Τρελοποδόσφαιρο

Ο Εντουάρντο Εσίντιο που δεν το έβαλε ποτέ κάτω! by stokegeo

Στη διάρκεια της καριέρας του, ο Βραζιλιάνος επιθετικός Εντουάρντο Εσίντιο «νίκησε» τις άμυνες αμέτρητων ομάδων, αλλά κατάφερε, με κουράγιο και σθένος, να κάνει ακριβώς το ίδιο και με τις προκαταλήψεις των συνανθρώπων του, σπάζοντας τα στεγανά και αποτελώντας παράδειγμα.

Γεννήθηκε το 1970 στη Σάντα Ρίτα Ντο Πάσα Κουάτρο, κοντά στο Σάο Πάουλο. Αριστεροπόδαρος, ο «Λίκα», όπως είναι το παρατσούκλι του, ξεκίνησε την καριέρα του το 1988 και τα πρώτα χρόνια του ως επαγγελματίας τα πέρασε αγωνιζόμενος σε μικρές ομάδες της πατρίδας του (Ασοσιασάο Ατλέτικα Σάντα Ριτένσε, Γιουβέντους, Ουνιάο Σάο Ζοάο Ντε Αράρας, Ουμπερλάντια, Γιουβέντους, Παουλίστα Ντε Ζουντιαΐ και Μποταφόγκο Ριμπεϊράο Πρέτο).

Όμως, το 1997, στα 27 του, δέχθηκε μία απρόσμενη πρόταση. Τον καλούσε κοντά της η Αλσίδες Βίγο από το… Περού, η οποία μόλις είχε προβιβαστεί στην πρώτη κατηγορία της χώρας και έψαχνε επιθετικό! Εκείνος αποφάσισε να ζήσει αυτήν την περιπέτεια, πήρε το αεροπλάνο για την πρωτεύουσα του Περού, Λίμα, όπου και έδρευε η ομάδα και υπέγραψε. Δεν τα κατάφερε, βέβαια, να τη σώσει από τον υποβιβασμό. Σκόραρε, όμως, 6 γκολ σε 13 συμμετοχές, επίδοση που έκανε μεγαλύτερους συλλόγους της χώρας να τον προσέξουν.

Τελικά, τις υπηρεσίες του εξασφάλισε η, από άποψη τίτλων, πιο μεγάλη ομάδα του Περού, η Ουνιβερσιτάριο, που είχε να πάρει πρωτάθλημα πέντε χρόνια και υπολόγιζε πλέον και στις ικανότητές του για να σταματήσει αυτήν την «ξηρασία»!

Η πιο μεγάλη ευκαιρία της καριέρας του ήταν μπροστά του! Υποβλήθηκε, πριν την έναρξη της σεζόν, στα απαραίτητα ιατρικά τεστ και πλέον ανυπομονούσε να αρχίσουν οι προπονήσεις και οι αγώνες.

Τότε ήταν, που έμαθε το κακό νέο. Είχε AIDS. Ήταν ο πρώτος καταγεγραμμένος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής σε όλον τον κόσμο που είχε διαγνωστεί με τη θανατηφόρα ασθένεια. Δίχως ο ίδιος να το γνωρίζει, οι υπεύθυνοι της «U» είχαν χρησιμοποιήσει δείγμα από το αίμα του και είχαν κάνει τεστ, το οποίο έδειξε πως ήταν θετικός στον ιό.

Στο άκουσμα του αποτελέσματος του τεστ, η αντίδραση της Ουνιβερσιτάριο ήταν άμεση: διέκοψε το συμβόλαιο του Εσίντιο! Ήταν μια εποχή που ακόμη δεν ήταν γνωστά τόσα πολλά για την ασθένεια και οι φορείς της αντιμετωπίζονταν με φόβο, στιγματίζονταν, βίωναν την απόρριψη. Ειδικά στο Περού, από το 1983 έως και εκείνη τη στιγμή πάνω από οκτώ χιλιάδες άνθρωποι είχαν διαγνωστεί με AIDS, ενώ το ποσοστό θνησιμότητας από τον ιό στη χώρα ήταν τότε ένα από τα υψηλότερα στη Λατινική Αμερική.

Ο Βραζιλιάνος, συντετριμμένος, έφυγε για την πατρίδα του. Στην επιστροφή ευχόταν μέσα του να πέσει το αεροπλάνο, να σκοτωθεί και ο εφιάλτης να τελειώσει. Σαν να μην έφθανε αυτό, οι ανόητοι παράγοντες της Ουνιβερσιτάριο ανακοίνωσαν και επίσημα ότι ο παίκτης «είναι άρρωστος, έχει AIDS». Η είδηση «έπαιξε» αμέσως στα κανάλια, από τα οποία την έμαθε και η οικογένειά του!

Ο «Λίκα», ωστόσο, δεν το έβαλε κάτω. Έκανε ακόμη περισσότερα τεστ, τα οποία έδειξαν ότι ήταν ασυμπτωματικός φορέας του HIV. Με τη νέα διάγνωση στα χέρια του, γύρισε πίσω στο Περού, αποφασισμένος να βρει το δίκιο του.

Επικαλούμενος έναν νόμο που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση της χώρας έτσι ώστε να μην χάνουν τη δουλειά τους οι πολίτες οι οποίοι διαγιγνώσκονταν με τον ιό του AIDS, ο παίκτης έσυρε την Ουνιβερσιτάριο στα δικαστήρια και, μετά από τρεις μήνες μάχης, κέρδισε, έχοντας σύμμαχό του τον ίδιο τον προπονητή της ομάδας, Αργεντινό Οσβάλντο Πιάσα. Η «U» τον δέχθηκε ξανά στις τάξεις της. Είχε δρόμο όμως ακόμα να κάνει.

Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία του Περού δεν είχε πειστεί και δίσταζε να ενεργοποιήσει εκ νέου το συμβόλαιό του. Παράλληλα, στελέχη και ποδοσφαιριστές της Ουνιβερσιτάριο δεν τον ήθελαν στην ομάδα. «Δεν έμενε στη Βραζιλία καλύτερα; Οι ποδοσφαιριστές μας είναι τρομοκρατημένοι στην ιδέα ότι θα μοιράζονται τα αποδυτήρια με έναν φορέα του AIDS!», έλεγε ο διευθυντής ποδοσφαίρου της «U», Μιγκέλ Σίλβα.

Ο ίδιος ο «Λίκα» δεν κουραζόταν να επαναλαμβάνει στους συμπαίκτες του ότι κουβαλά μέσα του έναν ιό, άρρωστος όμως δεν είναι. Από κοντά και ο προπονητής Πιάσα, που εξακολουθούσε να τον υποστηρίζει ζητώντας από όλους να του φερθούν με αξιοπρέπεια και ανθρωπιά.

Τελικά, οι μεν παίκτες της «U» μαλάκωσαν και επιτέλους δέχθηκαν τον Βραζιλιάνο ανάμεσά τους, η δε περουβιανή ομοσπονδία άναψε το πράσινο φως για τη συμμετοχή του σε αγώνες, αφού όμως πρώτα είχε ζητήσει αμέτρητες ιατρικές διαγνώσεις που επιβεβαίωναν ότι η παρουσία του στο τερέν δεν θα εξέθετε άλλους ποδοσφαιριστές σε κίνδυνο. Μία από αυτές τις διαγνώσεις υπέγραφε ο ίδιος ο τότε Υπουργός Υγείας του Περού, Μαρίνο Κόστα!

Ο Εσίντιο έκανε το ντεμπούτο του με την Ουνιβερσιτάριο στα τέλη του Απριλίου του 1998, με τα ΜΜΕ να τον αποκαλούν «Μάτζικ Τζόνσον του ποδοσφαίρου». Είχαν, άλλωστε, περάσει μόνο λίγα χρόνια από το 1991, όταν ο μέγιστος Αμερικανός μπασκετμπολίστας είχε αποκαλύψει ότι ήταν φορέας του AIDS και, παρότι το 1992 είχε αγωνιστεί τόσο στο All Star Game του NBA όσο και στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης (κερδίζοντας μάλιστα το χρυσό μετάλλιο ως μέλος της πρώτης «Dream Team» των ΗΠΑ, της κατά πολλούς πιο σπουδαίας ομάδας μπάσκετ που φάνηκε ποτέ), είχε αναγκαστεί να σταματήσει την καριέρα του μετά από διαμαρτυρίες των άλλων παικτών…

Ίδια ήταν η κατάσταση και για τον Βραζιλιάνο. «Εγώ, αν ήμουν παίκτης, δεν θα πηδούσα για να διεκδικήσω κεφαλιά από τον Εσίντιο», έλεγε ο θρύλος του περουβιανού ποδοσφαίρου και τότε προπονητής της Εθνικής της χώρας, Χουάν Κάρλος Ομπλίτας. Οι γιατροί των άλλων ομάδων, οι φίλαθλοι, ακόμα και οι υγειονομικές αρχές του Περού, φοβούνταν, έλεγαν στον Εσίντιο να μην συνεχίσει. Έλεγαν ότι η συμμετοχή του είναι ρίσκο για τον ίδιο και τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές. Ακόμα και όταν άρχισε να βάζει το ένα γκολ πίσω από το άλλο, στις συνεντεύξεις Τύπου τον ρωτούσαν για την «αρρώστια» που είχε κι όχι για τις εμφανίσεις του. Ακόμα και φίλοι του τού γύρισαν την πλάτη, όταν έμαθαν ότι ήταν φορέας του AIDS.

