stokegeo
The_StrangerFiled under: Διάφορα
Μερικοί τύποι δεν μπορούν να συγκρατηθούν με τίποτα. Ειδικά στο ποδόσφαιρο, υπάρχουν (και υπήρξαν στο παρελθόν) πολλοί παίκτες που δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα νεύρα τους εξαιτίας κάποιας απόφασης του διαιτητή, κάποιας πρόκλησης από έναν αντίπαλο, ή απλά επειδή τους τη βάρεσε. Πόσοι, όμως, δεν έχουν καταφέρει να κρατήσουν την ψυχραιμία τους… ούτε για ένα λεπτό;
Δεν θα έπρεπε να προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι ένας από αυτούς είναι ο σκληροτράχηλος Βίνι Τζόουνς, ο Ουαλός μέσος που ακόμα μνημονεύεται από τους Βρετανούς σαν ένας από τους πιο «βρώμικους» παίκτες που έχουν περάσει ποτέ από τα αγγλικά γήπεδα. Ο Τζόουνς διαθέτει ένα ταιριαστό ρεκόρ: Αυτό της πιο γρήγορης κίτρινης κάρτας σε επίσημο αγώνα ποδοσφαίρου. Το πέτυχε το 1992, σε ένα παιχνίδι της Τσέλσι με την Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, με ένα σκληρό τάκλιν πάνω στον Ντέιν Γουάιτχαουζ, μετά από… 3 δευτερόλεπτα αγώνα!
Θα μπορούσατε να πείτε ότι δεν είναι δα και τόσο τραγικό να δεχτείς μια κίτρινη κάρτα νωρίς στο παιχνίδι. Μια κόκκινη κάρτα, όμως; Ναι, υπάρχουν κάποιοι που το έχουν πετύχει και αυτό!
Η πιο γρήγορη αποβολή σε αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου σημειώθηκε το 1986, στο Μουντιάλ που διεξήχθη στο Μεξικό. Ο Ουρουγουανός Χοσέ Μπατίστα αποβλήθηκε μόλις στο 56ο δευτερόλεπτο του αγώνα μεταξύ της Ουρουγουάης και της Σκωτίας, για ένα «δολοφονικό» τάκλιν πάνω στον Γκόρντον Στράχαν.
Άλλη απίθανη περίπτωση είναι αυτή του γκολκίπερ της Σέφιλντ Γουένσντεϊ, Κέβιν Πρέσμαν, ο οποίος αποβλήθηκε μόλις στο 13ο δευτερόλεπτο ενός αγώνα κόντρα στην Γουλβς, επειδή απέκρουσε με τα χέρια ένα σουτ έξω από την περιοχή. Ποιος έκανε το «μοιραίο» σουτ; Ο γνωστός και μη εξαιρετέος, Τιμούρ Κετσπάια…
Όμως, το ρεκόρ της πιο γρήγορης αποβολής σε επαγγελματικό αγώνα το κατέχει ένας Ιταλός, ο Τζουζέπε Λορέντζο. Σε ένα παιχνίδι της Μπολόνια με την Πάρμα στις 9 Δεκεμβρίου του 1990, Ο Λορέντζο αποβλήθηκε στο…10ο δευτερόλεπτο, αφού είχε χτυπήσει έναν παίκτη της Πάρμα!
Βέβαια, υπάρχουν και δύο περιπτώσεις παικτών που αποβλήθηκαν αμέσως μόλις πέρασαν στον αγώνα ως αλλαγή και οι οποίες αξίζει να αναφερθούν.
Η μία περίπτωση είναι ο Κιθ Γκιλέσπι της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, ο οποίος, σε έναν αγώνα κόντρα στην Ρέντινγκ τον Ιανουάριο του 2007, πέρασε σαν αλλαγή στη θέση του Ντέρεκ Γκίρι και αμέσως χτύπησε στο πρόσωπο με τον αγκώνα του τον Στίβεν Χαντ, καταφέρνοντας να αποβληθεί σχεδόν σε νεκρό χρόνο!
