stokegeo
The_StrangerΣτη Βραζιλία, όταν μπαίνει ένα ωραίο γκολ, οι σπορτκάστερς λένε ότι ήταν ένα «gol de placa», που σε ελεύθερη απόδοση θα πει «γκολ [άξιο] για τιμητική πλακέτα». Δεν υπάρχει μεγαλύτερος έπαινος από αυτόν για ένα τέρμα και τον σκόρερ του στη «χώρα του καφέ»!
Μεγάλο ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζει και η ιστορία που περιγράφει πώς αυτή η σημαντική φράση προέκυψε!
Στις 5 Μαρτίου του 1961, στο αχανές «Μαρακανά» του Ρίο ντε Ζανέιρο, η Σάντος υποδέχθηκε τη Φλουμινένσε για το «Τουρνουά Ρίο-Σάο Πάουλο», μια διοργάνωση που πλέον δεν υπάρχει. Με την γηπεδούχο έπαιζε ο πιο μεγάλος παίκτης που εκείνη ανέδειξε και ο, κατά πολλούς, κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, ο Πελέ, τότε 21 χρόνων και ήδη παγκόσμιος πρωταθλητής με τη «σελεσάο» (από το 1958) και αστέρας!
Στα θεωρεία των δημοσιογράφων, ο απεσταλμένος της εφημερίδας «O Esporte», Ζοελμίρ Μπέτινγκ, παρακολουθούσε το παιχνίδι.
Στο 40ό λεπτό, με τη Σάντος να προηγείται ήδη με 1-0, ο Βραζιλιάνος ρεπόρτερ και οι φίλαθλοι που βρίσκονταν στις κερκίδες είδαν τον «Βασιλιά» (όπως ήταν το παρατσούκλι του Πελέ) να παίρνει τη μπάλα στην άκρη της περιοχής της ομάδας του, να διατρέχει με καλπασμό όλο το γήπεδο περνώντας όποιον αντίπαλο βρήκε μπροστά του και εν τέλει να «νικά» με όμορφο πλασέ τον γκολκίπερ της «Φλου» για το 2-0, πριν πνιγεί στις αγκαλιές των συμπαικτών του και αποθεωθεί από το κοινό!
Τόσο ο Μπέτινγκ όσο και ο κόσμος ο οποίος ήταν στο «Μαρακανά» ήξεραν ότι μόλις είχαν δει ένα αυθεντικό ποδοσφαιρικό έργο τέχνης. Παράλληλα, ωστόσο, γνώριζαν πως ούτε αυτοί ούτε κανείς άλλος δεν θα το ξανάβλεπε, ποτέ. Το γκολ είχε μπει πριν την εποχή της τηλεόρασης!
Τότε, ο Μπέτινγκ σκέφτηκε ότι, όχι, δεν ήταν δυνατόν, κάπως θα μπορούσε να μείνει αθάνατο εκείνο το γκολ. Σκέφτηκε διάφορες λύσεις και τελικά έκρινε ότι ο καλύτερος τρόπος να το κρατήσει για πάντοτε ζωντανό ήταν να το αποτυπώσει πάνω σε μπρούντζο. Το πρότεινε στα αφεντικά του στην εφημερίδα όπου εργαζόταν κι αυτοί συμφώνησαν.
Ο Μπέτινγκ, λοιπόν, ζήτησε να του φτιάξουν μια αναμνηστική πλακέτα για χάρη «του ωραιότερου γκολ στην ιστορία του Μαρακανά». Έτσι κι έγινε. Η πλακέτα τοποθετήθηκε μετά από λίγο καιρό στο γήπεδο και θα θυμίζει το υπέροχο γκολ του Πελέ για πάντα – παράλληλα, η έκφραση «γκολ για πλακέτα», που αυτό το τέρμα «γέννησε», έχει πια περάσει στην καθομιλουμένη των Βραζιλιάνων!
«Ναι, αυτό ήταν το ομορφότερο γκολ που είδα ποτέ σε αυτό το γήπεδο. Βέβαια, αν έβαζαν μία πλακέτα για κάθε απίστευτο γκολ που σκόραρε ο Πελέ, δύσκολα θα έβρισκες γήπεδο στον κόσμο όλο χωρίς μία!», είπε, για το «γκολ για πλακέτα» που σκόραρε ο Πελέ, ο τότε συμπαίκτης του στη Σάντος, Πέπε.
Για την ιστορία, να αναφέρουμε κάτι ακόμα ενδιαφέρον: χρόνια αργότερα, ο ίδιος ο Πελέ έδωσε μια παρόμοια αναμνηστική πλακέτα στον σέντερ φορ της Κορίνθιανς, Μαρσελίνιο Καριόκα, για ένα φοβερό γκολ που είχε πετύχει… εναντίον της Σάντος! Ο τερματοφύλακας που είχε χρειαστεί να «νικήσει» ο Μαρσελίνιο Καριόκα για να σκοράρει εκείνο το τέρμα του ήταν ο γιος του Πελέ, Εντίνιο!
«Ο καλύτερος τερματοφύλακας που δεν έπαιξε ποτέ στην Εθνική Αγγλίας» είναι, σύμφωνα με την άποψη πολλών, ο Σαμ Μπάρτραμ.
Ανθρακωρύχος, μέσος και επιθετικός στα νιάτα του, τελικά καθιερώθηκε κάτω από τα δοκάρια και αγωνίστηκε στην Τσάρλτον όλη του την καριέρα, από το 1934 έως το 1956. Είναι ο πρώτος παίκτης σε συμμετοχές στην ιστορία των «Άντικς» με 623 και θεωρείται ως ο καλύτερος πορτιέρε που είχαν ποτέ, ενώ κέρδισε μαζί τους ένα Κύπελλο Αγγλίας, το 1947.