Ο «Λίκα», ωστόσο, δεν το έβαλε κάτω. Άνθρωπος βαθιά θρησκευόμενος, βρήκε καταφύγιο στον Θεό του και μέσα στο γήπεδο έδινε τον καλύτερο εαυτό του. Μετά από κάθε γκολ που σημείωνε έβγαζε τη φανέλα του, για να φανεί το φανελάκι που φορούσε από μέσα και το οποίο έγραφε «Αγαπώ τον Θεό». Την πρώτη του χρονιά στην Ουνιβερσιτάριο, της χάρισε το πρωτάθλημα. Ο μεγάλος τελικός με την «αιώνια» αντίπαλο Σπόρτινγκ Κριστάλ πήγε στα πέναλτι και ο ίδιος χτύπησε το τελευταίο που θα τα έκρινε όλα, ευστοχώντας και στέφοντας την «U» πρωταθλήτρια!

Το 1999 πήρε πάλι τον τίτλο του πρωταθλητή και παράλληλα παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του. Αλλά, το 2000, ήταν η μακράν καλύτερη χρονιά της καριέρας του.

Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος του Περού με 37 γκολ σε 38 παιχνίδια και βγήκε δεύτερος σκόρερ παγκοσμίως, πίσω μόνο από έναν άλλον Βραζιλιάνο, τον καταπληκτικό Ζαρντέλ της Πόρτο, που σκόραρε… ένα γκολ παραπάνω! Κανείς παίκτης δεν είχε σημειώσει περισσότερα γκολ από αυτόν σε μία σεζόν στο περουβιανό πρωτάθλημα. Το ρεκόρ του άντεξε σχεδόν 20 χρόνια, ως το 2018, όταν το έσπασε ο Αργεντινός Εμανουέλ Ερέρα με 39 τέρματα!

Το 2001 ο Εσίντιο επέλεξε να συνεχίσει σε μία άλλη μεγάλη αντίπαλο της Ουνιβερσιτάριο και επίσης πολύ ιστορική ομάδα, την Αλιάνσα Λίμα, με την οποία πρόσθεσε στο παλμαρέ του το πρωτάθλημα της ίδιας αγωνιστικής περιόδου. Έπειτα γύρισε στη Βραζιλία για τη Μαρίλια, επέστρεψε για λίγο στην Ουνιβερσιτάριο δίχως μεγάλη επιτυχία και το 2006 κρέμασε τα παπούτσια του στη Β’ Βραζιλίας με την Ουνιάο Μπαρμπαρένσε.

Σήμερα, ο «Λίκα», ο άνθρωπος που δεν το έβαλε κάτω και βγήκε νικητής στη μεγάλη μάχη με το AIDS και, το κυριότερο, τις προκαταλήψεις των άλλων, ζει στην ιδιαίτερη πατρίδα του και διατηρεί τη δική του ακαδημία, όπου διδάσκει το ποδόσφαιρο σε νέα παιδιά.

Dōha no higeki by stokegeo

Μόνο λίγα (όχι λίγα, ελάχιστα!) δευτερόλεπτα. Τόσο απείχε η Ιαπωνία, το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου του 1993, από την πρώτη της πρόκριση σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο!

Δεν τα κατάφερε, όμως. Το «εισιτήριο» δεν το πήρε. Και αν προκρίθηκε… σε όλα τα υπόλοιπα Μουντιάλ που διεξήχθησαν από τότε μέχρι και σήμερα, εκείνη την αποτυχία του ’93 δεν την έχει ξεχάσει και πάντοτε θα την πονά!

«Dōha no higeki», ο «Πόνος της Ντόχα», άλλωστε, την αποκαλεί!

Επαγγελματικό πρωτάθλημα, μεγάλες βλέψεις

Πάμε πίσω έναν χρόνο πριν. Το 1992 η Ιαπωνία απέκτησε για πρώτη φορά το δικό της επαγγελματικό πρωτάθλημα, σε μία προσπάθεια να αναβαθμιστεί το σπορ στη χώρα και να δυναμώσει και η Εθνική της.

Μάλιστα, ο φίλαθλος κόσμος, που λάτρευε τη μπαλίτσα, πλέον είχε την ευκαιρία να δει σπουδαίους προπονητές αλλά και ποδοσφαιριστές από την Ευρώπη και άλλα μέρη του κόσμου να διαγωνίζονται στην τοπική λίγκα, καθώς οι σύλλογοι δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και να προσφέρουν πλουσιοπάροχα συμβόλαια!

Για παράδειγμα, το 1992 η Ναγκόγια Γκράμπους Έιτ έφερε τον κορυφαίο Άγγλο στράικερ Γκάρι Λίνεκερ και το 1994 τον βιρτουόζο Γιουγκοσλάβο Ντράγκαν Στόικοβιτς, ενώ το 1993 η JEF Γιουνάιτεντ Ιτσιχάρα ενισχύθηκε με τον μεσοεπιθετικό Πιέρ Λιτμπάρσκι, εν ενεργεία παγκόσμιο πρωταθλητή με την Εθνική Γερμανίας. Κι ας μην ξεχνάμε ότι από το 1995 έως το 1996 τη Ναγκόγια Γκράμπους Έιτ προπόνησε ένας άγνωστος Γάλλος που θα γινόταν ο Αρσέν Βενγκέρ τα επόμενα χρόνια.

Οι Ιάπωνες ήξεραν, ότι μία πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, το 1994, όχι μόνο θα τους έδινε την ευκαιρία να βρεθούν στην κορυφαία γιορτή για πρώτη φορά στην ιστορία τους αλλά θα ενίσχυε το ποδόσφαιρο της πατρίδας τους ακόμη πιο πολύ.

Τον Μάιο του 1992, λοιπόν, στο πλαίσιο των ενεργειών τους για να καταφέρουν τον μεγάλο τους στόχο, έδωσαν τα ηνία της Εθνικής για παρθενική φορά στα χρονικά σε έναν αλλοδαπό τεχνικό, τον Ολλανδό Χανς Όοφτ, τον οποίο γνώριζαν καλά καθώς στα τέλη της δεκαετίας του 1980 είχε εργαστεί στην ομάδα που είχε συστήσει η γνωστή ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία Μazda (σ.σ. πρόκειται για τη σημερινή Σανφρέτσε Χιροσίμα).

Στον τελικό προκριματικό όμιλο

Υπό τις οδηγίες του νέου κόουτς, οι «σαμουράι» πρώτευσαν με άνεση (7 νίκες-1 ισοπαλία, σε 8 ματς) στον όμιλό τους για την πρώτη φάση της ασιατικής προκριματικής ζώνης, στον οποίο μάλιστα βρίσκονταν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα που είχαν δώσει το «παρών» στο προηγούμενο Μουντιάλ, στην Ιταλία.

Έτσι, μαζί με τους νικητές των άλλων πέντε ομίλων του πρώτου προκριματικού γύρου, πέρασαν στη δεύτερη και τελευταία φάση της διαδικασίας: έξι ομάδες, σε ενιαίο όμιλο, θα αντιμετώπιζαν η μία την άλλη σε μονό γύρο (5 αγωνιστικές δηλαδή) και οι δύο πρώτες της βαθμολογίας θα έπαιρναν τα ισάριθμα «εισιτήρια» που δικαιούνταν η Ασία για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Όλα τα παιχνίδια ανέλαβε να τα φιλοξενήσει το Κατάρ. Σημειωτέο, ότι η νίκη έδινε ακόμα δύο και όχι τρεις βαθμούς, όπως σήμερα.

Στις πρώτες τέσσερις αγωνιστικές του ενιαίου γκρουπ, η ομάδα του Όοφτ «έγραψε» δύο νίκες (3-0 τη Βόρεια Κορέα, 1-0 τη Νότια Κορέα), μία ισοπαλία (0-0, με τη Σαουδική Αραβία) και μία ήττα (1-2, από το Ιράν), με τον τοπ-σκόρερ της να είναι (με τρία γκολ) ένας από τους πιο μεγάλους επιθετικούς που έβγαλε η Ιαπωνία, μια… μπαλαδόφατσα η οποία ως γνωστόν συνεχίζει να παίζει επαγγελματικά έως σήμερα στα πενηνταφεύγα της, ο Καζουγιόσι Μιούρα!