Η άλλη περίπτωση είναι αυτή του Τζαμαϊκανού Γουόλτερ Μπόιντ, ο οποίος ΟΝΤΩΣ αποβλήθηκε σε νεκρό χρόνο: Σε ένα παιχνίδι της Σουόνσι με την Ντάρλινγκτον, μπήκε σαν αλλαγή κι ενώ η ομάδα του είχε κερδίσει ένα φάουλ έξω από την περιοχή. Πριν εκτελεστεί το φάουλ, όμως, ο Μπόιντ ενεπλάκη σε μια αψιμαχία, με αποτέλεσμα να αποβληθεί άμεσα!
Κι αν τέτοια απίστευτα πράγματα συμβαίνουν στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, φανταστείτε τι γίνεται σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Τα δύο παραδείγματα που ακολουθούν θα σας δώσουν μια ιδέα.
Ο Ντέιβιντ Πρατ, ένας νεαρός μέσος, έγραψε ιστορία στις 27 Δεκεμβρίου του 2008, σε έναν αγώνα της Τσίπεναμ με την Μπάσλι, όταν αποβλήθηκε μόλις στο τρίτο δευτερόλεπτο του αγώνα, για ένα βίαιο τάκλιν πάνω στον Κρις Νόουλς της Μπάσαμ! Η αποβολή του Πρατ θεωρήθηκε τότε από πολλούς ως η πιο γρήγορη που έχει παρατηρηθεί σε επίσημο αγώνα ποδοσφαίρου, σε οποιοδήποτε επίπεδο.
Δεν ήταν, όμως. Γιατί 8 χρόνια νωρίτερα, κάποιος Λι Τοντ είχε ήδη δημιουργήσει το δικό του ρεκόρ και μάλιστα με έναν απίθανο τρόπο…
Ήταν Οκτώβριος του 2000 και η Κρος Φαρμ φιλοξενούσε την Τόντον, στα πλαίσια της Sunday League, της κατώτερης βαθμίδας του αγγλικού ποδοσφαίρου. Οι ομάδες έλαβαν κανονικότατα τη θέση τους στον αγωνιστικό χώρο, και ο διαιτητής της συνάντησης σφύριξε την έναρξη του αγώνα.
Ο Λι Τοντ, ένας επιθετικός της Κρος Φαρμ, ενοχλήθηκε από το σφύριγμα του διαιτητή, θεωρώντας ότι ήταν υπερβολικά δυνατό. «Γ***ησε με, αυτό ήταν δυνατό!», μουρμούρισε. Ο διαιτητής τον άκουσε και, μόλις στο δεύτερο δευτερόλεπτο του αγώνα, του έδειξε την κόκκινη κάρτα, για απρεπή συμπεριφορά!
Μετά το παιχνίδι, ο Τοντ δήλωσε: «Δεν έβρισα τον διαιτητή, ούτε κανέναν άλλο. Απλά μουρμούριζα στον εαυτό μου. Σχεδόν μου έσπασε το τύμπανο. Το ποδόσφαιρο είναι ανδρικό άθλημα και οι παίκτες βρίζουν συνέχεια, αλλά εγώ αποβλήθηκα πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας». Μαζί του συμφώνησε και ο προπονητής του, Μαρκ Χερντ: «Οι παίκτες θα πρέπει να αποβάλλονται όταν βρίζουν τον διαιτητή ή έναν παίκτη, αλλά οι διαιτητές πρέπει να αποφασίζουν βάσει της κοινής λογικής».
Ο Τοντ τιμωρήθηκε με πρόστιμο 27 λιρών και αποκλεισμό από την Sunday League για 35 μέρες. Τουλάχιστον, η αποβολή του δεν στοίχισε ιδιαίτερα στην ομάδα του, η οποία τελικά συνέτριψε την Τόντον με 11-2.
