.), η οποία, ως γνωστόν… διοργανώνει την κορυφαία αθλητική διοργάνωση του πλανήτη!
Πάντως, η Λοζάνη δεν είναι η μοναδική πόλη στον κόσμο που έχει «Ολυμπιακό Στάδιο» χωρίς ποτέ να έχει φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. «Ολυμπιακά Στάδια» υπάρχουν, μεταξύ αρκετών άλλων πόλεων, στο Σαν Μαρίνο, στην Κωνσταντινούπολη, στην Σιουδάδ Χουάρες του Μεξικού, στην Σεβίλλη, στην πρωτεύουσα του Τουρκμενιστάν, Ασγκαμπάτ και στην πρωτεύουσα της Καμπότζης, Πνομ Πενχ!
Το «Ολυμπιακό Στάδιο του Λα Ποντέζ» (νυν χωρητικότητα: 15,850) άνοιξε τις πύλες του το 1904 και ανακαινίστηκε το 1954, εν όψει της τελικής φάσης του Μουντιάλ του 1954 που θα φιλοξενούσε η Ελβετία (και η οποία έληξε με θρίαμβο της Δυτικής Γερμανίας) – στο χορτάρι του παίχτηκαν πέντε αγώνες αυτής της διοργάνωσης, μεταξύ αυτών εκείνο με τα περισσότερα γκολ στα χρονικά του τουρνουά, Αυστρία-Ελβετία 7-5! Ακόμη, έχει φιλοξενήσει αρκετά, επίσημα και φιλικά, παιχνίδια της Εθνικής Ελβετίας και όχι μόνο. Από το 1954 έως το 2020 αποτελούσε έδρα της Λοζάνης, πριν εκείνη μετακομίσει στο νυν «σπίτι» της, το «Stade de la Tuilière». Τώρα, είναι η έδρα της Σταντ Λοζάν Ουσί της Β’ κατηγορίας της Ελβετίας.
Η μαύρη μέρα του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι άλλη από την 8η Φεβρουαρίου του 1981, όταν 21 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο στάδιο Καραϊσκάκη μετά τον αγώνα Ολυμπιακού-ΑΕΚ 6-0.
Για την Γαλλία, τώρα και, ειδικότερα, την Κορσική, η πιο μεγάλη ποδοσφαιρική τραγωδία ήλθε στις 5 Μαΐου του 1992.
Εκείνη την ημέρα η γηπεδούχος Μπαστιά επρόκειτο να φιλοξενήσει στην έδρα της, το «Αρμάν Σεζαρί», την Μαρσέιγ, στον μεταξύ τους, μονό, ημιτελικό του Κυπέλλου Γαλλίας.
Από αγωνιστικής άποψης, η κορσικανική ομάδα, της Β’ κατηγορίας τότε, δεν θα ΄θελε να έχει αντίπαλό του μια ομάδα σαν εκείνη τη Μαρσέιγ! Οι «Φωκαείς» ήταν μόνιμοι πρωταθλητές Γαλλίας από το… 1989, προπορεύονταν στο πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν και είχαν στις τάξεις τους παίκτες παγκόσμιας κλάσης, όπως ο Ζαν-Πιέρ Παπέν, ο Ντιντιέ Ντεσάν, ο Μπαζίλ Μπολί, ο Γκανέζος Αμπεντί Πελέ, ο Άγγλος Κρις Γουοντλ, ο Μαρσέλ Ντεσαγί, ο Αλέν Μπογκοσιάν και άλλοι. Ήταν ένα σύνολο, που άξιζε να δώσει κανείς λεφτά για να το δει να παίζει.
Σε έναν μονό ημιτελικό, όμως, σε ένα κατάμεστο γήπεδο, οι γηπεδούχοι ήξεραν ότι είχαν τις πιθανότητές τους, σε έναν θεσμό που, παραδοσιακά, είναι γεμάτος μεγάλες εκπλήξεις.