Ο Καζουγιόσι Μιούρα

Την τελευταία αγωνιστική θα κρίνονταν όλα. Οι Ιάπωνες επρόκειτο να παίξουν με το Ιράκ, οι Σαουδάραβες θα αντιμετώπιζαν το Ιράν και η Νότια Κορέα τους γείτονές της, Βορειοκορεάτες. Στη βαθμολογία, Ιαπωνία και Σαουδική Αραβία ήταν πρώτες με 5 βαθμούς και ακολουθούσαν Ν. Κορέα, Ιράκ και Ιράν με 4 και η (αποκλεισμένη πια) Β. Κορέα με 2. Επί της ουσίας, οι πέντε από τις έξι ομάδες είχαν ελπίδες για την πρόκριση!

Dōha no higeki

Η ιαπωνική ομάδα με νίκη «καθάριζε» την πρόκριση χωρίς να την ενδιαφέρουν τα υπόλοιπα αποτελέσματα (ενώ περνούσε και με «Χ» με συνδυασμό αποτελεσμάτων). Στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου του αγώνα, προηγούνταν με 1-0 των Ιρακινών, χάρη σε γκολ μόλις από το 5ο λεπτό του Μιούρα, μην έχοντας συναντήσει ιδιαίτερα προβλήματα από τους αντιπάλους της.

Στα αποδυτήρια στην ανάπαυλα του ημιχρόνου, ο κόουτς Όοφτ, για να εμψυχώσει τους διεθνείς του, πήρε μία κιμωλία και έγραψε στον μαυροπίνακα που κρεμόταν στον τοίχο: «45 λεπτά μακριά από την Αμερική!».

Οι Ιρακινοί, βέβαια, δεν είχαν καταθέσει τα όπλα. Μπήκαν «μεταμορφωμένοι» στην επανάληψη και στο 55’ ισοφάρισαν με τον Αχμέντ Ραντί, εκμεταλλευόμενοι και το ότι οι Ιάπωνες επηρεάζονταν σιγά σιγά από την πολλή ζέστη του Κατάρ, την ίδια που ανάγκασε τη χώρα να διοργανώσει το Μουντιάλ του 2022 τον… χειμώνα και όχι το καλοκαίρι!

Παρ’ όλ’ αυτά, στο 69’ η ομάδα του Όοφτ ανέκτησε το προβάδισμα, με τον καλό φορ Μασάσι Νακαγιάμα (ο οποίος το 1998 θα σημείωνε το πρώτο γκολ της Ιαπωνίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο κόντρα στη Τζαμάικα!) και το μόνο που είχε να κάνει πια ήταν να αντέξει στην μεγάλη πίεση που ασκούσαν οι Ιρακινοί, οι οποίοι τα έπαιζαν όλα για όλα.

Τα 45 λεπτά, στα οποία είχε αναφερθεί ο Όοφτ στο εμψυχωτικό του μήνυμα στα αποδυτήρια, είχαν συμπληρωθεί. Παίζονταν οι καθυστερήσεις. Έμεναν πλέον όχι 45 λεπτά, αλλά 45 δευτερόλεπτα, για τη λήξη. Οι Ιρακινοί έβγαλαν σέντρα από τα δεξιά, ο επιθετικός Τζαφάρ Ομράν «νίκησε» τους πάντες στον αέρα και έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα! 2-2! Στιγμές μετά, ο Ελβετός ρέφερι, Σερζ Μουμενταλέρ, σφύριξε για τελευταία φορά… Η Ιαπωνία, αλλά και το Ιράκ, ήταν εκτός Μουντιάλ!

Αυτό, διότι την ίδια ώρα, η Σαουδική Αραβία επικρατούσε με 4-3 των Ιρανών και έβγαινε πρώτη και, το κυριότερο, η Νότια Κορέα κέρδιζε 3-0 τη Βόρεια Κορέα. Νοτιοκορεάτες και Ιάπωνες είχαν από 6 πόντους, αλλά οι πρώτοι, χάρη στην ευρεία νίκη τους επί των γειτόνων τους, διέθεταν καλύτερη διαφορά τερμάτων (+5) από τους αντιπάλους τους (+3) και τους προσπέρασαν στον τερματισμό, παίρνοντας τη δεύτερη θέση και δίνοντας το όνομα «Doha-ui gijeok», το «Θαύμα της Ντόχα», στη δραματική εξέλιξη του αγώνα και του ομίλου! Ο «πόνος» του ενός, το «θαύμα» του άλλου! Αυτό δεν είναι το ποδόσφαιρο;

Ο επίλογος

Ιάπωνες διεθνείς και φίλαθλοι, εξουθενωμένοι από την ένταση, ξέσπασαν σε λυγμούς μετά το τέλος της συνάντησης… Το όνειρο είχε κάνει φτερά!

Την περισσότερη πίκρα από όλους τους Ιάπωνες ποδοσφαιριστές μάλλον την είχε ο 36χρονος ιθύνων νους της ομάδας με το 10 στην πλάτη. Ένας Βραζιλιάνος που είχε γίνει Ιάπωνας πια. Ο Ρούι Ράμος. Αυτός ο βιρτουόζος μέσος είχε πάει στη «Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου» το 1977, όντας από τους πρώτους ξένους που είχε προσελκύσει το τοπικό πρωτάθλημα και είχε ξοδέψει όλη του την καριέρα εκεί, κερδίζοντας άφθονους συλλογικούς και ατομικούς τίτλους. Πήρε την ιαπωνική υπηκοότητα και από το 1990 ενίσχυε και την Εθνική. Λόγω ηλικίας, αυτή ήταν η τελευταία του ευκαιρία να πάει σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο με τη θετή πατρίδα του, αλλά η ευκαιρία χάθηκε…

Ο Ρούι Ράμος

Λίγο μετά, ο κόουτς Όοφτ απολύθηκε ως αποτυχημένος και παρέμεινε μεν στην Ιαπωνία αλλά εργάστηκε μόνο σε συλλόγους. Επίσης, περιέργως, στα χρόνια που ακολούθησαν η συντριπτική πλειοψηφία των συνολικά δεκατριών διεθνών (έντεκα βασικοί, δύο αλλαγές) που έλαβαν μέρος στο μοιραίο ματς με το Ιράκ δεν ξανακλήθηκαν παρά ελάχιστες φορές στην Εθνική, ενώ μονάχα δύο από αυτούς, ο εμβληματικός σέντερ μπακ Μασάμι Ιχάρα των 122 διεθνών συμμετοχών και ο επιθετικός Μασάσι Νακαγιάμα, ήταν στην αποστολή της Ιαπωνίας στο πρώτο της Παγκόσμιο Κύπελλο, τέσσερα χρόνια μετά, στη Γαλλία. Ο Ιχάρα ήταν και ο «κάπτεν» των Ιαπώνων στα γαλλικά γήπεδα.

Ο Χανς Όοφτ παρηγορεί τους παίκτες του μετά το 2-2 με το Ιράκ

Σήμερα, η Ιαπωνία διαθέτει αντικειμενικά ένα από τα δυνατότερα πρωταθλήματα στην Ασία, αν όχι το δυνατότερο, οι ποδοσφαιριστές που αναδεικνύει όχι απλώς παίζουν μα πρωταγωνιστούν κιόλας σε πάρα πολλά απαιτητικά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και η Εθνική της έχει πάει σε όλα τα Μουντιάλ από το 1998 και έπειτα φθάνοντας ως τους «16» σε τέσσερα από αυτά, ενώ συνδιοργάνωσε με τη… Νότια Κορέα το τουρνουά του 2002!

Αυτή η ανοδική πορεία, ωστόσο, έμελλε να ξεκινήσει με πόνο. Με τον μεγάλο «Πόνο της Ντόχα»!

Όταν η Μπρίστολ Ρόβερς γνώρισε το φενγκ σούι (και έγινε ρεζίλι!) by stokegeo

Δεν ήταν ότι δεν έπαιζε καλά η Μπρίστολ Ρόβερς στο πρωτάθλημα της τρίτης τη τάξει κατηγορίας της Αγγλίας τη σεζόν 1999/2000 (διαθέτοντας στη γραμμή πυρός της και τον επιθετικό Νέιθαν Έλινγκτον, ο οποίος θα είχε αργότερα ένα πολύ καλό πέρασμα από τα δικά μας γήπεδα με τη φανέλα της Ξάνθης!).

Ήταν πάντοτε ψηλά στη βαθμολογία και εντός της ζώνης των πλέι οφ για την άνοδο στην ανώτερη κατηγορία. Ήθελε, ωστόσο, τα αποτελέσματά της να βελτιωθούν λιγάκι. Τότε ήταν που δέχθηκε ένα παράξενο τηλεφώνημα.

Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν δύο κύριοι εν ονόματι Γκι Ντε Μποζό και Πάτρικ Στόκχαουζεν, οι οποίοι συστήθηκαν ως ειδικοί του φενγκ σούι, αυτού του αρχαίου κινεζικού αισθητικού συστήματος, το οποίο βοηθά τους ανθρώπους να φέρουν ισορροπία, αρμονία και ευημερία στον χώρο που τους περιβάλλει και, προσλαμβάνοντας από αυτόν μία όμορφη ενέργεια, να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους.