Θα καταφέρει, άραγε, κάποιος να αποβληθεί ποτέ στο πρώτο δευτερόλεπτο ενός αγώνα; Ποιος ξέρει…
Τι μας έχει πιάσει, εμένα και τον Stranger, και θυμόμαστε τα ματς με μεγάλα σκορ; Το σημερινό μας post είναι (και αυτό) αφιερωμένο στις δύστυχες ομάδες. Ποιες είναι εκείνες; Οι δύστυχες ομάδες είναι αυτές που, για κάποιο λόγο (συνήθως εξαιτίας της δικής τους χαμηλής δυναμικότητας), δέχθηκαν, σε ένα αγώνα, διψήφιο αριθμό τερμάτων. Είναι αφιερωμένο το post αυτό σ’ εκείνες τις ομάδες, που ήταν τόσο κακή η τύχη τους (ή, τόσο κακές οι ίδιες), που οι αντίπαλοί τους έπαιξαν χάντμπολ αντί για ποδόσφαιρο, όταν τις αντιμετώπισαν. Και τέτοιες ομάδες υπήρξαν σ’ όλες τις ηπείρους, σ’ όλες τις εποχές.
Εμείς, θα δούμε τις πιο δύσμοιρες – όπου, «δύσμοιρες», εκείνες που δέχθηκαν τα περισσότερα γκολ!
(σημείωση: όλα τα παρακάτω παιχνίδια έγιναν στο πλαίσιο διεθνών ποδοσφαιρικών διοργανώσεων, όπως Τσάμπιονς Λιγκ, Κύπελλο Κυπελλούχων Αφρικής, κλπ, δεν είναι δηλαδή παιχνίδια εγχώριων διοργανώσεων)
1. Ευρωπαϊκή ζώνη (UEFA)
To 1963, στο πλαίσιο του 2ου γύρου του Κυπέλλου Κυπελλούχων, ο ΑΠΟΕΛ ταξίδεψε στη Λισσαβώνα για να αντιμετωπίσει την Σπόρτινγκ. Στο ταξίδι του γυρισμού, εκτός από την σπουδαία εμπειρία της μάχης με μια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα, στις βαλίτσες του είχε και ένα «βαρύ» 16-1 να προσπαθήσει να ξεχάσει…
(σημείωση: η μοναδική ευρωπαϊκή ομάδα που και έχει βάλει αλλά και έχει «φάει» διψήφιο αριθμό γκολ στην Ευρώπη είναι η… Άντερλεχτ! Το 1956, στον προκριματικό του Πρωταθλητριών, έχασε 10-0 από τη Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά ακριβώς δέκα χρόνια αργότερα συνέθλιψε τους Φινλανδούς της Χάκα με 1-10 στο Βαλκεακόσκι!)
2. Ζώνη Νοτίου Αμερικής (CONMEBOL)
Στη φάση των ομίλων του Κόπα Λιμπερταδόρες, το 1970, η Βαλένσια από τη Βενεζουέλα κληρώθηκε σε όμιλο με αντιπάλους την «συμπατριώτισσα» Γκαλίσια, και τους δύο Ουρουγουανούς «γίγαντες», τη Νασιονάλ και την Πενιαρόλ: η τύχη της είχε στερέψει. Στον δε αγώνα με αντίπαλο τη μετέπειτα φιναλίστ εκείνου του τουρνουά, Πενιαρόλ, οι γηπεδούχοι Ουρουγουανοί σταμάτησαν στο 12-2, που ήταν και το τελικό αποτέλεσμα, απέναντι στους άτυχους Βενεζουελανούς.
(σημείωση: αυτό είναι το μοναδικό ματς στην ιστορία όλων των διεθνών διοργανώσεων της Νοτίου Αμερικής, που σημειώθηκε διψήφιος αριθμός τερμάτων από μια ομάδα σε μια αναμέτρηση)
3. Ζώνη Βορείου Αμερικής και Καραϊβικής (CONCACAF)
Η Άραμπε Ουνίδο από τον Παναμά δεν έχει δα και καμιά μεγάλη φήμη. Όταν όμως, στο πλαίσιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών CONCACAF, συνάντησε τη Ντεπορτίβο Χαλάπα από τη Γουατεμάλα, μπόρεσε να γράψει το όνομά της στην ιστορία του ποδοσφαίρου-χάντμπολ. Οι παίκτες της σταμάτησαν στα 17(-0) απέναντι στους άμοιρους Γουατεμαλανούς…
(σημείωση: η Ντεπορτίβο Χαλάπα έχει το διόλου τιμητικό ρεκόρ να έχει δεχθεί τα δύο μεγαλύτερα σκορ στη ζώνη της CONCACAF: δέχθηκε άλλα 17 τέρματα, στην ίδια φάση του ίδιου τουρνουά, από την Ντεπορτίβο FAS του Ελ Σαλβαδόρ!)
