Τρελοποδόσφαιρο

Στις 11 Μαΐου του 1999 ο ΟΦΗ βυθίστηκε στο πένθος, καθώς έχασε τον, κατά πολλούς, πιο σπουδαίο ποδοσφαιριστή που φόρεσε ποτέ τη φανέλα του, ο οποίος ήταν, συνάμα, ο πρώτος παίκτης του που αγωνίστηκε στην Εθνική Ελλάδας.

Ο λόγος για τον Πέτρο Βουζουνεράκη.

Ο «Κάκαβος», όπως ήταν το παρατσούκλι του, επειδή αγαπούσε το ψάρεμα και την κακαβιά, έπαιζε ως επιθετικός και υπηρέτησε τους «μελανόλευκους» για οκτώ χρόνια καταφέρνοντας να συνδέσει μαζί τους το όνομά του, αφού, δίχως υπερβολή, έκανε… πράγματα και θαύματα με τα χρώματά τους οδηγώντας τους παράλληλα σε σημαντικές επιτυχίες και δίνοντάς τους ακόμη μεγαλύτερη οντότητα!

Αυτός ο λεβέντης και με άφθαστο μεράκι για το ποδόσφαιρο παίκτης διέθετε ταχύτητα, θαυμάσια αντίληψη, δύναμη και δυναμισμό, μπρίο, καλή τεχνική, φινέτσα, φαντασία και πολλές επινοήσεις, καθώς και τη θαυμαστή ικανότητα να χρησιμοποιεί εξίσου καλά και τα δύο πόδια του, ενώ μπορούσε να προσφέρει και στον άξονα και στις πτέρυγες. Στα προσόντα του συγκαταλέγονταν, επίσης, η μεγάλη του ευχέρεια στο ψηλό παιχνίδι (λόγω του αναστήματός του) και η έντονη προσωπικότητα και μεγάλη ακτινοβολία του – δεν ήταν, άλλωστε, λίγες οι φορές που με τα ηγετικά του χαρίσματα πήρε τον ΟΦΗ… στις πλάτες του «ανεβάζοντάς» τον συνολικά ώστε να έλθει η νίκη. Τέλος, με τους συμπαίκτες του ήταν «δεμένος» και ποτέ του δεν δημιούργησε πρόβλημα· σε κάποιες περιπτώσεις, δε, μπήκε ο ίδιος «μπροστάρης» ώστε να επιλυθούν όσο πιο σύντομα γινόταν κάποια θέματα που είχαν προκύψει.

Επρόκειτο για μία βεντέτα της εποχής του, ενώ όχι μόνο στο Ηράκλειο αλλά στην Κρήτη γενικότερα τον αντιμετώπιζαν σαν έναν… σταρ! Πολλοί είπαν για εκείνον πως, εάν είχε τη δυνατότητα να αγωνίζεται σε μία ομάδα που θα πρωταγωνιστούσε στη διεκδίκηση τίτλων και θα του έδινε την ευκαιρία να συνεργασθεί με ποδοσφαιριστές εξίσου χαρισματικούς θα μπορούσε να έχει κάνει ακόμη περισσότερα πράγματα.

Ο Πέτρος Βουζουνεράκης

Ο Πέτρος Βουζουνεράκης ήλθε στον κόσμο στις 13 Ιουλίου του 1942 στην Ιεράπετρα της Κρήτης και ξεκίνησε τη λαμπρή πορεία του στο ποδόσφαιρο σε ηλικία μόλις 13 ετών, ως παίκτης της τοπικής Θύελλας. Τρία χρόνια μετά πήγε στον Διαγόρα Ιεράπετρας, όμως με τη λήξη της περιόδου 1960/61 δόθηκε με υποσχετική στον ΟΦΗ, που ήδη τον είχε εντοπίσει.

Σύντομα το ταλέντο του ξεπέρασε τα όρια της Κρήτης και όταν υπηρετούσε τη θητεία στον στρατό δέχθηκε πρόταση από τον Ολυμπιακό. Δεν ντύθηκε, ωστόσο, στα ερυθρόλευκα, εξ αιτίας εσωτερικών διαφωνιών στο σωματείο του. Το 1962 επέστρεψε στον Διαγόρα και το 1964 μεταπήδησε, με ελευθέρας, στον ΟΦΗ.

Στον σύλλογο του Ηρακλείου έμεινε έως το 1972, καταφέρνοντας να σημειώσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, 105 γκολ! Τα 84 από αυτά τα έβαλε στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής την περίοδο 1964-1968 και το 1971/72, ενώ τα υπόλοιπα 21 τα σκόραρε στην Α’ Εθνική, από το 1968 μέχρι το 1971.

Με τη μεγάλη του προσφορά βοήθησε αποτελεσματικά τον ΟΦΗ να τερματίσει 5ος στη Β’ κατηγορία το 1964/65, 1ος το 1965/66 (σ.σ. οι «μελανόλευκοι» δεν προβιβάστηκαν διότι βγήκαν 3οι στα μπαράζ με Βέροια και Βύζαντα), 3ος το 1966/67 και 2ος το 1967/68 – η 2η θέση στη λίγκα της Β’ Εθνικής του 1967/68 οδήγησε τον «Όμιλο» στα, ιστορικά, μπαράζ ανόδου με τον Πανελευσινιακό. Η ομάδα της Κρήτης χάνει 1-2 στην Ελευσίνα, ανταποδίδει με 3-0 στο Ηράκλειο και, τέλος, νικά ξανά, πάλι με 3-0, στα Χανιά, κατακτώντας την άνοδο στα «σαλόνια» του ελληνικού ποδοσφαίρου για πρώτη φορά στην ιστορία της! Ο Βουζουνεράκης δεν σκόραρε στον τελευταίο αγώνα με τους «σταχυοφόρους» αλλά ήταν εξαιρετικός, ενώ είχε βάλει γκολ στα δύο προηγούμενα παιχνίδια-μπαράζ μαζί τους.