Οι Ντε Μποζό και Στόκχαουζεν ενημέρωσαν ότι γύριζαν ένα ντοκιμαντέρ για τη δύναμη και την επιρροή του φενγκ σούι. Με τη σειρά τους, οι ιθύνοντες τους «πειρατές» δέχθηκαν τους δύο μάστορες της καλής ψυχολογίας στο γήπεδο της ομάδας, το «Μεμόριαλ Γκράουντ» και τους επέτρεψαν να φιλμάρουν εκεί, ελπίζοντας αυτοί να της φέρουν λίγη θετική ενέργεια, τύχη και… καλύτερα αποτελέσματα!

Το «Μεμόριαλ Γκράουντ»

Οι άνθρωποι του συλλόγου έκαναν ό,τι ακριβώς τους είπαν οι δύο άνδρες. Τοποθέτησαν έναν διακοσμητικό πήλινο βάτραχο επάνω από την είσοδο του γηπέδου και κρέμασαν ανεμομελωδούς σε διάφορα σημεία του, φύτεψαν φυτά και στις τέσσερις γωνίες των αποδυτηρίων των ποδοσφαιριστών, ακούμπησαν ένα ενυδρείο γεμάτο ψεύτικα ψάρια, παιχνίδια, πίσω από το ένα τέρμα και, τέλος, κρατούσαν όλα τα καπάκια της τουαλέτας πάντοτε… κλειστά!

Να ένας ανεμομελωδός (για όσους δεν καταλάβατε τι είναι! :P)

Οι υπεύθυνοι των Ρόβερς δεν… πονηρεύτηκαν σε κανένα σημείο της διαδικασίας. Ούτε καν όταν άκουσαν ειδικά αυτήν την τελευταία οδηγία – μα το καπάκι της τουαλέτας πάντοτε κλειστό; Πώς θα έκαναν την ανάγκη τους οι φουκαράδες οι παίκτες και το υπόλοιπο staff;

Τέλος πάντων, οι Ντε Μποζό και Στόκχαουζεν είχαν μοιράσει άφθονη τη γνώση και οι Ρόβερς ανέμεναν πλέον τα αποτελέσματα όλων αυτών των ενεργειών. Το πρώτο παιχνίδι στο οποίο θα δοκίμαζαν τη, βελτιωμένη υποτίθεται, τύχη τους ήταν το εντός έδρας με τη Τζίλιγχαμ, που μάλιστα ήταν και πολύ σημαντικό καθώς οι «Τζιλς» ήταν άμεσοι ανταγωνιστές τους για την άνοδο. Τι λέτε να συνέβη;

Τα… μάμπο τζάμπο των δύο «ειδικών» του φενγκ σούι δεν έπαιξαν ρόλο κανένα και η ομάδα τους ηττήθηκε, με σκορ 0-1, από την αντίπαλό της!

Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, αποκαλύφθηκε όλη η αλήθεια. Οι Ντε Μποζό και Στόκχαουζεν ήταν, στην πραγματικότητα, ένα δίδυμο κωμικών από την πόλη του Μπρίστολ, το οποίο ενημέρωσε και επίσημα ότι απλώς είχαν σκαρώσει μία μεγάλη… πλάκα στην Μπρίστολ Ρόβερς, στο πλαίσιο (όχι ενός ντοκιμαντέρ όπως είχαν ισχυριστεί αλλά) μίας κωμικής σειράς που προετοίμαζαν για την επερχόμενη τηλεοπτική σεζόν, η οποία θα είχε τον τίτλο «Gatecrashers» και, όπως η ίδια διακήρυττε στην περιγραφή της, θα ανακάλυπτε «την απόλαυση του να κάνει κανείς… φάρσες και πλάκες!».

«Το χάψανε με τη μία! Έκαναν ό,τι ακριβώς τους ζητήσαμε, δίχως να κάνουν ούτε μία ερώτηση!», δήλωσε, χαρακτηριστικά, ο Ντε Μποζό, ακόμα και τα μουστάκια του οποίου γελούσαν!

Κάπως έτσι, λοιπόν, η Μπρίστολ Ρόβερς έγινε… ρεζίλι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Βρετανίας! Το πώς εξελίχθηκε η ιστορία, ωστόσο, ήταν, ομολογουμένως, εξίσου αστείο με την φάρσα που είχαν κάνει στην ομάδα!

Εκείνη η εντός έδρας ήττα από τη Τζίλιγχαμ ήταν το τελευταίο αρνητικό αποτέλεσμα των «πειρατών» για πολύ, πολύ, πολύ καιρό! Σαν να είχε πράγματι επιδράσει το… ψευτο-φενγκ σούι των δύο κωμικών, η ομάδα είχε εκπληκτική φόρμα, κέρδιζε τον έναν αγώνα μετά τον άλλον και, στο τέλος της περιόδου, έχασε τα πλέι οφ της ανόδου για μόλις δύο βαθμούς, εξ αιτίας μιας εκτός έδρας ήττας (1-0) από την Κάρντιφ Σίτι, η οποία, μάλιστα, παρότι κατέκτησε το «τρίποντο» αυτό… υποβιβάστηκε!

Ένα καταπληκτικά αστείο φινάλε, μίας καταπληκτικά αστείας ιστορίας!

Τα τρία (αγριο)γουρουνάκια παίζουν μπάλα! by stokegeo

Στον κατάλογο με τους λόγους για τους οποίους έχει κατά καιρούς αναβληθεί κάποιος ποδοσφαιρικός αγώνας προστέθηκε κάποτε, συγκεκριμένα το 2010, η «επιδρομή αγριογούρουνων στο γήπεδο»!

Στη Δρέσδη, στη Γερμανία, η τοπική Μπορέα επρόκειτο να τεθεί αντιμέτωπη της (ιστορικής) Λοκομοτίβ Λειψίας, για το πρωτάθλημα της 5ης κατηγορίας της χώρας.

Το ματς, όμως, εν τέλει αναβλήθηκε, καθώς ο αγωνιστικός χώρος βρισκόταν σε πολύ κακή κατάσταση επειδή είχε καταπατηθεί και κατασκαφτεί από δεκάδες αγριογούρουνα!

Όπως εξήγησαν οι διοικούντες τη γηπεδούχο, τα συμπαθέστατα και ποδοσφαιρόφιλα τετράποδα είχαν κάνει… ντου στο γήπεδο στη διάρκεια της νύχτας ψάχνοντας κάτι να φάνε και, σκάβοντας από εδώ, σκάβοντας από εκεί, προξένησαν τόσο μεγάλες λακκούβες στο τερέν που ο αγώνας ήταν πια αδύνατο να διεξαχθεί.

Το όλο συμβάν κάνει ακόμη πιο αστείο το γεγονός ότι το όνομα του γηπέδου της Μπορέα είναι Jägerpark, το οποίο στα γερμανικά θα πει «κυνηγότοπος»! Mind blowing!

Το Jägerpark της Μπορέα Δρέσδης

Ντέιλ Τέμπεστ, ο «μπόμπερ» του Χονγκ Κονγκ! by stokegeo

Το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του Χονγκ Κονγκ ξεκίνησε το 1908 (σ.σ. τρίτο παλαιότερο σε όλη την Ασία).

Όλα αυτά τα χρόνια, δεν εμφανίστηκε στα γήπεδα της μικρής αυτής χώρας μεγαλύτερος «κανονιέρης» από τον Ντέιλ Τέμπεστ, ο οποίος γεννήθηκε Άγγλος μα δοξάστηκε ως «Χονγκονγκέζος» (ας μας επιτραπεί ο νεολογισμός)!

Τα πρώτα χρόνια της καριέρας του

Το 1963 ήλθε στον κόσμο, στο Λιντς, αυτός ο στράικερ και ξεκίνησε την καριέρα του στα 17 του από τη Φούλαμ. Έμεινε στους «κότατζερς» για μία τετραετία και έδειξε το ταλέντο του, βάζοντας 6 γκολ σε 34 συμμετοχές. Από άποψη τεχνικής δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο, γνώριζε όμως να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονταν.

Ο Ντέιλ Τέμπεστ

Το 1984 πάει στη Χάντερσφιλντ, που τον δανείζει στη Τζίλιγχαμ. Εκεί σκοράρει 4 γκολ σε 9 ματς και γυρνά στην ομάδα του, με την οποία «ματώνει» 27 φορές τα αντίπαλα δίχτυα έως το 1986. Παρά τις καλές του εμφανίσεις, ωστόσο, η προσφορά που του κάνουν οι «τέριερς» για να ανανεώσει είναι εξευτελιστική. Μέσα στο μυαλό του γύρισε ένας διακόπτης – «αποφάσισα, μέσα σε μία νύχτα, να γίνω μισθοφόρος και να πηγαίνω όπου ήταν τα πολλά λεφτά», περιγράφει ο ίδιος αργότερα.

