Τρελοποδόσφαιρο

Ο Χουάν Ελίας Γιούστριτς γεννήθηκε το 1909 στο Ροζάριο της Αργεντινής. Οι γονείς του ήταν Γιουγκοσλάβοι μετανάστες. Του άρεσε το ποδόσφαιρο από μικρή ηλικία, και παρότι αρχικά αγωνιζόταν ως μεσοεπιθετικός εν τέλει προτίμησε την (πολύ επικίνδυνη εκείνα τα χρόνια, μιας και οι σέντερ φορ δεν έδειχναν κανένα έλεος και κλωτσούσαν… στο ψαχνό!) θέση του τερματοφύλακα.

Έκανε τα πρώτα του βήματα στην άσημη Προβινσιάλ της γενέτειράς του και στα 23 του εντάχθηκε στη Μπόκα Τζούνιορς. Φορώντας πάντοτε ένα γκρι πουλόβερ με ζιβάγκο, και προστατευτικά στο αριστερό χέρι, στα γόνατα και στους αστραγάλους, καθιερώθηκε τάχιστα στο βασικό σχήμα, και έγινε ο πρώτος γκολκίπερ-είδωλο των φίλων του μεγάλου συλλόγου του Μπουένος Άιρες στην ιστορία του επαγγελματισμού! Το προσωνύμιό του ήταν «El Pez Volante» (σ.σ. «Το Ιπτάμενο Ψάρι»), και του το είχαν αποδώσει για την ευλυγισία του αλλά και την αυτοθυσία που έδειχνε όταν βουτούσε για να αποσοβήσει κάποιο γκολ.

Έμεινε, δε, στους «Xeneizes» ως το 1937 (173 συμμ.), βοηθώντας τους με τον πιο αποφασιστικό τρόπο να κερδίσουν δύο πρωταθλήματα (1935, 1936). Αφού αποδεσμεύθηκε αγωνίστηκε διαδοχικά στις Χιμνάσια Λα Πλάτα και Λανούς, κρεμώντας τα γάντια του το 1941 ως παίκτης της τελευταίας. Χρίσθηκε μία φορά διεθνής.

Την ίδια περίοδο που ο Γιούστριτς μεσουρανούσε στα γήπεδα της χώρας των γκαούτσος, στο πρωτάθλημα της γειτονικής Βραζιλίας πρωταγωνιστούσε ένας άλλος… Γιούστριτς!

Όχι, δεν επρόκειτο για κάποιον συγγενή του σπουδαίου άσου, αλλά για τον Ντοριβάλ Κνίπελ, ο οποίος έπαιζε επίσης ως τερματοφύλακας και λόγω του ότι φυσιογνωμικά έμοιαζε στον Αργεντινό σταρ του «κόλλησαν» το παρατσούκλι «Γιούστριτς», με το οποίο μάλιστα έμεινε γνωστός!

Ο Κνίπελ (γενν. 1917) έκανε σπουδαία καριέρα με τα χρώματα της Φλαμένγκο(1935-44, 199 ματς, τέσσερις τίτλοι πρωταθλητή Ρίο, 1939-42-43-44), ενώ έπαιξε και στις Βάσκο ντα Γκάμα και Αμέρικα Ρίο ντε Ζανέιρο προτού αποσυρθεί από την ενεργό δράση το 1950 και αφοσιωθεί στην προπονητική. Εργάστηκε, εξάλλου, σε πάμπολλα σωματεία με ιδιαίτερη επιτυχία και το 1968 κοουτσάρισε για ένα ματς την εθνική Βραζιλίας.

Αμφότεροι οι Λατινοαμερικάνοι ποδοσφαιριστές, πάντως, δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή. Ο Χουάν Ελίας Γιούστριτς απεβίωσε το 2002, ενώ ο Ντοριβάλ Κνίπελ το 1990.

