Τρελοποδόσφαιρο

Λεάντρο Γκρασιάν: το αστέρι που δεν έλαμψε στον Άρη! by stokegeo

Είναι Ιούνιος του 2009 και περίπου τρεις χιλιάδες φίλοι του Άρη έχουν συγκεντρωθεί στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης, για να υποδεχθούν το νέο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδας τους, τον Λεάντρο Γκρασιάν.

Ο Αργεντινός επιτελικός μέσος, που ερχόταν στο «Κλεάνθης Βικελίδης» για έναν χρόνο ως δανεικός (με οψιόν αγοράς) από την Μπόκα Τζούνιορς, «προσγειώθηκε» στην χώρα μας και στην ποδοσφαιρική της πραγματικότητα και γνώρισε την αποθέωση, ενώ υποσχέθηκε στους ανθρώπους και στους φίλους των «κιτρίνων» ότι ήλθε για «να δώσει πολλές χαρές».

Ο ενθουσιασμός των οπαδών του Άρη για την μεταγραφή ήταν απόλυτα δικαιολογημένος. Ο 26χρονος τότε άσος είχε κερδίσει και τίτλους και την καταξίωση στην χώρα του, ένας σπουδαίος μπαλαδόρος με άριστη τεχνική και ικανότητα τόσο στην δημιουργία όσο και στο σκοράρισμα. Δεν θα ήταν υπερβολή εάν κανείς έλεγε ότι η μετακίνησή του στον Άρη ήταν μία από τις πιο μεγάλες όλου του ελληνικού πρωταθλήματος εκείνη τη χρονιά.

Ιανουάριος 2010. Μόλις έξι μήνες μετά την έλευσή του στον Άρη, ο Γκρασιάν αποτελεί παρελθόν «κοινή συναινέσει», δίχως στο μεταξύ να έχει δικαιώσει τις υψηλές προσδοκίες που υπήρχαν για την αξία του!

Ο «Ελ Τάνο» (όπως είναι το προσωνύμιό του) προλάβει να λάβει μέρος μόλις σε 13 παιχνίδια των «κιτρίνων» σε όλες τις διοργανώσεις. Στα περισσότερα ήταν βασικός, με την προσφορά του όμως να είναι μάλλον αμελητέα αφού δεν κατάφερε να αποδώσει τα αναμενόμενα. Ενδεικτικό αυτού, το γεγονός ότι στην ελληνική του καριέρα είχε στο ενεργητικό του μονάχα μία ασίστ και έξι σουτ προς τις αντίπαλες εστίες!

Δεν τον βοήθησε, βέβαια, η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία της ομάδας μεσούσης της περιόδου: ο συμπατριώτης του, Έκτορ Ραούλ Κούπερ, ο οποίος αντικατέστησε τον Βραζιλιάνο Μαζίνιο, δεν χρησιμοποιεί «δεκάρι» όπως ήταν ο Γκρασιάν. Ο δις δευτεραθλητής Ευρώπης έβαλε τον ταλαντούχο παίκτη σε άλλες θέσεις, εκείνος δεν απέδωσε, έχασε την θέση του στην ενδεκάδα και, στο τέλος, αποχώρησε.

Όπως και να έχει, όμως, ο Γκρασιάν κινήθηκε σε ρηχά νερά και η θητεία του στον Άρη ήταν δίχως δόξα. Άνθρακας ο θησαυρός, δηλαδή…

Ο «Ελ Τάνο» είναι… γέννημα-θρέμμα της Βέλεζ Σάρσφιλντ. Στα τμήματα υποδομής της πρωτοκλώτσησε το… τόπι και έκανε το ντεμπούτο του στην αργεντίνικη Α’ κατηγορία με την ανδρική της ομάδα το 2001. Έπαιξε με την «Φορτίν» 148 φορές, σημείωσε 28 γκολ και κέρδισε μαζί της τον πρώτο τίτλο της σταδιοδρομίας του, το πρωτάθλημα «Κλαουσούρα» του 2005, ενώ αγαπήθηκε κι από τους φίλους της!