Επιλέγει να κάνει ένα μεγάλο βήμα, στα 22 του: φεύγει για το Βέλγιο και τη Λόκερεν. Εκεί, έχοντας για προπονητή του τον Εμέ Αντουενί, που αργότερα κάθισε στους πάγκους των Άντερλεχτ και Εθνικής Βελγίου, παίζει για μία σεζόν και καταφέρνει να βάλει 4 γκολ σε 27 εμφανίσεις. Η ομάδα του κατατάσσεται τέταρτη. Το καλοκαίρι ο Αντουενί, ο οποίος του έδινε χρόνο συμμετοχής, φεύγει και έρχεται ο Ολλανδός Βιμ Γιάνσεν, ο παλαίμαχος άσος των Φέγενορντ και Άγιαξ, ο οποίος δεν τον εμπιστεύεται. Ο Άγγλος γυρίζει σπίτι του, δεν ξεχνά όμως ότι στο Βέλγιο ήταν «η μόνη περίοδος στην καριέρα μου που βελτιώθηκα ως ποδοσφαιριστής, καθώς, σε αντίθεση με την πατρίδα, εκεί δουλεύαμε πάρα πολύ στην τεχνική και στην κατοχή».

Επόμενος σταθμός του είναι η Κόλτσεστερ, τη φανέλα της οποίας φορά έως το 1989, με συμπαθητικές επιδόσεις (77 ματς/18 γκολ). Αλλά, δεν βγάζει αρκετά χρήματα και τα οικογενειακά βάρη είναι ασήκωτα. Σκέπτεται πού είναι τα πολλά χρήματα. Έχει μία προσφορά από τη Στόκπορτ με τα ίδια λεφτά και άλλη μία από τη Σάουθ Τσάινα του Χονγκ Κονγκ, η οποία του έδινε 10 χιλιάδες λίρες… μόνο για να υπογράψει και έναν παχυλό μισθό! Ούτε που του πέρασε απ’ το μυαλό δεύτερη σκέψη!

Παίκτης, αρχισκόρερ, γυμναστής, δημοσιογράφος και… διεθνής!

Μετακομίζει στο Χονγκ Κονγκ, που τότε ήταν ακόμη βρετανικό έδαφος και ξόδεψε εκεί όλα τα υπόλοιπα χρόνια της καριέρας του. Έπαιξε σε Σάουθ Τσάινα, Ίστερν και Κιτσί και κρέμασε τα παπούτσια του το 1998.

Σαν… tempest (σ.σ. καταιγίδα, στα αγγλικά) σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του! Σημείωσε συνολικά 109 γκολ στο πρωτάθλημα του Χονγκ Κονγκ και αναδείχθηκε πέντε φορές πρώτος σκόρερ του, τις περισσότερες από κάθε άλλον ποδοσφαιριστή στην υπεραιωνόβια ιστορία της διοργάνωσης! Πιο συγκεκριμένα, ήταν πρώτος «μπομπέρ» τις αγωνιστικές περιόδους 1989/90, 1990/91, 1992/93, 1993/94 και 1994/95.

Ακόμη, άλλες πέντε φορές συμπεριελήφθη στην καλύτερη ενδεκάδα της λίγκας, ενώ το 1994 αναδείχθηκε και καλύτερος ξένος ποδοσφαιριστής της χώρας.

Λόγω της πολυετούς παραμονής του στο Χονγκ Κονγκ, του δόθηκε το δικαίωμα να αγωνιστεί με την Εθνική του ομάδα. Από το 1997 έως το 1998 έλαβε μέρος σε 6 αγώνες των «δράκων» (το παρατσούκλι του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της χώρας), σκόραρε 2 γκολ για λογαριασμό τους και έπαιξε μαζί τους στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998!

Το ντεμπούτο του στην Εθνική το έκανε στην εντός έδρας νίκη με 3-2 επί της Ταϊλάνδης στις 30/03/1997 ακριβώς για τους προκριματικούς του Μουντιάλ. Τη φανέλα που φορούσε στην εν λόγω αναμέτρηση την έχει κορνιζάρει, όχι μόνο για να θυμάται την περίσταση αλλά και επειδή του την υπέγραψε ο ίδιος ο… Πελέ, ο οποίος είχε επισκεφθεί το Χονγκ Κονγκ και είχε περάσει μία βόλτα από το προπονητικό κέντρο της Εθνικής!

Η συνέντευξη με τον Γκάρι Λίνεκερ

Παράλληλα, όσο ζούσε στην Ασία πήρε το πτυχίο του από το Ινστιτούτο του Χονγκ Κονγκ στις αθλητικές επιστήμες, ενώ ξεκίνησε να έχει και τις πρώτες του επαφές με το αντικείμενο με το οποίο σήμερα καταπιάνεται: παρουσιαστής και σχολιαστής σε αθλητικές τηλεοπτικές εκπομπές! Ως δημοσιογράφος, δε, κατέγραψε και μία τεράστια επιτυχία: το 1993 πήρε συνέντευξη από τον επίσης Άγγλο επιθετικό και σούπερ σταρ, Γκάρι Λίνεκερ!

Ο άλλοτε άσος των Λέστερ, Έβερτον, Τότεναμ, Μπαρτσελόνα και Εθνικής Αγγλίας ήταν πια μέλος της ιαπωνικής Ναγκόγια Γκράμπους Έιτ και βρισκόταν στο Χονγκ Κονγκ καθώς ο σύλλογός του θα αντιμετώπιζε την Ίστερν, στην επίθεση της οποίας επρόκειτο να βρεθεί… ο Τέμπεστ! Ο «πολύς» ο Λίνεκερ είχε αρνηθεί να κάνει δηλώσεις και αγνοούσε επιδεικτικά τους δεκάδες Ιάπωνες δημοσιογράφους που είχαν συγκεντρωθεί τριγύρω του, όταν όμως το… πατριωτάκι του ήλθε και του ζήτησε να του πει δυο κουβέντες στην κάμερα, δεν αρνήθηκε! Όσο για τον αγώνα, έληξε 1-1 και ο Τέμπεστ έβαλε το γκολ της Ίστερν!

Σε κάποια φάση, είχε καταφέρει να έχει… τρεις δουλειές ταυτόχρονα: ποδοσφαιριστής και μαζί γυμναστής στην ομάδα του, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων σε μία εταιρεία που εμπορευόταν μπύρες και αθλητικός δημοσιογράφος!

Σήμερα, ο Τέμπεστ αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς δημοσιογράφους που ασχολούνται με το στοίχημα στο Ηνωμένο Βασίλειο, δίνοντας (για λογαριασμό του Sky Sports) τα… φώτα του και τις προβλέψεις του για ποδοσφαιρικά παιχνίδια.

Και μία από τις ομορφότερες αναμνήσεις που θα κουβαλά πάντοτε μαζί του από τα χρόνια του στο Χονγκ Κονγκ είναι ένα φιλικό που έδωσε τον Απρίλιο του 1994 η Σάουθ Τσάινα με τη φημισμένη Σάο Πάουλο από τη Βραζιλία, η οποία λίγους μήνες πριν είχε κατακτήσει το Διηπειρωτικό Κύπελλο (3-2 τη Μίλαν)! Ο Τέμπεστ, που ανήκε στην Ίστερν αλλά ενίσχυσε τη Σάουθ Τσάινα ως… γκεστ, σκόραρε χατ-τρικ και η ομάδα του κέρδισε 4-2! Τη μπάλα από αυτό το παιχνίδι ακόμα την έχει σπίτι του!

Η άνοδος και η πτώση του Ιμπραΐμ Μπα by stokegeo

Το καλοκαίρι του 1997, ο δεξιός εξτρέμ Ιμπραΐμ Μπα διάβαινε τις πόρτες του Μιλανέλο, του προπονητικού κέντρου της Μίλαν, στην οποία μόλις είχε υπογράψει και είχε όλον τον κόσμο στα πόδια του. Περίπου έναν χρόνο μετά, έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του…

Εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1990 είχε κάνει όλη την ποδοσφαιρική Ευρώπη να συζητά το όνομά του. Γεννημένος το 1973 στην πρωτεύουσα της Σενεγάλης, Ντακάρ, έφυγε μικρός οικογενειακώς για τη Γαλλία, όπου ο ποδοσφαιριστής πατέρας του, Ιμπραϊμά Μπα, είχε κάνει καλή καριέρα στα 70ies.

Ο Ιμπραΐμ Μπα

Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο μαζί με… τον μπαμπά του, ο οποίος, όπως ο ίδιος ο διεθνής άσος έχει διηγηθεί, τον υπέβαλε σε «εξαντλητικές» προπονήσεις! Εντάχθηκε, έπειτα, στις φημισμένες ακαδημίες της ιστορικής Λε Χαβρ και στην πρώτη ομάδα της έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο, το 1991. Την επόμενη πενταετία ήταν βασικό της στέλεχος, εντυπωσιάζοντας (140 συμμετοχές, 8 γκολ, αμέτρητες ασίστ).