Η Μονπελιέ επικράτησε χθες βράδυ με 2-1 εκτός έδρας της Οσέρ, για την 38η και τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος Γαλλίας, και πανηγύρισε την κατάκτηση του τίτλου για πρώτη φορά στα χρονικά!

Αναμφίβολα αυτή είναι η κορυφαία στιγμή στην ιστορία της «La Paillade» – για να βρούμε όμως την αμέσως… προηγούμενη, πρέπει να μεταφερθούμε νοερά στις 2 Ιουνίου του… μακρινού 1990! Συγκεκριμένα, το απόγευμα εκείνης της ημέρας η Μονπελιέ επικράτησε με 2-1 της Ρασίνγκ Παρί στον τελικό του εγχώριου Κυπέλλου στο «Παρκ ντε Πρενς» του Παρισιού!

Της επίθεσης των νικητών ηγείτο ο Ερίκ Καντονά, ενώ άλλα «αστέρια» της ενδεκάδας που παρέταξαν ήταν οι Λοράν Μπλαν (κεντρικός αμυντικός, ο νυν ομοσπονδιακός τεχνικός της Γαλλίας), Καντέρ Φερχάουι (Αλγερινός μέσος), Ντανιέλ Ζουερέμπ (στράικερ), Βενσάν Γκερέν (επιθετικός) και Ζούλιο Σέζαρ (ναι, είναι ο σπουδαίος Βραζιλιάνος κεντρικός αμυντικός, που το 1999 πέρασε… και δεν ακούμπησε από τον Παναθηναϊκό!). Ο τότε τεχνικός της ομάδας, Μισέλ Μεζύ, πάντως, δεν είχε στη διάθεσή του για εκείνον τον αγώνα τον πολυτιμότερο μέσο του, που δεν ήταν άλλος από τον Κολομβιανό Κάρλος Βαλντεράμα!

Από την άλλη, στην ενδεκάδα των ηττημένων δέσποζαν τα ονόματα των Πασκάλ Ολμετά (τερματοφύλακας), Αζίζ Μπουντερμπαλά (Μαροκινός μέσος) και Νταβίντ Ζινολά (επιθετικός).

Η κανονική διάρκεια της αναμέτρησης ολοκληρώθηκε δίχως σκορ. Στο 103′, ο Μπλαν άνοιξε το σκορ για τη Μονπελιέ, η οποία διπλασίασε τα τέρματά της πέντε λεπτά αργότερα με τον Φερχάουι. Δεν πρόλαβαν να κοπάσουν οι πανηγυρισμοί των παικτών της, όμως, και ο Ζινολά μείωσε σε 1-2 (109′) δίνοντας νέο ενδιαφέρον στο παιχνίδι! Εν τέλει, οι «Πιγκουίνοι» (το προσωνύμιο της Ρασίνγκ Παρί) δεν κατόρθωσαν να φθάσουν στην ισοφάριση, παρότι προσπάθησαν.

Έκτοτε, η Μονπελιέ δεν ξαναέπαιξε σε κανέναν τελικό κάποιας μεγάλης διοργάνωσης, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 2000 υποβιβάστηκε στη Β’ κατηγορία… Ασφαλώς, αυτές οι πικρές στιγμές φαντάζουν πια τόσο μακρινές για τους φίλους της!

Ο κατά πολλούς σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής που ανέδειξε η Ουγγαρία (και ο άνθρωπος που ως προπονητής οδήγησε τον Παναθηναϊκό στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971), Φέρεντς Πούσκας, σημείωσε πάμπολλα σπουδαία ρεκόρ κατά τη διάρκεια της λαμπρής καριέρας του.

Ένα από αυτά, όμως, χρήζει ιδιαίτερης μνείας, καθώς είναι στ’ αλήθεια περίεργο!

Συγκεκριμένα, ο «Καλπάζων Συνταγματάρχης» παραμένει μέχρι σήμερα ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία που πέτυχε χατ-τρικ σε τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών αλλά… έχασε το τρόπαιο!