Έξω από το «Βάλεϊ», την έδρα της Τσάρλτον, υπάρχει άγαλμα του γεννημένου το 1914 άσου. Στην αγγλική ομάδα, ωστόσο, θα θυμούνται τον θρυλικό ποδοσφαιριστή όχι μόνο για τα ανδραγαθήματά του με τη φανέλα της μα και για μία… ομιχλώδη (pun intended) ιστορία!
Πάμε νοερά στα Χριστούγεννα του 1937. Το παιχνίδι Τσέλσι-Τσάρλτον βρίσκεται σε εξέλιξη (σ.σ. επειδή σίγουρα θα αναρωτιέστε, η απάντηση είναι ναι, έως ένα σημείο στον χρόνο στην Αγγλία έπαιζαν μπάλα ανήμερα Χριστούγεννα!). Είναι το 61ο λεπτό, το σκορ είναι 1-1 και, τότε, ένα απίστευτα πυκνό πέπλο ομίχλης καλύπτει τα πάντα!
Παίκτες κι οπαδοί δεν βλέπουν ούτε τη μύτη τους. Ο διαιτητής αναγκάζεται να διακόψει την αναμέτρηση και όλοι φεύγουν για τα αποδυτήρια. Όλοι; Όχι!
Ο Μπάρτραμ έμεινε κανονικά στον αγωνιστικό χώρο, διότι δεν είχε αντιληφθεί ότι ο ρέφερι διέκοψε τη συνάντηση ούτε είδε τους παίκτες που αποχωρούσαν και νόμιζε ότι το ματς συνεχιζόταν! Δεν του έκανε μάλιστα καμία εντύπωση το γεγονός ότι για πολλή ώρα δεν συνέβαινε… τίποτα μπροστά ή κοντά στην εστία του!
Είχαν περάσει 15 ολόκληρα λεπτά που στεκόταν εκεί, ακίνητος, μπροστά στο τέρμα του, νομίζοντας ότι ο αγώνας είναι σε εξέλιξη, όταν, ξάφνου, μέσα από την ομίχλη πετάχτηκε ένας αστυνομικός. «Τι στην ευχή κάνεις εδώ πέρα;» τον ρώτησε. «Το παιχνίδι έχει διακοπεί εδώ και ένα τέταρτο! Ο αγωνιστικός χώρος είναι άδειος!».
Τότε μόνο ο γκολκίπερ βγήκε από το τερέν και πήγε να βρει τους υπόλοιπους, συμπαίκτες και αντιπάλους, στα αποδυτήρια!
Πολλά χρόνια μετά, ο Μπάρτραμ αναφέρθηκε στο εν λόγω περιστατικό στην αυτοβιογραφία του, σκορπώντας το γέλιο σε όλους!
Εκατόν ενενήντα τρεις (193) συμμετοχές πραγματοποίησε στην Α’ Εθνική κατηγορία ο τερματοφύλακας, Στέλιος Παπαφλωράτος και όλες με τον Άρη, ως ένας από τους καλύτερους «κίπερς» του οποίου δικαίως θεωρείται!
Από τα 16 του κιόλας χρόνια βρέθηκε στην πρώτη ομάδα των «κιτρίνων» ο γεννημένος στη Νέα Κρήνη το 1954 παίκτης. Προηγουμένως έπαιζε στον Παγκρηνιακό, όμως ο Άρης, που συγκέντρωνε ταλέντα από την περιοχή, τον πρόσεξε και τον έντυσε στα χρώματά του, κατόπιν εισήγησης του Σέρβου τότε προπονητή του, Ζάρκο Μιχαΐλοβιτς.
Εκείνη την εποχή, βέβαια, η θέση «1» στους Θεσσαλονικείς ήταν «καπαρωμένη» απ’ τον θρύλο, Νίκο Χρηστίδη, ενώ στο ρόστερ υπήρχε και ο εξαιρετικός Γιώργος Γκαντίνας που λογιζόταν ως δεύτερος «κίπερ». Ο νεοφερμένος άσος, όμως, δούλεψε, εμφάνισε μεγάλη πρόοδο και, εν τέλει, επικράτησε στη «μάχη» για τη θέση του βασικού.
Αρχικά, ο ένας ανταγωνιστής του, ο Γκαντίνας, έφυγε το 1973, ενώ, λίγο αργότερα, ο έτερος «μνηστήρας» της θέσης του βασικού, ο Χρηστίδης, περιθωριοποιήθηκε.
Την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1974, ο Άρης έχασε με 2-4 από τον Ολυμπιακό. Στο 65’, ο Χρηστίδης, που έπαιζε βασικός και θεωρήθηκε υπαίτιος για την διαφαινόμενη ήττα, έδωσε τη θέση του στον Παπαφλωράτο. Μια κίνηση, που έμοιαζε με «υποστολή σημαίας» – ο 20χρονος πορτιέρο ήταν πια ο βασικός.
Ο ταλαντούχος Παπαφλωράτος εκμεταλλεύεται την ευκαιρία που του δίνεται και διακρίνεται, στις ελληνικές αλλά και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. «Όπλα» του, ο εντυπωσιακός, αθλητικός του σωματότυπος, το ύψος του (1,85 μ.), η σταθερότητα στην απόδοσή του, τα θαυμάσια αντανακλαστικά του, η αυτοθυσία του και η ικανότητά του στις εξόδους. Οι φίλοι του Άρη τον αποθεώνουν, φωνάζοντας: «Να τος ο γάτος ο Παπαφλωράτος!».