Το 1996 μεταπήδησε στην πιο δυνατή Μπορντό, όπου το ταλέντο του έλαμψε εκτυφλωτικά. Με την σπουδαία τεχνική του, την ταχύτητα, την αντοχή, την ανεξάντλητη ενέργεια, την ικανότητα να διασπά τις αντίπαλες άμυνες και την εξαιρετική του μεταβίβαση (πάσες και σέντρες) πραγματοποιεί τη μία καταπληκτική εμφάνιση μετά την άλλη και βοηθά τους «γιρονδίνους» να καταταγούν 4οι στο πρωτάθλημα. Επίσης, «γράφει» την πρώτη του εμφάνιση και το πρώτο του γκολ στην Εθνική Γαλλίας (22/01/1997, στη «φιλική» νίκη με 2-0 επί των Πορτογάλων) και το θέρος του 1997 φεύγει για έναν από τους αρκετούς μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους που ήθελαν να εξασφαλίσουν τις υπηρεσίες του, τη Μίλαν, που δεν λυπήθηκε τα (πολλά) έξοδα για να τον αποκτήσει!

Στους «ροσονέρι», όπου έπαιζε ήδη το πατριωτάκι του, ο Κριστόφ Ντουγκαρί, ο Μπα, με τα βαμμένα κίτρινα μαλλιά του να κάνουν εντυπωσιακή αντίθεση με το χρώμα του δέρματός του, παίρνει φανέλα βασικού και όλη τη χρονιά είναι κι αυτός εντυπωσιακός, «σαν ένα υπέροχο γαλλικό κρασί, ένα Μπεζολέ Νουβό», όπως είπε και ο ισχυρός άνδρας της ομάδας, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι! Ο μεγάλος του στόχος; Όχι μόνο να βοηθήσει την ομάδα του Μιλάνου όπως έπρεπε, αλλά και να συμπεριληφθεί στην αποστολή της Εθνικής Γαλλίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, το οποίο επρόκειτο να διοργανώσει η Γαλλία!

Τελειώνει, λοιπόν, την περίοδο 1997/98 με 31 συμμετοχές, ένα γκολ και 11 ασίστ, η Μίλαν, ωστόσο, δεν είναι συνολικά καλή και τερματίζει μόλις 10η (!) στη Serie A, μένοντας εκτός Ευρώπης, ενώ χάνει και το Κύπελλο Ιταλίας στον διπλό τελικό με τη Λάτσιο…

Τότε ήταν, που το μεγάλο όνειρο για τον νεαρό άσο κομματιάστηκε και η καριέρα του ξεκίνησε να διαγράφει, από τόσο νωρίς, πτώση… Πράγματι, ο ομοσπονδιακός προπονητής της Γαλλίας, Εμέ Ζακέ, εκτιμά το καλό του πρόσωπο στην Ιταλία και τον συμπεριλαμβάνει στην προεπιλογή των «τρικολόρ» για το Μουντιάλ. Ωστόσο, το βράδυ της 22ας Μαΐου του 1998, ο Μπα και άλλοι πέντε διεθνείς, οι Λιονέλ Λετιζί, Πιέρ Λεγκλ, Σαμπρί Λαμουσί, Μαρτίν Τζετού και το 19χρονο αστέρι της Άρσεναλ που ήταν τότε ο Νικολά Ανελκά, ενημερώνονται ότι «για λόγους τακτικής» δεν υπάρχει χώρος για εκείνους στην τελική 22άδα για τη διοργάνωση, την οποία, λίγες εβδομάδες μετά, η γαλλική ομάδα θα κατακτούσε με το θριαμβευτικό 3-0 επί της Βραζιλίας στον τελικό του «Σεν Ντενί»!

Στο βιβλίο του «Η νύχτα των καταραμένων», ο δημοσιογράφος Καρίμ Νετζαρί καταγράφει το πώς αυτοί οι έξι ποδοσφαιριστές, που στον αιώνα τον άπαντα θα είναι… σχεδόν παγκόσμιοι πρωταθλητές, δέχθηκαν τον αποκλεισμό τους από την αποστολή της Εθνικής Γαλλίας που πήρε το μεγάλο τρόπαιο στο Παρίσι. Όχι καλά, είναι η απάντηση. Ο Τζετού για μία εβδομάδα τα έπινε στα μπαρ του Παρισιού μέχρι που γινόταν σκνίπα, ο Λαμουσί τριγυρνούσε όλο το στενάχωρο βράδυ μαζί με έναν φίλο του στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας έτσι, χωρίς λόγο, σε κατάσταση σοκ. Πάρα πολύ στενοχωρημένοι ήταν και ο Λεγκλ με τον Λετιζί, που γύρισαν στους συλλόγους τους δακρυσμένος ο πρώτος και κατάχλωμος ο δεύτερος και ουδέποτε κατάφεραν στην μετέπειτα πορεία τους στα γήπεδα κάτι πραγματικά σημαντικό. Μόνο ο Ανελκά, ίσως λόγω του πολύ νεαρού της ηλικίας, το πήρε κομματάκι πιο χαλαρά και ήδη την επόμενη μέρα συνέχισε τη ζωή του, οδηγώντας για περίπου μία ώρα, όσο χρειαζόταν για να πάρει το… δίπλωμά του της οδήγησης!

Όσο για τον Μπα, όταν έμαθε ότι «κόπηκε» από την αποστολή, έφυγε από το προπονητικό κέντρο της γαλλικής ομάδας και, αντί να γυρίσει στο διαμέρισμα της οικογένειάς του, διέταξε τον φίλο και ατζέντη του, Μους Μαζούζ, που είχε έλθει να τον πάρει με το αμάξι του, απλώς να οδηγεί στο Παρίσι προς άγνωστη κατεύθυνση. «Οδηγούσα άσκοπα, για ώρες ολόκληρες», διηγείται ο Μαζούζ…

Ο απογοητευμένος οικτρά από τον αποκλεισμό του Μπα δεν θα ήταν ο ίδιος ποτέ πια. «Είναι η πληγή μου. Είναι η στιγμή που άλλαξε την ρότα της ζωής μου. Ακόμη νιώθω αδικημένος. Ακόμη είμαι θυμωμένος με τον Ζακέ», θα πει ο ίδιος στη συμπλήρωση 20 χρόνων από το περιστατικό.

Σαν να μην έφθανε το ότι η ψυχολογία του ήταν τσακισμένη, οι προσδοκίες γι’ αυτόν παρέμεναν μεγάλες και το γεγονός πως το ιταλικό ποδόσφαιρο ήταν πολύ πιο αμυντικογενές και δεν άφηνε εύκολα χώρους σε παίκτες σαν κι εκείνον να δράσουν, στο τέλος του 1998 η Μίλαν αλλάζει και προπονητή: ο Φάμπιο Καπέλο και το 4-4-2 του φεύγουν και έρχονται ο Αλμπέρτο Τζακερόνι με το 3-4-3 του (που ενίοτε γινόταν και 3-4-1-2).

Αρχικά, ο Μπα παίρνει χρόνο συμμετοχής. Σιγά σιγά, όμως, περιθωριοποιείται, ο Τζακερόνι προτιμά τον Ζβόνιμιρ Μπόμπαν και τον Λεονάρντο. Ο Γάλλος δείχνει, άλλωστε, αδιάφορος, με την προσοχή του αλλού, ποτέ πραγματικά συγκεντρωμένος. Στο τέλος της σεζόν, οι «ροσονέρι» κατακτούν το 16ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους, αλλά ο διεθνής εξτρέμ, με 18 παρουσίες και 2 ασίστ, ήταν από τους άοσμους και άγευστους της ομάδας…

Το καλοκαίρι του 1999 εντάσσεται στην Περούτζια, δανεικός και αποφασισμένος, όπως ο ίδιος έλεγε, να δείξει ξανά την αξία του. Δεν μπόρεσε να παίξει πολύ στους «γκριφόνι», όμως. Με το που πήγε εκεί έριξε… κουτουλιά στον αντίπαλό του Φάμπιο Ματσελάρι της Κάλιαρι και τιμωρήθηκε με αποκλεισμό τεσσάρων αγωνιστικών μετά από χρήση του βίντεο (σ.σ. για πρώτη φορά στην ιστορία του «κάλτσιο» ένας παίκτης «έτρωγε καμπάνα» μετά από μελέτη της μαγνητοσκοπημένης φάσης!), ενώ προς το τέλος του Φεβρουαρίου χτυπά σοβαρά στο γόνατο και τίθεται νοκ άουτ ως το τέλος της αγωνιστικής χρονιάς (με απολογισμό 18 συμμετοχές και 2 γκολ).

Στην Περούτζια, μαρκάρει τον… Γρηγόρη Γεωργάτο της Ίντερ!