To 2006, όμως, λόγω και μιας κόντρας που είχε με τον συμπαίκτη του, Λούκας Καστρομάν, φεύγει και πάει στην μεξικανική Μοντερέι, όπου έμεινε έναν χρόνο (35 συμμετοχές/9 γκολ). Ακολούθως επαναπατρίστηκε, για λογαριασμό της Μπόκα Τζούνιορς, με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα «Απερτούρα» του 2008 καθώς και το Ρεκόπα Σουδαμερικάνα της ίδιας χρονιάς. Η απόδοσή του ωστόσο είχε πέσει πολύ ενώ ήταν και πολύ δύσκολο να καθιερωθεί στο βασικό σχήμα αφού στο ρόστερ υπήρχε ο μεγάλος Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, γι’ αυτό δόθηκε στον Άρη δανεικός.

Αφού άφησε τους «κίτρινους», ο Γκρασιάν ξανάφυγε δανεικός, στις Ιντεπεντιέντε και Κολόν Σάντα Φε (με την πρώτη πήρε το Κόπα Σουνταμερικάνα το 2010), όμως έπειτα αποδεσμεύθηκε από την Μπόκα. Στην συνέχεια πήρε… σβάρνα την Λατινική Αμερική: έπαιξε διαδοχικά, παρουσιάζοντας μόνο ψήγματα του σπουδαίου ταλέντου του, σε Κομπρελόα (Χιλής), Κερέταρο (Μεξικού), Μάντα (Εκουαδόρ), Σαντανί (Παραγουάης), Ντεπορτίβο Κούκουτα (Κολομβίας) και Ρούμπιο Νιου (Παραγουάης), προτού το 2017 κρεμάσει τα παπούτσια του πίσω στην χώρα του και στην Σαν Μαρτίν του Τουκουμάν.

Σήμερα, ο Λεάντρο Γκρασιάν έχει γίνει προπονητής πια. Αυτήν την στιγμή είναι βοηθός του Βάλτερ Ερβίτι στην Κλουμπ Ατλέτικο Ατλάντα της Β’ Αργεντινής.

Μία τρομακτική χριστουγεννιάτικη ιστορία με όμορφο τέλος by stokegeo

Ήταν 13 Δεκεμβρίου του 1998 και η Άστον Βίλα υποδεχόταν την Άρσεναλ για την Πρέμιερ Λιγκ.

Οι «χωριάτες» βρίσκονταν πίσω στο σκορ με 0-2 στο ημίχρονο (14’, 45’ Ντένις Μπέργκαμπ), αλλά στην επανάληψη γύρισαν το ματς και επικράτησαν των, νταμπλούχων τότε, «κανονιέρηδων», με 3-2 (62’ Τζούλιαν Τζόακιμ, 65’, 83’ Ντίον Ντάμπλιν).

Κατά τη διάρκεια της ανάπαυλας του ημιχρόνου μερικοί αλεξιπτωτιστές της Βρετανικής Αεροπορίας ήταν προγραμματισμένο να πέσουν στο τερέν ντυμένοι Άγιοι Βασίληδες, σε ένα stunt με χριστουγεννιάτικο «άρωμα». Δεν αργούσαν, άλλωστε, οι γιορτές των Χριστουγέννων. Όμως, ένα από τα μέλη της ομάδας τους, ο Νάιτζελ Ρόγκοφ, αποδείχθηκε πολύ άτυχος.

Ο αλεξιπτωτιστής από το Χέρεφορντ της Αγγλίας, με έξι χιλιάδες πτώσεις στο ενεργητικό του, βούτηξε από το αεροπλάνο κανονικά αλλά, ενώ έπεφτε, χτύπησε στην οροφή του «Βίλα Παρκ» και προσγειώθηκε στον αγωνιστικό χώρο από ύψος περίπου 30 μέτρων! Όλοι είχαν παγώσει!

Από την συγκλονιστική του πτώση, ο Ρόγκοφ υπέστη εσωτερικά τραύματα, έσπασε και τα δύο του πόδια καθώς και την λεκάνη του και το ένα του χέρι. Ευτυχώς, δύο χειρουργοί που έτυχε να βρίσκονται στο γήπεδο τον φρόντισαν επί τόπου, ενώ σε λιγότερο από μία ώρα βρισκόταν στο χειρουργείο.

Χρειάστηκε 177 μονάδες αίματος σε μία πάρα πολύ δύσκολη εγχείρηση. Για τρεις εβδομάδες ανέπνεε με μηχανική υποστήριξη. Την νέα χρονιά πια ανέκτησε τις αισθήσεις του. Όταν ξύπνησε, έπρεπε να πάρει μια πάρα πολύ δύσκολη απόφαση.

Στην σύγκρουσή του με την οροφή του γηπέδου της Άστον Βίλα έχασε την επιγονατίδα του αριστερού του ποδιού, το οποίο ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Έπρεπε να διαλέξει αν οι γιατροί θα του το έκοβαν πάνω από το γόνατο ή όχι. Αποφάσισε να του το κόψουν, όπως και έγινε…

Κι όμως. Αυτή η απίστευτη, τρομακτική ιστορία είχε ένα τέλος πάρα πολύ όμορφο, χαρούμενο και ικανό να εμπνεύσει πολλούς συνανθρώπους μας! Ναι! Πώς έγινε αυτό;

Στο κέντρο αποκατάστασης που βρέθηκε μετά το ατύχημά του, ο Ρόγκοφ γνώρισε την Σάρα, μια νοσοκόμα η οποία εργαζόταν εκεί. Αρχικά έγιναν φίλοι, αλλά μετά ερωτεύτηκαν, ένωσαν τις ζωές τους κι έκαναν και δύο δίδυμα αγόρια, τον Χάρι και τον Όλιβερ!

Παράλληλα, ο Βρετανός έβαλε τεχνητό πόδι, δούλεψε σκληρά επιπλέον για να το συνηθίσει και από τότε πήρε πίσω την ζωή του και ταυτόχρονα στέκεται στο πλάι συνανθρώπων μας που έχουν ανάγκη. Έβγαλε δίπλωμα πιλότου, έμαθε να πετά με αλεξίπτωτο πλαγιάς κι επέστρεψε και στο αγαπημένο του σκούμπα ντάιβινγκ, ενώ όποτε του δίνεται η ευκαιρία συμμετέχει σε πολύ ιδιαίτερες φιλανθρωπικές δράσεις.

Λόγου χάρη, το 2002, μόλις τέσσερα χρόνια μετά το φρικιαστικό του ατύχημα, μαζί με έναν άλλον πρώην πιλότο της Βρετανικής Αεροπορίας ο οποίος είχε μείνει παράλυτος σε αυτοκινητικό δυστύχημα, περιέπλευσαν την Βρετανία σε θαλάσσιο κανό και ποδήλατο (μιλάμε για απόσταση τριών χιλιάδων μιλίων!) για να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο να βοηθήσει την Εθνική Υπηρεσία Αίματος της χώρας τους δίνοντας αίμα και να συγκεντρώσουν ένα ποσό για τις ανάγκες της βρετανικής Βασιλικής Λεγεώνας που αποτελεί σανίδα σωτηρίας για πολλούς ανθρώπους σαν κι εκείνους.

Επίσης, το 2015, ο ίδιος και άλλοι τρεις ακρωτηριασμένοι βετεράνοι στρατιωτικοί έφτιαξαν την ομάδα με το τόσο βρετανικά χιουμοριστικό και αυτοσαρκαστικό όνομα «Τέσσερις άνδρες, τρία πόδια» (καθώς τόσα ακριβώς πόδια είχαν τα μέλη της…) και διέσχισαν κωπηλατώντας τον Ατλαντικό σε 46 ημέρες, προκειμένου να μαζέψουν χρήματα (μεταξύ άλλων και) για άρρωστους και τραυματίες συμπατριώτες τους στρατιώτες.

Το 2008, δέκα χρόνια μετά το ατύχημα που του στέρησε το ένα του πόδι, ο Ρόγκοφ έγραψε στον Guardian για όσα έζησε κι εκεί τονίζει, ξεκάθαρα, την μεγάλη του απόφαση να μην αφήσει την ατυχία του να τον καταβάλλει. Ανάμεσα στα άλλα, γράφει: «Ήταν σκοτεινά, είχε αέρα, οι καιρικές συνθήκες ήταν οριακές, οι πιθανότητες λάθους αρκετές. Οι υπεύθυνοι μου έδωσαν το ΟΚ, αλλά κανείς δεν με πίεσε να πέσω, ήταν ξεκάθαρα δική μου η απόφαση. Ήμουν άτυχος, αλλά και τυχερός που γλίτωσα με την ζωή μου. Αν γύριζα πίσω τον χρόνο, θα ήθελα φυσικά να έχω πάλι το πόδι μου, αλλά ό,τι έγινε δεν αλλάζει. Είχε πολύ ρίσκο και κινδύνους η δουλειά μου. Προχωράω και δεν μένω σε αυτό που συνέβη».

Ακόμα, κι εδώ είναι κάτι το απίστευτο, ο Ρόγκοφ… ζήτησε και συγγνώμη από τους θεατές του αγώνα Άστον Βίλα-Άρσεναλ για την φρίκη που τους προκάλεσε το περιστατικό! «Ήταν φανερό ότι οι ζωές πολλών επηρεάστηκαν με τρόπο φρικτό εκείνο το βράδυ, κάτι για το οποίο νιώθω ένοχος. Υπήρχαν παιδιά κοντά στο σημείο που χτύπησα. Ακόμα νιώθω πολύ ένοχος για όλο αυτό και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ζητήσω συγγνώμη. Είχαν έλθει για να παρακολουθήσουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και ξάφνου είδαν τον Άγιο Βασίλη να γκρεμοτσακίζεται από την οροφή του γηπέδου!», ήταν τα χαρακτηριστικά του λόγια.

Κι ενώ ο Νάιτζελ Ρόγκοφ με την τεράστια δύναμη ψυχής συνεχίζει απτόητος και ακούραστος να βοηθά τους διπλανούς του που το χρειάζονται, εμείς θα κλείσουμε τούτη την διήγηση με ένα ενδιαφέρον ποδοσφαιρικό στατιστικό: από εκείνη την αποφράδα ημέρα του 1998 η Άστον Βίλα κέρδισε ξανά την Άρσεναλ στο «Βίλα Παρκ» μόλις… τον Ιούλιο του 2020!

O «γύπας» που είχε ως και δικό του ποδοσφαιράκι! by stokegeo

Ο σέντερ φορ Εμίλιο Μπουτραγκένιο είναι ένα από τα κορυφαία αστέρια που ανέδειξε το ποδόσφαιρο της Ισπανίας!

Διέθετε θαυμάσια ντρίμπλα, ενώ χάρη στην σπάνια αντίληψή του «μυριζόταν» το γκολ. Επίσης, ήταν ταχύτατος και πονηρός και καιροφυλακτούσε κοντά στην αντίπαλη περιοχή, έτοιμος να εκμεταλλευθεί τα λάθη των αμυντικών και τις ασταθείς επεμβάσεις των τερματοφυλάκων.

Η ικανότητά του να «χτυπά» σε φάσεις τέτοιου είδους τον βοήθησε να σημειώσει άφθονα τέρματα και τού απέφερε το προσωνύμιο «γύπας» (το οποίο τον συνόδεψε καθ’ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του κι ακόμα τον συνοδεύει)!

Τόση ήταν η φήμη του στο απόγειο της δόξας του, που το 1987 βγήκε στην Ισπανία ως και… ηλεκτρονικό ποδοσφαιράκι με το όνομά του, το «Emilio Butragueño ¡Fútbol!»!

Ο σύλλογος με τον οποίο ο «γύπας» συνέδεσε το όνομά του ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης. Σήμερα, μάλιστα, ακόμα την «Βασίλισσα» υπηρετεί, αφού είναι ο υπεύθυνος θεσμικών σχέσεών της! Στο παρελθόν διετέλεσε και διευθυντής ποδοσφαίρου, αντιπρόεδρος και υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του μεγάλου ισπανικού συλλόγου, ενώ έχει υπάρξει και τηλεσχολιαστής αγώνων.