Λόγω της κρισιμότητας του παιχνιδιού και της αξίας του αντιπάλου, η ζήτηση για εισιτήρια ήταν ασφαλώς μεγάλη και η διοίκηση της Μπαστιά πήρε την εξής απόφαση: να βάλει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο στο, χωρητικότητας μόλις 8,750 θεατών, γήπεδο, για να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη από τα εισιτήρια. Τι σκαρφίστηκε, λοιπόν;
Δημιούργησε μια τεχνητή κερκίδα στην θέση της κερκίδας που είχε το όνομα του Κλοντ Παπί, ενός παλιού σπουδαίου ποδοσφαιριστή του συλλόγου, η οποία χωρούσε μόνο 750 ανθρώπους. Η νέα κερκίδα χωρούσε δέκα χιλιάδες κόσμο, ανεβάζοντας τη χωρητικότητα του σταδίου στους 18 χιλιάδες φιλάθλους (μιλάμε, δηλαδή, για αύξηση πάνω από 50%), ωστόσο είχε στηθεί πολύ βιαστικά και με μεγάλη προχειρότητα μέσα σε λίγες μόνο ημέρες λόγω της μεγάλης πίεσης χρόνου που υπήρχε, ενώ όπως αποδείχθηκε μετά οι τοπικές αρχές δεν είχαν ποτέ δώσει έγκριση ασφαλείας στο όλο πρότζεκτ.
Περίπου μία ώρα πριν την έναρξη του αγώνα το «Αρμάν Σεζαρί» είναι γεμάτο, μα τα προβλήματα της κατασκευής είναι ολοφάνερα. Το όλο οικοδόμημα ήταν εμφανώς ασταθές («σαν βάρκα στο νερό κουνιόταν», είπαν μάρτυρες). Κάποια μεταλλικά δοκάρια της βάσης ξεκολλάνε, τεχνικοί τρέχουν για επισκευές. Πολλοί φίλαθλοι πανικοβάλλονται, ορισμένοι ζητούν την αναβολή της αναμέτρησης. Από τα μεγάφωνα ζητείται από τον κόσμο να μην κουνιέται πάρα πολύ στην κερκίδα για να μην ξεκολλήσουν άλλα μεταλλικά μέρη. Καμία απόφαση δεν παίρνεται. Η κερκίδα δεν εκκενώνεται. Είναι πια πολύ αργά.
Ένα δεκάλεπτο προτού αρχίσει το ματς, το πάνω μέρος της εξέδρας καταρρέει από το βάρος και την κακοτεχνία. Οπαδοί και δημοσιογράφοι πλακώνονται από τα συντρίμμια. Άνθρωποι που βρίσκονταν στο κάτω μέρος της κερκίδας τρέχουν στο τερέν για να σωθούν. Τους βοηθούν οι ποδοσφαιριστές, που έχουν επιστρέψει στον αγωνιστικό χώρο, ο οποίος μετατρέπεται σε λίγα λεπτά σε ανοικτό νοσοκομείο.
Τα ελικόπτερα για την μεταφορά των τραυματιών φθάνουν σταδιακά, ενώ λόγω του ότι τα τοπικά νοσοκομεία γεμίζουν πολύ γρήγορα γίνεται αεροδιακομιδή αρκετών ανθρώπων στις γειτονικές Νίκαια και Μασσαλία. Εκείνη τη νύχτα, το αεροδρόμιο της Κορσικής θύμιζε περισσότερο νοσοκομείο παρά αεροδρόμιο, όπως μαρτυρούν τα ρεπορτάζ της εποχής.
Ο τραγικός απολογισμός της τραγωδίας; Δεκαοκτώ άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και 2,357 τραυματίστηκαν. Η γαλλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, με έναν αρχικό δισταγμό είναι η αλήθεια, ακύρωσε το υπόλοιπο της διοργάνωσης, γι’ αυτό και το 1992 δεν ανακηρύχθηκε ποτέ Κυπελλούχος Γαλλίας (η Μονακό, η οποία είχε προκριθεί από τον άλλο ημιτελικό, εκπροσώπησε την Γαλλία στο Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης της επόμενης περιόδου).