Το 2000 γυρνά στη Μίλαν αλλά δεν παίζει πολύ (11 συμμετοχές), έχοντας επηρεαστεί και από τον τραυματισμό του. Το 2001 δίνεται με δανεισμό στη Μαρσέιγ, μα ούτε πίσω στην πατρίδα του καταφέρνει να ξαναβρεί τον παλιό καλό εαυτό του. Το 2002/2003 ήταν η τελευταία του χρονιά στη Μίλαν και στη διάρκειά της έπαιξε ελάχιστα (5 συμμετοχές), όμως με τη θετική του παρουσία στα αποδυτήρια έβαλε το δικό του, ιδιότυπο λιθαράκι ώστε οι «ροσονέρι» να στεφθούν Κυπελλούχοι Ιταλίας και, το κυριότερο, πρωταθλητές Ευρώπης στον «εμφύλιο» με τη Γιουβέντους στο «Ολντ Τράφορντ»! Ο ίδιος δεν έλαβε μέρος ούτε σε ένα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ εκείνης της σεζόν…

Αφού άφησε το «Σαν Σίρο», δοκίμασε την εμπειρία της Πρέμιερ Λιγκ. Έγινε μέλος της Μπόλτον και τη βοήθησε να πάει στον τελικό του Λιγκ Καπ (ήττα 1-2 από Μίντλεσμπρο), αλλά, σε γενικές γραμμές, δεν έκανε τη διαφορά (16 συμμετοχές). Κατόπιν ήλθε… στη γειτονιά μας για την τουρκική Τσαϊκούρ Ριζεσπόρ – φόρεσε μόλις 2 φορές τη φανέλα της και τον Φεβρουάριο του 2005 εντάσσεται στη σουηδική Τζουργκόρντεν. Με το «καμάρι της Στοκχόλμης» χάρηκε το νταμπλ το 2005, μα στις αρχές του 2006 αποχωρεί, μετά και από έναν σοβαρό τραυματισμό στον αστράγαλο.

Για μερικούς μήνες έμεινε δίχως σύλλογο. Η Μίλαν, τότε, τον θυμήθηκε και τον Ιανουάριο του 2007 τον κάλεσε να προπονείται με τους παίκτες της, ενώ αργότερα ο ίδιος συνέχισε το πρόγραμμα αποκατάστασής του στην επίσης ιταλική Βαρέζε.

Στην Μπόλτον

Το καλοκαίρι του 2007, λοιπόν, γίνεται η έκπληξη: εκτιμώντας τον χαρακτήρα του και τη θετική του επιρροή στα αποδυτήριά της, η Μίλαν του προσφέρει μονοετές συμβόλαιο και εκείνος υπογράφει! Όλη τη χρονιά προπονείται, δεν αγωνίζεται καθόλου και την προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος μπαίνει στην αποστολή για το εκτός έδρας παιχνίδι με τη Νάπολι! Δεν παίρνει χρόνο συμμετοχής, αλλά κάθεται στην κερκίδα παρέα με τον… αντιπρόεδρο, Αντριάνο Γκαλιάνι και τον αθλητικό διευθυντή της Μίλαν, Αριέντο Μπράιντα! «Γιατί πήρα τον Μπα στην αποστολή; Επειδή… τον πάω!», ήταν η απάντηση που έδωσε στην σχετική ερώτηση των δημοσιογράφων ο τότε κόουτς των «ροσονέρι», Κάρλο Αντσελότι!

Το καλοκαίρι του 2008, ο Μπα κρεμά τα παπούτσια του και αναλαμβάνει αμέσως ρόλο σκάουτερ για τη Μίλαν, πόστο που ως σήμερα έχει. Παράλληλα, εργάζεται στο Ντουμπάι ως προπονητής σε μία τοπική ομάδα, ενώ στο παρελθόν πέρασε και από τον πάγκο της ιταλικής Γιούβε Στάμπια ως βοηθός.

Τέλος, ο Μπα φόρεσε 8 φορές τη φανέλα της Εθνικής Γαλλίας, σκοράροντας 2 γκολ. Μετά το 1998, πάντως, δεν έπαιξε ποτέ ξανά στους «τρικολόρ»…

Ο Γεωργιανός «ακρίτας», Λεβάν Μαχράτζε! by stokegeo

Την προσεχή Τρίτη η Εθνική Ελλάδας θα δώσει ένα από τα πιο σπουδαία παιχνίδια της των τελευταίων ετών: θα αντιμετωπίσει τη Γεωργία στην Τιφλίδα, στον μεγάλο τελικό του 3ου ταμπλό των πλέι οφ του Nations League. Έπαθλο των δύο «μονομάχων»; Ένα «εισιτήριο» για την τελική φάση του Euro 2024!

Με αφορμή το σπουδαίο αυτό ματς, το Τρελοποδόσφαιρο θα σας θυμίσει το καλό πέρασμα, από τα δικά μας γήπεδα, ενός… συμπατριώτη των προσεχών αντιπάλων της «γαλανόλευκης»!

Για τον δεξιό μπακ Λεβάν Μαχράτζε, ο λόγος!

Εάν εσείς δεν τον θυμάστε, τον θυμούνται σίγουρα οι φίλοι της Ξάνθης! Δίκαια, άλλωστε, καθώς εκείνος είχε κερδίσει την εκτίμηση και το ζεστό τους χειροκρότημα στα τρία χρόνια που φόρεσε τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας!

Ο Μαχράτζε μαρκάρει τον Ριβάλντο του Ολυμπιακού

Ο Μαχράτζε γεννήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου του 1977 στην πόλη που η Εθνική μας θα αντιμετωπίσει μεθαύριο τους Γεωργιανούς. Ξεκίνησε την επαγγελματική καριέρα του στη Ζεσταφόνι, το 1997.

Μετά από έναν χρόνο μεταπήδησε στην TSU Τιφλίδας, στην οποία η θητεία του επίσης ήταν μονοετής και έπειτα ξενιτεύτηκε, για την Κύπρο, στην οποία έμελλε να περάσει το πιο μεγάλο μέρος της σταδιοδρομίας του.

Ο πρώτος του «σταθμός» εκεί ήταν ο Άρης Λεμεσού, στο ρόστερ του οποίου ανήκε για μια σεζόν. Ύστερα, πέρασε από ΑΕ Πάφου και ΑΕ Λεμεσού και, όντας συνεπής, φιλότιμος, αξιόπιστος και εργατικός μέσα στο γήπεδο, ξεχώρισε.

Το καλοκαίρι του 2004, λοιπόν, μετά από εισήγηση του προπονητή της Ξάνθης, Γιάννη Μαντζουράκη, ο οποίος τον γνώριζε πάρα πολύ καλά αφού είχαν συνεργαστεί οι δυο τους στην ΑΕ Λεμεσού, ο Μαχράτζε γίνεται «ακρίτας»!

Γρήγορα κατορθώνει να «καπαρώσει» τη φανέλα του βασικού, δημιουργώντας ένα πολύ καλό δίδυμο με τον Ρουμάνο, Στέλιαν Κάραμπας. Μάλιστα, τη σεζόν 2004/05, κατακτά και μία σημαντική διάκριση: ανακηρύσσεται ως καλύτερος δεξιός μπακ του ελληνικού πρωταθλήματος!

Ακριβώς εδώ είναι και το κατάλληλο σημείο να αναφέρουμε ότι η θέση του δεξιού οπισθοφύλακα δεν ήταν… η φυσική του, αφού ο ίδιος ήταν δεξιός μέσος!

Ο Γεωργιανός έμεινε, όπως προείπαμε, στην Ξάνθη για μία τριετία και ήταν πράγματι πολύτιμος για εκείνη, αγγίζοντας και τριψήφιο αριθμό συμμετοχών με τα χρώματά της: «έγραψε», συγκεκριμένα, 98 (79 στο πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκας, 15 στο Κύπελλο Ελλάδας και άλλες 4 στο Κύπελλο UEFA, στο οποίο η Ξάνθη είχε βγει για δύο σερί σεζόν όσο αυτός βρισκόταν στις τάξεις της!). Σημείωσε και 2 γκολ.

Αφού άφησε την Ξάνθη, ο Μαχράτζε επέστρεψε στην Κύπρο, στην οποία ξόδεψε το υπόλοιπο της επαγγελματικής του καριέρας. Ως το 2017, όταν και κρέμασε πια τα παπούτσια του, έπαιξε σε Απόλλωνα Λεμεσού, Καρμιώτισσα Πάνω Πολεμιδίων, Ερμή Αραδίππου, Εθνικό Άχνας και Ένωση Νέων Παρεκκλησιάς. Πλέον εργάζεται ως προπονητής και έχει περάσει από τους πάγκους κυπριακών συλλόγων (λ.χ. ΑΠΕΠ Πιτσιλιάς). Φόρεσε 4 φορές τη φανέλα της Εθνικής Ανδρών της Γεωργίας.