Η επόμενη τριετία βρήκε τον Βουζουνεράκη και τον ΟΦΗ στην Α’ Εθνική. Ο Ιεραπετρίτης άσος συνεχίζει να εντυπωσιάζει, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο να καταξιωθεί στις συνειδήσεις του ελληνικού ποδοσφαιρόφιλου κοινού αλλά και να κληθεί στην Εθνική Ελλάδας, γενόμενος, έτσι, ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του ΟΦΗ που ντύνεται στα γαλανόλευκα!

Τον Οκτώβριο του 1970 ο τότε ομοσπονδιακός τεχνικός, Λάκης Πετρόπουλος, καλεί τον Βουζουνεράκη στην αποστολή για το φιλικό με την Ισπανία στο «Ρομαρέδα» και προς το φινάλε τον βάζει και στο παιχνίδι, ως αλλαγή – στο 86’ ο Κρητικός, αφού… ταλαιπωρεί τον Γκαγιέγο, βγάζει σέντρα και ο Μίμης Παπαϊωάννου σκοράρει με κεφαλιά-ψαράκι, μειώνοντας για την ελληνική ομάδα σε 1-2, που ήταν και το τελικό αποτέλεσμα της αναμέτρησης. Πάντως, αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία διεθνής συμμετοχή του άσου του ΟΦΗ.

Η καταπληκτική του παρουσία με τον «Όμιλο» είχε ως αποτέλεσμα να ενδιαφερθεί για αυτόν ο Παναθηναϊκός. Εν τέλει, το 1972, ο Βουζουνεράκης πήγε στον ΠΑΟΚ, αφού προηγουμένως φόρεσε για μία τελευταία χρονιά (σ.σ. 1971/72) τη φανέλα του ΟΦΗ στη Β’ κατηγορία.

Ωστόσο, η μοίρα τού έπαιξε πάρα πολύ άσχημο παιχνίδι. Μόλις στην τέταρτη επίσημη συμμετοχή του με τον δικέφαλο αετό στο στήθος σπάει την ωμοπλάτη του. Περίπου τρεις εβδομάδες αργότερα, σε προπόνηση, υφίσταται τον ίδιο τραυματισμό! Αυτές οι δύο ατυχίες, επί της ουσίας, έβαλαν τέρμα στην καριέρα του στον ΠΑΟΚ αλλά και στο ποδόσφαιρο γενικότερα, ενώ ο ίδιος ήταν μόνο 30 χρόνων.

Έξι μήνες μετά την έλευσή του στον ΠΑΟΚ αποτέλεσε παρελθόν και γύρισε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, εντασσόμενος στη δύναμη του τοπικού ΟΦΙ, την τεχνική ηγεσία του οποίου ανέλαβε αρκετά χρόνια μετά.

Ο Βουζουνεράκης, εκτός του ποδοσφαίρου, ανέπτυξε και επιχειρηματικές δραστηριότητες (σ.σ. δημιούργησε δύο καταστήματα). Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στη γενέτειρά του, με τη σύζυγο και τα δύο παιδιά του. Στις 11 Μαΐου 1999, στα 56 του μόλις χρόνια, «έφυγε» από τη ζωή. Η μεγάλη του προσφορά αναγνωρίσθηκε και τιμήθηκε – λ.χ., το Δημοτικό Στάδιο της Ιεράπετρας έχει πάρει το όνομά του («Βουζουνεράκειο»), ενώ η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία τίμησε τη μνήμη του πριν από το ματς Ελλάδας-Βελγίου στο Παγκρήτιο Στάδιο του Ηρακλείου στις 29/2/2012.

Τέλος, ας διηγηθούμε μερικά… highlights από την καριέρα του Πέτρου Βουζουνεράκη στον ΟΦΗ, τα οποία δείχνουν τη μεγάλη του ποδοσφαιρική αξία και το μέγεθος της προσφοράς του στους «μελανόλευκους». Πέτυχε, με τα πλούσια προσόντα του, να οδηγήσει την ομάδα της Κρήτης τέσσερις φορές στους «8» του Κυπέλλου Ελλάδας, κατόρθωμα σημαντικότατο για τα δεδομένα εκείνης της, δύσκολης για το επαρχιακό ποδόσφαιρο, εποχής. Επίσης, το 1969/70… εξέθεσε τον Ολυμπιακό, βάζοντάς του δύο γκολ και χαρίζοντας στον ΟΦΗ τη νίκη με 2-0, ενώ την ίδια περίοδο, σε συνάντηση με τον, πολύ δυνατό τότε, Πιερικό, η ομάδα του έχανε 0-3 ωστόσο ο ίδιος σημείωσε τρία τέρματα με ισάριθμες ατομικές προσπάθειες και της έδωσε την ισοπαλία, 3-3!