Ο Εμίλιο Μπουτραγκένιο Σάντος, όπως είναι το πλήρες όνομά του, είναι και ο ίδιος Μαδριλένος: γεννήθηκε στην πρωτεύουσα της Ισπανίας στις 22 Ιουλίου 1963. Όταν ήταν μικρός η Ατλέτικο Μαδρίτης προσπάθησε να τον κάνει δικό της. Έλα όμως που τόσο ο ίδιος όσο και ο πατέρας του ήταν εγγεγραμμένα μέλη της Ρεάλ Μαδρίτης! Οπότε, ο νεαρός άσος θέλησε να αγωνιστεί για την αγαπημένη του ομάδα και εντάχθηκε στις ακαδημίες της.

Τον Φεβρουάριο του 1984 κι ενώ ήδη είχε ξεχωρίσει με την β’ ομάδα του συλλόγου, ο θρύλος της Ρεάλ και τότε τεχνικός της ανδρικής ομάδας της, Αλφρέδο Ντι Στέφανο, τον χρησιμοποίησε εναντίον της Κάντιθ για το πρωτάθλημα. Οι «μερένγκες» βρέθηκαν πίσω στο σκορ με 0-2, όμως ο νεαρός άσος άρπαξε την ευκαιρία απ’ τα μαλλιά και, σκοράροντας δύο γκολ και «σερβίροντας» άλλο ένα, τους οδήγησε στην νίκη με 3-2!

Δεν άργησε, έπειτα, να μονιμοποιηθεί στο βασικό σχήμα και κυριάρχησε στην επίθεση της Ρεάλ επί δέκα και πλέον έτη! Με τη φανέλα της κατέκτησε έξι πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, ένα Λιγκ Καπ και τέσσερα Σούπερ Καπ Ισπανίας, καθώς και δύο Κύπελλα ΟΥΕΦΑ. Επίσης, το 1991 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, με 19 γκολ. Συνέθεσε, με τον Μεξικανό Ούγκο Σάντσες, ένα εκπληκτικό επιθετικό δίδυμο που… τρομοκράτησε για χρόνια τις αντίπαλες άμυνες!

Το καλοκαίρι του 1995, έχοντας πια χάσει την θέση του στο βασικό σχήμα, αποτέλεσε παρελθόν από την Ρεάλ Μαδρίτης και πήγε στην Σελάγια του Μεξικού. Την πρώτη του κιόλας χρονιά στους «Τόρος» τους βοήθησε να φθάσουν στον τελικό του πρωταθλήματος (η αντίπαλος, Νεκάξα, ωστόσο, πήρε τον τίτλο)! Το 1998, στα 35 του, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση.

Ο Μπουτραγκένιο σκόραρε 171 γκολ σε 463 επίσημες συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις με την Ρεάλ Μαδρίτης.

Ακόμη, έλαβε μέρος σε 69 αγώνες της Εθνικής Ισπανίας, με απολογισμό 26 γκολ. Στην φάση των «16» του Μουντιάλ του 1986 έκανε την πιο μεγάλη του εμφάνιση με την «φούρια ρόχα»: πέτυχε τα τέσσερα από τα πέντε γκολ στην νίκη με 5-1 επί της Δανίας, η οποία μάλιστα θεωρούνταν φαβορί για την πρόκριση καθώς προερχόταν από εντυπωσιακές εμφανίσεις! Έπαιξε και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 (δίχως να σκοράρει), ενώ βρέθηκε στην αποστολή της Ισπανίας για το Euro 1984 αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε σε κάποια αναμέτρηση.

Ο σέντερ μπακ που έγινε μεσίτης: η καριέρα του Φιλίπ Κριστανβάλ by stokegeo

«Έζησα μια ευλογημένη ποδοσφαιρική ζωή, αν και θα μπορούσα να τα έχω πάει και καλύτερα». Με τα λόγια αυτά συνόψισε κάποτε ο ίδιος ο Φιλίπ Κριστανβάλ την πορεία του στα γήπεδα και, αν μη τι άλλο, ήταν και ακριβής και ειλικρινής.

Αδιαμφισβήτητα παίκτης σπουδαίων ικανοτήτων και ποιότητας, αυτός ο πανύψηλος Γάλλος κεντρικός αμυντικός και λίμπερο, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι κάποτε, τώρα και πάντα, ξεπετάχτηκε, εντυπωσίασε, έκανε το μεγάλο βήμα στην σταδιοδρομία του αλλά το βάρος των απαιτήσεων και των προσδοκιών που τοποθετήθηκε στους ώμους του και η ατυχία τον λύγισαν, με αποτέλεσμα να μην κάνει την καριέρα που είχαν προβλέψει για εκείνον.

Σήμερα, πάντως, ο γεννημένος το 1978 άσος δεν βρίσκεται πια στον χώρο του ποδοσφαίρου. Εργάζεται ως… μεσίτης πολυτελών ακινήτων! Έχοντας ως έδρα του το Λονδίνο, μοιράζει τον χρόνο του σε διάφορες χώρες και πόλεις για την δουλειά του. Ο ίδιος εξηγεί πώς αποφάσισε να ακολουθήσει αυτόν τον επαγγελματικό δρόμο: «Αφού αποσύρθηκα ήθελα να παραμείνω στο ποδόσφαιρο, όμως άλλαξα γνώμη. Έχει πολλή μπίζνα το άθλημα πλέον. Δεν κοιτούν πια το επίπεδο, τις ικανότητες, την προσωπικότητα του αθλητή, αλλά την οικονομική του αξία. Αυτό δεν μου άρεσε, δεν ταιριάζει με την ψυχοσύνθεσή μου. Έτσι, στράφηκα στο real estate, το οποίο με ενδιέφερε αρκετά ήδη από τον καιρό που αγωνιζόμουν και αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό». Επίσης, έχει ιδρύσει και ένα σχολείο για ορφανά παιδιά στο Ντακάρ, την πρωτεύουσα της Σενεγάλης.

Στο Σαρσέλ, στα βόρεια (και περίπου δεκαπέντε χιλιόμετρα από το κέντρο) του Παρισιού, γεννήθηκε ο Φιλίπ Σαρλ Λισιέν Κριστανβάλ. Ο τόπος του, προάστιο μεταναστών, υποβαθμισμένο, φτωχό και γκρίζο. «Δεν ήταν πάντοτε εύκολα τα πράγματα», θα παραδεχθεί ο, έχων καταγωγή από την Γουαδελούπη, παλαίμαχος άσος, αλλά θα προσθέσει: «Έχω υπέροχες μνήμες από εκεί τις οποίες ποτέ δεν θα ξεχάσω. Έζησα εκπληκτικά χρόνια στο Σαρσέλ. Όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ όμορφη. Κι όποτε κάποιο παιδί είχε μια μπάλα, σφύριζε και όλοι κατεβαίναμε!». Στο ίδιο μέρος έχει γεννηθεί και ο σύγχρονος παικταράς της Μάντσεστερ Σίτι και της Εθνικής Αλγερίας, Ριγιάντ Μαχρέζ.

Αποφασίζει ότι το ποδόσφαιρο θα είναι το μέλλον του και, στα 12 του, εντάσσεται στην Εθνική ακαδημία ποδοσφαίρου της Γαλλίας, το πασίγνωστο και περίφημο Κλερφοντέν. Στην ίδια τάξη με εκείνον ήταν και οι Νικολά Ανελκά και Λουί Σαχά, που αργότερα έκαναν σπουδαίες καριέρες σε σπουδαίους συλλόγους. Το 1995 αποφοιτά από την ακαδημία και γίνεται μέλος των τμημάτων υποδομής της Μονακό. Το 1996/97 κάνει το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα των Μονεγάσκων. Με κάποια λεφτά από το συμβόλαιό του, το πρώτο του επαγγελματικό, αγοράζει όχι αυτοκίνητο ή κάποιο σούπερ πολύτιμο αντικείμενο, όπως οι περισσότεροι παίκτες, αλλά ένα διαμέρισμα – ήδη από τότε το είχε το real estate μέσα του!

Σοβαρός, ώριμος, άνετος με την μπάλα στα πόδια, με ωραία τεχνική, αντίληψη και όμορφο στιλ, γρήγορα κερδίζει την εμπιστοσύνη του τεχνικού τιμ και, στα 20 του χρόνια, ήταν πια βασικός, έχοντας παίξει και στην Ευρώπη. Η Μονακό τότε διέθετε εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές – να ορισμένοι με τους οποίους συνεργάστηκε ο Κριστανβάλ όσο ήταν στην δύναμή της: ο Φαμπιέν Μπαρτέζ, ο Λουντοβίκ Ζιουλί, ο Νταβίντ Τρεζεγκέ, ο Βίλι Σανιόλ, ο Μεξικάνος Ραφαέλ Μάρκες, ο Πορτογάλος Κοστίνια, ο Αργεντινός Μαρσέλο Γκαγιάρδο και ο Νορβηγός Γιον Άρνε Ρίισε!

Το 2000, με τον νεαρό αμυντικό βασικό της γρανάζι, η ομάδα του Πριγκιπάτου στέφεται πρωταθλήτρια και Κυπελλούχος Γαλλίας! Αυτή είναι η πιο όμορφη ανάμνηση της καριέρας του, θα πει ο ίδιος. Ήδη τον χαρακτηρίζουν ως έναν από τους σημαντικότερους νέους παίκτες της Γαλλίας και μάλιστα το 2000, την σεζόν του νταμπλ, τον ανακηρύσσουν και καλύτερο νέο παίκτη της χρονιάς! Συμμετέχει στην προετοιμασία της Εθνικής Γαλλίας για το Euro 2000 χωρίς τελικά να μπει στην αποστολή, αλλά λίγο αργότερα «γράφει» την πρώτη του συμμετοχή στους «τρικολόρ».

Το καλοκαίρι του 2001, αφήνει την Μονακό και πραγματοποιεί την μεγάλη μεταγραφή: πάει στην Μπαρτσελόνα, αντί 16 εκατ. ευρώ! Την πρώτη του χρονιά στο «Καμπ Νου» οι «μπλαουγκράνα» δεν τα πάνε γενικώς καλά (μένουν τέταρτοι στο πρωτάθλημα) αλλά ο ίδιος, υπό τις οδηγίες του Κάρλες Ρέσακ, παίρνει χρόνο συμμετοχής και κάνει καλά παιχνίδια. Αυτός είναι, εξάλλου και ο λόγος για τον οποίο κατακτά μια θέση στην αποστολή της Εθνικής Γαλλίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, αν και, τελικά, δεν έλαβε μέρος σε κανέναν από τους τρεις αγώνες της στο τουρνουά.

Η δεύτερή του σεζόν στην «Μπάρτσα», ωστόσο, ήταν εφιάλτης. Ο Ρέσακ φεύγει και ο Λουίς Φαν Χάαλ έχει πάρει την θέση του. Ο αυστηρός και σκληρός Ολλανδός δεν του έχει εμπιστοσύνη. Τραυματίζεται κιόλας και μένει κι άλλο πίσω στην μάχη για μία θέση στα βασικά προπονητικά πλάνα. Την ανησυχία του για αυτήν ακριβώς την εξέλιξη τού μεταφέρει και ο τότε ομοσπονδιακός τεχνικός της Γαλλίας, Ζακ Σαντινί. «Θέλω να χτίσω την άμυνα της δικής μου Εθνικής πάνω σου, αλλά πρέπει και να παίζεις στον σύλλογό σου», του λέει.

Εν τέλει, ως το τέλος της σεζόν, τίποτε δεν αλλάζει και ο Κριστανβάλ αγωνίζεται ελάχιστα. Κατόπιν, ο Φαν Χάαλ ναι μεν αποχωρεί αλλά ο νέος προπονητής της Μπαρτσελόνα, Φρανκ Ράικαρντ, δεν του εγγυάται ότι θα έχει χρόνο συμμετοχής. Το Euro 2004 πλησιάζει και, θέλοντας να πάρει παιχνίδια στα πόδια του για να το προλάβει, επιλέγει τον επαναπατρισμό: υπογράφει στην Μαρσέιγ. Αργότερα θα πει ότι μετάνιωσε για την επιλογή του να φύγει από τους «μπλαουγκράνα» («νεανικό λάθος», λέει), ενώ διηγείται ότι ο Κάρλες Πουγιόλ του είπε πως «έπρεπε να μείνεις – αν οι δυο μας παίζαμε μαζί θα κάναμε μεγάλα πράγματα». Οι Ισπανοί δημοσιογράφοι, πάντως, φαίνεται ότι δεν ικανοποιήθηκαν από την παρουσία του στα γήπεδα της χώρας τους, γι’ αυτό και τον βάφτισαν «Christanmal», ένα λογοπαίγνιο με το επίθετό του και την λέξη «mal», που θα πει «κακός» στα ισπανικά!

Ίσως ο Γάλλος να το μετάνιωσε που άφησε την «Μπάρτσα» και επειδή τα πράγματα στην Μαρσέιγ δεν εξελίχθηκαν καθόλου καλά για αυτόν. Ο κόουτς, Αλέν Περέν, τον ήθελε και άμα τη αφίξει του στο «Βελοντρόμ» τον έχρισε βασικό αλλά και αρχηγό. Στην συνέχεια, όμως, πάλι τον «χτύπησαν» τραυματισμοί, η «ΟΜ» άλλαξε και προπονητή και το νέο «αφεντικό» (Ζοσέ Ανιγκό) δεν «ψηνόταν» και τόσο για εκείνον, δεν «κούμπωσε» και με το ίδιο το κλαμπ (όπως έχει πει σε συνέντευξή του) κι έτσι το μεν 2003/04 είχε λίγο χρόνο συμμετοχής, το δε 2004/05 καθόλου! Τουλάχιστον, απόλαυσε την πορεία της Μαρσέιγ ως τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 2004 (ήταν στον πάγκο στην ήττα με 0-2 από την Βαλένθια στο Γκέτεμποργκ).

Το θέρος του 2005 δοκιμάζεται στην Άρσεναλ, μα δεν κερδίζει συμβόλαιο. Ήταν και δύσκολο να φύγει από την Μαρσέιγ, λόγω του υψηλού μισθού του. Τελικά, μένει στο Λονδίνο, καθώς υπογράφει στην Φούλαμ (των πολλών Γάλλων παικτών, Λεγκβινσκί, Κεντρού, Μαλμπράνκ, Γκομά). Τις δύο πρώτες του σεζόν εκεί παίζει και παίζει και καλά, όμως την τρίτη περιθωριοποιείται, λόγω και των τραυματισμών που δεν λένε να τον αφήσουν σε ησυχία.

Το 2008 αποχωρεί από την Φούλαμ καθώς το συμβόλαιό του δεν ανανεώθηκε. Δοκιμάζεται δίχως αποτέλεσμα από την Μπλάκμπερν, δεν βρίσκει άλλον σύλλογο να συνεχίσει και, σε ηλικία 31 ετών, αποσύρεται από την ενεργό δράση, καθώς το σώμα του είχε πλέον καταταλαιπωρηθεί. Το ίδιο και ο νους του. «Έπαιζα και προπονούμουν μέσα στους πόνους. Δεν άντεχα άλλο», έχει πει και πρόσθεσε: «Βοήθησε στο να κουραστώ ψυχικά τόσο και η μεγάλη πίεση που ένιωθα από τις προσδοκίες όλων. Ποτέ δεν μετάνιωσα που κρέμασα τόσο νέος τα παπούτσια μου».

Ο, μεσίτης πλέον, Φιλίπ Κριστανβάλ συμπλήρωσε έξι συμμετοχές στην Εθνική Γαλλίας. Ένα γηπεδάκι στο Σαρσέλ, την γενέτειρά του, φέρει το όνομά του. Και ο ίδιος, ξεκαθαρίζει: «Λυπάμαι για όσα δεν κατάφερα στην καριέρα μου, κυρίως λόγω των πολλών τραυματισμών μου, αλλά έδωσα ό,τι είχα και δεν μετανιώνω για τίποτα!».