Το απόγευμα της 2ας Μαΐου του 1962, λοιπόν, η Μπενφίκα και η Ρεάλ Μαδρίτης, στην οποία τότε ανήκε ο Πούσκας, διεκδίκησαν το «Κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά» στο Ολυμπιακό Στάδιο του Άμστερνταμ. Οι «Αετοί της Λισσαβώνας» ήταν αυτοί που επικράτησαν, με το… «χορταστικό» 5-3!

Ο Πούσκας άνοιξε το σκορ στο 17′, και έξι λεπτά αργότερα έδωσε «αέρα» δύο τερμάτων στη «Βασίλισσα». Στο 25′ ο Άγκουας μείωσε και στο 34′ ο Καβέμ έφερε το ματς στα ίσια! Στο 38′, ωστόσο, ο Μαγυάρος σταρ ξαναέδωσε το προβάδισμα στους «μερένγκες», τους οποίους βρήκε προηγούμενους (3-2) το σφύριγμα της λήξης του α’ μέρους.

Λίγο μετά την έναρξη της επανάληψης, ο Κολούνα ισοφάρισε, και από εκείνο το σημείο και έπειτα ανέλαβε δράση ο νεαρός τότε Εουσέμπιο, ο μεγαλύτερος παίκτης που ανέδειξε η Πορτογαλία. Ο «Μαύρος Πάνθηρας» έκανε το 4-3 στο 65′ με εύστοχη εκτέλεση πέναλτυ, και στο 68′ διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα!

Τα γκολ και οι σημαντικότερες φάσεις του τελικού:

Αξίζει, δε, να αναφερθεί, ότι στο ίδιο παιχνίδι στο πλάι του Πούσκας αγωνίστηκαν δύο άλλοι θρύλοι της Ρεάλ Μαδρίτης και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ο Αλφρέδο ντι Στέφανο και ο Φρανθίσκο Χέντο, οι οποίοι όμως ενώ συνήθως έβρισκαν εύκολα τον δρόμο προς τα δίχτυα, εκείνο το βράδυ έμειναν… «άσφαιροι» καθώς μπλοκαρίστηκαν άψογα από τους αμυντικούς των Πορτογάλων.

Ποιος ξέρει, ίσως εάν είχαν σημειώσει κι εκείνοι γκολ η ιστορία να είχε γραφτεί διαφορετικά!

Στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης του 1979, ο οποίος διεξήχθη στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, αναμετρήθηκαν δύο μεγάλα… αουτσάιντερ: η αγγλική Νότιγχαμ Φόρεστ, τα ηνία της οποίας είχε ο εκκεντρικός (μα με μυαλό ξυράφι!) προπονητής Μπράιαν Κλαφ, και η σουηδική Μάλμο.

Η Φόρεστ ήταν αυτή που κέρδισε το τρόπαιο, χάρη σε τέρμα του επιθετικού Τρέβορ Φράνσις στο 45ο λεπτό.

Τα καλύτερα στιγμιότυπα του αγώνα:

Δεν είναι, ωστόσο, ευρέως γνωστό το ότι ο «λυτρωτής» των Άγγλων ενδέχεται να μην είχε γράψει ποτέ αυτή τη χρυσή σελίδα στην καριέρα του και στην ιστορία της Νότιγχαμ Φόρεστ λόγω των… κανονισμών της UEFA!

Συγκεκριμένα, η Φόρεστ απέκτησε τον διεθνή άσο τον Ιανουάριο του 1979 από τη Μπέρμιγχαμ, καταβάλλοντας το ποσό του ενός εκατομμυρίου εκατόν πενήντα χιλιάδων (1,150,000) λιρών – για πρώτη φορά στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου ένας παίκτης στοίχιζε σε κάποιον σύλλογο επταψήφιο ποσό!

Ο Μπράιαν Κλαφ, λοιπόν, ήθελε να τον χρησιμοποιήσει στους προημιτελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με την ελβετική Γκρασχόπερς, όμως η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία όριζε τότε πως ο παίκτης θα μπορούσε να συμμετάσχει στις διοργανώσεις της αφότου περνούσαν τρεις μήνες!

Όπερ μεθερμηνευόμενον σήμαινε πως ο Φράνσις θα ήταν δυνατό να παίξει στο Κύπελλο Πρωταθλητριών εκείνης της σεζόν με τη νέα του ομάδα μόνο εάν εκείνη έφθανε στον τελικό της διοργάνωσης!

Να όμως που η Φόρεστ τα κατάφερε! Στους «8» απέκλεισε τη Γκρασχόπερς (4-1, 1-1), και στους ημιτελικούς τη γερμανική Κολωνία (3-3, 1-0) παίρνοντας έτσι το «εισιτήριο» για τον τελικό, όπου όπως προείπαμε ο Φράνσις έκανε… απόσβεση του μεγάλου ποσού που δαπανήθηκε για την απόκτησή του!

Για φανταστείτε όμως να είχε μείνει εκτός τελικού η Φόρεστ… Όλα τα παραπάνω δεν θα είχαν συμβεί ποτέ! Τι παιχνίδια που παίζει καμιά φορά η μοίρα…

Η Νιούελς Ολντ Μπόις… «μεταμορφώθηκε»!

Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι από 18η (προ-προτελευταία, δηλαδή!) στο πρωτάθλημα «Απερτούρα» 2011 αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην κορυφή της τρέχουσας «Κλαουσούρα» μετά την ολοκλήρωση της 14ης αγωνιστικής!!!

Στις τέσσερις πρώτες ημέρες του πρωταθλήματος που βρίσκεται σε εξέλιξη οι «Λεπρόσος» είχαν συγκεντρώσει μόλις τέσσερις βαθμούς. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, ωστόσο… «πάτησαν γκάζι», και με επτά νίκες και τρεις ισοπαλίες «σκαρφάλωσαν» στην κορυφή του πίνακα, εκμεταλλευόμενοι βέβαια και τα… «δώρα» που τους χάρισε απλόχερα η πρωταθλήτρια Μπόκα Τζούνιορς: συγκεκριμένα, οι «Xeneizes» αναδείχθηκαν ισόπαλοι εντός έδρας με Λανούς (2-2) και Βελέζ Σάρσφιλντ (0-0), ηττήθηκαν μπροστά στο κοινό τους με το… εξωπραγματικό 4-5 από την Ιντεπεντιέντε, ενώ παραχώρησαν ισοπαλία εκτός έδρας στις νεοφώτιστες Μπελγράνο (1-1) και Ατλέτικο Ραφαέλα (2-2)!

Η θεαματική αλλαγή της εικόνας της Νιούελς προς το καλύτερο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον έμπειρο προπονητή, Χεράρδο Μαρτίνο. Ο 49χρονος Αργεντινός, που διέπρεψε ως ποδοσφαιριστής (μεσοεπιθετικός) με τη φανέλα των «Λεπρόσος» (488 συμμ./37 τέρματα) και «έχτισε» μια εξαιρετική εθνική Παραγουάης που κέρδισε το χειροκρότημα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, εμπιστεύεται κατά κύριο λόγο ποδοσφαιριστές ηλικίας 24-27 ετών, όπως τον κεντρικό αμυντικό Ερνάν Πεγεράνο (27), τον επιθετικό μέσο Μαρτίν Τόνσο (22), τον δεξιό μέσο Μαουρίσιο Σπερδούτι (26), τον στόπερ Σαντιάγο Βεργκίνι (23), και τον Μαξιμιλιάνο Ουρούτι (21), που είναι και ο τοπ-σκόρερ της ομάδας με έξι γκολ στην τρέχουσα «Κλαουσούρα», κάνοντας βέβαια και μερικές «ενέσεις» εμπειρίας χρησιμοποιώντας τους Λούκας Μπερνάρντι (34, μέσος, συνυπήρξε για τέσσερις σεζόν [2002-06] με τον Άκη Ζήκο στη Μονακό), και Σεμπαστιάν Περάττα (35, τερματοφύλακας).

Ακόμη, πολύτιμες βοήθειες προσφέρουν οι Βίκτορ Φιγκερόα (29, αριστερός μέσος), Πάμπλο Πέρες (26, δεξιός μέσος), και Ερνάν Βιγιάλμπα (23, κεντρικός μέσος).

Στις πέντε αγωνιστικές που απομένουν μέχρι την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, πάντως, η ομάδα θα δοκιμαστεί στις έδρες των Τίγκρε (σ.σ. τρίτη στη βαθμολογία), Σαν Λορένσο, και Σαν Μαρτίν ντε Σαν Χουάν, ενώ θα υποδεχθεί τις Ιντεπεντιέντε, Λανούς, έχοντας ως στόχο την διατήρηση της καλής της φόρμας και την ελαχιστοποίηση των απωλειών.

Πρέπει, δε, να αναφερθεί, ότι η Νιούελς, από την οποία ξεκίνησε την καριέρα του ο καλύτερος παίκτης αυτή τη στιγμή στον κόσμο, Λιονέλ Μέσι, κατέκτησε για τελευταία φορά τον τίτλο το 2004 («Απερτούρα»).

Απόψε η πρωταθλήτρια Γερμανίας, Ντόρτμουντ, αντιμετωπίζει τη δευτεραθλήτρια, Μπάγερν Μονάχου, στον τελικό του εγχώριου Κυπέλλου. Και θα σας φανεί σίγουρα απίστευτο, όμως αυτή είναι μόλις η δεύτερη φορά στα χρονικά που αυτοί οι δύο κολοσσοί του γερμανικού ποδοσφαίρου θα διεκδικήσουν το δεύτερο τη τάξει τρόπαιο της χώρας!

Τι είχε συμβεί όμως την πρώτη φορά που οι δύο ομάδες διασταύρωσαν τα «ξίφη» τους σε τελικό Κυπέλλου; Το Τρελοποδόσφαιρο κάνει μία βουτιά στην Ιστορία και σάς θυμίζει!

Το ημερολόγιο έδειχνε 19 Απριλίου 2008 όταν Μπάγερν Μονάχου και Ντόρτμουντ παρατάχθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου στοχεύοντας στην κατάκτηση του Κυπέλλου.

Το σκορ άνοιξε μόλις στο 11ο λεπτό για τους Βαυαρούς ο Λούκα Τόνι με κοντινό σουτ. Στις καθυστερήσεις της αναμέτρησης, κι ενώ όλα έδειχναν ότι η Μπάγερν θα κέρδιζε το έπαθλο, ο Μλάντεν Πέτριτς με σουτ (σ.σ. η μπάλα κόντραρε και σε αμυντικό των αντιπάλων) ισοφάρισε και οδήγησε το ματς στην παράταση!

Οι «κόκκινοι», ωστόσο, δεν πτοήθηκαν από αυτήν την δυσάρεστη εξέλιξη, και ξαναπήραν το προβάδισμα στο 103′: «δράστης» και πάλι ο Λούκα Τόνι, ο οποίος μετά από σουτ συμπαίκτη του παρενεβλήθη στην πορεία της μπάλας και την έστειλε στα δίχτυα του γκολκίπερ Τσίγκλερ!

Όλες οι φάσεις του τελικού:

Αξίζει, δε, να σημειωθεί, ότι η Μπάγερν εκείνη τη σεζόν κατέκτησε το νταμπλ στη Γερμανία.

Το 2005 η Κρίσταλ Πάλας γιόρταζε τα 100 χρόνια από την ίδρυσή της και ζήτησε από τους οπαδούς της να ψηφίσουν την καλύτερη ενδεκάδα της σε αυτόν τον πρώτο αιώνα ζωής της.

Μέλος αυτής της τιμητικής ενδεκάδας ήταν και ο Τζον Σάλακο, ο οποίος πράγματι συνέδεσε το όνομά του με την ιστορική ομάδα του Λονδίνου!

Ήταν 17 ετών ο γεννημένος στο Ιμπάνταν της Νιγηρίας γρήγορος και με φαντασία αριστερός μέσος και εξτρέμ όταν πραγματοποίησε το επαγγελματικό του ντεμπούτο με τους «αετούς», το 1986. Το 1987 και το 1988 αναδείχθηκε καλύτερος νέος παίκτης τους, ενώ το 1989 τους βοήθησε να πάρουν την άνοδο στην «μεγάλη» αγγλική κατηγορία.

Παρέμεινε στο «Σέλχαρστ Παρκ» έως το 1995 βιώνοντας ακόμη πιο σημαντικές επιτυχίες, που ήταν η συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 1990 (ήττα από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε επαναληπτικό τελικό με 0-1, 3-3 το πρώτο ματς) και η κατάκτηση της 3ης θέσης στο πρωτάθλημα της 1ης κατηγορίας το 1991.

Μάλιστα, λόγω των καλών του εμφανίσεων με την Πάλας ο Σάλακο κλήθηκε κι έπαιξε κιόλας στην Εθνική Αγγλίας, μπαίνοντας έτσι στο κλειστό κλαμπ των ποδοσφαιριστών που φόρεσαν την φανέλα των «τριών λιονταριών» παρότι δεν γεννήθηκαν επί αγγλικού εδάφους! Συμμετείχε σε πέντε αναμετρήσεις της Αγγλίας, όλες μέσα στο 1991.

Σε ένα ματς με τη Λιντς, όμως, το 1991, τραυματίζεται σοβαρά στο γόνατο. Μένει εκτός δράσης για περίπου έναν χρόνο. Όταν επιστρέφει, δεν είναι πια ο ίδιος παίκτης. Από τότε και μέχρι που κρέμασε τα παπούτσια του, οι τραυματισμοί δεν τον άφησαν σε ησυχία.

Το 1993 η Πάλας πέφτει κατηγορία, αλλά με τον Σάλακο να την βοηθά γυρίζει στα «σαλόνια» την επόμενη περίοδο, μόνο για να υποβιβαστεί εκ νέου στην Β’ κατηγορία το 1995. Μετά τον νέο υποβιβασμό, ο διεθνής άσος αποχωρεί και μετακομίζει στην Κόβεντρι. Παίζει τρεις σεζόν στο «Χάιφιλντ Ρόουντ», ενώ δίνεται δανεικός για λίγο στην Μπόλτον.

Κατόπιν, τον φέρνει ο Κέβιν Κίγκαν στην Φούλαμ, όπου δεν έμεινε πολύ. Μετά από μια διετία στην Τσάρλτον, γίνεται μέλος της Ρέντινγκ. Εκεί, ξαναβρίσκει τον εαυτό του. Παίζει έως το 2004 στους «Ρόιαλς», καταγράφοντας τριψήφιο αριθμό συμμετοχών με την φανέλα τους.

Ακολούθως, μετακινείται στην Μπρέντφορντ, που έμελλε να είναι ο τελευταίος σταθμός της καριέρας του. Το 2005 αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, στα 36 του. Έλαβε μέρος σε 151 συναντήσεις της Πρέμιερ Λιγκ με 8 γκολ και 23 ασίστ, με τα χρώματα των Κρίσταλ Πάλας, Κόβεντρι, Μπόλτον και Τσάρλτον κι επίσης καμαρώνει για το γεγονός ότι κατέκτησε δύο πρωταθλήματα Β’ κατηγορίας (με Πάλας και Τσάρλτον).

Σήμερα, ο Σάλακο απασχολείται ως τηλεσχολιαστής αγώνων ποδοσφαίρου για λογαριασμό του Sky Sports. Επίσης εργάστηκε ως προπονητής στις ακαδημίες αλλά και στην πρώτη ομάδα της Κρίσταλ Πάλας.