Χάρη στις εμφανίσεις του με τον Άρη, κλήθηκε και στην Εθνική μας ομάδα, με τη φανέλα της οποίας έπαιξε συνολικά δύο φορές (κόντρα σε Κύπρο και Μάλτα), δίχως μάλιστα να δεχθεί γκολ!
Επίσης, έφθασε κοντά στο να κατακτήσει έναν τίτλο με τον Άρη. Συμμετείχε στο μπαράζ για την ανάδειξη του πρωταθλητή με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, το 1980, στον Βόλο, πλάι στους Βένο, Φοιρό, Ζήνδρο, Κούη, Όλε Σκόμποε, Σεμερτζίδη και στους υπόλοιπους σπουδαίους παίκτες που είχε εκείνη η ομάδα των «κιτρίνων». Οι «ερυθρόλευκοι» του Πειραιά, όμως, νίκησαν με 2-0 και πήραν το τρόπαιο.
Από το 1978 έως το 1982, ο Παπαφλωράτος μοιραζόταν τα… γάντια του βασικού με έναν άλλον σπουδαίο τερματοφύλακα που έπαιξε στον Άρη, τον Κύπριο Γιώργο Παντζιαρά. Το 1982, έχοντας συμπληρώσει 12ετία στον Άρη, έκανε χρήση του νόμου που τότε ίσχυε (κι αφού στο μεταξύ δεν τα είχε βρει με τους διοικούντες τον θεσσαλονικιώτικο σύλλογο) κι έμεινε ελεύθερος.
Προς γενική κατάπληξη, όμως, δεν συνέχισε σε άλλη ομάδα παρά… αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, στα 28 του χρόνια, για να αφοσιωθεί στη δουλειά του εργολάβου οικοδομών, με την οποία έως σήμερα καταπιάνεται (σ.σ. διευθύνει τη δική του κατασκευαστική εταιρεία στη Θεσσαλονίκη)! Δεν ξανασχολήθηκε έκτοτε με το ποδόσφαιρο.
Πραγματοποίησε την καλύτερη εμφάνιση της καριέρας του στις 5 Μαΐου 1974, στο νικηφόρο (1-0) για τον Άρη ντέρμπι κόντρα στον συμπολίτη και «αιώνιο» αντίπαλό του, ΠΑΟΚ.
Τέλος, ο Στέλιος Παπαφλωράτος ήταν από τους τυχερούς που ταξίδεψαν στα γήπεδα της Ιταλίας για την τελική φάση του Euro 1980, στην οποία η Εθνική Ελλάδας κατέγραψε την πρώτη της συμμετοχή σε μία μεγάλη διεθνή διοργάνωση! Στάθηκε, ωστόσο, άτυχος: δεν μπόρεσε να λάβει μέρος σε κανέναν αγώνα. Κι αυτό, διότι σε μια προπόνηση της «γαλανόλευκης», τραυματίστηκε στο χέρι, προσπαθώντας να μπλοκάρει τη μπάλα σε κάποια έξοδό του!
Μέχρι και σήμερα τον Γκαστόν Τάουμεντ τον λατρεύουν στη Φέγενορντ!
Ο Ολλανδός δεξιός εξτρέμ υπηρέτησε την ιστορική ομάδα του Ρότερνταμ από το 1989 έως το 1997 και, με την ταχύτητα, την εξαιρετική τεχνική του, τη συνέπεια, τη σωστή αντίληψη και τις επιθετικές πρωτοβουλίες του, της προσέφερε πολλά και χάρηκε και αρκετούς τίτλους μαζί της, ενώ με τη δική της φανέλα κέρδισε και την αναγνώριση κι είχε φθάσει ως και στην Εθνική Ολλανδίας (παίζοντας στο Μουντιάλ του 1994 και στο Euro 1996).
Για αυτούς τους λόγους, λοιπόν, η μεταγραφή του στον… ΟΦΗ, το καλοκαίρι του 1999, ήταν μία σπουδαία κίνηση από την πλευρά του συλλόγου του Ηρακλείου και πρώτη είδηση! Ωστόσο, ο χαρισματικός μπαλαδόρος δεν έδειξε αυτό που μπορούσε στη χώρα μας.
Έμεινε έναν χρόνο στους «μελανόλευκους», τους οποίους τότε ακόμα προπονούσε ο εμβληματικός συμπατριώτης του, ο Έγκεν Γκέραρντ και με τα χρώματά τους «έγραψε» 20 συμμετοχές σε πρωτάθλημα και Κύπελλο, σκοράροντας και ένα γκολ (σ.σ. σε αγώνα Κυπέλλου με την Καλαμάτα). Η αλήθεια είναι ότι πραγματοποίησε ορισμένες καλές εμφανίσεις, σίγουρα όμως όσα περίμεναν οι άνθρωποι και οι φίλοι του ΟΦΗ δεν τα έδωσε.
Ο Γκαστόν Τάουμεντ γεννήθηκε το 1970 στην Χάγη. Ο πατέρας του ήταν από το Σουρινάμ και η μητέρα του από την Ινδονησία. Ξεκίνησε τη διαδρομή του στο ποδόσφαιρο μικρός, στις VCS και BTC της γενέθλιας πόλης του, αλλά έπειτα πήγε στις ακαδημίες της Φέγενορντ. Τον Απρίλιο του 1989 έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα αλλά την επόμενη περίοδο δόθηκε δανεικός στη συμπολίτισσα Εξέλσιορ για να «ψηθεί». Επέστρεψε το 1990 στο «Ντε Κάιπ» και η πιο όμορφη περίοδος της καριέρας του τότε ακριβώς άρχιζε!