Χοσέ Γκανταρίας Ουρκίχο, ο νεότερος ποδοσφαιριστής της Ρεάλ Μαδρίτης by stokegeo

Ούτε τα 13 του χρόνια δεν είχε συμπληρώσει ο Χοσέ Γκανταρίας Ουρκίχο στις 15 Δεκεμβρίου του (πολύ) μακρινού 1916, όταν έπαιξε στην πρώτη ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης, μπαίνοντας ως αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο ενός φιλικού με αντίπαλο τη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια.

Ο ηλικίας 12 ετών και 272 ημερών πιτσιρικάς, ο οποίος αγωνίστηκε ως «έξω αριστερά», όχι μόνο «τα πήγε αρκετά καλά, παρότι δεν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ ξανά στη θέση αυτή» (όπως έγραψε η «Madrid Sport») αλλά έγινε συνάμα και ο νεότερος ποδοσφαιριστής που φόρεσε τη φανέλα της «βασίλισσας», ρεκόρ που κρατά μέχρι και σήμερα!

Λίγο πριν συμπληρωθεί ένας αιώνας από αυτό το επίτευγμα, στις 23 Μαΐου του 2015 πιο συγκεκριμένα, ο Δανός μέσος (της Άρσεναλ, πια) Μάρτιν Όντεγκαρντ θα γινόταν, σε ηλικία 16 χρόνων και 157 μηνών, ο πιο νέος παίκτης που αγωνίστηκε σε επίσημο ματς των «μερένγκες» (εναντίον της Χετάφε για το πρωτάθλημα Ισπανίας).

Ο Χοσέ Γκανταρίας Ουρκίχο γεννήθηκε στη Μαδρίτη στις 20 Μαρτίου του 1904. Οι γονείς του είχαν καταγωγή από τη Χώρα των Βάσκων, στην οποία εξάλλου και ο ίδιος έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του. Είχε άλλα έξι αδέλφια, δύο από τα οποία, οι μεγαλύτεροί του Πέδρο και Χουάν Μανουέλ, επίσης έπαιζαν στη Ρεάλ Μαδρίτης όταν ήταν κι εκείνος στις τάξεις της (σ.σ. ο πρώτος ήταν επιθετικός και ο δεύτερος αμυντικός).

Τον Δεκέμβριο του 1916, όταν ο μικρός Χοσέ έκανε το ρεκόρ του, ισπανικό πρωτάθλημα δεν υπήρχε ακόμα (σ.σ. αυτό θα ξεκινούσε το 1929). Υφίστατο μόνο το Κύπελλο Ισπανίας και οι σύλλογοι, για να γεμίζουν το καλεντάρι τους, έδιναν φιλικά. Ένα τέτοιο είχαν «κλείσει» οι Μαδριλένοι κόντρα στη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια και, μάλιστα, επρόκειτο να είναι και διπλό.

Τελικά, όμως, λόγω κακών καιρικών συνθηκών, μόνο η μία από τις δύο κανονισμένες αναμετρήσεις κατέστη δυνατό να ολοκληρωθεί, αυτή της 15ης Δεκεμβρίου, αυτή στην οποία ο Χοσέ πραγματοποίησε τη συμμετοχή και το ρεκόρ του, προερχόμενος, να επισημανθεί, από τα τμήματα υποδομής της Ρεάλ όπου και συνυπήρχε με τα δύο του αδέλφια.

Λίγο καιρό αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1917, ο Χοσέ συμμετείχε και σε ένα παιχνίδι μεταξύ νεαρών και πολύ μεγαλύτερων σε ηλικία παικτών της Ρεάλ, κάτι που δείχνει ότι υπολογιζόταν ως ένα αστέρι για το μέλλον. Δεν έκανε καριέρα στη «Βασίλισσα», πάντως.

Πιο πολλά προσέφερε στην Αρένας Κλαμπ του Γκέτσο, στη Χώρα των Βάσκων. Εκεί αγωνίστηκε την τελευταία του σεζόν ως ποδοσφαιριστής, το 1925/26 και, αμέσως μετά, ανακηρύχθηκε… πρόεδρός της, στα 22 του μόλις χρόνια, αντικαθιστώντας τον Λουίς Λαθούρτεγκι που είχε αποχωρήσει!

Έμεινε μία τριετία στον προεδρικό θώκο αυτού του ιστορικού (ιδρ. 1909) βασκικού συλλόγου και στο διάστημα αυτό τον είδε να φθάνει μία φορά, το 1927, στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας, όπου έχασε με σκορ 0-1 από τη Ρεάλ Ουνιόν. Όταν εγκατέλειψε την προεδρία του κλαμπ, τον αντικατέστησε ο… αδελφός του, Χουάν Μανουέλ, ενώ ο (επιχειρηματίας) πατέρας τους είχε ανακηρυχθεί επίτιμος αντιπρόεδρος της ομάδας!

Εκτός από το ποδόσφαιρο, όμως, ο Χοσέ Γκανταρίας Ουρκίχο ασχολήθηκε και με την κωπηλασία (ίδρυσε τη Ναυτική Λέσχη της Μαδρίτης!), το γκολφ και το… χόκεϊ, όπως επίσης και με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό αλλά και με τις ιπποδρομίες. Ενεπλάκη, ακόμη, σε επιχειρηματικές δραστηριότητες, διευθύνοντας την μεταλλουργική εταιρεία την οποία είχε ιδρύσει ο πατέρας του (μα και άλλες εταιρείες του τελευταίου).

Απεβίωσε στα 74 του χρόνια, στις 2 Φεβρουαρίου του 1979.

Γιάννης Αγγελόπουλος by stokegeo

Στο πάνθεο των σπουδαίων άσων της Προοδευτικής, όπως ο Γιάννης Φραντζής, ο Παναγιώτης Σκούφος, ο Χρήστος Ξανθόπουλος, ο Γιάννης Μανδρέκας και τόσοι άλλοι, προστέθηκε και το όνομα του Γιάννη Αγγελόπουλου, όταν αυτός κρέμασε τα παπούτσια του το 2004.

Άλλωστε, στα σχεδόν 20 χρόνια που έπαιξε επαγγελματικά ποδόσφαιρο, ο χαλκέντερος αυτός αμυντικός φόρεσε μονάχα τη φανέλα της «Προό», ενώ έχανε αγώνα της μόνο εάν ήταν τραυματίας ή τιμωρημένος, προσφέροντάς της τα μέγιστα και κατορθώνοντας να συνδέσει μαζί της το όνομά του!

Γεννήθηκε το 1969 και ήταν 18 ετών όταν πρωτόπαιξε στην πρώτη ομάδα των «βυσσινί», στη Γ’ Εθνική, προερχόμενος από τα τμήματα υποδομής τους. Τα επόμενα χρόνια χρησιμοποιήθηκε ως λίμπερο, κεντρικός αμυντικός, ακραίος αμυντικός, αμυντικός μέσος – όπου τον είχε ανάγκη η ομάδα του, εκεί θα έπαιζε!

Η εξαιρετική του φυσική κατάσταση τον βοηθούσε να ανταπεξέλθει, ενώ ήταν γρήγορος στις αντιδράσεις του, αφοσιωμένος και πάντα με αγωνιστικότητα και δυναμισμό.

Γεύτηκε όλες τις χαρές και τις πίκρες της Προοδευτικής έως το 2004. Αγωνίστηκε με τα χρώματά της σε Γ’, Β’ και Α’ Εθνική, διατελώντας για αρκετές σεζόν αρχηγός της και χάνοντας πολλές αναμετρήσεις της εξ αιτίας της… αυτοθυσίας του, λόγω της οποίας τραυματιζόταν συχνά! Μάλιστα, όταν ήταν 30 ετών υποβλήθηκε σε τρεις εγχειρήσεις στο γόνατο, αλλά επανήλθε!

Το 1992 ο Ντούσαν Μπάγεβιτς ήθελε να τον φέρει στην ΑΕΚ. Όμως, ο Αγγελόπουλος δεν έκανε ποτέ το παραπάνω βήμα. Έμεινε για πάντα… κάτοικος Κορυδαλλού, χωρίς να απολαύσει μια μεγάλη διάκριση. Έλαβε μέρος σε 350 επαγγελματικούς αγώνες.

Αξίζει, δε, να επισημανθεί, ότι την αγωνιστική περίοδο 1995/1996 και ενώ βρισκόταν εκτός δράσης λόγω ενός τραυματισμού, ο Αγγελόπουλος ήταν, εκτός από ποδοσφαιριστής της Προοδευτικής και (τιμής ένεκεν)… πρόεδρός της, κάτι, το δίχως άλλο, μοναδικό!

Αφού κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια παρέμεινε στην Προοδευτική ως τεχνικός διευθυντής και το 2007 ανέλαβε το ίδιο πόστο στον Ατρόμητο, το οποίο κατέχει… έως και σήμερα, αποτελώντας έναν από τους μακροβιότερους παράγοντες στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου!