Τρελοποδόσφαιρο

Η πρώτη αφρικανική νίκη στο Παγκόσμιο Κύπελλο (Τυνησία, 1978)! by stokegeo

Στις 2 Ιουνίου του 1978 γράφτηκε… μουντιαλική ιστορία!

Παιζόταν η πρώτη αγωνιστική της πρώτης φάσης των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Αργεντινή και, στο στάδιο «Χιγάντε ντε Αρογίτο» του Ροσάριο, η Τυνησία επικράτησε με 3-1 του Μεξικού. Για πρώτη φορά στην ιστορία της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης του πλανήτη μια ομάδα από την Αφρική κέρδιζε ένα παιχνίδι.

Μία εκπρόσωπος, μία ισοπαλία

Η «Μαύρη Ήπειρος» εκπροσωπήθηκε για παρθενική φορά στο Μουντιάλ το 1934, στην Ιταλία, όταν η Αίγυπτος είχε αντιμετωπίσει την Ουγγαρία στον πρώτο γύρο και είχε πέσει μαχόμενη (2-4).

Έκτοτε, όμως, δεν πέρασε ξανά κάποια ομάδα της στην τελική φάση έως το 1970. Τότε, η FIFA προέβλεπε μόνο μία θέση στα τελικά για την Αφρική. Το 1970, στο Μεξικό, αυτή τη θέση την πήρε το Μαρόκο (που έπαιξε με Δυτική Γερμανία, Περού και Βουλγαρία και πήρε μία ισοπαλία, από τους Βαλκάνιους) και το 1974, στη Δυτική Γερμανία, το Ζαΐρ (το οποίο υπέστη τρεις βαριές ήττες με τέρματα 0-14, από Βραζιλία, Σκοτία και τη Γιουγκοσλαβία του, παίκτη ακόμα, Ντούσαν Μπάγεβιτς).

Τα πρώτα… διαπιστευτήρια στα προκριματικά

Στα προκριματικά του επόμενου Μουντιάλ του 1978, οι Τυνήσιοι πήραν το μοναδικό αφρικανικό «εισιτήριο» και πέρασαν στους τελικούς. Αφού απέκλεισαν διαδοχικά τις παραδοσιακές δυνάμεις Μαρόκο, Αλγερία και Γουινέα, πρώτευσαν στον τελικό όμιλο αφήνοντας πίσω τους δύο άλλες πανίσχυρες ομάδες της ηπείρου, τη Νιγηρία και την Αίγυπτο. Ας σημειωθεί, ακόμη, πως τρεις μήνες πριν αρχίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο είχαν φθάσει στα ημιτελικά του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής, όπου αποκλείστηκαν από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Γκάνα.

Κορυφαία στελέχη του πολύ καλού συνόλου που είχε φτιάξει ο προπονητής τους, Αμπντελματζίντ Σεταλί, ήταν ο αμυντικός Μοκτάρ Ντουιέμπ, ο μέσος Νετζίμπ Γκομίντ και ο επιθετικός Αμπντεραούφ Μπεν Αζίζα, αλλά το πιο λαμπρό τους αστέρι ήταν ο μεσοεπιθετικός Ταράκ Ντιάμπ με τη θαυμάσια μεταβίβαση, την ικανότητα στο σκοράρισμα και το μυαλωμένο του παιχνίδι, ο οποίος είχε ανακηρυχθεί καλύτερος Αφρικανός παίκτης για το 1977 ενώ χρόνια αργότερα θα τον εξέλεγαν ως τον σπουδαιότερο Τυνήσιο ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα.

Η κληρωτίδα της τελικής φάσης, ωστόσο, στάθηκε σκληρή απέναντι στους Τυνήσιους, καθώς έριξε στον διάβα τους την κάτοχο του παγκόσμιου τίτλου, Δυτική Γερμανία, την τριταθλήτρια κόσμου και πολύ ισχυρή (και) τότε Πολωνία και το πάντοτε υπολογίσιμο και σαφώς πιο έμπειρο Μεξικό. Πολύ δύσκολα τα πράγματα…

Θυμάται ο Ντιάμπ: «Φοβόμασταν πολύ όταν φθάσαμε στην Αργεντινή. Το Ζαΐρ δεν τα είχε πάει καθόλου καλά στην προηγούμενη διοργάνωση και πολλοί πίστευαν πως θα είχαμε την ίδια τύχη κι εμείς. Δεν μας έδιναν καμία ελπίδα. Εμείς, όμως, προετοιμαστήκαμε πολύ καλά και είχαμε αυτοπεποίθηση».

Ο Τυνήσιος δεν υπερέβαλε. Οι μπουκμέικερς έδιναν 1000-1 την, πρωτάρα και με ρόστερ που απαρτιζόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από ποδοσφαιριστές του εγχώριου πρωταθλήματος, ομάδα του για να πάρει το τρόπαιο. Αλλά, εκείνη συγκεντρωνόταν στον πρώτο της αντίπαλο στον όμιλο, το Μεξικό.

3-1 με ανατροπή

Στο Ροσάριο οι Τυνήσιοι δεν τα πήγαν καλά στο πρώτο ημίχρονο, στο τέλος του οποίου δέχθηκαν γκολ από πέναλτι που εκτέλεσε εύστοχα ο Βάσκες Αγιάλα, καθώς προηγουμένως ο αμυντικός τους, Αμόρ Τζεμπαλί, έκανε χέρι.

«Στο ημίχρονο, ο κόουτς Σεταλί μας είπε ότι σεβόμασταν υπερβολικά τους αντιπάλους μας. Επέμενε ότι μπορούσαμε να τους νικήσουμε αν τους αντιμετωπίζαμε πιο σκληρά και αν παίζαμε με πίστη στους εαυτούς μας», διηγείται ο Ντιάμπ. Οι παραινέσεις του προπονητή έπιασαν τόπο.

Δέκα λεπτά μετά την έναρξη της επανάληψης, ο αμυντικός Αλί Κααμπί έφερε το ματς στα ίσα με σουτ. Στο 80’, ένας άλλος αμυντικός, ο Γκομίντ, με υπέροχο τελείωμα «έγραψε» το 2-1 και τρία λεπτά μετά ένα τρίτο στέλεχος της τυνησιακής άμυνας, ο Ντουιέμπ, διαμόρφωσε με σουτ (μετά από υπέροχη ασίστ) το τελικό 3-1. «Τι μεγάλη στιγμή!», αναπολεί ο Ντιάμπ και προσθέτει: «Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη! Το γεγονός, επίσης, ότι όλα μας τα γκολ τα έβαλαν αμυντικοί μάς έδωσε επιπλέον αυτοπεποίθηση εν όψει της συνέχειας».

Ήττα στο γκολ και «Χ» με τους παγκόσμιους πρωταθλητές

Επόμενο «εμπόδιο», η Πολωνία των θρύλων Ζμπίγκνιεφ Μπόνιεκ, Γκρέγκορζ Λάτο, Κάζιμιρ Ντέινα και Γιαν Τομασέφσκι (που είχε στην αποστολή της και τον «κίπερ» Ζίγκμουντ Κούκλα και τον μέσο Αντρέι Ιβάν, οι οποίοι αργότερα αγωνίστηκαν σε Απόλλωνα Αθηνών και Άρη αντίστοιχα). Χάρη σε γκολ του Λάτο στο 43ο λεπτό μετά από ολέθριο λάθος του Κααμπί, οι Ευρωπαίοι έκαμψαν με 1-0 την αντίσταση των Αφρικανών, οι οποίοι, πάντως, στο δεύτερο ημίχρονο απέδωσαν πάρα πολύ καλά, είχαν και δοκάρι με τον Λαζαμί και, κατά τον Ντιάμπ, άξιζαν καλύτερης τύχης: «Η Πολωνία ήταν προφανώς καλύτερη από το Μεξικό. Είχε σπουδαίους παίκτες. Αλλά, εμείς, παίξαμε πολύ καλά και έπρεπε να έχουμε κερδίσει. Χάσαμε μερικές ακόμη καλές ευκαιρίες».

Μπαίνοντας στην τρίτη και τελευταία αγωνιστική, με τα έως τότε αποτελέσματα η Δυτική Γερμανία και η Πολωνία είχαν από 3 βαθμούς (σ.σ. η νίκη τότε έδινε δίποντο), η Τυνησία 2 και το Μεξικό 0. Στον επόμενο γύρο περνούσαν οι δύο πρώτοι του γκρουπ. Έτσι, οι Τυνήσιοι είχαν ελπίδες πρόκρισης, αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να κερδίσουν το δυτικογερμανικό μεγαθήριο.

Τελικό αποτέλεσμα; 0-0! «Ήρθαμε ισοπαλία, αλλά για εμάς ήταν μία ηθική νίκη», τονίζει ο Ντιάμπ. «Η Δυτική Γερμανία είχε μία σπουδαία ομάδα. Όμως αποδειχθήκαμε… σκληρό καρύδι για αυτούς! Είχαμε πολύ καλύτερη απόδοση και θεωρώ ότι θα μπορούσαμε να τους έχουμε κερδίσει. Μπορεί να μην προκριθήκαμε, εν τέλει, όμως γυρίσαμε σπίτι χαρούμενοι», επισημαίνει με περηφάνια ο Ντιάμπ.

Από το επόμενο τουρνουά (1982) και με την αύξηση των συμμετεχόντων στην τελική φάση από 16 σε 24, η Αφρική είχε πια δύο ομάδες στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Σιγά σιγά, με τις κατοπινές σπουδαίες επιτυχίες των εκπροσώπων της, εξασφάλισε ακόμη περισσότερες θέσεις και έφθασε ως και να έχει εκπρόσωπο στους «4» της διοργάνωσης, μετά την επική πορεία του Μαρόκου στο Κατάρ το 2022.

Όταν ο Χιου Γκραντ φρόντιζε το χορτάρι της Φούλαμ! by stokegeo

Ο Χιου Γκραντ είναι Φούλαμ. Μάλιστα, πηγαίνει τακτικά και στο «Κρέιβεν Κότατζ» για να τη βλέπει. Πόση ευτυχία θα ένιωσε όταν την είδε, το 2010, στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ στο Αμβούργο, στην πιο μεγάλη στιγμή της ιστορίας της (κι ας έχασε με 1-2 από την Ατλέτικο Μαδρίτης στην παράταση)!

Γνωρίζατε, όμως, ότι, κάποτε, οι «κότατζερς» και ο διάσημος Άγγλος ηθοποιός συνδέθηκαν και… επαγγελματικά;

Ο γεννημένος το 1960, στο Χάμερσμιθ του Λονδίνου, Γκραντ αγάπησε από μικρός την Φούλαμ και δεν είναι κανείς να απορεί με αυτό καθώς ζούσε κοντά στο «σπίτι» της. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, εικοσάρης και άσημος ακόμα, είχε μόλις πρωταγωνιστήσει στην πρώτη του ταινία (Privileged, 1982), ετοιμαζόταν να ξεκινήσει το διδακτορικό του και έκανε παράλληλα διάφορες άλλες δουλειές για τα προς το ζην – έγραφε βιβλιοκριτικές, κείμενα διαφημίσεων για το ραδιόφωνο και επεισόδια κωμωδιών για την τηλεόραση, έκανε μαθήματα σε παιδιά, κ.ά.

Ε, λοιπόν, κατά τη διάρκεια κάποιων διακοπών εργάστηκε για πολύ λίγο και ως… βοηθός συντηρητή του αγωνιστικού χώρου του «Κρέιβεν Κότατζ»!

Στον Γκραντ αρέσει πολύ να παίζει μπάλα και περιγράφει τον… ποδοσφαιριστή εαυτό του όπως θα το έκανε ένας τυπικός Βρετανός: με μπόλικο χιούμορ και αυτοσαρκασμό! «Είμαι ένα επιθετικό μπακ-χαφ», έχει πει, «ικανό να ξεκλειδώνει τις αντίπαλες άμυνες με εξαιρετικές πλαγιοκοπήσεις ή μια πάσα ακριβείας», προσθέτοντας πως «οι συμπαίκτες μου με αποκαλούν απλώς «γάιδαρο»».

Και δεν μου βγάζετε από το μυαλό ότι, δεν μπορεί, έστω και για μία στιγμή, θα πήρε μία αδέσποτη μπάλα, θα κάλπασε ανέμελος στο άδειο τερέν του «Κρέιβεν Κότατζ» και… θα έριξε κανένα σουτάκι στις ανυπεράσπιστες εστίες, πανηγυρίζοντας έπειτα την γκολάρα του μπροστά σε ένα φανταστικό πλήθος!

Λίγα χρόνια μετά, ήλθαν το «Τέσσερις γάμοι και μία κηδεία», το «Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ», το «Λογική και ευαισθησία», το «Για ένα αγόρι», το «Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς», το «Love actually» και τόσες άλλες επιτυχημένες ταινίες και όλα πήραν τον δρόμο τους για τον Χιου Γκραντ.

Αν ρωτάτε εμένα, πάντως, θέλω να πιστεύω πως, όταν πια θα σταματήσει να γυρίζει ταινίες, θα ψάξει να βρει εάν υπάρχει μια κενή θέση στο επιτελείο συντήρησης του «σπιτιού» της αγαπημένης του Φούλαμ!

Οι Καταλανοί ιδρυτές της Ρεάλ! by stokegeo

Είναι που, καμιά φορά, η μοίρα έχει όρεξη για πολύ μεγάλες πλάκες!

Στις 6 Μαρτίου του 1902, ο Χουλιάν Παλάθιος και τα αδέλφια Χουάν Παδρός Ρουμπιό και Κάρλος Παδρός Ρουμπιό, όλοι τους Ισπανοί επιχειρηματίες και λάτρεις εκείνου του φερμένου από τα ξένα (την Αγγλία) σπορ που τότε έκανε τα πρώτα του βήματα στην πατρίδα τους, του ποδοσφαίρου, ανακοίνωσαν επίσημα ότι νομιμοποιούσαν την ύπαρξη της Ρεάλ Μαδρίτης.

Μάλιστα, ο Παλάθιος ήταν και ο πρώτος πρόεδρος του συλλόγου που έμελλε να μετατραπεί σε γίγαντα τις επόμενες δεκαετίες. Ο δεύτερος (1902-1904) και ο τρίτος (1904-1908) διοικητικός ηγέτης της «βασίλισσας» ήταν ο Χουάν και ο Κάρλος, αντίστοιχα.

Βέβαια, τα αδέλφια Παδρός έγραψαν ιστορία και επειδή υπήρξαν σκαπανείς του ισπανικού ποδοσφαίρου γενικότερα.

Ο Κάρλος και ο Χουάν Παδρός

Ήταν, εξάλλου, εκείνοι που εμπνεύστηκαν και πρότειναν, στον τότε δήμαρχο της Μαδρίτης, Αλμπέρτο Αγκιλέρα, τη διεξαγωγή της ποδοσφαιρικής διοργάνωσης την οποία σήμερα γνωρίζουμε ως Κόπα ντελ Ρέι, το Κύπελλο Ισπανίας. Μάλιστα, το ονόμασαν έτσι (σ.σ. Copa del Rey, Κύπελλο του Βασιλιά) γιατί το πρώτο τουρνουά όλων των εποχών (1902) παίχτηκε για να εορταστεί η στέψη του βασιλιά Αλφόνσο του 13ου.

Στην παρθενική έκδοση του Κυπέλλου Ισπανίας, την οποία φιλοξένησε η Μαδρίτη, συμμετείχαν πέντε ομάδες, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπαρτσελόνα, η Εσπανιόλ, η Μπισκάγια (την οποία συνέθεταν ποδοσφαιριστές από την Αθλέτικ Μπιλμπάο και την FC Μπιλμπάο) και η Νιου Φούτμπολ Κλαμπ (που δεν υπάρχει πια). Στον τελικό του «Ιπόδρομο», τον οποίο διαιτήτευσε ο ίδιος ο Κάρλος Παδρός, η Μπισκάγια κέρδισε με 2-1 την «Μπάρτσα».

Επίσης, επί της θητείας του Κάρλος Παδρός η Ρεάλ κατέκτησε τα τέσσερα από τα έξι επόμενα Κύπελλα Ισπανίας, ενώ στις 23 Οκτωβρίου του 1905 έδωσε και τον πρώτο διεθνή αγώνα της ιστορίας της, με αντίπαλο τη γαλλική Γκαλιά Κλαμπ από το Παρίσι, προς τιμήν του Γάλλου προέδρου, Εμίλ Λουμπέ, που επισκεπτόταν τότε την Ισπανία (τελικό αποτέλεσμα, 1-1). Το 1908 έδωσε τη θέση του στον Αδόλφο Μελέντεθ και ψηφίστηκε επίτιμος πρόεδρος της Ρεάλ ισοβίως.

Πού είναι η… πλάκα της μοίρας σε όλα αυτά; Στο ότι ο Χουάν και ο Κάρλος Παδρός Ρουμπιό, οι ιδρυτές της Ρεάλ Μαδρίτης, του «αιώνιου» εχθρού της Μπαρτσελόνα, ήταν Καταλανοί!

Αμφότεροι είχαν γεννηθεί στην Βαρκελώνη, ο Χουάν το 1869 και ο Κάρλος το 1870 και μαζί διατηρούσαν ένα κατάστημα με πολυτελή ρούχα (άλλοι λένε υφάσματα) στην καρδιά της Μαδρίτης, στις αποθήκες του οποίου, μάλιστα, φιλοξενήθηκαν και τα πρώτα γραφεία της «βασίλισσας».

Πάμε πάλι: η μοίρα έχει πολλές φορές όρεξη για πολύ μεγάλες πλάκες!!!

Σκόντο Ρίγα, η ομάδα των ρεκόρ by stokegeo

Το 2016 έπαψε να υπάρχει ένας από τους πιο αδυσώπητους ποδοσφαιρικούς σατράπηδες της Ευρώπης, η Σκόντο Ρίγα.

Η ομάδα αυτή είχε ιδρυθεί το 1991, τη χρονιά που η χώρα της, η Λετονία, ανεξαρτητοποιήθηκε από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Το ίδιο έτος έλαβε χώρα το πρώτο πρωτάθλημα της ανεξάρτητης Λετονίας και η νεοσυσταθείσα Σκόντο το κέρδισε, όπως και τα επόμενα 13…

Πρόκειται για το απόλυτο ρεκόρ. Έως (κατά διαβολική σύμπτωση) το 2016 η Σκόντο ήταν ο μόνος σύλλογος στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο με 14 σερί πρωταθλήματα. Εκείνον τον χρόνο την ισοφάρισε η Λίνκολν Ρεντ Ιμπς από το… Γιβραλτάρ, με την οποία μέχρι και σήμερα μοιράζεται αυτό το απίθανο επίτευγμα.

Πώς χτίστηκε, όμως, ο αδιανόητος ποδοσφαιρικός μύθος της Σκόντο; Η απάντηση είναι ένα όνομα, ένας άνθρωπος: ο Γκούντις Ίντρικσονς.

Η άνοδος…

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο γεννημένος το 1955 παράγοντας πήρε το πτυχίο του στη Νομική από το Πανεπιστήμιο της Ρίγα. Έπειτα δούλεψε ως πράκτορας της Κα-Γκε-Μπε σε Μόσχα και Ρίγα και το 1990 δημιούργησε τον όμιλο εταιρειών Σκόντο, που ασχολείται με τις κατασκευές. Ένα έτος μετά, ίδρυσε την ομάδα, ένα από τα μεγάλα του πάθη. Της έδωσε, προφανώς, το όνομα της εταιρείας και τη χρηματοδοτούσε.

Υπό την εποπτεία και με την πολύτιμη βοήθειά του, η Σκόντο έγινε η μακράν πιο δυνατή ομάδα της Λετονίας. Δεν είναι μόνο το ότι έπαιρνε μόνο το ένα πρωτάθλημα πίσω από το άλλο. Έπαιξε και στην Ευρώπη καταγράφοντας κάποιες επιτυχίες και, το κυριότερο, ανέπτυξε σεβαστές υποδομές και τμήμα σκάουτινγκ. Έτσι, μερικοί από τους πιο σπουδαίους παίκτες που ανέδειξε η χώρα (οι οποίοι, εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και πολλοί, σε αυτό το μικρό κράτος που λατρεύει το μπάσκετ και το χόκεϊ επί πάγου) αναδείχθηκαν από ή έπαιξαν σε αυτήν στα χρόνια που ακολούθησαν την ίδρυσή της.

Μάλιστα, το 1996 ο Ίντρικσονς έγινε και πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Λετονίας, ισχυροποιώντας ακόμη περισσότερο τη θέση τη δική του και της ομάδας του. Υπήρξαν στιγμές που η αποστολή της Εθνικής της χώρας αποτελούνταν από νυν ή πρώην παίκτες της Σκόντο, ενώ τα τεχνικά επιτελεία των δύο συνόλων ήταν ακριβώς τα ίδια. Τέλος, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έπαιζε πια στην έδρα της Σκόντο, το ολοκαίνουργιο «Σκόντο Στάντιονς» των 10 χιλ. θέσεων που άνοιξε τις πύλες του το 2000.

Με κορμό της νυν ή άλλοτε ποδοσφαιριστές της Σκόντο, εξάλλου, η Εθνική Λετονίας προκρίθηκε στο Euro 2004 στην Πορτογαλία. Αυτή παραμένει η πιο μεγάλη στιγμή στην ιστορία του ποδοσφαίρου της βαλτικής χώρας μέχρι σήμερα. Στα πορτογαλικά γήπεδα, οι Λετονοί έχασαν δύσκολα με 1-2 από τους Τσέχους, πήραν 0-0 από τους Γερμανούς (!) και έχασαν μαχόμενοι με 0-3 από τους Ολλανδούς.

Βασικότατα στελέχη τους στο τουρνουά ήταν ο τερματοφύλακας Αλεξάντρς Κολίνκο (το 1994-2000 στη Σκόντο, έπειτα σε Κρίσταλ Πάλας, Ροστόφ, Ρούμπιν Καζάν), οι αμυντικοί Ίγκορς Στέπανοφς (το 1992-2000 στη Σκόντο, ακολούθως σε Άρσεναλ, Μπέβερεν, Γκρασχόπερς), Μιχάιλς Ζεμλίνσκις (σημαία της Σκόντο, πάνω από 200 συμμετοχές μαζί της), Όλεγκς Μπλαγκοναντέζντινς (στη Σκόντο μια ζωή, 1992-2006), Αλεξάντρς Ισάκοφς (2002-2007 στη Σκόντο), οι μέσοι Βιτάλις Αστάφιεφς (κολόνα της Σκόντο και της Εθνικής, ρέκορντμαν συμμετοχών στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα με 167), Γιούρις Λάιζανς (113 διεθνείς συμμετοχές, έπαιξε χρόνια στη Ρωσία και στη Σκόντο, όπου αναδείχθηκε), Ίμαντς Μπλεϊντέλις (1992-1999 στη Σκόντο, πέρασε από Σαουθάμπτον, Βίμποργκ, Γκράτσερ), Βαλεντίνς Λομπάνοφς (1992-1996, 1998 και 2000-01 στη Σκόντο) και οι επιθετικοί Μάριανς Παχάρς (φορ με εξαιρετική θητεία για πολλά χρόνια στην Πρέμιερ Λιγκ με τη Σαουθάμπτον, το 1995-1999 στη Σκόντο) και Μάρις Βερπακόφσκις (άλλοτε του… Εργοτέλη, ο καλύτερος φορ στην ιστορία της Λετονίας, πρώτος σκόρερ της Εθνικής της με 29 γκολ, σημείωσε το μοναδικό της γκολ στο Euro 2004).

Ο Μάρις Βερπακόφσκις στον Εργοτέλη

…και η πτώση

Από ένα σημείο και έπειτα, ωστόσο, το χρήμα δεν έρεε πια τόσο άφθονο στη Σκόντο. Ο Ίντρικσονς και ο όμιλος των εταιρειών του είχαν οικονομικά προβλήματα.

Με την πολύτιμη βοήθεια του Άγγλου προπονητή της Εθνικής Λετονίας, Γκάρι Τζόνσον και των διασυνδέσεών του η Σκόντο μπόρεσε και πούλησε πολλούς από τους σταρ της σε συλλόγους της «Γηραιάς Αλβιώνας» στα τέλη της δεκαετίας του 1999 και στις αρχές εκείνης του 2000. Αρκετοί κορυφαίοι Λετονοί πήγαν ακριβώς τότε στην Αγγλία: ο Παχάρς έφυγε για τη Σαουθάμπτον το 1999, ο Στεπάνοφς για την Άρσεναλ το 2000, ο Κολίνκο για την Κρίσταλ Πάλας το 2000, ο Αστάφιεφς για τους Μπρίστολ Ρόβερς το 1999, ο μέσος Αντρέις Ρούμπινς για την Κρίσταλ Πάλας το 2000, ο Μπλεϊντέλις για τη Σαουθάμπτον το 1999 και ο μεσοεπιθετικός Αντρέις Στόλτσερς για τη Φούλαμ το 2000. Οι περισσότεροι από αυτούς άφησαν την Σκόντο.

Στη Ρίγα, πάντως, διαδιδόταν πως σημαντικά από τα ποσά που αποκόμισε η ομάδα Σκόντο από τις μετακινήσεις των σπουδαιότερων παικτών της στην Αγγλία δόθηκαν για να πληρωθούν κάποια από τα μεγάλα χρέη της εταιρείας Σκόντο…

Ο σύλλογος συνέχισε για λίγο ακόμα να κατακτά τα πρωταθλήματα, αλλά πιο δύσκολα πλέον. Ώσπου, το 2005, η Μέταλουργκς Λιεπάγια έκανε το όνειρο των καταπιεσμένων συλλόγων της λίγκας πραγματικότητα. Ο κατάλογος των πρωταθλητών Λετονίας είχε μεγαλώσει.

Ο Μιχάιλς Ζεμλίνσκις, σημαία της Σκόντο

Από το 2004 και ύστερα, η Σκόντο κέρδισε ξανά το πρωτάθλημα μόνο το 2010. Ήταν το κύκνειο άσμα της. Το 2012 ο Ίντρικσονς αποχωρεί από την προεδρία της και την πουλά στην, έχουσα βάση στην Κύπρο, εταιρεία Tremova Ltd. Ήταν στη μέση και το ασυμβίβαστο που είχε μόλις θεσπιστεί στη Λετονία και ο ίδιος δεν μπορούσε να είναι ο διοικητικός ηγέτης της ομοσπονδίας και του συλλόγου ταυτόχρονα.

Είχε, βέβαια, ακόμη λόγο στα πράγματα της Σκόντο, παρότι εκτός αυτής. Κατόπιν, όμως, έχασε μεγάλο μέρος της περιουσίας του σε δικαστική διαμάχη που ενεπλάκη. Το «ρευστό» σταμάτησε να εισρέει στην ομάδα, πολλοί χορηγοί απέσυραν τις χορηγίες τους λόγω οικονομικών δυσκολιών επιδεινώνοντας την κατάσταση, παίκτες και προσωπικό έμεναν απλήρωτοι για μήνες, ο σύλλογος δεν μπορούσε να φροντίσει το γήπεδό του.

Το 2016, καταταλαιπωρημένη από τα οικονομικά προβλήματα που της είχαν στερήσει ακόμα και την έξοδο στην Ευρώπη για τη σεζόν 2014/15 καθώς η UEFA την τιμώρησε, η άλλοτε κραταιά Σκόντο Ρίγα χρεωκόπησε, διαλύθηκε, έσβησε.

Δύο χρόνια μετά, ο Ίντρικσονς θα αποχωρούσε και από την προεδρία της ομοσπονδίας της Λετονίας και η ιστορία της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής δυναστείας όλων των εποχών, που εκείνος είχε δημιουργήσει, κάπου εκεί λάμβανε οριστικά τέλος.

«Βοήθεια! Τα χρυσόψαρά μου κολυμπάνε λάθος!». by stokegeo

Το 2018, η Φούλαμ τίμησε, για την εικοσαετή προσφορά του σε αυτή, τον Μαρκ Μόντερς, έναν πραγματικό ήρωα, που όχι ένα αλλά δέκα βραβεία θα έπρεπε να έχει πάρει!

Όχι, δεν επρόκειτο για έναν βετεράνο ποδοσφαιριστή που σκόραρε εκατοντάδες γκολ ή μοίρασε δεκάδες ασίστ ή έκοψε αμέτρητες επιθέσεις, ούτε για κάποιον υπερβολικά φανατικό οπαδό ο οποίος ακολουθούσε την ομάδα ως και στο τελευταίο χωριό ή κάποιον παλιό πρόεδρο που σκόρπισε για τον σύλλογο χιλιάδες λίρες.

Ήταν ο Player Engagement Manager των «κότατζερς», ή, όπως επίσης αποκαλείται, Player Liaison Officer.

Μία νταντά για εκατομμυριούχους

Επί της ουσίας, το καθήκον του Μόντερς, όπως και κάθε άλλου player engagement manager, είναι να ρυθμίζει όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες ώστε οι ποδοσφαιριστές της ομάδας να έχουν στο μυαλό τους μόνο το ποδόσφαιρο και τίποτε άλλο. Λεπτομέρειες, οι οποίες πονοκεφαλιάζουν εμάς τους κοινούς θνητούς αλλά οι πολυεκατομμυριούχοι παικταράδες δεν πρέπει να ασχολούνται με αυτές.

Για παράδειγμα, αυτός είναι που θα βρει σπίτι στους παίκτες για να μείνουν (ή θα το ξενοικιάσει γιατί το παιχτρόνι που έμενε εκεί μέχρι τότε τραβάει πια για άλλες πολιτείες), θα ανοίξει λογαριασμό στην τράπεζα για να μπαίνουν οι μισθοί τους, θα καταρτίσει τα συμβόλαιά τους, θα τακτοποιήσει το ενοίκιό τους, θα φτιάξει όλη τη χαρτούρα για την ασφάλισή τους, θα τους βρει αυτοκίνητο για να μετακινούνται.

Επίσης, κανονίζει τα απαραίτητα για τα εκτός έδρας ταξίδια, φυλάει τις βίζες και τα διαβατήρια των ποδοσφαιριστών, κλείνει ξενοδοχεία, ρυθμίζει οι παίκτες να κάνουν μαθήματα της γλώσσας εάν χρειάζεται και τακτοποιεί διάφορα προσωπικά τους ζητήματα. Με τέτοια πράγματα ασχολείται.

Εάν, δε, οι ποδοσφαιριστές είναι και ξένοι, έχει δύο φορές πιο δύσκολο έργο, καθώς θα πρέπει να τους διδάξει και τους τρόπους της νέας χώρας όπου πλέον θα βγάζουν το παντεσπάνι τους.

«Τα χρυσόψαρά μου κολυμπάνε λάθος!»

Σε αυτά τα είκοσι και πλέον χρόνια παρουσίας του στη Φούλαμ, στην οποία παρεμπιπτόντως ακόμη εργάζεται έχοντας το ίδιο πόστο, ο Μόντερς κλήθηκε να διαχειριστεί εκατοντάδες παίκτες. Μάλιστα, σε αυτό το διάστημα το κλαμπ είχε στο ρόστερ του άσους από 50 και πλέον διαφορετικές χώρες! Εκείνος, ωστόσο, έφερε σε πέρας τα (δύσκολα) καθήκοντά του πάντοτε με απαράμιλλο επαγγελματισμό και κέρδισε επάξια όχι μόνο τον παντοτινό σεβασμό όλων και το βραβείο του αλλά και το παρατσούκλι του: «Mr. Fulham»!

Ο ίδιος θα πει, λακωνικά, για τη δουλειά του: «Φρόντιζα ώστε οι παίκτες να μένουν προσηλωμένοι στα καθήκοντά τους και όχι σε πράγματα όπως μια ανοιχτή βρύση στο σπίτι». Τόσο απλά.

Θέλει και υπομονή, φυσικά, όλο αυτό. Δεν είναι και λίγο το να σε παίρνει συνεχώς τηλέφωνο ο τάδε και ο δείνα παίκτης και να σου λέει το μακρύ του και το κοντό του (όσο κι αν αυτό είναι η δουλειά σου).

Υπήρξαν, ωστόσο και καταστάσεις που αντιμετώπισε ο «Mr. Fulham» όλα αυτά τα χρόνια, οι οποίες ήταν πράγματι για γερά νεύρα!

Μία από τις πιο… παλαβές, αν μη τι άλλο, ήταν εκείνη του Γάλλου εξτρέμ, Φαμπρίς Φερναντές, ο οποίος έπαιξε στους «κότατζερς» την περίοδο 2000/01. Θυμάται ο Μόντερς: «Παραπονιόταν συνεχώς ότι ξυπνούσε με το κεφάλι του βρεγμένο. Όπως διαπίστωσα όταν πήγα στο σπίτι του, επάνω από το κρεβάτι του βρισκόταν ένα παράθυρο το οποίο άφηνε ορθάνοιχτο τα βράδια, ακόμα και όταν έβρεχε»…

Σε μία άλλη περίπτωση, ο Μόντερς βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να τρέχει μέχρι το γραφείο απωλεσθέντων του Μετρό του Λονδίνου, διότι ένας Λετονός παίκτης της Φούλαμ, που δεν μιλούσε καν αγγλικά, είχε εκεί τα δικά του μπλεξίματα και δεν μπορούσε να βρει άκρη!

Υπάρχει, ακόμη, μία ιστορία που έχει κυκλοφορήσει και η οποία δεν είναι αληθινή, έχει πολλάκις διαψευστεί. Αλλά, είναι τόσο ωραία και δείχνει, με αστείο τρόπο, το πόσο δύσκολα περνούν άνθρωποι σαν τον Μόντερς, που πρέπει ενίοτε να ασχολούνται με τα απίστευτα καμώματα των κακομαθημένων εκατομμυριούχων ποδοσφαιριστών!

«Πρωταγωνιστής» της ιστορίας είναι ο Γάλλος αμυντικός, Αλέν Γκομά, ο οποίος αγωνίστηκε στη Φούλαμ για πάνω από 150 παιχνίδια από το 2001 έως το 2006 και ο οποίος υποτίθεται ότι πήρε ένα βράδυ τηλέφωνο τον Μόντερς και του είπε, αλαφιασμένος: «Τα χρυσόψαρά μου! Κολυμπούν προς τη λάθος κατεύθυνση!».

Όπως εξήγησε ο ίδιος ο διεθνής παίκτης πολύ αργότερα, την ιστορία αυτή την είπε για πλάκα ο ίδιος ο Μόντερς σε μία συνέντευξη Τύπου και ένας δημοσιογράφος, για να διανθίσει το ρεπορτάζ του, τη διέδωσε ως αληθινή. «Δεν είχα ποτέ μου χρυσόψαρα!», διαμαρτύρεται μέχρι και σήμερα ο Γκομά, ο οποίος συχνά ερωτάται για το θέμα!

Ο Αλέν Γκομά

«Πού να παρκάρω το ελικόπτερό μου;»

Αυτά, πάντως, μοιάζουν παιχνιδάκι μπροστά σε καταστάσεις στις οποίες βρέθηκαν Player Engagement Managers άλλων μεγάλων αγγλικών ομάδων!…

Για παράδειγμα, παλαιότερος Player Engagement Manager της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ διηγούνταν για το ότι ένας παίκτης τού είχε ζητήσει να του… πριονίσει το ολοκαίνουργιο τραπέζι του σνούκερ που είχε αγοράσει με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να χωρά ιδανικά στο σαλόνι του.

Αντίστοιχα, ο άλλοτε Player Engagement Manager της Μάντσεστερ Σίτι, Λαγιασί Μπουσκουσί, θυμάται ότι ένας παίκτης τον είχε πάρει τηλέφωνο διότι τον είχε σταματήσει η αστυνομία επειδή έτρεχε με 130 χιλιόμετρα την ώρα και τον ρωτούσε αν θα έπρεπε να δηλώσει ψεύτικο όνομα στους αστυνομικούς ή όχι, ενώ ένας άλλος του είχε ζητήσει να του βγάλει βόλτα τον σκύλο του επισημαίνοντάς του με έμφαση ότι το ζώο «μιλά μόνο γαλλικά»…

Επιπλέον, ο Player Liaison Officer της Μπόλτον βρέθηκε μία μέρα να αναζητά ένα σημείο στο οποίο θα μπορούσε να παρκάρει το… ελικόπτερό του ο νεοαποκτηθείς τότε διεθνής Άγγλος σέντερ φορ, Λες Φέρντιναντ, ώστε να ερχόταν από το Λονδίνο στη βάση των «τρότερς»…

Έχοντας διαβάσει όλα τα παραπάνω, δεν συμφωνείτε και εσείς ότι, όχι μόνο ο Μο Μόντερς, αλλά όλοι οι Player Liaison Officers των ομάδων αξίζουν βραβείο, με όλα αυτά που έχουν δει τα μάτια τους από το πόστο τους;

Όταν ο πρόεδρος έκαψε το γήπεδο της ομάδας (του) by stokegeo

Μια νύχτα του Ιουνίου του 1995 η κεντρική κερκίδα του «Μπελ Βιου», του «σπιτιού» της Ντονκάστερ Ρόβερς από το 1922, πήρε φωτιά.

Ευτυχώς, δεν θρηνήσαμε ανθρώπινα θύματα. Όταν οι φλόγες έσβησαν, διαπιστώθηκε ότι είχαν προκαλέσει εκτεταμένες ζημιές αξίας εκατό χιλιάδων λιρών.

Εννέα μήνες μετά, ο υπεύθυνος για τη φωτιά συνελήφθη. Προς έκπληξη όλων, επρόκειτο για τον ίδιο τον… πρόεδρο της ομάδας, Κεν Ρίτσαρντσον!

Τρεις εμπρηστές

Η δίκη που ακολούθησε κράτησε δύο εβδομάδες και στη διάρκειά της αποκαλύφθηκαν όλα.

Ο Ρίτσαρντσον, ένας πάμπλουτος επιχειρηματίας από το Νησί του Μαν που είχε χτίσει την περιουσία του ασχολούμενος με την κατασκευή σακιών (αν και υπήρχαν πληροφορίες ότι είχε βγάλει πολλά χρήματα και από τον τζόγο), πλήρωσε δέκα χιλιάδες λίρες έναν πρώην στρατιωτικό, τον Άλαν Κρίστιανσεν, για να κάνει παρανάλωμα του πυρός την κερκίδα.

Τον Κρίστιανσεν βοήθησαν άλλα δύο άτομα. Μόνο που δεν πήγαν όλα βάσει του σχεδίου. Για κακή του τύχη, ο εμπρηστής ξέχασε το κινητό του τηλέφωνο, έναν σάκο και μπιτόνια με βενζίνη στο σημείο του εγκλήματος. Μέσω της συσκευής, οι αρχές τον εντόπισαν και τον συνέλαβαν.

Εν τέλει, ο Ρίτσαρντσον καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση, επειδή ήταν ο ιθύνων νους πίσω από την πυρκαγιά. Όσο για τον Κρίστιανσεν, του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης ενός χρόνου. Οι δύο βοηθοί του, «έφαγαν» εννέα μήνες (με αναστολή).

Ήθελε νέο γήπεδο (και το παλιό σε επενδυτές)

Γιατί, όμως, τα έκανε όλα αυτά ο Ρίτσαρντσον; Η απάντηση δεν είναι άλλη από το ίδιο το γήπεδο που είχε μετατρέψει με τους συνεργούς του σε στάχτες.

Από το 1993, όταν και πήρε στα χέρια του τα ηνία της Ντονκάστερ όντας πια ο μεγαλομέτοχός της, έριξε πολλά λεφτά στην ομάδα με στόχο να την πάει σε καινούργια έδρα, ενώ τον χώρο που καταλάμβανε το «Μπελ Βιου» σχεδίαζε να τον δώσει (έναντι… πολυψήφιου αντιτίμου) σε επενδυτές που θα ανέπτυσσαν εκεί διάφορες δραστηριότητες. Τόσο πολύ το ήθελε όλο αυτό, που λίγο μονάχα καιρό αφότου είχε έρθει στο κλαμπ έβαλε… πωλητήριο στο γήπεδο!

Έλα, όμως, που το δημοτικό συμβούλιο του Ντονκάστερ, το οποίο μίσθωνε τον χώρο στους «Ρόβερς», είχε άλλη γνώμη και αρνήθηκε να «ξεσπιτώσει» την ομάδα. Αυτό το «φρενάρισμα» στα σχέδιά του… ξενέρωσε τον Ρίτσαρντσον, που έχασε γρήγορα το ενδιαφέρον του για το κλαμπ.

Η χειρότερη σεζόν στην ιστορία της Ντονκάστερ

Φτάσαμε, έτσι, στη βραδιά του Ιουνίου του 1995, όταν και μπήκε η φωτιά στο «Μπελ Βιου», σε μία προσπάθεια του Ρίτσαρντσον να διώξει σώνει και ντε τη Ντονκάστερ από την έδρα της, με τα ήδη γνωστά αποτελέσματα.

Όπως είναι απολύτως λογικό, πάνω από όλα και όλους επηρεάστηκε η ίδια η ομάδα. Ένα σύνολο που στις αρχές του 1995 συμμετείχε στη Δ’ κατηγορία και ούτε είχε βλέψεις προς τα πάνω αλλά δεν κινδύνευε κιόλας, ξάφνου βρέθηκε με την έδρα και το ηθικό του κατεστραμμένα, τον μεγαλομέτοχό του να έχει συλληφθεί και τον υποβιβασμό να φαίνεται ολοκάθαρα στον ορίζοντα. Τα χειρότερα δεν είχαν έλθει ακόμα.

Ο Ρίτσαρντσον απέσυρε την χρηματοδότησή του. Αποτέλεσμα αυτού, ήταν το κλαμπ να τεθεί υπό διαχείριση, με τους καλύτερούς του παίκτες να φεύγουν για να μειωθεί το συνολικό του χρέος (που άγγιζε τα 4 εκατ. λίρες), όμως εκείνοι που έμειναν πίσω δεν ήταν αρκετοί για να το σώσουν στον αγωνιστικό χώρο.

Τελικά, το μοιραίο επήλθε τη σεζόν 1997/98 και μάλιστα επώδυνα. Επρόκειτο για τη χειρότερη χρονιά στην ιστορία της Ντονκάστερ.

Η ομάδα συμμετείχε στο πρωτάθλημα της Δ’ κατηγορίας και τερμάτισε τελευταία με 20 βαθμούς, πέφτοντας εκτός των επαγγελματικών λιγκών για πρώτη φορά μετά από 65 χρόνια. Πανηγύρισε μόλις 4 νίκες (την πρώτη από αυτές την… 21η αγωνιστική), σκόραρε μόνο 30 γκολ και δέχθηκε 113, είχε δηλαδή διαφορά τερμάτων -83.

Στο φόντο αυτής της τραγικής αγωνιστικής παρουσίας, οι οπαδοί των «Ρόβερς», που τα είχαν βάλει με τον Ρίτσαρντσον. Όλη τη χρονιά διαδήλωναν, μπούκαραν στο τερέν και κρεμούσαν πανό εναντίον του, κατηγορώντας τον (όχι άδικα) ότι κατέστρεψε τον σύλλογο. Μέχρι και… κηδεία του έκαναν (με το φέρετρο και όλα) έξω από το γήπεδο, στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι της περιόδου! Την οργή τους για τον Ρίτσαρντσον φούντωσε, αργότερα, το ότι έμαθαν πως όχι μόνο είχε διορίσει συγγενείς και φίλους του στο διοικητικό συμβούλιο του κλαμπ αλλά είχε φθάσει ως και στο σημείο να… επιλέγει ο ίδιος την ενδεκάδα της ομάδας στους αγώνες!

Λίγες εβδομάδες μετά, ο Ρίτσαρντσον θα καταδικαζόταν από το δικαστήριο και θα έφευγε μια για πάντα από τη Ντονκάστερ.

Η «Υπόθεση Φλόκτον Γκρέι»

Αυτή, πάντως, δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Κεν Ρίτσαρντσον είχε απασχολήσει τον αθλητικό κόσμο της Βρετανίας για λάθος λόγους. Λίγο παραπάνω από δέκα χρόνια πριν, το όνομά του είχε πάλι βρεθεί στα πρωτοσέλιδα για τη συμμετοχή του σε ένα από τα μεγαλύτερα στοιχηματικά σκάνδαλα που «χτύπησαν» ποτέ τις ιπποδρομίες της «Γηραιάς Αλβιώνας», την «Υπόθεση Φλόκτον Γκρέι».

Ο Ρίτσαρντσον, που λάτρευε τις ιπποδρομίες, είχε στην κατοχή του τον «Φλόκτον Γκρέι», ένα άλογο δύο ετών, το οποίο δήλωσε να συμμετάσχει σε αγώνα της δικής του ηλικιακής κατηγορίας στο Λέστερ. Λόγω του ότι ο στάβλος του είχε αρκετό καιρό να κερδίσει, οι μπουκς του έδιναν πιθανότητες 10 προς 1 να πάρει τη νίκη.

Τελικά, ο «Φλόκτον Γκρέι» πήρε τη νίκη και μάλιστα με άνεση, κάτι που αμέσως προβλημάτισε όλους. Οι μπουκς αρνήθηκαν να πληρώσουν, ήρθε η αστυνομία, η έρευνα άρχισε.

Μετά τους ελέγχους που έγιναν, αποδείχθηκε ότι ο δίχρονος «Φλόκτον Γκρέι» ήταν στην πραγματικότητα ο… τρίχρονος «Γκουντ Χαντ», δηλαδή ένα άλλο άλογο του Ρίτσαρντσον το οποίο είχε βάλει ο τελευταίος σε εκείνη την κούρσα (και όντας πολύ πιο δυνατό από τους μικρότερους αντιπάλους του είχε με ευκολία πρωτεύσει)!

Ο Ρίτσαρντσον, μαζί με τον συνεργό του, Στίβεν Ουάιλς, πόνταραν 20 χιλιάδες λίρες στον ψευτο-«Φλόκτον Γκρέι», τις οποίες μοίρασαν σε διάφορα στοιχηματικά καταστήματα για να μην κινήσουν υποψίες. Η απάτη τους, ωστόσο, ανακαλύφθηκε. Οι επίσημες φωτογραφίες έδειξαν ότι το ζώο είχε πολύ ανεπτυγμένα δόντια για δύο ετών, ενώ έλειπε κιόλας από το πόδι του μία χαρακτηριστική ουλή την οποία είχε ο αληθινός «Φλόκτον Γκρέι».

Δύο χρόνια μετά, ο Ρίτσαρντσον καταδικάστηκε να πληρώσει πρόστιμο 20 χιλιάδων λιρών για αυτήν την υπόθεση, ενώ στον ίδιο και στον Ουάιλς απαγορεύτηκε η ενασχόληση με τις ιπποδρομίες για 25 χρόνια.

Η (καταστροφική) θητεία στην Μπρίντλινγκτον Τάουν

Επιπλέον, η Ντονκάστερ δεν ήταν η μόνη ποδοσφαιρική ομάδα από την οποία πέρασε αφήνοντας πίσω του… συντρίμμια ο Ρίτσαρντσον!

Πριν πάει στους «Ρόβερς», το 1991, είχε γίνει πρόεδρος της Μπρίντλινγκτον Τάουν από το ανατολικό Γιόρκσαϊρ (εκεί που, παρεμπιπτόντως, βρισκόταν η μονάδα του για την παραγωγή σακιών). Μάλιστα, επί των ημερών του, το 1993 συγκεκριμένα, ο σύλλογος κατέκτησε το Vase Trophy νικώντας με 1-0 την Τίβερτον Τάουν στο παλιό «Γουέμπλεϊ», ενώ ο ίδιος χρηματοδότησε και σημαντικές βελτιώσεις και προσθήκες στο γήπεδο της ομάδας, το «Κουίνς Γκέιτ».

Τελικά, όμως, η Μπρίντλινγκτον οδηγήθηκε στη χρεωκοπία, με τους φίλους της να τον κατηγορούν για (πολύ) κακή διαχείριση των οικονομικών της. Την ίδια κατηγορία εκτόξευσαν εναντίον του και οι οπαδοί της Ντονκάστερ αργότερα (σύμπτωση;);).

«Τέτοιος άνθρωπος ήταν!»

Τον Αύγουστο που μας πέρασε ο Κεν Ρίτσαρντσον έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών.

Και, δυστυχώς, έτσι όπως ο ίδιος τα έκανε, από αυτόν έμεινε (και θα τον χαρακτηρίζει στο διηνεκές) η ατάκα που εκστόμισαν κάποτε οι ντετέκτιβς της βρετανικής αστυνομίας που ερευνούσαν τις απάτες και τα σκάνδαλα που είχε δημιουργήσει:

«Ήταν ο τύπος ανθρώπου που θα έριχνε τρικλοποδιά σε ένα παιδάκι για να του αρπάξει ένα χαρτονόμισμα των δύο λιρών!».

«Εσύ, ποταπέ ποδοσφαιριστή!» by stokegeo

Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο απαγορεύεται (δια ροπάλου, προστίμων, φυλάκισης και άλλων δυσάρεστων ποινών) να παίζει κανείς ποδόσφαιρο. Το ξέρουμε, μοιάζει με σενάριο αποτρόπαιης ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Ήταν, όμως, η πραγματικότητα, πριν από μερικούς μόνο αιώνες.

Σε ποια περιοχή του κόσμου συνέβαινε αυτό; Εύκολη η απάντηση. Στην Αγγλία, τη χώρα που πρώτα γέννησε και καλούπωσε και έπειτα διέδωσε το άθλημα σε όλη την υφήλιο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Μπάλα, μπουνιές, κλωτσιές…

Το ποδόσφαιρο υπήρχε στη «Γηραιά Αλβιώνα» καιρό πριν συστηματοποιηθούν οι κανόνες του. Από το 1170 χρονολογείται η πρώτη γραπτή αναφορά σε ένα παιχνίδι που μοιάζει με αυτό και από το 1280 σημειώσεις για παιχνίδια που περιλαμβάνουν λακτίσματα σε μπάλα.

Το τότε ποδόσφαιρο, βέβαια, είχε μια πιο… πρωτόγονη μορφή. Δίχως διαιτητή και σε μεγάλης έκτασης χωράφια, απροσδιορίστου αριθμού παίκτες (ολόκληρες πόλεις και χωριά καμιά φορά) έτρεχαν ασταμάτητα και απείθαρχα πίσω από μεγάλες και μικρές μπάλες, ρίχνοντας (τα απολύτως επιτρεπτά τότε) μπουνίδια και κλωτσίδια ο ένας στον άλλον και προκαλώντας συχνά επεισόδια, σαματά, αναστάτωση, ακόμα και τραυματισμούς και θανάτους.

Για παράδειγμα, κάποτε ένας παίκτης σκοτώθηκε πέφτοντας επάνω στο… στιλέτο ενός αντιπάλου του (ναι, οι ποδοσφαιριστές έφερναν ενίοτε και τα όπλα τους μαζί)!

Σύμφωνα με έρευνες, τον 16ο αιώνα οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους παίζοντας ποδόσφαιρο ήταν περισσότεροι από όσους πέθαναν σε ξιφομαχίες ή στην πάλη, κάνοντας το παιχνίδι το δεύτερο πιο θανατηφόρο μετά την τοξοβολία!

Το ποδόσφαιρο στην… παρανομία!

Η άρχουσα τάξη, λοιπόν, καθόλου ευχαριστημένη με όλο αυτό το επικίνδυνο πατιρντί (το οποίο, συν τοις άλλοις, απασχολούσε και τους στρατιώτες από τα καθήκοντά τους, όπως ήταν η απαραίτητη, εκείνους τους καιρούς, εξάσκηση στην τοξοβολία), αποφάσισε να πάρει μέτρα.

Έτσι, στα 1314, ο βασιλιάς Εδουάρδος ο Β’ έθεσε το ποδόσφαιρο εκτός νόμου, με την παρακάτω ανακοίνωση στα γαλλικά (καθώς αυτά μιλούσαν τότε οι ανώτερες τάξεις της αγγλικής κοινωνίας): «Μιας και παρατηρείται μεγάλη φασαρία στην πόλη, εξαιτίας άγριων διαγκωνισμών πίσω από μεγάλες μπάλες, από τους οποίους πολλά κακά μπορούν να προέλθουν (τα οποία ο Θεός απαγορεύει), διατάζουμε και απαγορεύουμε στο όνομα του βασιλιά και με ποινή φυλάκισης να γίνονται στο μέλλον τέτοια παιχνίδια στην πόλη».

Το ποδόσφαιρο είχε πια στιγματιστεί και επίσημα ως κακό, «βρόμικο» και «ανήθικο» και η «καταδίωξή» του συνεχίστηκε και τους επόμενους αιώνες στην Αγγλία.

Από το 1314 έως το 1667 περισσότεροι από 30 βασιλικοί και τοπικοί νόμοι απαγόρευαν το ποδόσφαιρο στη χώρα, υπό την απειλή διάφορων τιμωριών.

Λόγου χάρη, το 1363 ο Εδουάρδος ο Γ’ απειλούσε με φυλάκιση τους ποδοσφαιριστές, το 1410 ο βασιλιάς Ερρίκος ο Δ’ έριξε πρόστιμο 20 σελίνια σε δημάρχους και δικαστές που είχαν επιτρέψει να παίζεται το παιχνίδι στις πόλεις τους, το 1477 ο Εδουάρδος ο Δ’ επίσης είπε «όχι» στη μπαλίτσα, ενώ η βασίλισσα Ελισάβετ η Α’ αποδείχθηκε μια από τις φανατικότερες πολεμίους του ποδοσφαίρου κατά τη διάρκεια της πεντηκονταετούς βασιλείας της («οι ποδοσφαιριστές θα πρέπει να φυλακίζονται για μία εβδομάδα», είχε η ίδια διακηρύξει!).

«Εσύ, ποταπέ ποδοσφαιριστή!»

Το τελειωτικό χτύπημα στο ποδόσφαιρο, όμως, δόθηκε από μία ιδιοφυία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ.

Στον «Βασιλιά Ληρ», την μεγαλειώδη τραγωδία του Άγγλου ποιητή και θεατρικού συγγραφέα, ο Ληρ και ο Δούκας του Κεντ ξυλοκοπούν τον υπηρέτη της Γονερίλης, Οσβάλδο και τον βρίζουν με μία φρικτή βρισιά.

«You base football player!», του λένε, που θα πει «Εσύ, ποταπέ ποδοσφαιριστή!». Ήταν, δηλαδή, βρισιά το να παίζεις ποδόσφαιρο στην Αγγλία στα 1605, όταν και γράφτηκε ο «Βασιλιάς Ληρ»…

Ας σημειωθεί, πως αναφορά στο ποδόσφαιρο γίνεται σε ένα ακόμη έργο του Σαίξπηρ, συγκεκριμένα στην «Κωμωδία των παρεξηγήσεων». Ούτε αυτή είναι μια καλή αναφορά.

Ο δούλος Δρόμιος της Εφέσου παραπονιέται στους αφεντάδες του για τον τρόπο που του φέρονται και τους λέει: «Τόσο χαμηλά με έχετε που με κλωτσάτε σαν μπάλα ποδοσφαίρου; Κλωτσάς εσύ από εδώ, κλωτσάει εκείνος από εκεί. Αν κρατηθώ και δεν σας φύγω, θα πρέπει με δέρμα να ντυθώ» (μετάφραση Ερρίκος Μπελιές, Εκδόσεις Κέδρος).

Ωστόσο, το ποδόσφαιρο, παρά το ανελέητο κυνηγητό που υπέστη, επιβίωσε (ευτυχώς)! Ήταν η αγάπη του κόσμου για αυτό και η μεγάλη επιθυμία του να το παίζει, που έσπασαν όλες τις απαγορεύσεις.

Που να φαντάζονταν όλοι οι προαναφερθέντες… αρνητές του ποδοσφαίρου ότι η ζωή θα τα έφερνε έτσι ώστε, στον διάβα των αιώνων, το σπορ που τόσο λυσσαλέα απαγόρευσαν εξελίχθηκε, ωρίμασε, πήρε τη μορφή που όλοι γνωρίζουμε και λατρεύεται στις μέρες μας από εκατομμύρια ανθρώπους!

Ο προπονητής που απολύθηκε… στη διάρκεια του αγώνα! by stokegeo

Πώς θα αντιδρούσατε εάν μαθαίνατε ότι ο προπονητής της αγαπημένης σας ομάδας απολύθηκε κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού της; «Δεν γίνονται αυτά!», θα λέγατε. Στον θαυμαστό κόσμο του ποδοσφαίρου, όμως, γίνονται και παραγίνονται, λέμε εμείς!

Τον Δεκέμβριο του 2010 η Τσίτσεστερ Σίτι αντιμετώπιζε την Ρέντχιλ, για μια τοπική διοργάνωση της Αγγλίας.

Το ματς ήταν σε εξέλιξη, παιζόταν το δεύτερο ημίχρονο, όταν ο τεχνικός της Τσίτσεστερ, Μαρκ Πούλτον, δέχθηκε μια κλήση στο κινητό του τηλέφωνο. Το σήκωσε. Δεν επρόκειτο να ακούσει καλά νέα.

Ο Μαρκ Πούλτον

Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Γκάρι Ουόκερ, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ομάδας του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι… απολύεται! Τι ειρωνεία, εκείνη την στιγμή η Τσίτσεστερ ήταν μπροστά στο σκορ με 2-1 (σ.σ. εν τέλει ηττήθηκε με 4-2)!

Ο Πούλτον, μάλιστα, δεν ταράχτηκε μόνο από την τουλάχιστον άκομψη επιλογή της διοίκησης να τον απολύσει εν ώρα αγώνα. Βλέπετε, τη στιγμή που τον πήραν τηλέφωνο για να του ανακοινώσουν τα κακά μαντάτα ο νεαρός ποδοσφαιριστής του, Νέιθαν Πάξτον, έφευγε για το νοσοκομείο με σπασμένα το σαγόνι, το μάγουλο και τη μύτη του, μετά από σύγκρουσή του με τον αντίπαλο τερματοφύλακα.

Αν κρίνουμε, ωστόσο, από όσα, πικραμένος, δήλωνε στην εφημερίδα «Sun» μετά το τέλος του ματς, ο Πούλτον μάλλον ήταν υποψιασμένος ότι δεν θα πήγαινε καλά όλο αυτό (εννοούμε τη συνεργασία του με την Τσίτσεστερ). Είπε, συγκεκριμένα: «Είχαν συμβεί πολλά από τότε που ξεκίνησα και φοβόμουν ότι μπορεί να τελείωνε άσχημα η συνεργασία μας. Είναι ο πιο αντιεπαγγελματικός και σκοτεινός οργανισμός με τον οποίο έχω συνεργαστεί. Είμαι βαθιά δυσαρεστημένος από το πώς μου φέρθηκαν. Έφτιαξα ένα καλό σύνολο και είχαμε αρχίσει να παίρνουμε αποτελέσματα».

Παρά τη στενοχώρια του και προς τιμήν του, ο Πούλτον δεν εγκατέλειψε τον αγωνιστικό χώρο αλλά έμεινε εκεί, κοντά στους παίκτες του, έως το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή.

Για την ιστορία, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι εκείνη τη χρονική στιγμή η Τσίτσεστερ Σίτι είχε μόλις αλλάξει διοικητικό συμβούλιο, το οποίο, από την πλευρά του, αρνήθηκε να προβεί σε οποιοδήποτε σχόλιο για την απόλυση του Πούλτον ενώ έδωσε άμεσα τα ηνία της ομάδας στον… προκάτοχό του, τον Έιντι Γκίρντλερ, ο οποίος είχε αποχωρήσει στο τέλος της προηγούμενης περιόδου.

Επίσης, ο Πούλτον τόνισε ότι πρέπει να είναι ο πρώτος προπονητής στα χρονικά ο οποίος απολύεται στη διάρκεια μιας αναμέτρησης. Έκανε λάθος. Το 1999, ο Χάραλντ Σουμάχερ, κόουτς τότε της γερμανικής Φορτούνα Κολωνίας και παλιός διεθνής τερματοφύλακας με μεγάλη καριέρα, μιλούσε στους ποδοσφαιριστές του στην ανάπαυλα του ημιχρόνου όταν μπούκαρε στα αποδυτήρια το «αφεντικό» της ομάδας τους, ο πρόεδρος Γιαν Λέρινγκ και του ανακοίνωσε το τέλος της συνεργασίας τους.

Σε κάθε περίπτωση, εμείς να πούμε ότι ελπίζουμε πως η κίνηση των διοικούντων την Τσίτσεστερ Σίτι να διώξουν τον προπονητή της ομάδας εν ώρα αγώνα δεν θα δώσει… ιδέες στους ομολόγους τους των ελληνικών συλλόγων! Φτάνει που είμαστε προπονητοφάγοι σε αυτή τη χώρα ούτως ή άλλως!