Τα επόμενα επτά χρόνια ήταν βασικότατος στη Φέγενορντ και πρωταγωνιστής, γνωρίζοντας την αποθέωση και βοηθώντας την ομάδα του να κάνει δικά της ένα πρωτάθλημα (1993), τέσσερα Κύπελλα (1991, 1992, 1994, 1995) και ένα Σούπερ Καπ Ολλανδίας (1991) αλλά και να φθάσει στους «4» του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης δύο φορές (1992, 1996). Επίσης, ανέπτυξε μια εξέχουσα συνεργασία με τον Ρέτζι Μπλίνκερ, τον συμπαίκτη του αριστερό χαφ: την περίοδο 1991-95, το ζεύγος προσέφερε 61 γκολ στην ομάδα στο πρωτάθλημα!
Δείτε στιγμές του Τάουμεντ με τη Φέγενορντ:
Το 1991 ονομάστηκε Καλύτερο Ταλέντο της Χρονιάς στην Ολλανδία (ένα βραβείο με το οποίο έχουν τιμηθεί, μεταξύ άλλων, ο Μαρκ Όφερμαρς, ο Άριεν Ρόμπεν, ο Πάτρικ Κλάιφερτ, ο Ρόμπιν Φαν Πέρσι, ο Ράφαελ Φαν Ντερ Φάαρτ, ο Ματίας Ντε Λιχτ, ο Μαρκ Φαν Μπόμελ και ο Φρένκι Ντε Γιονγκ) και έναν χρόνο μετά ντεμπουτάρισε στην Εθνική Ολλανδίας. Οι εμφανίσεις του με τη Φέγενορντ ήταν τόσο καλές που δεν μπορούσε να μην συμπεριληφθεί στην αποστολή των «οράνιε» για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, όπου έπαιξε σε τρία παιχνίδια κι έβαλε κι ένα γκολ (στη νίκη με 2-1 επί της Σαουδικής Αραβίας στους ομίλους), με την ομάδα του να φθάνει ως τους «8» του τουρνουά. Χάρη στη συνέπειά του, δύο χρόνια μετά ήταν παρών και στο Euro της Αγγλίας, με απολογισμό μία συμμετοχή (αποκλεισμός πάλι στους «8»).
Το 1996 τον ήθελε ο Άγιαξ, εκείνος έμεινε στο «Ντε Κάιπ», αλλά τον επόμενο χρόνο αποχώρησε για το εξωτερικό και συγκεκριμένα τη Λισαβόνα και τη Μπενφίκα, στην οποία δεν στέριωσε. Δεν στέριωσε ούτε στην Άντερλεχτ, που πήγε μετά, αλλά ούτε και στον ΟΦΗ, ο οποίος ήταν ο επόμενος «σταθμός» του. Αφού άφησε το Ηράκλειο πήγε στην Αυστρία και στη Ραπίντ Βιέννης κι εκεί έκανε δύο καλές σεζόν προτού, το 2002, αποσυρθεί από την ενεργό δράση.
Είχε 251 παρουσίες και 50 γκολ με τη Φέγενορντ και 15 συμμετοχές με δύο γκολ στην Εθνική Ολλανδίας. Από το 2003 έως και τις μέρες μας εργάζεται ως προπονητής στις, φημισμένες, ακαδημίες της Φέγενορντ, από τις οποίες τόσα χρόνια πριν είχε ξεπηδήσει και ο ίδιος – έχει κοουτσάρει πολλές «μικρές» ομάδες του συλλόγου του μεγάλου ολλανδικού λιμανιού και αυτή τη στιγμή έχει υπό τις οδηγίες του τους ποδοσφαιριστές της U-15.
Την ομάδα που παρουσίασε η Παναχαϊκή τη δεκαετία του 1970 την είπαν «βασίλισσα δίχως στέμμα», γιατί μέσα στο τερέν μεγαλούργησε όμως τίτλο δεν χάρηκε ποτέ.
Εκείνη η «βασίλισσα» είχε έναν «εργάτη», ο οποίος δούλευε ώστε να ανέβει αυτή σε απλησίαστα επίπεδα. Επρόκειτο για τον Βασίλη Στραβοπόδη.
Από τα πόδια αυτού του θαυμάσιου κεντρικού χαφ και μεσοεπιθετικού περνούσε όλο το παιχνίδι της πατρινής ομάδας. Σκόρερ δεν ήταν ποτέ, το γκολ το άφηνε για τους άλλους κι ο ίδιος φρόντιζε για άλλα πράγματα. Το σήμα κατατεθέν του ήταν το συνεχές τρέξιμο, όχι μόνο για να μοιράσει, αλλά και για να κόψει, να καλύψει, να πρεσάρει. Δύσκολη δουλειά, αλλά ο σπουδαίος άσος τα κατάφερε περίφημα να είναι ο «πνεύμονας» της «Πανάχας».
Εκτιμώντας τα μεγάλα προσόντα και το ωραίο του παίξιμο, οι φίλοι της Παναχαϊκής τον ονόμασαν «μάγο»!
Ο Βασίλης Στραβοπόδης γεννήθηκε στις 6/9/1948 και ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από τις… αλάνες! Στα 12 του χρόνια τον εντόπισαν άνθρωποι του Ολυμπιακού Πατρών και τον έφεραν στον σύλλογό τους. Στα 16 του, ήταν βασικός, παίρνοντας εμπειρία από το σκληρό πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Τότε, στα ξεκινήματά του, αγωνιζόταν ως σέντερ φορ κι ήταν και ιδιαίτερα αποτελεσματικός. Στη συνέχεια, ωστόσο, γύρισε πιο πίσω και καθιερώθηκε στη μεσαία γραμμή.