Δεν άργησαν να έλθουν οι πρώτες μαρτυρίες για τις κακές πρακτικές που ακολουθήθηκαν, την ανικανότητα, την άρνηση και την ενοχή όσων είχαν εμπλακεί στο στήσιμο της αιματοβαμμένης κερκίδας. Η επίσημη αναφορά κάνει λόγο για πολλά μηχανικά λάθη, έλλειψη προγραμματισμού και επίβλεψης, βιασύνη στην δημιουργία της κερκίδας λόγω του πολύ σύντομου χρονοδιαγράμματος, παραβιάσεις των διαδικασιών ασφαλείας και, γενικώς, κακή διαχείριση και έλεγχο της ασφάλειας (από τον σύλλογο, το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της Κορσικής και την γαλλική Ομοσπονδία).
Επίσης, αποδεικνύεται ότι η επιτροπή ασφαλείας ποτέ δεν είχε δώσει επίσημα την έγκρισή της για την κερκίδα και πως οι άνθρωποι της Μπαστιά δεν έκριναν ποτέ τους απαραίτητο να ζητήσουν άδεια για τον σχεδιασμό του πρότζεκτ. Τέλος, η επιτροπή που ερεύνησε την υπόθεση, πριν την κλείσει οριστικά, βρήκε και ότι οι τιμές των εισιτηρίων του αγώνα, οι οποίες ήταν αυξημένες κατά 75% (!) σε σχέση με εκείνες των εισιτηρίων του προημιτελικού του Κυπέλλου με αντίπαλο την Νανσί, δεν είχαν κατατεθεί στην ομοσπονδία και, άρα, τα κέρδη από τις εισπράξεις ήταν προορισμένα να πάνε στις τσέπες των ιθυνόντων την Μπαστιά…
Για τους Κορσιακανούς, πάντως, ο κύριος υπεύθυνος για την αιματηρή τραγωδία είναι ο τότε πρόεδρος της Μπαστιά, Ζαν Φρανσουά Φιλιπί, ο οποίος πράγματι έβγαλε πολλά λεφτά εν όψει του ημιτελικού με την Μαρσέιγ. Δεν δικάστηκε ποτέ, πάντως, για τις ευθύνες του, αφού δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του έναν χρόνο πριν την δίκη. Τελικά, οκτώ άτομα από τους υπεύθυνους καταδικάστηκαν αλλά οι ποινές που τους επιβλήθηκαν ήταν μικρές, όχι πάνω από δύο χρόνια…
Για χρόνια, οι Κορσικανοί ζητούσαν να αναγνωριστεί η 5η Μαΐου ως ημέρα πένθους για το ποδόσφαιρο της Γαλλίας και στην διάρκειά της να μην διεξάγονται αγώνες. Τελικά, το σχετικό σχέδιο νόμου πέρασε μόλις το 2020 ενώ ο νόμος κατοχυρώθηκε την επόμενη χρονιά, όμως η απαγόρευση θα ισχύει μόνο αν η συγκεκριμένη μέρα πέφτει Σάββατο! Κάλλιο αργά παρά ποτέ, πάντως…
Από το 1992 κι έπειτα το «Αρμάν Σεζαρί» βρισκόταν υπό συνεχή επίβλεψη και ανακατασκευάστηκε. Η τραγωδία της νύχτας της 5ης Μαΐου 1992, έμεινε γνωστή ως «η καταστροφή του Φουριανί», από το όνομα της περιοχής όπου βρίσκεται το γήπεδο στην Κορσική.
Ήταν η σεζόν 2000/01 και η Σουόνσι Σίτι τα πήγαινε χάλια, ή μάλλον πολύ χάλια, στο πρωτάθλημα της τρίτης κατηγορίας της Αγγλίας.
Τελευταία στον βαθμολογικό πίνακα και με την άμμο στην κλεψύδρα των πιθανοτήτων της για σωτηρία να σώνεται ολοένα, η ουαλική ομάδα έπρεπε να βρει τι φταίει, ούτως ώστε να σωθεί η χρονιά – είχε, εξάλλου, προβιβαστεί στην κατηγορία μόλις την προηγούμενη σεζόν και θα ήταν πολύ απογοητευτικό εάν έκανε πισωγύρισμα και υποβιβαζόταν.
Μόνο που, μετά την αναζήτησή τους, οι «κύκνοι» αποφάνθηκαν ότι, για την κακή τους φόρμα, δεν έφταιγαν οι μέτριες προς άσχημες εμφανίσεις τους, το αγωνιστικό τους σύστημα, ο προπονητής τους, η ποιότητα των ποδοσφαιριστών τους, η έλλειψη τύχης και άλλα τέτοια συμβατικά. Έκριναν ότι ίσως να είχαν βάλει το χεράκι τους… τα κακά πνεύματα!
Τυχαία σ’ αυτό το, παράξενο, συμπέρασμα δεν είχαν φθάσει. Είχαν, βλέπετε, δεχθεί την επίσκεψη του, αναμφίβολα, πιο γνωστού μένταλιστ παγκοσμίως, του Γιούρι Γκέλερ, ο ανιψιός του οποίου αγωνιζόταν τότε στη Σουόνσι! Ο πασίγνωστος περφόρμερ, που αρέσκεται κυρίως στο να ταλαιπωρεί αθώα μαχαιροπίρουνα, ως ειδικός (;) του μεταφυσικού (;) είχε διαγνώσει ότι στο «Βετς Φιλντ», γήπεδο-έδρα του κλαμπ, «υπάρχουν σατανικά πνεύματα», τα οποία, όπως υπέδειξε, έσπρωχναν τον σύλλογο προς τον υποβιβασμό και θα έπρεπε βέβαια να απομακρυνθούν.
Κόντρα στον ορθολογισμό και την λογική, οι ιθύνοντες την Σουόνσι εμπιστεύθηκαν την κρίση του και βάλθηκαν να αναζητούν τρόπο να διώξουν τα κακά πνεύματα. Εν τέλει, τους έδωσαν την λύση οι «Κένιαν Μπόις». Ο αφρικανικός αυτός χορευτικός θίασος περιόδευε επί αγγλικού εδάφους εκείνην την περίοδο μαζί με το (αρκετά γνωστό στην Μεγάλη Βρετανία) τσίρκο «Κοτλ και Όστεν» και τα μέλη του προθυμοποιήθηκαν να έλθουν στο γήπεδο της ομάδας και να διώξουν τις κακές δυνάμεις με έναν τελετουργικό χορό.
Μια και δυο, λοιπόν, οι Αφρικανοί πήγαν στο «Βετς Φιλντ» αλλά κάτι ακόμα χειρότερο και πιο επίμονο από όλα μαζί τα κακά πνεύματα του κόσμου, ο βρετανικός καιρός, είχε άλλα σχέδια. Την ημέρα που οι επίδοξοι σωτήρες της Σουόνσι θα έβγαιναν να χορέψουν ξέσπασε καταρρακτώδης βροχή, ενώ ο αγωνιστικός χώρος πλημμύρισε!
Οι «Κένιαν Μπόις», υπό αυτές τις συνθήκες, αρνήθηκαν να βγουν στο γήπεδο και να χορέψουν και η συμφωνία ακυρώθηκε, προς μεγάλη απογοήτευση των ανθρώπων της Σουόνσι και μεγάλη ευχαρίστηση των κακών πνευμάτων που είχε εντοπίσει (;) ο Γιούρι Γκέλερ στο «Βετς Φιλντ».
Στο τέλος της χρονιάς, η Σουόνσι επέστρεψε στην τέταρτη κατηγορία με απολογισμό μόλις πέντε νίκες σε 46 αγωνιστικές και ποτέ δεν θα μάθουμε αν οι «Κένιαν Μπόις» και ο Γιούρι Γκέλερ θα έσωζαν για χάρη της την παρτίδα.
Πάντως, από όταν, το 2005, άλλαξε έδρα και, αφήνοντας το «Βετς Φιλντ», πήγε στο τωρινό της σπίτι, το «Λίμπερτι Στέιντιουμ», η Σουόνσι έπαιξε ξανά στην Πρέμιερ Λιγκ, πήρε και ένα Λιγκ Καπ (2013) και συμμετείχε εκ νέου και στην Ευρώπη (Γιουρόπα Λιγκ).
Ρε, μήπως όντως έφταιγαν λιγάκι και τα κακά πνεύματα, τελικά;
Όταν μία ποδοσφαιρική ομάδα φτιάχνει ένα καινούργιο γήπεδο, φυσικά θέλει να συνδυάσει το ντεμπούτο της σε αυτό με νίκη.
Ωστόσο, η σκοτσέζικη Μάδεργουελ όχι μόνο δεν κατόρθωσε να νικήσει στο πρώτο παιχνίδι που έδωσε ποτέ στην έδρα της αλλά… συνετρίβη κιόλας!
Το 1886 «γεννήθηκαν» οι «Steelmen» και η έδρα τους είναι το, χωρητικότητας 13,677 θεατών, «Φερ Παρκ», το οποίο χρησιμοποιούν από το 1895, έχοντας προηγουμένως παίξει σε άλλα γήπεδα. Ο Βαρόνος Χάμιλτον του Ντάλζελ τους νοίκιασε ένα κομμάτι από τη δική του γη κι εκείνοι έφτιαξαν εκεί το «σπίτι» που έμελλε να τους στεγάζει μέχρι και σήμερα.
To «Φερ Παρκ»
Στις 3 Αυγούστου του 1895, έδωσαν το πρώτο τους ματς πάνω στο τερέν της νέας έδρας τους. Ήταν ένα φιλικό και ο αντίπαλός τους δεν ήταν άλλος από την ίδια την πρωταθλήτρια Σκοτίας, τη μεγάλη Σέλτικ! Να σημειωθεί, ότι η Μάδεργουελ τότε συμμετείχε στη Β’ κατηγορία της Σκοτίας (ενώ ήταν επαγγελματικός σύλλογος από το 1893).
Μπροστά σε περίπου 6 χιλιάδες φίλους της, η Μάδεργουελ βγήκε στον αγωνιστικό χώρο για μια καλή εμφάνιση και, γιατί όχι, ένα θετικό αποτέλεσμα κόντρα στην καλύτερη ομάδα της χώρας.
Η διαφορά δυναμικότητας, ωστόσο, ήταν πολύ μεγάλη. Τελικό σκορ; Μάδεργουελ-Σέλτικ… 1-8! Σίγουρα όχι το ποδαρικό που φαντάζονταν οι «Steelmen» και οι οπαδοί τους στο νέο γήπεδο της ομάδας!
Η πρώτη νίκη της Μάδεργουελ στο «Φερ Παρκ», βέβαια, δεν άργησε. Ήλθε μία εβδομάδα μετά, με σκορ 2-1, επί της Πορτ Γκλάσγκοου, στο πλαίσιο της 1ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος της Β’ κατηγορίας της Σκοτίας.
Πάντως, αρκετά χρόνια μετά, η Μάδεργουελ… εκδικήθηκε τη Σέλτικ για εκείνη τη βαριά εντός έδρας ήττα στην οποία την είχε υποχρεώσει το 1895: συγκεκριμένα, στις 30 Απριλίου του 1937, τη συνέτριψε με… 8-0 στο «Φερ Παρκ», για το πρωτάθλημα της Πρώτης Κατηγορίας! Αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα που υπέστησαν ποτέ οι «Καθολικοί» στην υπεραιωνόβια ιστορία τους!
Ανάμεσα στις μεγάλες στιγμές που έχει ζήσει το «Φερ Παρκ» τόσα χρόνια ήταν και η χαρά της πρώτης συμμετοχής της Μάδεργουελ στο Τσάμπιονς Λιγκ, το καλοκαίρι του 2012. Η ομάδα μπήκε στη διοργάνωση από τον τρίτο προκριματικό γύρο, όπου κλήθηκε να ξεπεράσει το εμπόδιο του… Παναθηναϊκού! Όμως, όπως ακριβώς στο πρώτο τους παιχνίδι στο γήπεδό τους, έτσι και στο παρθενικό και τελευταίο μέχρι σήμερα εντός έδρας ματς τους στην κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση οι «Steelmen» είδαν τον φιλοξενούμενο να φεύγει με τη νίκη: το «τριφύλλι» κέρδισε με 2-0, χάρη σε γκολ από τους Χάρη Μαυρία και Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο (ενώ στον επαναληπτικό του ΟΑΚΑ νίκησε ξανά, με 3-0 αυτή τη φορά, αποκλείοντας τη Μάδεργουελ)!
Filed under: Γήπεδα
Η έδρα της Μπρέντφορντ, το «Γκρίφιν Παρκ», είναι κάτοχος μίας παράξενης πρωτιάς. Είναι, από όλα τα γήπεδα της Αγγλίας, το πιο… δροσιστικό!
Τι εννοούμε; Είναι το μοναδικό στη «Γηραιά Αλβιώνα» το οποίο έχει παμπ σε κάθε μία από τις τέσσερις γωνίες του.
Τα ονόματα των παμπ που βρίσκονται στις γωνίες του «Γκρίφιν Παρκ» είναι «New Inn», «The Griffin», «Royal Oak» και «The Princess Royal». Μάλιστα, ειδικά η «The Griffin» είναι διάσημη και για… κινηματογραφικούς λόγους: σε αυτή διαδραματίζονται σκηνές της πολύ γνωστής και επιτυχημένης ταινίας «Green Street» («Οι παρίες της πράσινης οδού», ο ελληνικός τίτλος)!
Είτε είναι κάποιος οπαδός της Μπρέντφορντ είτε όχι, πάντως, θα συμφωνήσει ότι το «Γκρίφιν Παρκ» είναι, με διαφορά, το καλύτερο γήπεδο στη Μεγάλη Βρετανία, με τόσες παμπ ολόγυρά του!
Filed under: Γήπεδα
Το Μπλσάνι (Blsany) είναι μία πόλη, στα βορειοδυτικά της Τσεχίας, η οποία έχει περίπου 970 κατοίκους ενώ διαθέτει και ποδοσφαιρική ομάδα, τη Χμελ (Chmel Blsany).
Το γήπεδο στο οποίο εδρεύει η Χμελ έχει χωρητικότητα 2,300 θεατών. Πριν το 2003, δε, όταν και ανακατασκευάστηκε, μπορούσε να χωρέσει 4,500 φιλάθλους.
Με λίγα λόγια, ακόμη κι αν όλος ο πληθυσμός του Μπλσάνι ήθελε να πάει στο γήπεδο μία Κυριακή να δει την ομαδάρα, δεν θα έφθανε να το γεμίσει, καθώς θα έμεναν σχεδόν 1,500 θέσεις κενές!
Δεν είναι και ό,τι πιο συνηθισμένο, να συναντάς μία ομάδα, το γήπεδο της οποίας είναι μεγαλύτερο από τον πληθυσμό της πόλης που αυτή εκπροσωπεί!
Η Χμελ ιδρύθηκε το 1946 και αναμφίβολα το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας της είναι από το 1998 ως το 2006: σε αυτό το διάστημα έπαιξε στην Α’ κατηγορία της Τσεχίας. Μάλιστα, την πρώτη της χρονιά στα «σαλόνια» πήρε την 6η θέση στο πρωτάθλημα, ενώ το 2000/01 έφθασε ως τα ημιτελικά του εγχώριου Κυπέλλου. Την ίδια περίοδο συμμετείχε και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και, συγκεκριμένα, στο Κύπελλο Ιντερτότο, τα καλοκαίρια του 2000 και του 2001. Στον 3ο γύρο του Ιντερτότο του 2000, δε, απέκλεισε την Καλαμάτα, με δύο νίκες, 5-0 εντός και 3-0 εκτός.*
Όλα αυτά, ωστόσο, είναι περασμένα ποδοσφαιρικά μεγαλεία και, διηγώντας τα, κλαίνε, εκεί στο Μπλσάνι, αφού η Χμελ πλέον βρίσκεται στην 5η κατηγορία.
Ελπίζουμε, πάντως, οι κάτοικοι της πόλης να πηγαίνουν γήπεδο για να ενισχύσουν τη Χμελ… κι ας μην φτάνουν όλοι μαζί να το γεμίσουν!
* Ένας από τους τερματοφύλακες που είχε εκείνη τη σεζόν η Χμελ ήταν ένα 18χρονο παιδί, που τα επόμενα χρόνια θα γινόταν ο Πετρ Τσεχ.
Τρελοποδόσφαιρο 