stokegeo
The_StrangerFiled under: Παγκόσμιο Κύπελλο
Αύριο, πρώτη του Ιούνη 2010, θα απομένουν 11 μέρες για την έναρξη του Μουντιάλ.
Το Τρελοποδόσφαιρο, με την ευκαιρία της σπουδαίας ποδοσφαιρογιορτής, θα κάνει ένα μεγάλο «Αφιέρωμα Μουντιάλ».
Κάθε μέρα, λοιπόν, ως την 11η Ιουνίου (έναρξη Π. Κυπέλλου), θα «ανεβάζουμε» ένα κείμενο που θ’ αφορά στο τουρνουά: είτε τελική φάση, είτε προκριματικά, είτε, είτε, είτε… Το Μουντιάλ θα βρίσκεται παντού!
Μαζί κι οι πολύτιμοι συνεργάτες μας: ο Bozo και ο Κώστας Βορίλας, που με τα δικά τους κείμενα θα συνεισφέρουν σ’ αυτό το αφιέρωμα που ετοιμάσαμε!
Η γιορτή ξεκινά!!!
Άρθρο του συνεργάτη του Τρελοποδοσφαίρου, Bozo.
Σύνταξη στα… 93 για τον αειθαλή Άιβορ Πάουελ! Κι αν το όνομά του δεν σας λέει τίποτα, ειδικά στους… νεότερους, εδώ είμαστε. Η στήλη του «LOST» διαφωτίζει την εκπληκτική ιστορία ενός… μαθουσάλα του ποδοσφαίρου και ρέκορντμαν, με καταχώρηση στο βιβλίο «Guinness»!
Κατ’ αρχάς, τι σχέση έχει ο Πάουελ με την Ελλάδα; Την περίοδο 1967-68, εκτός από τον Νίκο Πάγκαλο και τον Δημήτρη Καλογιάννη, από τον πάγκο του ΠΑΟΚ πέρασε και ο Ουαλός προπονητής Άιβορ Πάουελ. Κοουτσάρισε τον «δικέφαλο» του Βορρά σε 13 αγώνες (με ρεκόρ 4 νίκες, 4 ισοπαλίες και 5 ήττες), επέστρεψε στην πατρίδα του κι από τότε δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τα… δικά μας.
Πού είναι το ρεκόρ; Αναλογιστείτε ότι γεννήθηκε στις… 5 Ιουλίου 1916, έναν χρόνο πριν μπήκε στο βιβλίο των ρεκόρ «Guinness» ως ο μεγαλύτερος σε ηλικία προπονητής σε όλο τον κόσμο και η σύνταξη ήρθε μόλις… προχθές! Ο Πάουελ εργαζόταν ως προπονητής στο πανεπιστήμιο Μπαθ και μάλιστα προ ολίγων μηνών τον τίμησε η βασίλισσα Ελισσάβετ ως «Μέλος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας» για την πολύχρονη προσφορά του!
Ο γεννημένος στο Μπάργκοντ της Ουαλίας Πάουελ προπονούσε ποδοσφαιριστές στο Πανεπιστήμιο του Μπαθ επί 37 σερί χρόνια!
Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στις αρχές της δεκαετίας του ’30 στην Μπαρνέτ και κατόπιν φόρεσε τη φανέλα των ΚΠΡ (1937-1948), Αστον Βίλα (1948-51), Πορτ Βέιλ (1951), Μπάρι Τάουν (1951-52) και Μπράντφορντ (1952-54), στις τελευταίες δύο ήταν παίκτης-προπονητής. Επαιξε και οκτώ φορές με την εθνική Ουαλίας. Υπήρξε εξαιρετικός ποδοσφαιριστής και μάλιστα το 1948 η μετακίνησή του στην Άστον Βίλα είχε κοστίσει στους «χωριάτες» το ποσό-ρεκόρ για την εποχή των 17.500 στερλινών!
Ως προπονητής εργάστηκε διαδοχικά από το 1951 ως το 1968 σε Πορτ Βέιλ, Μπράντφορντ, Καρλάιλ, Μπαθ Σίτι και… ΠΑΟΚ. Μάλιστα στην Καρλάιλ διαδέχθηκε τον μεγάλο Μπιλ Σάνκλι ενώ είχε συνεργαστεί με τα κορυφαία ονόματα του βρετανικού ποδοσφαίρου, όπως ο Μπίλι Μπρέμνερ, ο Τζάκι Τσάρλτον και Νόρμαν Χάντερ.
Συνάμα, συνδέθηκε με μεγάλη φιλία με τον θρυλικό Σερ Στάνλεϊ Μάθιους, τον οποίο έκανε κουμπάρο του αργότερα ενώ το 1973 ανέλαβε το πόστο του στο Πανεπιστήμιο του Μπαθ, όπου υπολογίζεται ότι πέρασαν απ’ τα… χέρια του περίπου 4.000 παίκτες!
Ευλόγως το Πανεπιστήμιο του Μπαθ, θέλοντας να τον τιμήσει, όρισε ένα ποσό υποτροφίας για αθλητές, στο οποίο έδωσε τ’ όνομά του Πάουελ.
«Νιώθω τόσο περήφανος απ’ όλα όσα έκανα. Υπήρξα πολύ, μα πάρα πολύ ευτυχισμένος στο Πανεπιστήμιο του Μπαθ και το εννοώ αυτό» δήλωσε σχετικά με την… απόσυρσή του, σε ηλικία 93 ετών, από την προπονητική!
Ο διευθυντής των σπορ του Πανεπιστημίου Γκεντ Ρόντι τόνισε: «Ο Άιβορ Πάουελ αποτελεί έμπνευση για όλους μας. Είναι ένας εξαιρετικός χαρακτήρας και αποπνέει αληθινό πάθος και ενθουσιασμό για το ποδόσφαιρο. Νιώθουμε προνομιούχοι που συνεργαστήκαμε μαζί του στο Πανεπιστήμιο του Μπαθ για πάνω από τρεις δεκαετίες γεγονός που μας κάνει να αισθανόμαστε υπερήφανοι».
Filed under: Ομάδες
Στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1992, η Σοβιετική Ένωση είχε θριαμβεύσει, καταλαμβάνοντας την 1η θέση στον 3ο όμιλο και αφήνοντας εκτός τελικής φάσης την Ιταλία. Ωστόσο, μέχρι την τελική φάση, η οποία διεξήχθη τον Ιούνιο του 1992 στην Σουηδία, η Σοβιετική Ένωση είχε ήδη διαλυθεί σε 15 ανεξάρτητα κράτη. Έτσι, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1992 έκανε την εμφάνισή της, για πρώτη και τελευταία φορά, η Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών, η οποία αντικατέστησε τη Σοβιετική Ένωση, με παίκτες από 10 χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ (Αζερμπαϊτζάν, Εσθονία, Γεωργία, Λετονία και Λιθουανία δεν συμμετείχαν στην Κ.Α.Κ.). Η ομάδα δεν τα πήγε καλά, αποκλείστηκε από τη φάση των ομίλων με δύο ισοπαλίες και μια ήττα, και μπήκε στο χρονοντούλαπο της ποδοσφαιρικής ιστορίας, αφού μετά η κάθε χώρα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ανέπτυξε τη δική της ποδοσφαιρική ομοσπονδία.
Ωστόσο η Κοινοπολιτεία υπάρχει ακόμα σαν οργάνωση, και υπάρχει ένας ποδοσφαιρικός θεσμός που υπενθυμίζει στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης το σοβιετικό τους παρελθόν: Πρόκειται για το Κύπελλο Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών, το οποίο διοργανώνεται κάθε χρόνο και στο οποίο διαγωνίζονται οι πρωταθλήτριες ομάδες των χωρών που ανήκουν στην Κ.Α.Κ.!
Το Κύπελλο διεξήχθη για πρώτη φορά το 1993, και στον τελικό η πρωταθλήτρια Ρωσίας, Σπαρτάκ Μόσχας, διέλυσε την πρωταθλήτρια Λευκορωσίας, Ντινάμο Μινσκ, με σκορ 8-0. Η Σπαρτάκ Μόσχας κατέκτησε με ευκολία το Κύπελλο και τα επόμενα δύο χρόνια, επικρατώντας στον τελικό του 1994 της Νεφτσί Φεργκάνα από το Ουζμπεκιστάν και σε αυτόν του 1995 της Διναμό Τιφλίδας από τη Γεωργία. Ακολούθησαν τρία χρόνια κυριαρχίας της Ντινάμο Κιέβου, μέχρι να επιστρέψει στην κορυφή η Σπαρτάκ, το 1999, στην οποία και έμεινε το 2000 και το 2001. Από τότε, κάθε χρονιά ο νικητής είναι από διαφορετική χώρα. Συνοπτικά, οι Κυπελλούχοι από το 2002 μέχρι και σήμερα:
2002: Ντινάμο Κιέβου (Ουκρανία)
2003: Σερίφ Τίρασπολ (Μολδαβία)
2004: Ντινάμο Τιφλίδας (Γεωργία)
2005: Λοκομοτίβ Μόσχας (Ρωσία)
2006: Νεφτσί Μπακού (Αζερμπαϊτζάν)
2007: Παχτακόρ Τασκέντ (Ουζμπεκιστάν)
2008: Χαζάρ Λενκοράν (Αζερμπαϊτζάν)
2009: Σερίφ Τίρασπολ (Μολδαβία)
2010: Ρουμπίν Καζάν (Ρωσία)
Πρώτος σκόρερ στην ιστορία της διοργάνωσης είναι ο Βλαντίμιρ Μπεστσάστνιχ, παλαίμαχος άσος της Σπαρτάκ Μόσχας, με 20 γκολ και ακολουθούν ο Γιεγκόρ Τίτοφ, επίσης της Σπαρτάκ, με 18 τέρματα και οι Βαλέρι Κετσίνοφ (Παχτακόρ Τασκέντ και Σπαρτάκ) και Μιχαΐλ Μίχολαπ (Σκόντο Ρίγα) με 17.
Το μεγαλύτερο σκορ που έχει σημειωθεί στη διοργάνωση είναι το εξωπραγματικό 19-0 με το οποίο διέσυρε το 1998 η Σπαρτάκ Μόσχας την Κουργκοντέπα από το Τατζικιστάν.
Τα τελευταία χρόνια η διοργάνωση έχει χάσει τη λάμψη της, και πολλές απο τις πρωταθλήτριες αρνούνται να συμμετάσχουν σε αυτήν, προκειμένου να αφοσιωθούν σε άλλους, πιο σημαντικούς στόχους, ενώ κάποιες από αυτές στέλνουν τους αναπληρωματικούς τους.
Οι χώρες της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών είναι 15, κι έτσι έπρεπε να βρεθεί κάποια για να συμπληρωθεί η 16άδα και να διεξαχθεί ομαλά η διοργάνωση. Την 16η θέση έπαιρνε από το 1995 έως το 2006 η Εθνική Ελπίδων της Ρωσίας, όμως το 2007 και το 2008 σαν 16η ομάδα συμμετείχε η ΟΦΚ Βελιγραδίου από την Σερβία – σαν γκεστ σταρ, ας πούμε. Το 2009 επέστρεψε η Εθνική Ελπίδων της Ρωσίας, ενώ στην διοργάνωση του 2010 συμμετείχε η φινλανδική Ελσίνκι.
Όπως ήταν αναμενόμενο για μια τέτοια διοργάνωση, από το Κύπελλο δεν έλειψαν και οι παρασκηνιακές διαμάχες. Μάλιστα, το 2006 λίγο έλειψε τα πάντα να τιναχτούν στον αέρα, όταν στον προημιτελικό η Πιουνίκ από την Αρμενία επικράτησε με 3-1 της ουκρανικής Σαχτάρ Ντόνετσκ. Όταν τελείωσε ο αγώνας, και γνωρίζοντας από πριν ότι σε περίπτωση πρόκρισης θα αντιμετώπιζαν την Πιουνίκ από το Αζερμπαϊτζάν, οι παίκτες της ομάδας διεμήνυσαν στον διαιτητή της αναμέτρησης ότι δεν σκόπευαν να παίξουν στον ημιτελικό, καθώς οι σχέσεις μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν είναι τεταμένες εδώ και χρόνια. Μάλιστα, το ίδιο βράδυ αποχώρησαν από τη Μόσχα, όπου διεξάγεται κάθε χρόνο η διοργάνωση, με αεροπλάνο. Η Ρωσική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, που επιβλέπει το Κύπελλο, κατακύρωσε το ματς σαν νίκη της Σαχτάρ με 3-0, ώστε να παίξουν οι Ουκρανοί αντί της Πιουνίκ, όμως αυτοί αντέτειναν ότι δεν ήθελαν να πάρουν την πρόκριση στον ημιτελικό με εξωγηπεδικό τρόπο, και αφού είχαν ηττηθεί στο γήπεδο αρνήθηκαν την απόφαση της Ομοσπονδίας. Έτσι, η Νεφτσί δεν χρειάστηκε να αγωνιστεί στον ημιτελικό και προκρίθηκε απευθείας στον τελικό, όπου, ξεκούραστη ούσα, επικράτησε με 4-2 της λιθουανικής Κάουνας.
Με τα καλά και με τα στραβά του, το Κύπελλο της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών εξακολουθεί να διεξάγεται κάθε χρόνο, υπενθυμίζοντας στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ότι, καλώς ή κακώς, κάποτε ήταν όλες ενωμένες σε ένα υπερ-κράτος. Το οποίο έχει πια διαλυθεί, όμως η ποδοσφαιρική του παράδοση είναι ακόμα εκεί…
Filed under: Ονομασία ομάδων
Τα ονόματα των ποδοσφαιρικών ομάδων είναι, πολλές φορές, καταπληκτικά. Αναλόγως και το που βρίσκεσαι, βέβαια. Για ένα Άγγλο, π.χ., η αργεντίνικη Club Deportivo Morón (σ.σ. moron, στα αγγλικά = ηλίθιος) ακούγεται πολύ αστεία! Όποια γλώσσα και να μιλάει κάποιος, όμως, σίγουρα θα βάλει τα γέλια στο άκουσμα της, επίσης αργεντίνικης, Club Atlético Chaco For Ever, που είναι και το σημερινό μας θέμα!
Το πώς προήλθε το όνομα της Τσάκο Φορ Έβερ είναι απόρροια της συνήθειας των Αργεντίνων να δίνουν αγγλικής χροιάς ονομασίες στους συλλόγους τους. Συνήθεια, που είχαν κατά τη διάρκεια του πρώτου καιρού μετά την είσοδο του ποδοσφαίρου στη χώρα, και που οφειλόταν στο ότι το είχαν διαδώσει οι Άγγλοι. Πολλές φορές, μάλιστα, τους συλλόγους τους ίδρυαν οι ίδιοι οι Άγγλοι, και έδιναν τα αγγλικά ονόματα που βλέπουμε μέχρι και σήμερα, όπως π.χ. εκείνο της Newell’s Old Boys.
Η Τσάκο Φορ Έβερ ιδρύθηκε ακριβώς την εποχή που περιγράφουμε, 27 Ιουλίου του 1913. Αν και είναι τόσο παλιά, όμως και παρά το ευφάνταστο όνομά της, που προδίδει τη μεγάλη… πίστη των φιλάθλων της, δεν κατόρθωσε ποτέ κάτι το αξιόλογο στην μακρά ιστορία της στο αργεντίνικο ποδόσφαιρο. Η ομάδα εδρεύει στην πόλη της Ρεζιστένσια, στα βόρεια της χώρας και είναι η μεγαλύτερη ομάδα της επαρχίας του Τσάκο.
Η μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία της, είναι όταν έπαιξε για δύο συνεχόμενες σεζόν στην Πριμέρα Ντιβισιόν (Α’ Εθνική, 1989/90 και 1990/91). Την επόμενη σεζόν, όμως, όταν το πρωτάθλημα χωρίστηκε, για πρώτη φορά, σε «Απερτούρα» και «Κλαουσούρα», η Τσάκο Φορ Έβερ υποβιβάστηκε στη Β’ Εθνική. Σήμερα, παίζει στη Δ’ κατηγορία του αργεντίνικου ποδοσφαιρικού συστήματος.
Το 1990, κατετάγη 17η στο πρωτάθλημα της Πριμέρα Ντιβισιόν, και έπαιξε μπαράζ παραμονής με τη Ρασίνγκ Κόρντομπα. Κέρδισε 5-0, και έμεινε στην Α’ Εθνική: αυτό είναι η πιο σπουδαία στιγμή της Τσάκο Φορ Έβερ στα «σαλόνια» του ποδοσφαίρου των «γκαούτσος». Ένας από τους πιο διάσημους παίκτες που φόρεσαν ποτέ τη φανέλα της Τσάκο Φορ Έβερ, ήταν ο αμυντικός Χοσέ Λουίς Κουτσιούφο, που κατέκτησε με την Αργεντινή του Μαραντόνα το Μουντιάλ του ’86.
Όπως και να ‘χει, αυτό που μετράει για την Κλουμπ Ατλέτικο Τσάκο Φορ Έβερ, είναι το… καταπληκτικό της όνομα και ό,τι συναισθήματα μπορεί αυτό να προκαλεί!
ΤΣΑΚΟ ΦΟΡ ΕΒΕΡ, FOR EVER!!!
Filed under: Γήπεδα
Τι είναι αυτό που σας αρέσει σε ένα γήπεδο; Να είναι σκεπαστό από πάνω; Να έχει τρία πατώματα κερκίδας; Να μετακινείται το τερέν; Να ΄χει μέσα του σταθμό του μετρό; Όλα αυτά τα ΄χουμε δει τα τελευταία 15 χρόνια να πραγματοποιούνται και είναι σωστά τεχνολογικά θαύματα, προς όφελος φυσικά των φιλάθλων, των παικτών και του ποδοσφαίρου!
Μπάλα πάνω στο νερό, όμως, έχετε δει; Θα σας πάμε μια βόλτα ως την Σιγκαπούρη, να το δείτε κι αυτό!
Στην ασιατική αυτή χώρα λειτουργεί, από το 2007, η επιπλέουσα πλατφόρμα της Marina Bay, που έχει την τιμή να είναι η μεγαλύτερη του είδους της στον πλανήτη! Φτιαγμένη από ατσάλι, 120 μέτρα μήκος και 83 πλάτος, μπορεί να σηκώσει βάρος ίσο με 9 χιλ. ανθρώπους! Οι κερκίδες, ακριβώς απέναντί της, χωρούν 27 χιλ. φιλάθλους!
Δεν χρησιμοποιείται τόσο πολύ για αγώνες ποδοσφαίρου, βέβαια, όσο για καλλιτεχνικές και άλλες εκδηλώσεις (π.χ. παρελάσεις) ενώ, πάνω απ’ όλα, είναι κομμάτι του Γκραν Πρι της Σιγκαπούρης, που πραγματοποιείται στο πλαίσιο του πρωταθλήματος της Formula 1! Εκεί ακριβώς τράκαρε ο Βραζιλιάνος Νέλσον Πικέ το 2008 και όλοι τον κατηγόρησαν ότι το έκανε για να πάρει προβάδισμα ο ομόσταυλός του Φερνάντο Αλόνσο (που κέρδισε και την κούρσα, εν τέλει…)!
Το 2010, η Σιγκαπούρη θα φιλοξενήσει τους πρώτους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων και το επιπλέον στάδιο θα είναι στην πρώτη γραμμή: εκεί θα γίνουν οι τελετές έναρξης και λήξης των Αγώνων.
Τον Νοέμβριο του 2008, ο τελικός του εγχώριου Κυπέλλου προγραμματίστηκε να γίνει στο στάδιο αυτό. Αντίπαλες, η SAFFC (Singapore Armed Forces Football Club) και η Woodlands Wellington. Ένα πρόβλημα όμως εντοπίστηκε με τις κολώνες του γηπέδου και ο τελικός παίχτηκε στο γήπεδο Γιαλάν Μπεσάρ.
Τον Φεβρουάριο του 2009, οι ερασιτεχνικές ομάδες Τουάν Γκεμούκ Αθλέτικ και VNNTU FC έπαιξαν στο γήπεδο. Σχέδια υπάρχουν και για το πρώτο διεθνές παιχνίδι που θα γίνει πάνω στο νερό. Ο καιρός θα δείξει!
Αν τους φύγει απ’ έξω η μπάλα, πάντως, τι θα κάνουν;
Filed under: Παγκόσμιο Κύπελλο
Υπάρχουν κάποια πράγματα σ’ αυτόν τον κόσμο που, αν μπορούσαν να μιλήσουν, θα είχαν φοβερές ιστορίες να διηγηθούν. Ένα από αυτά είναι το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ. Και, επειδή αυτό δεν θα μπορέσει να πει ποτέ την ιστορία του, ας την διηγηθούμε εμείς σήμερα.
Όταν η FIFA αποφάσισε την διοργάνωση του πρώτου Παγκοσμίου Κυπέλλου, στην Ουρουγουάη το 1930, έπρεπε να βρει και ένα τρόπαιο, για να το απονείμει στον νικητή της διοργάνωσης. Έτσι, ανέθεσε στον Γάλλο γλύπτη Αμπέλ Λαφλέρ να δημιουργήσει ένα τρόπαιο. Ο Λαφλέρ έβαλε τα δυνατά του και έφτιαξε ένα πανέμορφο τρόπαιο, από ασήμι και χρυσάφι, σε μία βάση από ημιπολύτιμο λίθο, το οποίο απεικόνιζε την Νίκη, την αρχαία θεά της νίκης, να στηρίζει το κύπελλο. Γι’αυτό και το τρόπαιο ονομάστηκε αρχικά «Victory», δηλαδή «Νίκη».
Το τρόπαιο ταξίδεψε με το πλοίο Κόντε Βέρντε από τη Γαλλία στην Ουρουγουάη, μαζί με τον πρόεδρο της FIFA, Ζιλ Ριμέ, και τις αποστολές της Γαλλίας, της Ρουμανίας και του Βελγίου. Βέβαια, καμία από αυτές τις 3 ομάδες δεν κατάφερε να το σηκώσει στο τέλος της διοργάνωσης. Οι πρώτοι που το κατέκτησαν ήταν οι γηπεδούχοι Ουρουγουανοί, μετά από έναν συναρπαστικό τελικό κόντρα στην Αργεντινή.
Το τρόπαιο το κρατούσε στην κατοχή του ο νικητής, μέχρι να το παραδώσει στον επόμενο. Έτσι, το 1934 το τρόπαιο πήγε στην Ιταλία, η οποία κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο και το 1938.
Και μετά, ήρθε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ανεστάλη, και το τρόπαιο πέρασε την πρώτη του περιπέτεια: Ο Ιταλός αντιπρόεδρος της FIFA, Οτορίνο Μπαράσι, το μετέφερε από την τράπεζα όπου φυλασσόταν κρυφά, μέσα σε ένα κουτί από παπούτσια, και το μετέφερε στο σπίτι του, όπου το έκρυψε για χρόνια κάτω από το κρεβάτι του, ώστε να μην πέσει στα χέρια των Ναζί.
Το 1946, λίγο μετά το τέλος του πολέμου, το τρόπαιο μετονομάστηκε σε «τρόπαιο Ζιλ Ριμέ», προς τιμήν του επί 33 χρόνια προέδρου της FIFA και εμπνευστή του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Όταν η διοργάνωση επανήλθε, το 1950, το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ επέστρεψε στην Ουρουγουάη, που το κατέκτησε μετά από μία επική νίκη σε βάρος της Βραζιλίας, μέσα στο κατάμεστο Μαρακανά. Το 1954 ήταν η σειρά της Γερμανίας να το κατακτήσει, ενώ το 1958 και το 1962 το τρόπαιο έμεινε στα χέρια της Βραζιλίας.
Η δεύτερη μεγάλη περιπέτεια του τροπαίου ήρθε το 1966. Εκείνη τη χρονιά, το Παγκόσμιο Κύπελλο θα διεξαγόταν στα γήπεδα της Αγγλίας, κι έτσι το Ζιλ Ριμέ έφτασε στο Λονδίνο τον Μάρτιο του 1966. Οι Άγγλοι το τοποθέτησαν σε έναν εκθεσιακό χώρο στο Γουέστμινστερ, όπου ο καθένας μπορούσε να το δει από κοντά. Ωστόσο, φαίνεται ότι κάποιοι ήθελαν να το δουν από ακόμα πιο κοντά, κι έτσι…το έκλεψαν, παρά τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας!
Αυτό ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί στους Άγγλους: Λίγους μήνες πριν την έναρξη της διοργάνωσης, το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου είχε εξαφανιστεί. Παράλληλα με τις έρευνες για τους δράστες, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας ανέθεσε κρυφά σε έναν γλύπτη να κατασκευάσει ένα ακριβές αντίγραφο του Ζιλ Ριμέ, ώστε να απονεμηθεί στους νικητές της διοργάνωσης, σε περίπτωση που το αυθεντικό τρόπαιο δεν είχε βρεθεί ακόμα.
Ωστόσο, οι Άγγλοι στάθηκαν τυχεροί: Μία εβδομάδα μετά την κλοπή, ο Ντέιβιντ Κόρμπετ, ένας ναυτεργάτης, βγήκε από το σπίτι του για να πάρει ένα τηλέφωνο, μαζί με τον σκύλο του, τον Πικλς. Ο Πικλς εντόπισε ένα αντικείμενο θαμμένο κάτω από έναν φράχτη, τυλιγμένο σφιχτά με φύλλα εφημερίδας. Όταν ο Κόρμπετ ξετύλιξε τα φύλλα της εφημερίδας και είδε χαραγμένα πάνω σε ένα χρυσό γλυπτό τα ονόματα «Γερμανία, Ουρουγουάη, Βραζιλία», τότε κατάλαβε ότι ο σκύλος του είχε μόλις ανακαλύψει το χαμένο Ζιλ Ριμέ!
Περιττό να πούμε ότι ο Πικλς έγινε εθνικός ήρωας των Άγγλων μέχρι τον θάνατό του, το 1973. Πολύ περισσότερο όταν η Αγγλία, μετά από όλη αυτήν την περιπέτεια, κατέκτησε το τρόπαιο για πρώτη (και μοναδική μέχρι σήμερα) φορά στην ιστορία της.
Το 1970 έμελλε να είναι και η τελευταία χρονιά που απονεμήθηκε το Ζιλ Ριμέ. Βλέπετε, νικήτρια αναδείχθηκε η Βραζιλία, για τρίτη φορά στην ιστορία της, κι έτσι απέκτησε το δικαίωμα να κρατήσει το τρόπαιο για πάντα. Από τότε, το τρόπαιο αντικαταστάθηκε με αυτό που όλοι ξέρουμε σήμερα και απονέμεται στον νικητή της κάθε διοργάνωσης.
Θα περίμενε κανείς ότι οι περιπέτειες του τροπαίου θα σταματούσαν εκεί. Ότι το Ζιλ Ριμέ θα φυλασσόταν σε κάποια προθήκη και θα αναπαυόταν εκεί απ’άπειρον. Λάθος. Γιατί το 1983, το τρόπαιο εκλάπη για δεύτερη φορά, αυτή τη φορά από τα γραφεία της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Βραζιλίας, όπου φυλασσόταν. Σύμφωνα με τον Άλεξ Μπέλος και το βιβλίο του «Futebol», το τρόπαιο βρισκόταν σε μία προθήκη με ειδικό άθραυστο γυαλί, όμως το πίσω μέρος της ήταν ξύλινο, κι έτσι οι δράστες μπόρεσαν με έναν απλό λοστό να αφαιρέσουν το ξύλο και να αποσπάσουν το κύπελλο.
Από τότε, κανείς δεν ξαναείδε το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ. Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, οι δράστες έλιωσαν το τρόπαιο και το μετέτρεψαν σε ράβδους χρυσού. Μάλιστα, τέσσερα άτομα καταδικάστηκαν από δικαστήριο για την κλοπή. Αλλά όλα αυτά λίγη σημασία έχουν. Το αυθεντικό τρόπαιο, που έκανε τόσα ταξίδια, που πέρασε τόσες περιπέτειες, σήμερα δεν υπάρχει. Στη θέση του έχουν μείνει για να θυμίζουν την ύπαρξή του δύο ρεπλίκες: η μία βρίσκεται στα γραφεία της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Βραζιλίας, και αντικαθιστά το τρόπαιο που κλάπηκε από εκεί το 1983. Η άλλη είναι η ρεπλίκα που κατασκεύασαν οι Άγγλοι το 1966, η οποία βγήκε σε πλειστηριασμό το 1997 και την απέκτησε η FIFA έναντι 254.500 αγγλικών λιρών – μάλιστα, το ποσό ήταν τόσο μεγάλο, που κυκλοφόρησε έντονα η φήμη ότι δεν επρόκειτο για ρεπλίκα, αλλά για το πραγματικό τρόπαιο Ζιλ Ριμέ! Σήμερα, αυτή η ρεπλίκα βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο Ποδοσφαίρου της Αγγλίας, στην πόλη Πρέστον.
Τι κρίμα, ένα τόσο όμορφο και ιστορικό τρόπαιο να είχε τέτοιο άδοξο τέλος…
Filed under: Ομάδες
Τα χρώματα της Παλεστίνο είναι το άσπρο, το βαθύ (σαν λαδί) πράσινο, και το κόκκινο: τα χρώματα της παλαιστινιακής σημαίας, δηλαδή. Όχι τυχαία: η χιλιανή αυτή ομάδα ιδρύθηκε από Παλαιστίνιους μετανάστες, στο μακρινό Σαντιάγκο, πρωτεύουσα της Χιλής. Όλα αυτά, το 1920.
Ο Παλαιστινιακός Αθλητικός Σύλλογος, όπως μεταφράζεται το όνομά της από τα ισπανικά, αντικατοπτρίζει την ύπαρξη της παλαιστινιακής μειονότητας στη Χιλή. Ακόμα και σήμερα, που η ομάδα έχει πλέον γίνει για τα καλά κομμάτι της χιλιανής κοινωνίας και του ποδοσφαίρου της, υπάρχουν παίκτες που έλκουν την καταγωγή τους από το μαρτυρικό κομμάτι γης της Μέσης Ανατολής. Ο Ρομπέρτο Μπισάρα είναι ένας τέτοιος παίκτης. Γεννημένος το 1981 στο Σαντιάγκο, δεν αρνήθηκε τις παλαιστινιακές του ρίζες: το 2003 χρίστηκε διεθνής με την εθνική ομάδα της Παλαιστίνης. Μέχρι σήμερα, έχει συμπληρώσει 25 διεθνείς συμμετοχές!
Ανάλογες περιπτώσεις είναι και εκείνες των Εντγκάρντο Αμπντάλα και Ρομπέρτο Κετλούν. Ο Αμπντάλα, που παίζει στο κέντρο, έχει 19 αγώνες κι ένα γκολ με τους Παλαιστίνιους. Ο δε Κετλούν, επίσης κεντρώος παίκτης, έχει 20 διεθνή παιχνίδια και 3 γκολ, ενώ, το 2004, φόρεσε για λίγα παιχνίδια τη φανέλα της… Scoda Ξάνθης (δανεικός από την Παλεστίνο, μάλιστα)!
Η Παλεστίνο έχει δύο τίτλους πρωταθλητή Χιλής, εκείνους του 1955 και του 1978. Παράλληλα, έχει κατακτήσει και δύο Κύπελλα Χιλής, το 1975 και το 1977. Αυτή τη στιγμή παίζει στην Πριμέρα Ντιβισιόν, την ανώτερη δηλαδή κατηγορία. Μάλιστα, τερμάτισε δεύτερη στην Κλαουσούρα του 2008, στο πρωτάθλημα δηλαδή του δεύτερου μισού της σεζόν!
Και, βέβαια, το μεγαλύτερο καύχημα της ομάδας των Παλαιστινίων της Χιλής, είναι ότι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που φάνηκε ποτέ στα χιλιανά γήπεδα (κάνοντας αίσθηση βέβαια και στα λατινοαμερικάνικα και παγκόσμια γήπεδα), ο Ελίας Φιγκερόα, έπαιξε στην Παλεστίνο! Στα 31 του ήλθε στην ομάδα, κατέκτησε τον τίτλο του ’78 και το Κύπελλο του ‘77 και ως παίκτης της Παλεστίνο συμμετείχε στο Κόπα Αμέρικα του 1979. Ο Φιγκερόα έπαιξε σε τρία Μουντιάλ, κατέκτησε 22 εγχώριους τίτλους και ψηφίστηκε επιπλέον ως ο καλύτερος Χιλιανός παίκτης όλων των εποχών.
Αυτός όμως που έπαιξε με τη φανέλα της, και τον θυμόμαστε όλοι εδώ στην Ελλάδα, είναι αναμφίβολα ο Φαμπιάν Εστάι! Το 1993 ο Χιλιανός μεσοεπιθετικός κατέφθασε στο Λιμάνι και τον Ολυμπιακό, έμεινε ως το 1995 και πολλοί τον θυμούνται για τις καλές εμφανίσεις του. Στην Παλεστίνο τερμάτισε την καριέρα του, το 2006, στα 38 του!
Filed under: Ομάδες
Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο σε μία ποδοσφαιρική ομάδα να συνυπάρχουν πολλοί παίκτες που έχουν την ίδια εθνικότητα, αλλά διαφορετική από αυτήν της ομάδας – χαρακτηριστικά παραδείγματα οι αμέτρητοι Ολλανδοί που έφεραν στην Μπαρτσελόνα ο Κρόιφ και ο Φαν Γκάαλ, αλλά και οι ουκ ολίγοι Γάλλοι που έχουν περάσει (και αγωνίζονται ακόμα) στην Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ. Πόσες φορές, όμως, έχει συμβεί να αποκτά μία ομάδα…ολόκληρη την εθνική ομάδα μιας ξένης χώρας; Απ’όσο μπορούμε να ξέρουμε, μόνο μία.
Τον Ιανουάριο του 1999, η Bonner SC, μια ερασιτεχνική ποδοσφαιρική ομάδα της Βόννης, είχε προβλήματα. Βρισκόταν στη 13η θέση του ομίλου της στην 4η κατηγορία της Γερμανίας, όπου αγωνιζόταν, και έπρεπε να κάνει κάτι για να παραμείνει στην κατηγορία. Κάποια άλλη ομάδα στη θέση της πιθανότατα θα αποκτούσε κανά-δυο παίκτες, θα απέλυε τον προπονητή και θα τον αντικαθιστούσε με κάποιον ικανότερο, κάτι τέτοιο κοινότοπο, τέλος πάντων. Αλλά όχι: Η Bonner SC έκανε τη διαφορά.
Μέσα σε μία μέρα, η γερμανική ομάδα απέκτησε 15 παίκτες από την εθνική ομάδα της Κούβας, και μάλιστα σχεδόν τζάμπα! Πώς έγινε αυτό; Απλό: Ο πρόεδρος της ομάδας, Χανς Φίολ, εχοντας εντυπωσιαστεί από την ηρωική εμφάνιση της εθνικής ομάδας της Κούβας σε ένα φιλικό κόντρα στη Βραζιλία (παρά την ήττα της με 0-2), ζήτησε από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Κούβας τρεις-τέσσερις παίκτες, ώστε να ενισχύσει την ομάδα. Η ομοσπονδία του αντιπρότεινε κάτι καλύτερο: Να πάρει σχεδόν ολόκληρη την εθνική ομάδα της χώρας, δηλαδή 15 παίκτες. Ε, χαζός ήταν να αρνηθεί;
Βέβαια, η συμφωνία θα ευνοούσε και τις δύο πλευρές. Από τη μία, η ομάδα της Βόννης θα αποκτούσε 15 ταλαντούχους παίκτες, που θα τη βοηθούσαν να παραμείνει στην κατηγορία, με αντάλλαγμα ένα «χαρτζιλίκι» περίπου 500-600 ευρώ στον κάθε παίκτη και ένα μικρό ποσό στην ομοσπονδία. Από την άλλη, η ομοσπονδία της Κούβας δεν έκανε φιλανθρωπία: Απλώς, ήθελαν οι καλύτεροι παίκτες της χώρας να προπονηθούν σε…ευρωπαϊκούς ρυθμούς και εγκαταστάσεις, ώστε να παρουσιαστούν δυνατοί στο επερχόμενο Κύπελλο Καραϊβικής, αλλά και στα προκριματικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002. Και μπορεί η τέταρτη κατηγορία της Γερμανίας να μην φαίνεται τόσο ελκυστική εκ πρώτης όψεως, αλλά συνυπολογίστε και τα εξής δεδομένα: 1. Στην Κούβα εκείνη την εποχή υπήρχαν μόνο 196 ποδοσφαιρικές ομάδες, όλες ερασιτεχνικές και χωρίς υποδομές. 2. Στην τέταρτη κατηγορία της Γερμανίας δεν υπήρχε όριο συμμετοχής ξένων παικτών – μπορούσε μια ομάδα να κατέβει στο γήπεδο με 11 ξένους ποδοσφαιριστές.
Ο Χανς Φίολ ήταν ενθουσιασμένος: «Για να συναγωνιστούμε τις άλλες ομάδες της τρίτης κατηγορίας, που είναι στην πράξη επαγγελματικές, πρέπει να διαθέτουμε μια ομάδα με παρόμοια ποιότητα», έλεγε, και πρόσθετε: «Σωματικά, είναι πολύ δυνατοί και διαθέτουν πολύ καλή τεχνική. Αυτό που προφανώς τους λείπει είναι οι γνώσεις τακτικής και η πειθαρχία».
Βέβαια, όλα αυτά στην θεωρία. Γιατί στην πράξη, το πείραμα απέτυχε εν μέρει. Η Bonner SC τελικά υποβιβάστηκε, χωρίς να πάρει τη βοήθεια που περίμενε από τους Κουβανούς, οι οποίοι αντιμετώπιζαν δυσκολίες για να αποκτήσουν άδεια εργασίας στη χώρα και τελικά δεν μπόρεσαν να αγωνιστούν πριν τον Απρίλιο. Αντίθετα, η εθνική ομάδα της Κούβας φαίνεται πως επωφελήθηκε από τις υποδομές της Βόννης, καθώς στο Κύπελλο Καραϊβικής που διεξήχθη το καλοκαίρι του 1999 έφτασε στον τελικό, αποκλείοντας μάλιστα στα ημιτελικά την Τζαμάικα. Ωστόσο, στον τελικό υπέκυψε με 2-1 στο Τρινινταντ & Τομπάγκο, ενώ από τότε μέχρι σήμερα δε λείπει ποτέ από την πρώτη τετράδα της διοργάνωσης. Αντίθετα, στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν τα πήγε και τόσο καλά, αφού αποκλείστηκε στα πλέι-οφ της δεύτερης φάσης από τον Καναδά.
Πάντως, η συνεργασία της γερμανικής ομάδας με την ομοσπονδία της Κούβας δεν σταμάτησε εκεί. Το καλοκαίρι του 2009, η εθνική ομάδα της Κούβας έκανε προετοιμασία στη Γερμανία, και ένα από τα φιλικά που έδωσε επί γερμανικού εδάφους ήταν με την Bonner SC. Επιπλέον, ο πρώην προπονητής της Bonner SC, Ράινχολντ Φαντς, ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Κούβας τον Ιανουάριο του 2008, και έμεινε σε αυτήν τη θέση μέχρι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, όταν η ομοσπονδία της χώρας αποφάσισε να τον αντικαταστήσει με τον Ραούλ Γκονζάλες Τριάνα, κρατώντας τον όμως σε θέση τεχνικού συμβούλου.
Στην Γερμανία θυμούνται ακόμα την παράξενη αυτή ιστορία, και μερικοί θυμούνται και το παρατσούκλι «Fidel FC» που είχε βγει τότε στην ομάδα για προφανείς λόγους. Τελικά, εκείνη η τρελή συμφωνία δεν ευνόησε καμία από τις δύο πλευρές: Η Bonner SC αγωνίζεται ακόμα στην τέταρτη κατηγορία, ενώ η Κούβα εξακολουθεί να βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, καθώς οι Κουβανοί ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για το μπέιζμπολ, το εθνικό τους σπορ.
Τι να τους κάνεις κι αυτούς τους Κουβανούς; Να τους μάθεις μπάλα με το ζόρι; Ε, δεν γίνεται. Άστους να παίζουν μπέιζμπολ…
Filed under: Γεγονότα
Αποτελεί την πιο συνηθισμένη έκφραση, όταν αναφερόμαστε στο Κύπελλο Αγγλίας: «είναι η αρχαιότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη». Είναι αλήθεια: 129 διοργανώσεις, απ’ το 1871 μέχρι σήμερα, έχουν διεξαχθεί. Παίζεται ανελλιπώς από εκείνη τη χρονιά, με δύο μικρά διαλείμματα: τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Σήμερα θα γίνει ο 129ος τελικός του: Τσέλσι-Πόρτσμουθ. Όσοι πιστοί, ανοίξτε την τιβί!
Από αυτούς τους 128 τελικούς, λοιπόν, εκείνος του 1927 ήταν ξεχωριστός. Πρώτον, διότι ήταν ο πρώτος τελικός Κυπέλλου Αγγλίας που μεταδόθηκε ραδιοφωνικά! Από το BBC, εν προκειμένω, με τους Ντέρεκ ΜακΚάλοχ και Τζωρτζ Άλλισον στο σχολιασμό. Και, δεύτερον, διότι είναι ο μόνος ως τα σήμερα τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας που δεν κερδίθηκε από… αγγλική ομάδα!
Για το Κύπελλο του ’27, λοιπόν, παρατάχθηκαν αντιμέτωπες στο επιβλητικό (παλιό) «Γουέμπλεϋ», μπροστά σε 92.000 θεατές, η (αγγλική) Άρσεναλ και η (ουαλική) Κάρντιφ. Λόγω του περίεργου πολιτικού συστήματος της Μεγάλης Βρετανίας (που αποτελείται από Αγγλία-Σκοτία-Βόρ. Ιρλανδία-Ουαλία), οι ουαλικές ομάδες είχαν (κι έχουν) το δικαίωμα να αγωνίζονται στο αγγλικό ποδοσφαιρικό σύστημα.
Η Κάρντιφ, λοιπόν, συμμετείχε στην 52η διοργάνωση του Κυπέλλου Αγγλίας, και αποκλείοντας τις Άστον Βίλα (2-1), Ντάρλιγκτον (2-0), Μπόλτον (2-0), Τσέλσι (0-0 και 3-2 στον επαναληπτικό), και Ρέντινγκ (3-0), έφτασε στον τελικό. Η Άρσεναλ είχε λίγο πιο εύκολο έργο, αφού άφησε εκτός διοργάνωσης τις Σέφιλντ Γιουνάιτεντ (3-2), Πορτ Βέηλ (2-2 και 1-0 στον επαναληπτικό), Λίβερπουλ (2-0), Γουλβς (2-1), και Σαουθάμπτον (2-1), προτού πατήσει κι αυτή το χορτάρι του «Γουέμπλεϋ».
Η Άρσεναλ ήταν το απόλυτο φαβορί. Λίγο καιρό πριν, είχε αναλάβει την τεχνική της ηγεσία ο Χέρμπερτ Τσάπμαν, ο μεγάλος σκαπανέας του αγγλικού ποδοσφαίρου των αρχών του 20ού αιώνα, και όλοι περίμεναν η Άρσεναλ να συντρίψει τους Ουαλούς. Ο αγώνας κυλούσε δίχως πολλές πολλές φάσεις, με την Άρσεναλ να κυριαρχεί περισσότερο, κάνοντας (και χάνοντας) κάποιες ευκαιρίες, με τις άμυνες όμως να κρατούν καλά.
Στο 74ο λεπτό, η Κάρντιφ κέρδισε ένα πλάγιο. Ο Χιούι Φέργκιουσον, ο Σκοτσέζος σέντερ φορ της Κάρντιφ, υποδέχτηκε τη μπάλα μέσα στην περιοχή, αλλά ήταν στενά μαρκαρισμένος, μη μπορώντας να τρέξει μπροστά ή να επιχειρήσει κάποια κοντινή πάσα. Αντ’ αυτών, διάλεξε να κάνει αμέσως ένα σουτ προς το τέρμα. Ο γκολκίπερ των Λονδρέζων, Νταν Λιούις, ήλεγχε απόλυτα τη φάση. Ή όχι; Γονάτισε και αγκάλιασε τη μπάλα, αλλά εκείνη του έφυγε από τα χέρια, γλιστρώντας, σαδιστικά, προς την άδεια εστία! Στη θέα των σέντερ φορ της Κάρντιφ που όρμησαν να επωφεληθούν, ο Λιούις «οριζοντιώθηκε» απελπισμένα για να προλάβει τη μπάλα: το μόνο που κατάφερε, ήταν να τη σπρώξει με τον αγκώνα του βαθιά μέσα στο τέρμα του. Ήταν το πρώτο και μοναδικό γκολ του αγώνα! Η Κάρντιφ ήταν Κυπελλούχος Αγγλίας!!!
Χιούζι Φέργκιουσον, και Κάρντιφ-Άρσεναλ 1-0!
Αργότερα, ο Νταν Λιούις έριξε την ευθύνη για το λάθος του στη… μπλούζα του: ήταν, είπε, ολοκαίνουργια, και γλιστρούσε, κάνοντας δύσκολο το να γραπώσει με ασφάλεια τη μπάλα.
Από την όλη (παικτική) συμπεριφορά του στη φάση που δέχθηκε το γκολ, αλλά και από τις δικαιολογίες του, αποδεικνύεται ότι ο Νταν Λιούις ήταν πραγματικά αυτό που έγραφε και η ταυτότητά του.
Ουαλός.
Τα περισσότερα ποδοσφαιρικά γήπεδα στον κόσμο φέρουν το όνομα κάποιου παλιού παίκτη ή προέδρου μιας ομάδας, ή μιας εμβληματικής φυσιογνωμίας μιας χώρας, ή της περιοχής στην οποία βρίσκεται το γήπεδο, ή, τα τελευταία χρόνια, το όνομα κάποια πολυεθνικής εταιρείας που πλήρωσε μερικά εκατομμύρια για να προβληθεί με αυτόν τον τρόπο. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει, όμως, για το εθνικό στάδιο του Αζερμπαϊτζάν.
Το εθνικό στάδιο του Αζερμπαϊτζάν ονομάζεται «Τοφίκ Μπαχράμοφ». Όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για ένα ονοματεπώνυμο. Ωστόσο, ο Τοφίκ Μπαχράμοφ δεν ήταν ούτε παίκτης, ούτε προπονητής, ούτε πρόεδρος σε καμία ομάδα του Αζερμπαϊτζάν. Ο Τοφίκ Μπαχράμοφ ήταν… διαιτητής!
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Τοφίκ Μπαχράμοφ γεννήθηκε στην πρωτεύουσα του σημερινού Αζερμπαϊτζάν, το Μπακού, τον Νοέμβριο του 1926, όταν το Αζερμπαϊτζάν ανήκε στην Σοβιετική Ένωση. Τρέφοντας μια ιδιαίτερη αγάπη για το ποδόσφαιρο, ο Μπαχράμοφ ξεκίνησε να παίζει. Ωστόσο, ένας τραυματισμός τον εμπόδισε να συνεχίσει ως ποδοσφαιριστής και, για να μη μείνει μακριά από το αγαπημένο του άθλημα, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη διαιτησία.
Πολύ λίγα πράγματα ξέρουμε για την διαιτητική του καριέρα μέχρι το 1966 – εξάλλου, οι διαιτητές μπορεί να είναι οι «άρχοντες των αγώνων», αλλά συνήθως περνούν στο περιθώριο της ιστορίας. Ωστόσο, το 1966 ο Μπαχράμοφ βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής, σε ένα γεγονός που διχάζει τον ποδοσφαιρικό κόσμο ακόμα και σήμερα, 44 χρόνια μετά.
Στον τελικό του Μουντιάλ του 1966, που διεξαγόταν στο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου, η Αγγλία του Χερστ και του Τσάρλτον διεκδικούσε το πρώτο της τρόπαιο κόντρα στην πανίσχυρη Δυτική Γερμανία, του Μπεκενμπάουερ και του Ζέελερ. Μετά από ένα συναρπαστικό 90λεπτο, οι δύο ομάδες ήταν ισόπαλες 2-2, κι έτσι το παιχνίδι οδηγήθηκε στην παράταση. Στο 101ο λεπτό, ο Άλαν Μπολ έβγαλε μια σέντρα, και ο Τζεφ Χερστ έκανε ένα δυνατό σουτ, η μπάλα τράνταξε το οριζόντιο δοκάρι του Γερμανού γκολκίπερ, και κατόπιν έσκασε στο έδαφος και απομακρύνθηκε από την εστία.
Ακολούθησαν μερικές στιγμές αβεβαιότητας: Είχε περάσει η μπάλα τη γραμμή πριν απομακρυνθεί από το τέρμα; Και αν ναι, είχε περάσει ολόκληρη, όπως απαιτεί ο κανονισμός; Ο διαιτητής της συνάντησης, ο Ελβετός Γκότφριντ Ντινστ, δεν μπορούσε να πάρει μία απόφαση – και βέβαια δεν ήταν και εύκολο να πάρει μια απόφαση για μία φάση που εδώ και 44 χρόνια αποτελεί αντικείμενο συζήτησης και διαμάχης.
Και τότε, ο Ντινστ είδε ότι ο επόπτης τού έκανε νόημα. Ο επόπτης του έδειχνε, με νοήματα, ότι η μπάλα είχε περάσει τη γραμμή. Έτσι, ο Ντινστ τον εμπιστεύτηκε και μέτρησε το γκολ, το οποίο άνοιξε το δρόμο για την επικράτηση της Αγγλίας με 4-2. Ο επόπτης αυτός, όπως ίσως να μαντέψατε, ήταν…ο Τοφίκ Μπαχράμοφ!
Ξαφνικά, ο Μπαχράμοφ έγινε διάσημος – στην Αγγλία τον μνημονεύουν ακόμα και στις μέρες μας, ως τον «Ρώσο επόπτη» – αν και καταγόταν από το Αζερμπαϊτζάν – ενώ και οι Γερμανοί τον θυμούνται, φυσικά όχι με την ίδια χαρά. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν οι Γερμανοί αναφέρονται σε ένα γκολ που δεν θα έπρεπε να έχει μετρήσει, το αποκαλούν «Wembley-Tor», δηλαδή «Γκολ του Γουέμπλεϊ».
Πάντως, φημολογείται ότι οι Άγγλοι τίμησαν με τον τρόπο τους τον Μπαχράμοφ: Κυκλοφορεί η ανεπιβεβαίωτη φήμη ότι η Βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας κάποτε τίμησε τον Αζέρο διαιτητή με μία χρυσή σφυρίχτρα, για τις υπηρεσίες του. Αλλά το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για κακόβουλες φήμες των Γερμανών.
Όταν, πολλά χρόνια αργότερα, ο Μπαχράμοφ έγραψε την αυτοβιογραφία του, εξήγησε για ποιον λόγο είχε πιστέψει ότι το γκολ ήταν έγκυρο: Νόμιζε ότι η μπάλα δεν είχε χτυπήσει στο δοκάρι, αλλά μέσα στο δίχτυ του τέρματος, και άρα ήταν αδιάφορο το αν η μπάλα αναπήδησε μέσα ή έξω από την γραμμή του τέρματος. Μέτρησε το γκολ, δηλαδή, κατά λάθος!
Ο Μπαχράμοφ απεβίωσε το 1993, όπως η μνήμη του παραμένει ζωντανή στο Αζερμπαϊτζάν, όπου του εθνικό στάδιο της χώρας φέρει το όνομά του. Μάλιστα, όταν τον Οκτώβριο του 2004 η Αγγλία αντιμετώπισε το Αζερμπαϊτζάν στο Στάδιο Τοφίκ Μπαχράμοφ, στα πλαίσια των προκριματικών του Μουντιάλ του 2006, οι Αζέροι διοργάνωσαν ολόκληρη γιορτή, στην οποία παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων ο Τζεφ Χερστ, ο Μισέλ Πλατινί και ο Ζεπ Μπλάτερ, ενώ ανήγειραν και άγαλμα του Μπαχράμοφ (πρέπει να είναι ο μοναδικός διαιτητής στο κόσμο που έχει τιμηθεί με άγαλμα!), παρουσία του γιου του, Μπαχράμ.
Πιστεύω ότι δεν είναι υπερβολικό να πει κανείς ότι ο Τοφίκ Μπαχράμοφ ήταν ο πιο αγαπητός διαιτητής στον κόσμο, τουλάχιστον στην πατρίδα του – αλλά και στην Αγγλία, όπως μπορείτε να δείτε στην παρακάτω εικόνα:
Και κάπως έτσι, ο Τοφίκ Μπαχράμοφ έγινε ήρωας…κατά λάθος!
Τρελοποδόσφαιρο 