Τρελοποδόσφαιρο

Κάθε χώρα έχει τα δικά της ποδοσφαιρικά προβλήματα, αλλά και τους δικούς της τρόπους να τα αντιμετωπίζει. Και μερικές φορές, αυτοί οι τρόποι είναι εντελώς ανορθόδοξοι.

Ένα τέτοιο παράδειγμα ανορθόδοξης αντιμετώπισης προβλήματος είχαμε πριν από μερικά χρόνια στην Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, το παλιό Ζαΐρ. Το πρόβλημα εκεί ήταν ότι, στους αγώνες του πρωταθλήματος της πρωτεύουσας Μπραζαβίλ, οι υπάλληλοι που πουλούσαν τα εισιτήρια έξω από τα γήπεδα δέχονταν «δωράκια» από πολλούς οπαδούς, ώστε να τους αφήσουν να παρακολουθήσουν τα παιχνίδια πληρώνοντας λιγότερα χρήματα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γεμίζουν οι τσέπες των υπαλλήλων και να αδειάζουν τα ταμεία των ποδοσφαιρικών ομάδων.

Η λύση που σκέφτηκε η διευθύνουσα αρχή του πρωταθλήματος της χώρας ήταν μάλλον αμφιλεγόμενη: προσέλαβε κωφάλαλους νεαρούς στη θέση των διεφθαρμένων υπαλλήλων των γηπέδων. Εξηγώντας αυτήν την απόφαση, ο γραμματέας της διευθύνουσας αρχής, Μπάτζι Μόμπου, δήλωσε: «Πιστεύουμε ότι αυτοί οι νέοι μπορούν δικαιωματικά να αποκαλούνται αδιάφθοροι. Είναι ουσιαστικά αδύνατο να αναζητήσουν επιπλέον εισόδημα πουλώντας φθηνότερα τα εισιτήρια«.

Προς έκπληξη πολλών (του γράφοντος μη εξαιρουμένου), το παράξενο αυτό μέτρο έφερε αποτελέσματα. Μέσα στους επόμενους μήνες, τα έσοδα των ποδοσφαιρικών συλλόγων της Μπραζαβίλ από τα εισιτήρια αυξήθηκαν κατά 50%!

Ωστόσο, ήταν πολύ καλό για να κρατήσει πολύ. Δύο χρόνια αργότερα, η κατάσταση είχε αλλάξει άρδην. Αφ’ ενός, δεν ήταν λίγοι οι εξοργισμένοι οπαδοί που έκαναν επίθεση στους κωφάλαλους υπαλλήλους, απαιτώντας μειωμένα εισιτήρια. Αφ’ ετέρου, κάποιοι από τους «αδιάφθορους» φαίνεται πως τελικά δεν ήταν και τόσο αδιάφθοροι, αφού ορισμένοι πονηροί οπαδοί φρόντισαν να μάθουν τη νοηματική γλώσσα, την οποία χρησιμοποιούσαν για να πείσουν τους κωφάλαλους ταμίες να τους δώσουν φτηνότερα εισιτήρια, με πλουσιοπάροχα ανταλλάγματα. Έτσι, την δεύτερη χρονιά εφαρμογής του μέτρου τα έσοδα των ομάδων από τα εισιτήρια μειώθηκαν κατά 30%, αν και η προσέλευση των οπαδών παρέμεινε σταθερή σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.

Κατόπιν αυτών των αποκαλύψεων, ο Ναζέρ Ντιαμπιντά, διευθυντής του Ινστιτούτου των Κωφών στην Μπραζαβίλ, δήλωσε έκπληκτος: «Η πίστη μου στην ανθρωπότητα καταρρακώθηκε. Η καταπολέμηση της διαφθοράς στο αφρικανικό ποδόσφαιρο είναι αδύνατη«.

Βάζω στοίχημα πως κάποτε ο δικηγόρος του Διαβόλου θα χρησιμοποιήσει αυτήν την ιστορία σαν επιχείρημα για να οδηγηθεί συλλήβδην ολόκληρη η ανθρωπότητα στην Κόλαση. Και θα κερδίσει τη δίκη.

Στο Τορίνο, τη βιομηχανική αυτή πόλη του ιταλικού βορρά, φαίνεται ότι ο κόσμος είδε την πρώτη… αμιγώς ποδοσφαιρική ομάδα στην Ιταλία!

Μέχρι τότε, οι σύλλογοι που ιδρύονταν είτε ενέπλεκαν όλα τα αθλήματα στις δραστηριότητές τους, είτε έδιναν βάση στο… κρίκετ (π.χ. η Μίλαν, που ξεκίνησε ως σύλλογος κρίκετ!). Μπάλα έπαιζαν, αλλά δεν υπήρχαν αμιγώς ποδοσφαιρικά σωματεία, περίπου όπως τα ξέρουμε σήμερα.

Το Σωματείο Ποδοσφαίρου και Κρίκετ Τορίνο (σ.σ. Torino Football and Cricket Club, γεννημένο απ’ τον Εντουάρντο Μπόσιο, Ιταλό έμπορο υφασμάτων που απλώς μετέδωσε στην Ιταλία όσα είχε δει στα αγγλικά γήπεδα όπου είχε παρευρεθεί…), και οι Ευγενείς του Τορίνο (σ.σ. Nobili Torino) ήταν δύο αθλητικές/ποδοσφαιρικές ομάδες της πόλης, που ιδρύθηκαν το 1887 και το 1889. Το 1891 ενώθηκαν σε ένα: την Ιντερνατσιονάλε Τορίνο, τη «Διεθνή του Τορίνου», εν ολίγοις.

Αυτή είναι η ιστορία της ίδρυσης της Ιντερνατσιονάλε. Του πρώτου αμιγώς ποδοσφαιρικού κλαμπ του κόσμου!!!

Τα χρώματα της Ιντερνατσιονάλε Τορίνο

Το 1898, η Ιντερνατσιονάλε συμμετείχε στο πρώτο ιταλικό πρωτάθλημα της ιστορίας. Με αντιπάλους την Τζένοα και τη συντοπίτισσα Φούτμπολ Κλαμπ Τορινέζε (που στο μεταξύ είχε ιδρυθεί το 1894), η Ιντερνατσιονάλε κατετάγη 2^η.

Νίκησε 1-0 την Τορινέζε, αλλά έχασε 3-1 στην παράταση από τη Τζένοα στον τελικό.

Την επόμενη σεζόν, η Ιντερνατσιονάλε νίκησε 2-0 την (πάλι συμπολίτισσα!) Τζιννάστικα Τορίνο, αλλά στον τελικό την περίμενε ξανά η Τζένοα (νέα ήττα με 3-1).

Το 1900, η ομάδα διαλύθηκε, αφού ενώθηκε με την Φούτμπολ Κλαμπ Τορινέζε, κρατώντας το όνομα της δεύτερης.

Τα κατορθώματά της, όμως, ως της πρώτης ποδοσφαιρικής ομάδας στην Ιταλία, ενέπνευσαν πολλούς. Ενώ η Ιντερνατσιονάλε ετοιμαζόταν για το πρωτάθλημα, στα 1897, κάποιοι μαθητές απ’ το Λύκειο του Μάσσιμο Ντ’ Αντζέλιο, στο Τορίνο, αποφάσιζαν να ιδρύσουν μια ποδοσφαιρική ομάδα. Ήταν πολύ νέοι, γι’ αυτό της έδωσαν το αρχαίο λατινικό όνομα της νεότητας: Γιουβέντους…

Και, λίγα χρόνια αργότερα, όταν κάποιοι «γιουβεντίνοι», αντιδρώντας στην πρόταση των άλλων μελών να μεταφερθεί η «Γιούβε» εκτός Τορίνου, ίδρυσαν δική τους ομάδα, και της έδωσαν το όνομα της πόλης που τόσο αγαπούσαν: Τορίνο. Όλα αυτά, το 1906.

Πολλές φορές, η δημιουργία θρύλων είναι απλώς, θέμα έμπνευσης που έδωσαν κάποιοι πρωτοπόροι!!!

Μιτρόπα Καπ. Ναι, σας ξένισε το όνομα. Δεν είναι γνωστό. Κι όμως, αυτό το Κύπελλο μονοπώλησε το ενδιαφέρον αρκετών χωρών για πάνω από 50 χρόνια! Και, στο άρθρο μας αυτό, θα σας εξιστορήσουμε με λίγα λόγια την ιστορία του, που είναι πλούσια, ήδη πολύ καιρό πριν μπει στις ζωές μας το λαμπερό και «χλιδάτο» Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Ο Τζον Γκράμλικ (ο Πρεσβύτερος) είναι ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε το Μιτρόπα Καπ (που αρχικά λεγόταν Τσάλλεντζ Καπ), το 1897. Στην κοσμοπολίτικη Βιέννη, έγινε αυτό. Η κεντρική ιδέα ήταν ένα τουρνουά ανάμεσα στις ομάδες της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Το 1927, το Κύπελλο μετατρέπεται σε Μιτρόπα Καπ. Αργότερα, το πλέγμα των συμμετεχόντων επεκτάθηκε, και «έπιασε» όλες τις ομάδες της Κεντρικής Ευρώπης. Έτσι το μάθαμε από εκεί κι έπειτα: Κύπελλο Κεντρικής Ευρώπης, ή Μιτρόπα Καπ.

Η διοργάνωση γιγαντώθηκε γρήγορα. Το 1929 μπήκαν και οι Ιταλοί στο παιχνίδι. Το 1936, οι Ελβετοί, το ’37, οι Ρουμάνοι. Αυστριακοί, Ούγγροι, Γιουγκοσλάβοι, Τσεχοσλοβάκοι, ήταν πάντα μπροστάρηδες. Ο πόλεμος μόνο διέκοψε για 10 χρόνια το Κύπελλο, αλλά το 1951 ξεκίνησε εκ νέου.

Τελικός Μιτρόπα Καπ 1990: Μπάρι-Τζένοα 1-0

Το πρώτο τουρνουά το κέρδισε η Σπάρτα Πράγας, τσεχοσλοβακική ακόμα το 1927. Διέλυσε με 6-2 τη Ραπίντ Βιέννης, και έχασε «γλυκά» στον επαναληπτικό με 2-1. Αξίζει να σημειώσουμε, επίσης, ότι οι περισσότεροι απ’ τους τελικούς της διοργάνωσης ήταν διπλοί. Απ’ το 1977 ως το 1985 το Κύπελλο παιζόταν με ομίλους, ενώ απ’ το 1986 και μετά (με εξαίρεση μια σεζόν) οι τελικοί ήταν μονοί.

Το 1992 καταργήθηκε το Μιτρόπα Καπ, έχοντας διαγράψει μια πορεία 60 χρόνων και βάλε! Στα στατιστικά του, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η πρωτοπορία σε τίτλους των ουγγρικών ομάδων: 16 φορές μαγυάρικη ομάδα κέρδισε το τρόπαιο! Ακολουθούν οι Ιταλοί με 11 κατακτήσεις. Περιέργως, οι «πατέρες» Αυστριακοί είναι… τελευταίοι, μαζί με τους Γιουγκοσλάβους, με εφτά κατακτήσεις έκαστος, πιο κάτω κι απ’ τους Τσεχοσλοβάκους που ‘χουν οκτώ τρόπαια!!!

Η Βάσας της Βουδαπέστης έχει τα περισσότερα Μιτρόπα Καπ στη συλλογή της: έξι τον αριθμό.

Στη λίστα των νικητών κάποιου Μιτρόπα Καπ, συναντάμε ονόματα όπως η

Τελικός Μιτρόπα Καπ 1988: Πίζα-Βάτσι Ίζο (Ουγγ.) 3-0

η Φερεντσβάρος, η Ουίπεστ, μα κι η Μπολόνια, η Πίζα, η Φιορεντίνα, η Παρτιζάν, η Μπάρι, η Τορίνο, η Αούστρια Βιέννης, η Μίλαν. Το ενδιαφέρον του κοινού, βέβαια, είχε εκπέσει με τα χρόνια. Δεν είναι τυχαίο, που μόλις λίγες χιλιάδες θεατές βρέθηκαν στον τελευταίο τελικό της ιστορίας του Μιτρόπα Καπ, στο στάδιο «Πίνο Ζακερία» της Φότζια, στην Ιταλία, όταν η γιουγκοσλαβική Μπόρατς Μπάνια Λούκα νίκησε με 5-3 στα πέναλτυ την Βαζούτας από την Ουγγαρία.

Στα αξιοσημείωτα του Μιτρόπα Καπ, τέλος, αξίζει να αναφερθούμε στα συμβάντα του 1932. Στα ημιτελικά εκείνου του τουρνουά, έπαιζαν η Σλάβια Πράγας και η Γιουβέντους. Το πρώτο ματς στην Πράγα έληξε 4-0 για τους Τσεχοσλοβάκους. Στη ρεβάνς, οι Ιταλοί προηγήθηκαν πολύ γρήγορα με 2-0, και φαινόταν ότι θα ανέτρεπαν την κατάσταση. Οι παίκτες της Σλάβια, τότε, άρχισαν να κάνουν μπαλιές προς τα πίσω, να καθυστερούν, και γενικά προσπαθούσαν να «φάνε χρόνο». Οι θεατές εξαγριώθηκαν, και άρχισαν να… πετροβολούν τους Τσεχοσλοβάκους! Μια πέτρα, μάλιστα, τραυμάτισε σοβαρά τον γκολκίπερ-θρύλο του τσεχοσλοβακικού ποδοσφαίρου, τον Πλάνιτσκα! Οι παίκτες της Σλάβια κρύφτηκαν επί ώρες στα αποδυτήρια για να γλιτώσουν, αρνούμενοι να συνεχίσουν. Η αντιπροσωπεία της διοργανώτριας του Μιτρόπα Καπ που βρισκόταν στο γήπεδο, θεώρησε εξ ίσου υπεύθυνες τις δύο ομάδες, και τις απέβαλε απ’ το τουρνουά!

Έτσι, το Κύπελλο του ’32 κατέληξε ξεκούραστα στη Μπολόνια, που στον άλλο ημιτελικό είχε αποκλείσει δύσκολα την αυστριακή Φερστ Βιέννα (2-0, 0-1).

Φάση από το Μιτρόπα Καπ του 1932

Τρελοποδόσφαιρο, τι σημαίνει; Ποδόσφαιρο, αλλά… εκτός κανόνων! Εκτός λογικής. Που μοιάζει εξωπραγματικό, αλλά είναι αληθινό…

Τις δεκαετίες του ’40, του ’50, του ’60, το να φεύγει ο τερματοφύλακας απ’ την εστία του και να αποκρούει τις μπαλιές, ή να ντριμπλάρει αντιπάλους, ή να φεύγει στην επίθεση, ή να παίζει πολύ μακριά απ’ το τέρμα του, συμμετέχοντας στο παιχνίδι της ομάδας, ήταν εξωπραγματικό… Έπρεπε να εμφανιστεί πρώτος ο Αμαντέο Καρίσο, για να αποδείξει ότι ο τερματοφύλακας μπορεί να είναι και ένας παίκτης-λόγχη, αν το θελήσει!

Πρώτος αυτός χρησιμοποίησε τα βολέ του ως τρόπο… επίθεσης της ομάδας (στρατηγική που έχουν όλοι οι γκολκίπερ σήμερα), προσπαθώντας να βγάλει στην αντεπίθεση τους συμπαίκτες του «ψάχνοντάς» τους στο γήπεδο. Πρώτος αυτός φόρεσε γάντια όταν έπαιζε, και πρώτος αυτός άφησε το μικρό κομμάτι γης που υπερασπιζόταν, την εστία του, και πέρασε στην επίθεση.

Μετά απ’ αυτόν, δεκάδες άλλοι, πιο τρελοί ή γνωστικοί, μιμήθηκαν τις τεχνικές που καθιέρωσε. Ο συμπατριώτης του, Ούγκο Γκάτι, ο μεγάλος Παραγουανός, Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ, ο σπουδαίος Κολομβιανός Ρενέ Ιγκίτα, και άλλοι. Την ίδια ώρα, στην Ευρώπη, παρόμοιες τεχνικές εφάρμοζε ένας άλλος ανυπέρβλητος πορτιέρο, ο Σοβιετικός Λεβ Γιασίν (που επίσης «καθάριζε» τις επικίνδυνες φάσεις μακριά απ’ το τέρμα του, σα λίμπερο).

Ο Καρίσο έπαιξε στη Ρίβερ Πλέιτ. Συνέδεσε μαζί της τ’ όνομά του. Και λατρεύτηκε απ’ όλους τους φιλάθλους της Αργεντινής, είτε υποστήριζαν τη Ροζάριο, τη Μπόκα, τη Νιούελς ή την Ιντεπεντιέντε.. Όλοι τους θαύμαζαν τις φοβερές του επεμβάσεις, τις έξυπνες κινήσεις του, το ωραίο παιχνίδι του.

Κι όμως, όταν η Αργεντινή καταποντίστηκε στο Μουντιάλ του 1958, τερματίζοντας τελευταία στον όμιλό της και δεχόμενη… 6 γκολ (σ.σ. 6-1) από την Τσεχοσλοβακία, με τον Καρίσο στο τέρμα, μόνος αυτός πλήρωσε το μάρμαρο για τη συντριβή. Το κοινό που τον λάτρευε, τον γιουχάισε, τον «σταύρωσε», και μετά τον «αποκαθήλωσε»…

Χρόνια αργότερα, στα απομνημονεύματά του, ο πρώτος γκολκίπερ-λόγχη, ο πρώτος «τρελός» ποδοσφαιρικά τερματοφύλακας, έγραφε:

– Περισσότερο θυμάμαι τα σουτ που έφαγα, παρά εκείνα που απέκρουσα…

Ο Αμαντέο Καρίσο

Σε κάθε γωνιά του κόσμου, παίζεται μπάλα. Και η κάθε «γειτονιά», θέλει και το δικό της πρωτάθλημα. Έτσι συνέβη και στον Ινδικό Ωκεανό, μακριά, εκεί που ενώνεται η Αφρική με την Ασία.

Οι «Αγώνες του Ινδικού Ωκεανού» είναι το ποδοσφαιρικό τουρνουά που εκπροσωπεί ένα ολόκληρο… ωκεανό! Το 1947 ξεκίνησε υποτυπωδώς, με την ονομασία Τριγωνικό (Triangulaire): κι αυτό, διότι έπαιζαν μόνο τρεις εθνικές. Εκείνες των Μαυρίκιου, Μαδαγασκάρης, και Ρεϊνιόν. Το 1979 το τουρνουά ονομάζεται κι επίσημα Αγώνες Ινδικού Ωκεανού, και η δράση ξεκινά!

Ρίξτε λίγο μια ματιά στις χώρες που διαγωνίζονται: σα να βλέπει κανείς ένα τουρνουά… προορισμών για διακοπές! Έπαιζαν καλή μπάλα, όμως!!!

Ρεϊνιόν 1979: Πέντε ομάδες έλαβαν μέρος, χωρισμένες σε δύο ομίλους. Ρεϊνιόν-Σεϋχέλλες-Μαλβίδες (1^ο γκρουπ), Μαυρίκιος-Νήσοι Κομόρες (2^ο γκρουπ). Ρεϊνιόν, Σεϋχέλλες και Μαυρίκιος πέρασαν στους «4», ενώ Κομόρες και Μαλβίδες έπαιξαν αγώνα-μπαράζ για την πρόκριση στα ημιτελικά (Κομόρες-Μαλβίδες 2-1). Στους ημιτελικούς, η Ρεϊνιόν διέλυσε τις Κομόρες με 6-1, ενώ Σεϋχέλλες και Μαυρίκιος έλυσαν τις διαφορές τους στα πέναλτυ με νικήτριες τις πρώτες(4-2, κ.α.π. 1-1). Στον τελικό, η γηπεδούχος Ρεϊνιόν νίκησε 2-1 τις Σεϋχέλλες, παίρνοντας τον πρώτο επίσημο τίτλο στους Αγώνες.

Μαυρίκιος 1985: Έξι ομάδες είχαμε αυτή τη φορά, αφού προστέθηκε η Μαδαγασκάρη. Μαυρίκιος-Μαδαγασκάρη-Σεϋχέλλες (1^ος όμιλος) και Ρεϊνιόν-Κομόρος-Μαλβίδες (2^ος όμιλος) έβγαλε η κλήρωση. Στον τελικό πέρασαν οι πρώτοι κάθε ομίλου, που ήταν Μαυρίκιος εναντίον Ρεϊνιόν. Οι δεύτεροι των ομίλων (Κομόρες-Μαδαγασκάρη) δεν έπαιξαν για την 3^η θέση, ως όφειλαν, αφού οι Μαδαγασκαριανοί αποχώρησαν. Στον τελικό, είχαμε μακράν το πιο χορταστικό ματς στην ιστορία του θεσμού. 4-4 έληξε, κι ο Μαυρίκιος πήρε το τρόπαιο με 4-2 στα πέναλτυ, μπροστά σε 20.000 φανατικούς οπαδούς του!

Μαδαγασκάρη 1990: Μαδαγασκάρη-Κομόρες-Ρεϊνιόν (1^ο γκρουπ) και Μαυρίκιος-Σεϋχέλλες (2^ο γκρουπ) είχαμε στο τουρνουά του 1990. Η Ρεϊνιόν απέτυχε να προκριθεί, τερματίζοντας τελευταία του ομίλου της! Έτσι, στα ημιτελικά, συναντήθηκαν Μαυρίκιος-Κομόρες και Μαδαγασκάρη-Σεϋχέλλες. Και τα δύο ματς ήταν μονόλογοι: 4-0 και 6-0 έληξαν, με τα ξεκάθαρα φαβορί να προκρίνονται στον τελικό. Εκεί, η γηπεδούχος Μαδαγασκάρη δεν έδειξε κανένα έλεος στο Μαυρίκιο: τον συνέθλιψε με 5-1!!! Ήταν ο πρώτος της τίτλος στο τουρνουά.

Σεϋχέλλες 1993: Ήλθε η σειρά του πιο ονειρεμένου προορισμού διακοπών να διοργανώσει το τουρνουά. Πέντε ομάδες, δύο όμιλοι ξανά (Μαδαγασκάρη-Μαυρίκιος-Κομόρες και Ρεϊνιόν-Σεϋχέλλες). Στα ημιτελικά, συναντήθηκαν Μαδαγασκάρη-Σεϋχέλλες (2-1) και Μαυρίκιος-Ρεϊνιόν (0-1). Η Ρεϊνιόν επέστρεφε σε ένα τελικό Αγώνων Ινδικού Ωκεανού, αλλά δεν είχε τύχη: η Μαδαγασκάρη τη νίκησε με 1-0. Για πρώτη φορά στην ιστορία του τουρνουά, η γηπεδούχος δεν κέρδισε το τρόπαιο! Για την ακρίβεια, δεν κέρδισε καν την τρίτη έστω θέση, αφού ο Μαυρίκιος διέλυσε με… 6-2 τους οικοδεσπότες, στον μικρό τελικό!

Ρεϊνιόν 1998: Το τουρνουά επέστρεψε εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Ρεϊνιόν-Μαυρίκιος (1^ος όμιλος) και Μαδαγασκάρη-Σεϋχέλλες-Κομόρες (2^ος όμιλος) συγκρούστηκαν για το έπαθλο. Τα συνήθη φαβορί πέρασαν στα ημιτελικά, όπου είχαμε: Μαδαγασκάρη-Μαυρίκιος 2-0 (παράταση) και Ρεϊνιόν-Σεϋχέλλες 2-0. Στο μικρό τελικό, Σεϋχέλλες και Μαυρίκιος πρόσφεραν πλούσιο θέαμα (4-3), όχι όμως τόσο όσο εκείνο του τελικού: Μαδαγασκάρη-Ρεϊνιόν 3-3 στην παράταση, και 6-7 στα πέναλτυ! Ο γηπεδούχος ξαναέπαιρνε το τρόπαιο!!!

Μαυρίκιος 2003: Το τουρνουά αρχικά είχε ανατεθεί στις Νήσους Κομόρες, μα τελικά το διοργάνωσε ο σαφώς πιο έτοιμος Μαυρίκιος. Οι γηπεδούχοι καθάρισαν εύκολα στον όμιλο (με Σεϋχέλλες και Μαδαγασκάρη, που βγήκε 3^η κι έμεινε έξω!), ενώ Ρεϊνιόν και Κομόρες κληρώθηκαν μαζί και προκρίθηκαν μαζί απ’ τ’ άλλο γκρουπ. Στους ημιτελικούς, οι διοργανωτές συνέθλιψαν τους… αρχικούς διοργανωτές (Μαυρίκιος-Κομόρες 5-0), ενώ η Ρεϊνιόν έκαμψε δύσκολα την αντίσταση των Σεϋχελλών (1-0). Κι ενώ οι Σεϋχέλλες πανηγύρισαν τη δεύτερη συνεχόμενη 3^η θέση τους (2-0 τις Κομόρες), ο Μαυρίκιος επανέφερε την τάξη στην παράδοση των γηπεδούχων, νικώντας 2-1 τη Ρεϊνιόν στον τελικό. Ήταν ο τρίτος χαμένος τελικός για τη Ρεϊνιόν!

Μαδαγασκάρη 2007: Το Ανταναναρίβο, πρωτεύουσα της Μαδαγασκάρης, στέγασε τους τελευταίους, ως σήμερα, Αγώνες Ινδικού Ωκεανού. Για πρώτη φορά έκανε την εμφάνισή της η Μαγιότ, ένας γαλλικός υπερπόντιος νομός πάνω από τη Μαδαγασκάρη. Κι όχι μόνο συμμετείχε, αλλά πέρασε και στα ημιτελικά, μαζί με το Μαυρίκιο απ’ το πρώτο γκρουπ (αφήνοντας εκτός τις Σεϋχέλλες)! Στο άλλο γκρουπ, Μαδαγασκάρη και Ρεϊνιόν υπερκέρασαν εύκολα τις Κομόρες. Στους ημιτελικούς, η Ρεϊνιόν προκρίθηκε στον τελικό, νικώντας στην παράταση 0-1 τον Μαυρίκιο, σ’ ένα μεγάλο ντέρμπυ. Στον άλλο ημιτελικό, η «πρωτάρα» Μαγιότ λύγισε απέναντι στα «θηρία» της Μαδαγασκάρης (0-4). Παρηγορήθηκε, όμως, αφού πήρε την τρίτη θέση (1-1 στην παράταση, 4-2 στα πέναλτυ) απέναντι στο Μαυρίκιο, ολοκληρώνοντας μια καθ’ όλα επιτυχημένη πρώτη παρουσία στο τουρνουά! Στον τελικό, η Μαδαγασκάρη ήταν γηπεδούχος και φαβορί, αλλά η ιστορία κάτι χρωστούσε στην καλύτερη ομάδα όλων των εποχών στους Αγώνες. Μετά το άγονο 0-0 κανονικής διάρκειας και παράτασης, η ομάδα της Ρεϊνιόν κέρδισε με 7-6 στα πέναλτυ τη γηπεδούχο!

3 τίτλους, λοιπόν, έχει η Ρεϊνιόν. 2 η Μαδαγασκάρη, κι ισάριθμους ο Μαυρίκιος.

Οι επόμενοι Αγώνες Ινδικού Ωκεανού είναι προγραμματισμένοι για το 2011, και θα διεξαχθούν στις Σεϋχέλλες. Διακοπές και μπάλα; Τι λέτε; Πάμε να δούμε αγώνες;

Aπ’ το 1991 ως σήμερα, όταν και έπαψε να υπάρχει η ενιαία Γιουγκοσλαβία, έχουν διοργανωθεί 19 πρωταθλήματα Σερβίας.

Κι όλοι αυτοί οι τίτλοι, μοιράστηκαν σε Ερυθρό Αστέρα και Παρτιζάν: 7 ο πρώτος, 11 η δεύτερη…

Σωστά παρατηρήσατε. Λείπει ένα. Μόνο αυτό το ένα, που λείπει, κατέληξε σε άλλη ομάδα, κι όχι στο παντοδύναμο δίδυμο. Κι η ομάδα που έσπασε το δίπολο, ήταν η Όμπιλιτς του Βελιγραδίου, το 1998!!!

Το σήμα της Όμπιλιτς

Ιδρύθηκε το 1924, και πήρε το όνομά της από τον Μίλος Όμπιλιτς, ένα Σέρβο ιππότη, ήρωα του Μεσαίωνα (που απεικονίζεται και στο σήμα της).

Η Όμπιλιτς, που όλα τα χρόνια πριν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας βολόδερνε στις χαμηλές κατηγορίες, με το που σταμάτησε να υπάρχει η ενιαία Γιουγκοσλαβία παρουσιάστηκε πολύ δυνατή. Το 1995 φτάνει στον τελικό του Κυπέλλου Σερβίας (4-0, 0-0 το χάνει από Ερ. Αστέρα). Και, το 1997, ανεβαίνει στην πρώτη Εθνική.

Πώς τα κατάφερε έτσι; Απλό. Το 1996, «αφεντικό» της έγινε ο Ζέλικο Ραζνάτοβιτς. Κατά κόσμον, «Αρκάν». Όνομα βαμμένο με αίμα. Ο άνθρωπος αυτός ήταν το πρωτοπαλίκαρο του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας! Πολέμαρχος, και διοικητής των «Delije» («Τίγρεις»), της τρομερότερης παραστρατιωτικής ομάδας, που ευθύνεται για αναρίθμητους θανάτους, κρίθηκε ένοχος για εγκλήματα πολέμου απ’ το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, πολύ μετά τον πόλεμο. Κι αυτός, έγινε το αφεντικό της Όμπιλιτς!

Οι διασυνδέσεις του με τον υπόκοσμο έπαιξαν το ρόλο τους. Τα ρεπορτάζ της εποχής μιλούν για… «εκφοβισμό», ας το πούμε, αντιπάλων και διαιτητών. Ο «Αρκάν» έφερνε τα πρωτοπαλίκαρά του, που λίγα χρόνια πριν έσφαζαν ανθρώπους στον πόλεμο, και τραγουδούσαν… απειλητικά συνθήματα στις κερκίδες σημαδεύοντας με όπλα τους αντιπάλους παίκτες!

Ο Ζέλικο "Αρκάν" Ραζνάτοβιτς, και πίσω του, οι "Τίγρεις" του

Με 27 νίκες, 5 ισοπαλίες και μία μόλις ήττα (σε σύνολο 33 αγώνων), η Όμπιλιτς στέφθηκε πρωταθλήτρια Σερβίας, το 1998! Στην πρώτη της χρονιά στην Α’ Εθνική!!! Ήταν ένα απίστευτο κατόρθωμα!

Κι αξίζει εδώ να σημειώσουμε το ότι προπονητής της ομάδας ήταν ο Ντράγκαν Οκούκα, ο νυν κόουτς της… Καβάλας!

12 Αυγούστου 1998. Η Όμπιλιτς φθάνει στο απόγειο της δόξας της, αντιμετωπίζοντας, για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, τη Μπάγερν Μονάχου στο «Ολυμπιαστάντιον»! Αντέχει μια ώρα. Απ’ το 60’ και μετά, δέχεται τέσσερα γκολ (4-0) απ’ τους Έφενμπεργκ, Έλμπερ, Τσίκλερ, Φινκ. Στη ρεβάνς, στην έδρα της Παρτιζάν (μιας και το δικό της γήπεδο δεν πληρούσε τα στάνταρ της ΟΥΕΦΑ), παραχωρεί ισοπαλία 1-1 στους Βαυαρούς (Σάρατς-Ματέους, οι σκόρερ). Στο τέλος εκείνης της περιόδου, η Μπάγερν έφτασε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, κι έχασε το τρόπαιο από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στον αλησμόνητο τελικό της Βαρκελώνης (1-2)…

Κι όμως, ίσως να μην ζούσε αυτή τη σπάνια εμπειρία η Όμπιλιτς!

Πριν τα ματς του πρώτου προκριματικού, όπου η Όμπιλιτς απέκλεισε την ισλανδική Βεστμανάεγιαρ (2-0, 2-1), η ΟΥΕΦΑ απείλησε ότι θα την αποκλείσει απ’ την Ευρώπη, λόγω των… διασυνδέσεών της με τον υπόκοσμο! Ο «Αρκάν» αποφάσισε να φύγει.

Στις 25 Ιουλίου, τέσσερις μέρες πριν η Όμπιλιτς παίξει τον αγώνα ρεβάνς του πρώτου προκριματικού του Τσάμπιονς Λιγκ εναντίον της Βεστμανάεγιαρ, ο «Αρκάν» παραδίδει τα ηνία του συλλόγου στη… γυναίκα του! Τη Σβετλάνα Βελίτσκοβιτς. Γνωστότερη ως «Τσέτσα».

Η Σβετλάνα "Τσέτσα" Βελίτσκοβιτς

Μια γυναίκα που επίσης δεν ήταν τυχαία. Είναι η πιο εμπορική τραγουδίστρια της Σερβίας! Η πανέμορφη (και… λίγα λέμε) «Τσέτσα», σαν την «δική μας» κινηματογραφική Κληρονόμο, Σμαράγδα Καρύδη, έγινε πρόεδρος της Όμπιλιτς! Η (πρώτη) θητεία της κράτησε λίγο – έδωσε το χρίσμα στον Ζάρκο Νίκολιτς. Το 2000, όμως, επέστρεψε στην προεδρία.

Την ίδια χρονιά, ο Ζέλικο Ραζνάτοβιτς, ο «Αρκάν», δολοφονείται στο Βελιγράδι.

Επί προεδρίας «Τσέτσα», η Όμπιλιτς έγινε αυτό που θα ήταν, αν δε μεσολαβούσε ο «Αρκάν»: η ομαδούλα που βολόδερνε στα χαμηλά. Η πρόεδρος, που ερχόταν με προκλητικά φορέματα και γούνες στο γήπεδο, επέπληττε τους παίκτες, εκείνοι αντιδρούσαν άσχημα, και η παρακμή συνεχιζόταν. Οι φίλαθλοι εγκατέλειπαν την ομάδα, οι χορηγοί της έφευγαν ο ένας πίσω απ’ τον άλλο…

Το 2006, η ομάδα, που σε τίποτα δε θύμιζε το φόβητρο της δεκαετίας του ’90, υποβιβάστηκε (με τρεις νίκες μόνο) στη Β’ Εθνική. Για να μην ανέβει ποτέ ξανά στην ανώτερη κατηγορία…

Σήμερα, η μόνη ομάδα που κατάφερε και μπήκε σφήνα σε Ερυθρό Αστέρα και Παρτιζάν κατακτώντας τον τίτλο του πρωταθλητή, βρίσκεται στη… δεύτερη κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος του Βελιγραδίου.

Η ιστορία της Όμπιλιτς θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια πραγματεία πάνω στην ακμή και την παρακμή, ή ορισμός του λήμματος «διάττοντας αστέρας».

Η Όμπιλιτς του 1998, πρωταθλήτρια Σερβίας. Στη μέση, στη σειρά των ορθίων, ο Ζέλικο "Αρκάν" Ραζνάτοβιτς.

Στον αγώνα Βραζιλίας-Βόρειας Κορέας του Μουντιάλ που τέλειωσε την Κυριακή οι Ασιάτες έκαναν μια αλλαγή. Ο Κουμ Ιλ αντικατέστησε τον Ιν-Γουκ. Αλλαγή, που θα είχε περάσει παντελώς απαρατήρητη, αν δεν είχαν κάτι κοινό αυτό οι παίκτες: και οι δύο αγωνίζονται στο ίδιο σωματείο, την 25η Απριλίου.

Η έμπνευση για νέο άρθρο ήρθε αυτόματα: ομάδα που έχει για όνομά της μια ημερομηνία. Μια ημερομηνία σημαντική για το έθνος των Βορειοκορεατών; Για την ομάδα; Μήπως τότε ιδρύθηκε; Γιατί ονομάστηκε έτσι; Τι σημαίνει «25 Απριλίου» για τους Βορειοκορεάτες; Ώρα, λοιπόν, να μάθουμε και αυτό, αλλά και πολλά άλλα σ’ αυτό το αφιέρωμα, καθώς η «25η Απριλίου» δεν είναι η μόνη ομάδα του κόσμου που ονομάστηκε σύμφωνα με κάποια σημαντική ημερομηνία!

Η 25η Απριλίου 1932, λοιπόν, είναι η μέρα που ιδρύθηκαν οι Ένοπλες Δυνάμεις της Βορείου Κορέας. Και η ομάδα η ίδια, η 25η Απριλίου, ανήκει στο στρατό της ασιατικής χώρας. Έχει 10 πρωταθλήματα Βορείου Κορέας.

Στην Αργεντινή, πάλι, θα βρείτε πάμπολλες «9η Ιουλίου». Τι έγινε τότε; Στις 9 Ιουλίου 1816 υπογράφτηκε η ανεξαρτησία της Αργεντινής! Η 9η Ιουλίου είναι η δική τους «25η Μαρτίου», ας πούμε! Και υπάρχει λοιπόν η 9η Ιουλίου της Ραφαέλα, η 9η Ιουλίου του Μορτέρος, η 9η Ιουλίου του Ρίο Τερσέρο και άλλες.

Η ημερομηνία της ανεξαρτησίας του Εκουαδόρ επιζεί στο όνομα της Κλουμπ Νουέβε ντε Οκτούμπρε (9 Οκτωβρίου)! Την ημερομηνία εκείνη, το μακρινό 1820, η χώρα ανεξαρτητοποιήθηκε από την Ισπανία.

Η αλβανική 17 Νεντόρι των Τιράνων θα θυμίζει σε όλους ότι στις 17 Νοεμβρίου 1944 οι ενωμένες δυνάμεις των κομμουνιστών και του λαού των Τιράνων απελευθέρωσαν την πόλη, μετά από σκληρή μάχη με τα ναζιστικά στρατεύματα που την είχαν καταλάβει!

Η Πρωτομαγιά, η μέρα των εργατών παγκοσμίως, όλοι ξέρουμε τι σημαίνει. Μα, να δημιουργηθούν όμως και ομάδες με όνομά τους αυτή την σπουδαία ημερομηνία;

Βέβαια! Δύο παραδείγματα: η Εστρέλα Κλούμπι Πριμέιρο ντε Μάγιο, στην Αγκόλα και η Ασοσιασάο Ναβάλ Πριμέιρο ντε Μάγιο, στην Πορτογαλία!

Στη Βραζιλία, η Κλούμπι 15 ντε Νοβέμπρο (15 Νοέμβρη) πήρε το όνομά της από την 15η Νοέμβρη του 1889, όταν το πραξικόπημα του λαού ανέτρεψε τον Βασιλέα Πέδρο το ΙΙ, εγκαθιστώντας τη δημοκρατία στη χώρα της σάμπα!

Η Μπαγί Φούτμπολ Κλαμπ της Κίνας φέρνει στο νου των Κινέζων την 1η Αυγούστου 1927: την ημέρα, όπου έλαβε χώρα η πρώτη σημαντική μάχη μεταξύ κομμουνιστών και των τότε κυβερνώντων εθνικιστών στον Εμφύλιο Πόλεμο, που τελείωσε με την άνοδο του Μάο στην εξουσία. Επίσης, όταν ενώθηκαν η Βόρεια και η Νότια Υεμένη, το 1990, δημιούργησαν το σημερινό ενωμένο ασιατικό κράτος. Αυτή η σημαντική πολιτική αλλαγή συνέβη στις 22 Μαΐου 1990 και οι ποδοσφαιρόφιλοι κάτοικοι θα τη θυμούνται για πάντα όταν θα βλέπουν την 22 Μαΐου Σα’ν’α να παίζει!

Την 1η Δεκεμβρίου του 1640, οι Πορτογάλοι απέκτησαν την ανεξαρτησία τους από τους Ισπανούς, με μια μεγάλη επανάσταση. Αυτή η σημαντική για τους Ίβηρες ημερομηνία υπενθυμίζεται για πάντα στο όνομα της Σοσιαδάδε Ουνιάο 1 δε Ντεσέμπρε!

Ακόμα, να μην ξεχνάμε την αγγλική Σέφιλντ Γουένσντεϋ (Wednesday – Τετάρτη, στα αγγλικά)! Ένα από τα αρχαιότερα σωματεία του κόσμου (ιδρ. 1867), οι «κουκουβάγιες» ιδρύθηκαν ως… σύλλογος κρίκετ κι επειδή οι παίκτες της συνήθιζαν να δίνουν τους αγώνες τους τις Τετάρτες, ονόμασαν έτσι και την ομάδα τους, σώζοντας για πάντα στ’ όνομά της την συνήθειά τους εκείνη!

Τέλος, κάποιες άλλες ομάδες έχουν αποτυπωμένη στ’ όνομά τους την ημερομηνία ίδρυσής τους: η Μόναχο 1860 (Γερμανία), οι Βανκούβερ 86ers (1986, Καναδάς), ή η Έιντραχτ Άαλστ 2002 (Βέλγιο) και η Κράσνονταρ 2000 (Ρωσία), αποτελούν μερικά τυπικά παραδείγματα.

Ελπίζουμε να σας διαφωτίσαμε! Είδατε πόσες γνώσεις μπορεί να προσφέρει τελικά το ποδόσφαιρο;

Σε μια κοινωνία κατ’ εξοχήν προφορική, όπως η αφρικανική, η συνήθεια να δίνεται ένα όνομα που «σημαίνει κάτι» έχει προχωρήσει πολύ πιο μπροστά απ’ τη δική μας.

Κι αυτό, το βλέπει κανείς (και) μέσω του ποδοσφαίρου! Ετοιμάσαμε, λοιπόν, εδώ στο Τρελοποδόσφαιρο δύο αφιερώματα. Το πρώτο, που διαβάζετε τώρα, αφορά σε ονόματα Αφρικανών ποδοσφαιριστών, που βγάζουν… γέλιο! Σε λίγο καιρό, θα σας παρουσιάσουμε το δεύτερο μέρος του αφιερώματος, με τα ονόματα Αφρικανών παικτών και το τι σημαίνουν!

Πρώτος στη λίστα του γέλιου, λοιπόν, ο Sunday (= Κυριακή) Ολίσε, ο παλιός Νιγηριανός διεθνής της Ντόρτμουντ, του Άγιαξ, και άλλων. Οι γονείς του μάλλον ήταν πολύ θρήσκοι. Στην πορεία, κι άλλοι Sunday βρέθηκαν να παίζουν μπάλα, όπως ο Sunday Αντεγέμι και ο Sunday Τζόνσον, επίσης Νιγηριανοί και εν ενεργεία!

Ίσως λοιπόν ο Sunday να γεννήθηκε πριν τον Monday (= Δευτέρα) Οσάγκιε, γι’ αυτό και να ονομάστηκε έτσι! Τι να πει κανείς όμως και για τον επίσης Νιγηριανό Friday (= Παρασκευή) Ονιέκου! Μ’ αυτούς στη σύνθεσή της, μια ομάδα θα είχε εξασφαλισμένα γκολ, αν σκοράριζε ο καθένας ένα γκολ τη μέρα του… ονόματός του!

Στην Ελλάδα, επίσης, γνωρίσαμε ένα γιο με… ευγνωμονούντες γονείς. Έτσι άλλωστε μεταφράζεται το Thankgod (= Ευχαριστώ τον Θεό) Αμαφούλε! Τον θυμάστε; Έπαιξε ελάχιστα στον ΠΑΟΚ και την Βέροια πριν κάποια χρόνια.

Ακόμα, οι γονείς του μέσου Genesis (= Γένεσις) Σουοκορόμο πρέπει να διαβάζουν πολύ την Παλαιά Διαθήκη. Συνοδοιπόρους του στο δρόμο του Θεού, αυτός ο παίκτης σίγουρα θα είχε τον (άγνωστο) Godwin (= Νίκη του Θεού) Αγιαλόγκου και τον (γνωστό) Godwin Οκπάρα (των Στρασμπούρ, Σταντάρ Λιέγης, Παρί Σεν Ζερμέν, κ.ά.)!

Ξεφεύγοντας λίγο από τους Νιγηριανούς, συνεχίζουμε να γελάμε. Σ’ αυτό θα μας βοηθήσει σίγουρα ο Laughter (= Γέλιο) Τσιλέμπε! Τα τάκλιν του διεθνούς αυτού Ζαμπιανού αμυντικού, πάντως, δεν νομίζουμε να προκαλούν γέλιο…

Όταν λέμε ότι ένας παίκτης είναι πολύτιμος για την ομάδα του, τότε ίσως εννοούμε και τον Precious (= Πολύτιμος) Οσάσκο. Κι αν το όνομά του σας φάνηκε αστείο, ξέρετε σε ποια ομάδα παίζει; Στους Γουίκι… Τούριστς, της Νιγηρίας… Τουρίστες του πρωταθλήματος!

Πριν από κάθε αγώνα, κανένας φίλος, συμπαίκτης, συγγενής, κλπ, δεν εύχεται στον Goodluck (= Καλή τύχη) Ναμάντου να έχει καλοτυχία! Την κουβαλάει στο όνομά του, οπότε γλιτώνουν όλοι τις ευχές! Κι όταν ο προπονητής του λέει στον Freeman (= Ελεύθερος άνθρωπος) Φράνκλιν να παίξει σε… ελεύθερο ρόλο στο γήπεδο, ο παίκτης σίγουρα πιάνει το νόημα.

Τα γκολ που σημειώνει είναι μια απόλαυση για τον Delight (= απόλαυση, χαρά) Οκέι Ντάρλινγκτον της νιγηριανής Χάρτλαντ, ενώ οι πάσες που βγάζει ο Gift (= δώρο, χάρισμα) Ιμπίμπορ είναι πραγματικά… δώρα για τους συμπαίκτες του. Και, πάλι, δεν ξέρουμε αν του κάνει σήματα για να τον βρει ο Signs (= σήματα) Τσιμπάμπο από τη Ζάμπια!

Πάμε λίγο πιο κάτω; Προς Νότιο Αφρική μεριά; Εάν είστε χαρούμενοι που σας βρήκαμε τόσες πληροφορίες, μοιραστείτε τη χαρά σας με τον Happy (= Χαρούμενος) Γιέλε! Κι αν νιώθετε τυχεροί, τότε ο Lucky (= Τυχερός) Λεκγουάθι θα σας καταλάβει!

Εάν χρειάζεστε ενέργεια, τότε μάλλον θα σας δείξει τον τρόπο ο Energy (= Ενέργεια) Μουραμπαντόρο, ο καλός Ζιμπαμπουανός γκολκίπερ της Μπουμαλάνγκα Μπλακ Έισιζ (Aces). Κι αν απ’ το ξεχείλισμα ενέργειας σας έρθει να δώσετε καμιά μπουνιά, τότε μην τη ρίξετε προς τον Punch (= γροθιά) Μασεναμέλα, γιατί το πιθανότερο είναι να σας ρίξει μια πιο δυνατή!

Πλησιάζοντας στο τέλος, παραδεχόμαστε ότι ήταν, όλ’ αυτά, μια έκπληξη για εσάς. Το ίδιο θα πίστευε και ο Surprise (= Έκπληξη) Μορίρι, αναμφίβολα. Ήσασταν όμως αθώοι, δεν γνωρίζατε. Σας καταλαβαίνουμε. Όπως κι ο Innocent (= Αθώος) Μντλέντλε. Επειδή όμως η γνώση είναι δύναμη, χαιρόμαστε που γνωρίσατε παίκτες όπως ο Knowledge (= Γνώση) Μουσόνα!

Τελειώνουμε, με δύο ακόμα εξαιρετικές περιπτώσεις. Ο Professor (= Καθηγητής) Ραμοράσουι δίνει «μαθήματα» στο χορτάρι, ενώ είναι ευλογία γι’ αυτόν να έχει συμπαίκτη του τον Blessing (= Ευλογία) Μακχαθίνι! Φοβερό δίδυμο!

Το Μουντιάλ ολοκληρώθηκε. Μαζί, το αφιέρωμά μας! Ο el capitano χθες, απηχώντας και τις δικές μας απόψεις, αφού λίγο πολύ είχαμε συζητήσει τα τεκταινόμενα του νωπού ακόμα στη μνήμη Μουντιάλ, σάς έδωσε την καλύτερη ενδεκάδα του τουρνουά που προχθές τελείωσε.

Έτσι, από εδώ και πέρα, συνεχίζουμε το δικό μας «τρελοποδοσφαιρικό» δρόμο, με νέα άρθρα από τον κόσμο της μπάλας. Πάντα «τρελά», πάντα ενδιαφέροντα, πάντα όχι τόσο γνωστά (ή άγνωστα, ελπίζουμε)!

Γιατί η τρέλα (της μπάλας) θέλει… αφιερώματα!!!

Την προηγούμενη εβδομάδα έγραψα για την καλύτερη ενδεκάδα των Μουντιάλ που έχω δει και θυμάμαι. Σήμερα κάνω έναν απολογισμό του Παγκοσμίου Κυπέλλου που μόλις τελείωσε. Παρακολουθήσαμε μια διοργάνωση μέτριου θεάματος με συγκλονιστική όμως εξέλιξη σε πολλά παιχνίδια και πολλές… τρελοποδοσφαιρικές πρωτιές! Παρακάτω θα διαβάσετε την ιδανική ενδεκάδα του πρώτου Μουντιάλ που διεξήχθη ποτέ στη μαύρη ήπειρο, όπως την εκτίμησα και τη σχημάτισα, γραμμένη με έναν τρόπο γλαφυρό μα ουσιαστικό.

ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ

Μάαρτεν Στεκέλενμπουργκ (Ολλανδία)

Από την αρχή της διοργάνωσης ήταν σταθερός. Ίσως ο σταθερότερος από όλους και σίγουρα ο καλύτερος στις εξόδους. Τα δύο γκολ που δέχτηκε στον ημιτελικό με την Ουρουγουάη – ιδίως το πρώτο – και οι αποκρούσεις τους Κασίγιας κόντρα στη Γερμανία την επόμενη ημέρα με έκαναν να σκεφτώ το ενδεχόμενο να επιλέξω τον Μαδριλένο αλλά αποφάσισα ότι η διάρκεια μετράει. Το γκολ του Φορλάν με έκανε να αμφιβάλλω λίγο, αλλά θυμάμαι και τις τρεις αποκρούσεις επάνω στον Βίτεκ. Στα συν του η καθοδήγηση της άμυνας και η ψυχραιμία του που ενέπνεε εμπιστοσύνη σε όλους που κάλυπταν χώρους. Θηρίο όρθιο, με ύψος 1,97. Δεν έφτασαν οι αποκρούσεις του στον τελικό.

ΔΕΞΙ ΜΠΑΚ

Μαϊκόν (Βραζιλία)

Ακόμα ένα θαύμα του Μουρίνιο. Να θυμήσω ότι πρόκειται για τον ίδιο παίκτη που ταλαιπωρούσε ο Μίλος Μάριτς του Ολυμπιακού στο «Λουί Ντε» του Μονακό. Άριστος ανασταλτικά. Δυνατά πόδια για τάκλιν, ακόμα καλύτερα για σουτ. «Τρέχει» ολόκληρη την πλευρά, κάνει επελάσεις, πλαγιοκοπήσεις και συγκλίνει και προς το κέντρο με ατομικές προσπάθειες. Δεν είναι λίγο που στους περισσότερους αγώνες το παιχνίδι της εθνικής Βραζιλίας στηρίχθηκε πάνω του, ευελπιστώντας στο κάτι παραπάνω από τους συνδυασμούς του, τη σβελτάδα με την μπάλα στα πόδια και την ευχέρειά του στο γκολ. Wow!

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΠΑΚ

Ζοάν Καπντεβίγια (Ισπανία)

Το Παγκόσμιο Κύπελλο που ολοκληρώθηκε χθες σίγουρα δεν ήταν η διοργάνωση των αριστερών μπακ. Σκέφτηκα να προτιμήσω για τη θέση τον Βασίλη Τοροσίδη. Ο Καπτεβίγια έχει διάρκεια, έχει σωματοδομή για τη θέση, έχει επιστροφές αλλά είναι λίγο αφελής στη μονομαχία ένας εναντίον ενός. Είχε αξιόπιστη σέντρα και ήταν καλός στις αλληλοκαλύψεις επάνω στον… ασβέστη, αν και λίγο σκληρός στις μονομαχίες πολλές φορές. «Πιστό σκυλί» της ομάδας του Ντελ Μπόσκε, παρ’ όλα αυτά… Έχει χαρακτήρα και φυσιογνωμία μαχητή.

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ

Ζεράρ Πικέ (Μπαρτσελόνα)

Ο παίκτης – αποκάλυψη της σεζόν 2008-09 έγινε πλέον top class. Κόβει ψηλά και χαμηλά. Για την ακρίβεια, είναι ανίκητος με την μπάλα στον αέρα αφού έχει κορμοστασιά που θα ζήλευε και ο… Ιμπραΐμοβιτς! Ό,τι και να κάνει στο κρεβάτι του δε μας αφορά αφού κόβει και χαμηλά και βρίσκει και τα πατήματα ακολουθώντας τα βήματα του αντίπαλου επιτιθέμενου. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα τείχος μπροστά από τον Κασίγιας. Απελευθέρωσε ακόμη και τον συντηρητικό Πουγιόλ!

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ

Ζοσλίν Αλκαράζ (Παραγουάη)

Ένας σκληροτράχηλος Λατίνος δεν θα μπορούσε να λείπει από την άμυνά μου ακόμη κι αν ο stokegeo με προειδοποιούσε ότι θα έπιανε θέση ξένου. Ο Αλκαράζ δεν αφήνει τον αντίπαλό του επιθετικό να πάρει ανάσα, βγαίνει μπροστά, σκοράρει συχνά με το κεφάλι, όπως με την Ιταλία, έχει γρήγορες επιστροφές και ανοικτό στέρνο για πολλές σώμα-με-σώμα κόντρες, όπως παρακολουθήσαμε. Τσαγανό όσο λίγοι παίκτες και καλές τοποθετήσεις με3 το γεροδεμένο κορμί του. Οι πληροφορίες ότι η Λαρίσα Ρικέλμε έβλεπε αυτόν και έλιωνε στα ματς της Παραγουάης ελέγχονται ως αναληθείς. Ή μήπως όχι;

ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΧΑΦ

Αντρές Ινιέστα (Ισπανία)

Ο Τσάβι Ερνάντεζ είναι η υπολογιστική μηχανή της εθνικής Ισπανίας. Το alter ego του, ο Αντρές Ινιέστα σκόραρε στον τελικό. Ήταν πολυτιμότερος παίκτης στον τελευταίοα αγώνα της διοργάνωσης. Συνεργάστηκε άψογα με τον συμπαίκτη του στη Μπαρτσελόνα. Δεν του  κλέβεις την μπάλα ούτε υπό την απειλή όπλου. Απίστευτο κοντρόλ, χειρισμός της μπάλας, κοφτερό μυαλό. Ο Ινιέστα απελευθερώθηκε από τον Αραγονιές και ο Ντελ Μπόσκε ακολούθησε την πεπατημένη. Ο Ινιέστα παίρνει δύναμη από τις λυμένες ανασταλτικές υποχρεώσεις και ανοίγει χώρους στην επίθεση. Τέλειο τελείωμα στη φάση του γκολ της Ισπανίας στον τελικό. Ιδανικό φινάλε σε ένα τουρνουά που η πλάτη του Ινιέστα κουβάλησε τεράστια πίεση και ο ίδιος κατάπιε ατέλειωτα χιλιόμετρα.

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΧΑΦ

Άριεν Ρόμπεν (Ολλανδία)

Τον βλέπεις οπτικά και σου μοιάζει με κακομαθημένο μπλαζέ κωλόπαιδο των βορείων προαστίων. Κι όμως… Ο Άριεν Ρόμπεν είναι εργατικός. Είναι ηγέτης. Όχι στην εθνική Ολλανδίας, στην Μπάγερν. Αλλά είναι. Έχει πλαγιοκόπηση και ταχύτητα. Ανεξάντλητο ρεπερτόριο σε ντρίμπλες και σκοράρισμα, όπως έδειξε φέτος. Αν είχε και το ευπαθές αριστερό του πόδι στο 100%, θα ήταν ακόμα καλύτερος. Κάποιοι είπαν ότι αν είχε γεννηθεί 30 χρόνια νωρίτερα θα είχε θέση στην ενδεκάδα της αρμάδας του Κρόιφ του «ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου».  Οι πολέμιοί του, αναζητώντας ελαττώματα επάνω του, κατέληξαν στο φαιδρότερο: τα αραιά μαλλιά του. Πιάσε… σακούλα, μακρυμάλλη από ντρίμπλα φαλακρού!

ΔΕΞΙ ΧΑΦ

Ουέσλι Σνάιντερ (Ολλανδία)

Βλέπει τον κόσμο από τα 1.70. Στην εθνική Ολλανδίας των ψηλών που δημιούργησε ο Μπερτ φαν Μαάρβικ εκείνος όρθωσε το ανάστημά του. Τσογλανάκος με την μπάλα, που έγραφε κάποτε ο αείμνηστος Χαράλαμπος Τσιριμονάκης, φύσει, παρότι όχι θέσει, ηγέτης των «οράνιε». Επικίνδυνος με την μπάλα στα πόδια, κάνει κίνηση καλύτερη από τον γαμπρό του Φαν Μαάρβικ, Ντιρκ Κάουτ και είναι κίνδυνος-θάνατος στις στημένες φάσεις. Βάζει τον εαυτό του πάνω απ’ όλα μερικές φορές αλλά είναι και ο πρώτος που θα πάρει τη μπάλα για να αναλάβει πρωτοβουλία και να βάλει τα πόδια του στη φωτιά. Στη Νότια Αφρική επέδειξε μια αλλόκοτη έφεση στις κεφαλιές. Άκου τώρα… Τσκ τσκ τσκ.

ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ ΧΑΦ

Κεϊσούκε Χόντα (Ιαπωνία)

Ψηφίστηκε στην δέκατη θέση των περισσότερο sexy ποδοσφαιριστών του Παγκοσμίου Κυπέλλου που διεξήχθη στη μαύρη ήπειρο. Αδικείται, αλλά είναι άλλο θέμα. Ισοφάρισε το ρεκόρ του Φεράρι στην πρώτη θέση των σκόρερ με επίθετο αυτοκινητοβιομηχανίας με δύο γκολ! Ηγέτης της εθνικής Ιαπωνίας. Γλυκός με τις γυναίκες. Πού το κατάλαβα; Εδώ… χάιδευε την πόρνη Jabulani. Πρόσον του το να βλέπει γήπεδο και οι γλυκές προωθημένες μπαλιές μεσαίες απόστασεις. Φονικά σουτ και φάουλ. Ξέρει πώς να τοποθετεί το σώμα του με ακρίβεια κάθε φορά που στοχεύει προς το αντίπαλο τέρμα. Οι προσποιήσεις στους συνδυασμούς ένα-δύο ήταν κι αυτές στο ρεπερτόριό του. Έκανε πάρτυ κόντρα στους «μυρωδιάδες» Καμερουνέζους και Δανούς. Highlight η εκτέλεση πέναλτι απέναντι στον Βιγιάρ της Παραγουάης στη διαδικασία των πέναλτι όπου οι «σαμουράι» αποκλείστηκαν. Χαλάλι…

ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ

Νταβίντ Βίγια (Ισπανία)

Ο Αστουριανός, μόνιμος κάτοικος Βαρκελώνης πλέον, διέψευσε όσους πριν το Μουντιάλ έλεγαν ότι θα επαναπαυτεί στις δάφνες της μεταγραφής του και δεν θα βάλει τα πόδια του στη φωτιά. Κάθε άλλο. Ο Βίγια πάλεψε όσο κανένας άλλος κάθε φορά που το κλειδί της νίκης της Ισπανίας πετιόταν ανάμεσα στ’ άχυρα. Δεν υπήρξε άλλος φορ με την εκτελεστική του δεινότητα. Σκόραρε στα δύσκολα, ακόμα κι όταν πάλευε μόνος του με τρεις και τέσσερις αμυνόμενους και με το ντεφορμάρισμα του Τόρες. Αν ο Τσάβι ήταν το PC, ο Βίγια ήταν το… ποντίκι. Ισπανία για παγκόσμια πρωταθλήτρια; Enter! Κι ας του πήρε ο Ινιέστα τη δόξα του γκολ στην παράταση του τελικού…

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ

Ντιέγκο Φορλάν (Ουρουγουάη)

Cult φυσιογνωμία. Το μαλλί του ποτέ δεν μου άρεσε αλλά δεν νομίζω ότι κανείς έκρινε τη φωνή της Bonnie Tyler με βάση το μαλλί της. Η ποδοσφαιρική αξία του μικρού Ντιέγκο των Ουρουγουανών είναι γνωστή κι αναμφισβήτητη. Συμπαρέσυρε τη «σελέστε» με τη θετική αύρα και την ενέργειά που τον χαρακτήρισε σ’ ολόκληρη τη φετινή σεζόν ως τον μικρό τελικό και την τέταρτη θέση της διοργάνωσης. Κάτι τέτοιο είχε 40 χρόνια να συμβεί. Μην ξεχνάμε ότι ανακηρύχτηκε MVP του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Λίγο είναι; Πλήρης φορ κι ομαδικός όταν πρέπει, αλλά και killer όταν το επιβάλλουν οι συνθήκες.

Ένας Ινιέστα να τον πιείς στο ποτήρι

Υ.Γ.: Καληνύχτα, Παγκόσμιο Κύπελλο. See ya in 4 years. Brazil, σου ‘ρχομαι! Καθημερινότητα, καλημέρα! Μπρρρ…

Υ.Γ.1: Συγχαρητήρια στην Ισπανία. Ήμουν με τους Ολλανδούς. Όμως και οι «ρόχας» δικαιότατα σήκωσαν το τρόπαιο. Εύγε!