Το 1968 πηγαίνει στην Παναχαϊκή, με την οποία και έμελλε να συνδέσει το όνομά του. Η μεγάλη ομάδα της Πάτρας ήταν τότε στη Β’ Κατηγορία και ο ταλαντούχος άσος της, μαζί με τους, ανυπέρβλητους, Κώστα Δαβουρλή, Θέμη Ρήγα, Πέτρο Λεβεντάκο και Ανδρέα Μιχαλόπουλου, συγκροτούν μία πεντάδα που έγινε θρύλος και (συνεπικουρούμενη βέβαια και από αρκετούς ακόμη αξιόλογους ποδοσφαιριστές) οδήγησε την «Μεγάλη Κυρία της Πελοποννήσου» στην Α’ Εθνική και σε αρκετές ακόμη επιτυχίες!
Ο Στραβοπόδης έζησε την πιο χρυσή εποχή της ιστορίας της Παναχαϊκής – κι όχι απλώς την έζησε: με τη μεστή παρουσία του ήταν από τους πρωταγωνιστές της! Οι Πατρινοί παίζουν δέκα σερί σεζόν (1969-79) στη «μεγάλη» κατηγορία και αναδεικνύονται σε πρώτη επαρχιακή ομάδα, ενώ τη σεζόν 1972/1973 κατακτούν την 4η θέση στο πρωτάθλημα και την έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ: για πρώτη φορά μια ομάδα από την ελληνική επαρχία παίζει στην Ευρώπη!
Μάλιστα, στον πρώτο γύρο της ευρωπαϊκής διοργάνωσης η Παναχαϊκή αποκλείει την Γκράτσερ της Αυστρίας με δύο νίκες (2-1, 1-0)! Μεγαλεία! Στην επόμενη φάση, βέβαια, η ολλανδική Τβέντε συνθλίβει και θέτει εκτός συνέχειας τους «κοκκινόμαυρους» (1-1, 7-0), οι οποίοι, όμως, έχουν γράψει ήδη ιστορία!
Η κατάκτηση της 4ης θέσης, η έξοδος στην Ευρώπη, η μεγάλη πρόκριση σε βάρος των Αυστριακών, η καθιέρωση στα «σαλόνια» του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν οι «τίτλοι» της καριέρας του Στραβοπόδη. Σε αυτούς προσθέστε και τις δύο εμφανίσεις που κατέγραψε (αμφότερες το 1974) στην Εθνική Ελλάδας (σε μία εποχή που ποδοσφαιριστές επαρχιακών συλλόγων δύσκολα έβρισκαν τον δρόμο προς την «γαλανόλευκη» ενδεκάδα)! Η πρώτη του συμμετοχή ήλθε σε «φιλική» ήττα (0-2) από την Πολωνία και η δεύτερη σε ήττα (1-3) από την Ρουμανία για το Βαλκανικό Κύπελλο.
Το 1979, ο Στραβοπόδης μεταγράφεται στον Α.Ο. Πάτραι (Β’ Εθνική) και με τη δική του φανέλα κρέμασε τα παπούτσια του, το 1984. Είχε 290 συμμετοχές και 21 γκολ στην Α’ Εθνική με την Παναχαϊκή. Στη διάρκεια της σταδιοδρομίας του έφθασε κοντά τόσο στον Παναθηναϊκό όσο και στον Ολυμπιακό ενώ τον είχε ζητήσει και η ΑΕΚ, αλλά, πάντοτε κάτι γινόταν και την Παναχαϊκή ποτέ του δεν την άφησε.
Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, ο Βασίλης Στραβοπόδης εργάστηκε σε αρκετές ομάδες της περιοχής της Αχαΐας και όχι μόνο ως προπονητής – κοουτσάρισε κάποτε και την Παναχαϊκή και δούλεψε και στα τμήματα υποδομής της.
Δεινός σκόρερ. Να οι μοναδικές δύο λέξεις που μπορούν να περιγράψουν με ακρίβεια τον Άντι Κόουλ!
Όλα τα κατάφερε, όλα τα πήρε ο Άγγλος επιθετικός στα είκοσι χρόνια που έπαιξε επαγγελματικά ποδόσφαιρο. Είναι, άλλωστε, ένας από τους ελάχιστους παίκτες που έχουν κερδίσει όλα τα διαθέσιμα τρόπαια στη «Γηραιά Αλβιώνα» κι εννοούμε το πρωτάθλημα, το Κύπελλο, το Λιγκ Καπ και το Τσάριτι Σιλντ, αλλά χάρηκε και σπουδαίες ατομικές διακρίσεις στο «Νησί», όπως το βραβείο του πρώτου σκόρερ της «Πρέμιερσιπ» (1994), το βραβείο του καλύτερου νέου παίκτη (1994) και την παρουσία του στην καλύτερη ενδεκάδα της χρονιάς (1999/2000).
Στο παλμαρέ του θα βρει κανείς, ανάμεσα στα άλλα και το βαρύτιμο έπαθλο του Τσάμπιονς Λιγκ, το οποίο πανηγύρισε το 1999 με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στον αλησμόνητο τελικό του «Καμπ Νου» κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου (2-1). Με τους «κόκκινους διαβόλους» κατέκτησε τις περισσότερες «κούπες» της καριέρας του και η αλήθεια είναι ότι με τη δική τους ομάδα τον έχουν συνδέσει οι περισσότεροι φίλαθλοι, αν και έπαιξε σε αρκετούς ακόμα συλλόγους (Άρσεναλ, Φούλαμ, Μπρίστολ Σίτι, Νιουκάστλ, Μπλάκμπερν, Μάντσεστερ Σίτι, Πόρτσμουθ, Μπέρμιγχαμ, Σάντερλαντ, Μπέρνλι, Νότιγχαμ Φόρεστ).
Όταν κρέμασε τα παπούτσια του, το 2008, είχε συμπληρώσει 414 συμμετοχές και σκοράρει 187 γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ. Η επίδοσή του αυτή τον κρατά μέχρι και σήμερα στην 3η θέση της λίστας των «κανονιέρηδων» της ανώτατης κατηγορίας του αγγλικού ποδοσφαίρου όλων των εποχών.
Κοιτώντας κανείς πίσω στην καριέρα του και βλέποντας όλα τα αληθινά εκπληκτικά του κατορθώματα θα νιώσει μάλλον εντύπωση για το γεγονός ότι ο Κόουλ κατέγραψε μονάχα 15 εμφανίσεις (και ένα γκολ) στην Εθνική Αγγλίας, ενώ δεν συμμετείχε ούτε σε ένα μεγάλο τουρνουά (Euro ή Μουντιάλ) μαζί της.
Είχε κάποιους τραυματισμούς που τον «χτύπησαν», όταν εκείνος ήταν στα… ντουζένια του στην ομάδα των «Τριών Λιονταριών» έπαιζαν ορισμένοι πολύ σπουδαίοι και δύσκολο να τους παραβλέψεις αν είσαι ομοσπονδιακός προπονητής επιθετικοί (όπως ο Άλαν Σίρερ, ο Ίαν Ράιτ, ο Λες Φέρντιναντ και ο Μάικλ Όουεν) κι ακόμα (όσο κι αν φαίνεται απίστευτο) δεν… γέμιζε το μάτι κάποιων τεχνικών της Αγγλίας (όπως για παράδειγμα του Γκλεν Χοντλ, που είπε κάποτε ότι δεν κάλεσε τον Κόουλ στο Μουντιάλ του 1998 στη Γαλλία παρότι εκείνος είχε σημειώσει 25 τέρματα την προηγούμενη σεζόν επειδή «θέλει ένα κάρο ευκαιρίες για να βάλει ένα γκολ»)!
Η μικρή της διάρκεια, πάντως, δεν είναι το μοναδικό παράξενο στοιχείο της διεθνούς καριέρας του Άντι Κόουλ, καθώς υπάρχει κάτι ακόμα που, πράγματι, δεν το συναντά κάποιος συχνά σε όλη την ιστορία του ποδοσφαίρου κι είναι και πολύ δύσκολο να το ξαναδούμε!
Τις τέσσερις πρώτες εμφανίσεις του στην Εθνική Αγγλίας ο Κόουλ τις έκανε υπό τις οδηγίες… ισάριθμων διαφορετικών προπονητών! Την περίοδο εκείνη, η αγγλική ομάδα άλλαζε τεχνικούς πολύ γρήγορα, κυρίως λόγω αλλεπάλληλων… αποτυχιών, κάτι που βοήθησε στο να γίνει αυτό το ρεκόρ!
Το ντεμπούτο του Κόουλ στα «Τρία Λιοντάρια» έλαβε χώρα το 1995 σε ένα φιλικό με την Ουρουγουάη, με κόουτς τον Τέρι Βέναμπλς, ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον Γκρέιαμ Τέιλορ, που με τη σειρά του είχε αποτύχει να οδηγήσει τους Άγγλους στη διάκριση (σ.σ. αποκλεισμός στους ομίλους του Euro ’92 στη Σουηδία, αποτυχία να πάει την ομάδα στο Μουντιάλ ’94).
Η δεύτερη συμμετοχή του Κόουλ ήλθε το 1997, σε φιλικό με την Ιταλία, υπό τον (πολέμιό του!) Γκλεν Χοντλ, που είχε πάρει τη θέση του Βέναμπλς μετά την αποτυχία του τελευταίου να οδηγήσει την Αγγλία στην κατάκτηση του Euro ’96 που η ίδια είχε διοργανώσει (σ.σ. αποκλεισμός στα ημιτελικά).
Το 1999, σε φιλικό με τη Γαλλία, ο Κόουλ έπαιξε για τρίτη φορά στην Εθνική. Προπονητής του, ο υπηρεσιακός, Χάουαρντ Ουίλκινσον. Ο Χοντλ είχε στο μεταξύ αποπεμφθεί από το πόστο του, κατά ένα ποσοστό για τον λόγο ότι η ομάδα έφθασε μόνο ως τους «8» του Μουντιάλ της Γαλλίας (σ.σ. αποκλεισμός από Αργεντινή) αλλά το κυριότερο επειδή έκανε ορισμένες δηλώσεις με αφορμή τα θρησκευτικά του πιστεύω που προσέβαλαν μεγάλο αριθμό ανθρώπων με ειδικές ανάγκες στη Βρετανία!
Λίγες εβδομάδες μετά τον αγώνα με τη Γαλλία η Αγγλία, με νέο προπονητή πια τον Κέβιν Κίγκαν, αντιμετώπισε την Πολωνία στο «Ουέμπλεϊ» για τα προκριματικά του Euro 2000. Βασικός στην ενδεκάδα των «Τριών Λιονταριών» ήταν ο Άντι Κόουλ, στην τέταρτη συμμετοχή του στην ομάδα.
Το ένα και μοναδικό γκολ του με τη φανέλα της Αγγλίας, ο Κόουλ το σκόραρε κόντρα στην Αλβανία, σε ματς για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2002.
Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, ο Άντι Κόουλ στράφηκε στην προπονητική. Σπούδασε για να πάρει τα απαραίτητα πτυχία και έχει δουλέψει ως βοηθός και προπονητής επιθετικών στις Μίλτον Κέινς Ντονς, Χάντερσφιλντ Τάουν, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Σάουθεντ.
Τον «Χάνγκους τον Πίθηκο» (σ.σ. H’angus the Monkey, στα αγγλικά) τον ξέρετε;
Είναι η μασκότ της Χάρτλπουλ Γιουνάιτεντ και από το 1999, όταν και έκανε το ντεμπούτο του, μέχρι και σήμερα, κάθε δεύτερη Κυριακή κάνει ό,τι κάνει κάθε μασκότ που σέβεται τον εαυτό της για να εμψυχώσει την αγγλική ομάδα!
Ο «Χάνγκους», πάντως, μπορεί να λέει ότι έχει κάνει καριέρα, εκτός από τον… μασκοτικό και στον πολιτικό στίβο και, στ’ αλήθεια, η ιστορία του είναι από εκείνα τα «σενάρια» που γράφει καμιά φορά η ζωή και η τέχνη τα ζηλεύει!
Το 2002, η πόλη του Χάρτλπουλ έπρεπε να εκλέξει τον νέο της δήμαρχο. Η ομάδα της η Γιουνάιτεντ, λοιπόν, για να διαφημίσει τόσο τη μασκότ της όσο και τον εαυτό της, δήλωσε ανάμεσα στους υποψηφίους… τον «Χάνγκους τον Πίθηκο», τον οποίο τότε υποδυόταν ο κύριος ονόματι Στιούαρτ Ντράμοντ!
Δίχως σοβαρή προεκλογική εκστρατεία και με μοναδική του υπόσχεση να «δίνει δωρεάν μπανάνες στα παιδιά των σχολείων» (τι… πίθηκος θα ήταν άλλωστε;), ο «Χάνγκους»/Ντράμοντ κέρδισε τις εκλογές αποσπώντας 5,696 ψήφους (5,174 πήρε ο δεύτερος, ο υποψήφιος του Εργατικού Κόμματος)!
Η ιστορία μας, όμως, δεν τελειώνει εκεί! Ο νεοεκλεγείς δήμαρχος άφησε στην άκρη τη στολή της μασκότ και αφοσιώθηκε στα νέα του καθήκοντα, αλλά δεν κατάφερε (λόγω έλλειψης πόρων) να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του για δωρεάν μπανάνες στα παιδιά, παρ’ όλ’ αυτά δούλεψε για να εξασφαλίσει ότι όλα τα σχολεία της περιοχής είχαν φρέσκα φρούτα. Ε, στις επόμενες εκλογές (2005)… επανεκλέχθηκε δήμαρχος (παίρνοντας μάλιστα τις διπλάσιες ψήφους), ενώ το 2009 έγινε ο πρώτος δήμαρχος στα χρονικά στη Βρετανία που εξασφάλισε και τρίτη θητεία!
Τελικά, το 2013, ο Ντράμοντ έπαψε να είναι δήμαρχος, καθώς μετά από δημοψήφισμα που είχαν προκαλέσει οι Εργατικοί ο τρόπος εκλογής δημάρχου άλλαξε, όχι απευθείας από τους πολίτες αλλά μέσω ενός συστήματος όπου το πλειοψηφικό κόμμα έχει τον έλεγχο. Ο «Χάνγκους»/Ντράμοντ, ωστόσο, είχε προλάβει να γράψει ιστορία στα βρετανικά πολιτικά πράγματα!
Για το τέλος, θα σας πούμε μία ακόμα ιστορία. Αυτή του πώς προέκυψε το όνομα της μασκότ της Χάρτλπουλ, «Χάνγκους ο Πίθηκος» (H’Angus the Monkey).
Οι δημιουργοί της μασκότ εμπνεύστηκαν το όνομα από έναν θρύλο της παραθαλάσσιας αγγλικής πόλης. Όπως λέει ο θρύλος αυτός, στη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων (σ.σ. 1803-1815) ένα γαλλικό πλοίο ξεβράστηκε από θύελλα κοντά στο Χάρτλπουλ. Οι κάτοικοι της περιοχής ερεύνησαν το εχθρικό (Γάλλοι και Άγγλοι ήσαν σε αντίπαλα στρατόπεδα σ’ εκείνο τον πόλεμο) σκάφος και ανακάλυψαν ότι όλα τα μέλη του πληρώματος ήταν νεκρά. Όλα; Όχι!
Ο μόνος επιζών του ναυαγίου ήταν μια μαϊμού, ντυμένη με στολή στρατιώτη του γαλλικού στρατού (και μάλλον κάποιοι ναύτες του πλοίου την είχαν ντύσει έτσι για να σπάσουν πλάκα)!
Οι ντόπιοι αποφάσισαν να περάσουν από… δίκη τη μαϊμού και, με δεδομένο ότι εκείνη δεν απάντησε σε καμία ερώτησή τους (φυσικά!), έκριναν ότι πρόκειται για Γάλλο κατάσκοπο (μιας και, όπως λέει η ιστορία, ούτε Γάλλο είχαν δει ποτέ ούτε πίθηκο για να ξέρουν πώς μοιάζουν)! Ο θρύλος τελειώνει με άσχημο τρόπο για την καημένη τη μαϊμού, αφού οι κάτοικοι την καταδίκασαν σε θάνατο δι’ απαγχονισμού και την κρέμασαν από το κατάρτι μιας βάρκας…
Ο αστικός αυτός θρύλος αρκούσε ώστε οι κάτοικοι της πόλης να λάβουν το παρατσούκλι «Monkeyhangers» (σ.σ. «Αυτοί που κρέμασαν μια μαϊμού»), με το οποίο ως τις μέρες μας είναι γνωστοί οι ίδιοι αλλά και η Χάρτλπουλ Γιουνάιτεντ. Από τον θρύλο και το προσωνύμιο αυτό, λοιπόν, βγήκε και το όνομα της μασκότ: είναι ένωση των λέξεων hang (κρεμώ) και Angus (τυπικό βρετανικό όνομα). Όπως καταλάβατε, πρόκειται για ένα, ομολογουμένως ευφυές και σίγουρα καθαρά βρετανικό, λογοπαίγνιο!
Μια ολόκληρη ζωή στον Πανσερραϊκό πέρασε ο Παύλος Δημητρίου, καταφέρνοντας να γίνει ένας παίκτης-θρύλος για την ομάδα αλλά και το ποδόσφαιρο των Σερρών γενικότερα!
«Λιοντάρι» ήταν, εξάλλου, από μικρός, αφού πρωτόπαιξε μπάλα στις ακαδημίες του Πανσερραϊκού στα 12 του χρόνια (γεννήθηκε το ’57, στις Σέρρες). Τότε, βέβαια, δεν το ήξερε, αλλά θα έφτανε στο σημείο να παίξει 243 φορές με τον Πανσερραϊκό (σημειώνοντας για λογαριασμό του και 19 γκολ) στην Α’ Εθνική, επίδοση που τον κατατάσσει πολύ ψηλά στη λίστα των ποδοσφαιριστών με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου!
Σήμερα, ο Παύλος Δημητρίου πάλι εντός των κόλπων του Πανσερραϊκού βρίσκεται! Το καλοκαίρι που μας πέρασε ανέλαβε τον ρόλο του προπονητή της αναπτυξιακής ομάδας του κλαμπ, η οποία θα αγωνιστεί στο τοπικό πρωτάθλημα. Στο παρελθόν είχε χρηματίσει γενικός αρχηγός, βοηθός προπονητή και πρώτος προπονητής των «ερυθρολεύκων», ενώ είχε ξαναδουλέψει και στις ακαδημίες τους.
Συνεχίζει, έτσι, την προσωπική του διαδρομή και προσφορά στα «λιοντάρια», η οποία είχε ξεκινήσει το 1974. Έπαιζε αριστερός μπακ, αρχικά. Κρίθηκε, όμως, πως δεν του ταίριαζε η θέση αυτή. Άλλαξε. Έγινε μέσος. Έως ότου, αποφασίστηκε ότι θα ήταν καλύτερο να αγωνίζεται ως αμυντικός μέσος. Εκεί καταστάλαξε. Καθιερώθηκε ως βασικός τη σεζόν 1975/76. Στα 20 του, χρίζεται αρχηγός.
Πεισματάρης, παθιασμένος, με ακτινοβολία, έντονη προσωπικότητα και ζηλευτό αριστερό πόδι, ο Δημητρίου στήριζε και ενέπνεε τους συμπαίκτες του, με την παρουσία του να είναι υποδειγματική. Αυτός ήταν (όπως συνηθίζουμε να λέμε για πολλούς παίκτες) το «μηχανάκι» της ομάδας. Ο παίκτης που συνέχιζε να τρέχει όταν οι άλλοι κουράζονταν. Ένα πολύτιμο εργαλείο στη μεσαία γραμμή.
Ο Πανσερραϊκός ζούσε πράγματι πολύ καλές εποχές εκείνους τους καιρούς και ο δυναμικός αρχηγός του ήταν σταθερά στην πρώτη γραμμή των διακριθέντων. Αγωνίστηκε και ως αριστερός χαφ, προτού μετακινηθεί, τον Δεκέμβριο του 1985, στην ΑΕΚ. Μένει ενάμιση χρόνο στην «Ένωση», αλλά αυτό που μπορούσε δεν το έδειξε. Μακριά από το γνώριμό του περιβάλλον δυσκολεύτηκε να αποδώσει, μα και η κατάσταση τότε στους «κιτρινόμαυρους» (κατάσταση φθοράς και αφθαρσίας…) δεν ευνοούσε τις όποιες προσπάθειες νέων παικτών να ενταχθούν και να ξεδιπλώσουν τις αρετές τους.
Είχε, εκτός από όλα αυτά τα εμπόδια, να ξεπεράσει και δύο τραυματισμούς στο γόνατο. Δεν τα καταφέρνει. Γυρίζει στον Πανσερραϊκό το 1987. Σπάει το πόδι του το ’89 σε αγώνα. Σταματά να προσφέρει στην ομάδα. Πηγαίνει στη Νιγρίτα και με τη φανέλα της κρεμά τα παπούτσια του, το 1990. Συμπλήρωσε 262 εμφανίσεις στην Α’ Εθνική με Πανσερραϊκό και ΑΕΚ και σημείωσε 20 γκολ.
Σχεδόν αμέσως μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, ο Παύλος Δημητρίου έγινε προπονητής και πέρασε, όπως προείπαμε και από τον πάγκο του Πανσερραϊκού. Έχει κοουτσάρει αρκετές ακόμη ομάδες της περιοχής των Σερρών (Απόλλων Παραλιμνίου, Πήγασος, Ηρακλής Αμμουδιάς, κ.ά).
Τρελοποδόσφαιρο 