4. Ωκεανική ζώνη (OFC)
Η Ντεπορτίβο Χαλάπα που είδαμε παραπάνω και η Λοτόχα’ Πάι από το νησιωτικό κράτος της Τόνγκα, στην Πολυνησία, θα ΄χαν πολλά να μοιραστούν. Οι Πολυνήσιοι είναι η ομάδα που έχει δεχθεί τα δύο μεγαλύτερα σκορ στα ωκεανικά χρονικά. Το 1999, για τη φάση των ομίλων του ωκεανικού Κυπέλλου Πρωταθλητριών, η εκπρόσωπος της Τόνγκα δέχθηκε 16 γκολ από την Σέντραλ Γιουνάιτεντ της Ν. Ζηλανδίας. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, για την ίδια διοργάνωση, το 2000, πάλι στη φάση των ομίλων, οι Γουόλλονγκονγκ Γουλβς της Αυστραλίας πέρασαν σα σίφουνας από την έδρα των κακορίζικων Τονγκανών, συντρίβοντάς τους με το ίδιο σκορ: 0-16.
5. Αφρικανική ζώνη (CAF)
Η Μπιλίγκα, από τη Γκαμπόν, έχει το ρεκόρ επίτευξης διψήφιου αριθμού τερμάτων σε ένα παιχνίδι. Το 1994, στο πλαίσιο του Κυπέλλου Κυπελλούχων Αφρικής, οι Γκαμπονέζοι συνάντησαν την Ρενεσάνς από το Τσαντ. «Ρενεσάνς» (Renaissance), βέβαια, σημαίνει «αναγέννηση» στα γαλλικά, κι αυτοί που… αναγεννήθηκαν ήταν οι φορ της Μπιλίγκα: 13-0 ήρθε το παιχνίδι, στη Γκαμπόν.
6. Ασιατική ζώνη (AFC)
Ολοκληρώνουμε το σαφάρι μας στα ποδοσφαιρο-χαντμπολικά χρονικά, με την αναφορά στην ασιατική περίπτωση. Η πάμπλουτη και πανίσχυρη κορεατική Σουβόν Μπλούγουινγκς ξεκίνησε την υπεράσπιση του τίτλου του πρωταθλητή Ασίας, το 2002, τίτλο που ‘χε κατακτήσει την προηγούμενη σεζόν. Εμπόδιό της στον πρώτο γύρο, ήταν η ταπεινή Σόντερς FC, από τη Σρι Λάνκα. Στην έδρα της Σουβόν, το Big Bird Stadium, έγινε το πρώτο παιχνίδι χαντμπολόσφαιρου: 18-0. Η απογοήτευση των Κεϋλανών ήταν τόση, μάλιστα, που δεν κατέβηκαν καν στον επαναληπτικό!
Είδαμε στο προηγούμενο post την ανελέητη Φέγενορντ, που φιλοδώρησε με 21 γκολ την κακόμοιρη Ρουμελάνζ από το Λουξεμβούργο στα δύο ματς που την αντιμετώπισε. Έχουμε δει και στο παρελθόν την περίπτωση της Αυστραλίας, που διέσυρε με 31-0 την Αμερικανική Σαμόα. Αλλά αυτό που θα διαβάσετε σήμερα δε θα το πίστευαν ούτε οι Αυστραλοί.
Θα πάμε πίσω στον χρόνο, πολύ πίσω. Συγκεκριμένα, θα πάμε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1885. Στην Σκωτία, στην πόλη Άρμπροουθ. Εκεί θα γινόταν ο αγώνας Κυπέλλου, μεταξύ της ομώνυμης τοπικής ομάδας, και της Μπον Ακόρντ. Η Άρμπροουθ είχε ιδρυθεί μόλις 10 χρόνια νωρίτερα και δεν ήταν και κανένα μεγαθήριο. Όμως, είχε ένα μάλλον σοβαρό συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στους αντιπάλους της. Βλέπετε, η Μπον Ακόρντ δεν ήταν καν ποδοσφαιρική ομάδα. Ήταν ομάδα κρίκετ, η οποία από λάθος είχε συμπεριληφθεί στο Κύπελλο, αντί της Οράιον, που ήταν όντως ποδοσφαιρική ομάδα!
Η νίκη της Άρμπροουθ ήταν δεδομένη. Αλλά κανείς δε φανταζόταν τι διαστάσεις θα έπαιρνε.
Στο ημίχρονο, το σκορ ήταν ήδη 15-0. Και, όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη του αγώνα, το τελικό σκορ ήταν… 36-0! Ο τερματοφύλακας της Άρμπροουθ θρυλείται ότι δεν άγγιξε καν τη μπάλα σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, και μάλιστα για κάποιο διάστημα «δανείστηκε» την ομπρέλα ενός θεατή, για να προστατευτεί από τη βροχή. Επίσης, ο 18χρονος τότε Τζον Πέτρι πέτυχε 13 γκολ σε εκείνο το ματς, σημειώνοντας ένα ρεκόρ που ακόμα και σήμερα δεν έχει καταρριφθεί. Μόνο ο Αυστραλός Άρτσι Τόμπσον κατάφερε να το ισοφαρίσει, σε εκείνο το Αυστραλία-Α.Σαμόα 31-0, το 2001.
Αλλά έχει και συνέχεια: Αυτά τα 36 γκολ ήταν και… λίγα! Διαβάστε τι έγραψε μια αθλητική εφημερίδα της εποχής και θα καταλάβετε: «Η μπάλα πέρασε ανάμεσα από τα δοκάρια 41 φορές, αλλά τις 5 από αυτές το γκολ ακυρώθηκε. Εδώ κι εκεί, ενθουσιώδεις οπαδοί κρατούσαν το σκορ με μολύβι και χαρτί, σημειώνοντας τα γκολ σαν να σημείωναν τους πόντους στο κρίκετ»
Και αν αυτό σας φαίνεται απίστευτο, πού να δείτε τι είπε ο διαιτητής του αγώνα: «Μετάνιωσα που ακύρωσα επτά γκολ, γιατί, αν και φαινόντουσαν οφσάιντ, οι παίκτες τους έπαιζαν τόσο γρήγορα την μπάλα στο κέντρο και έδιναν τόσο γρήγορες πάσες, που ήταν πολύ αμφίβολο το κατά πόσον ήταν οφσάιντ»
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι το σκορ θα μπορούσε να είχε φτάσει μέχρι και το εξωπραγματικό… 43-0! Αλλά και αυτό το 36-0 ήταν αρκετό για να βάλει την Άρμπροουθ στα βιβλία των ρεκόρ: Το 36-0 είναι το μεγαλύτερο καταγεγραμμένο σκορ σε επίσημο αγώνα ποδοσφαίρου, μέχρι και τις μέρες μας. Βέβαια, υπάρχει και το εξωφρενικό 41-0, με το οποίο διέλυσε η ρουμάνικη Καρπάτι Μίρσα την Αβιντούλ Ντίρλος τον Δεκέμβριο του 2000, όμως το παιχνίδι δεν ήταν επίσημο, κι έτσι η Άρμπροουθ διατήρησε το ρεκόρ της για δύο χρόνια ακόμα, όταν την ξεπέρασε μία ομάδα από τη Μαδαγασκάρη. Δε θα αποκαλύψω το σκορ, αλλά σίγουρα γι’αυτό το ματς θα τα πούμε σε κάποιο άλλο post…
Μια ωραία σύμπτωση: Δύο χρόνια αργότερα, για την ίδια διοργάνωση, η Άρμπροουθ κληρώθηκε με την… Οράιον, δηλαδή την ομάδα με την οποία θα έπρεπε να έχει παίξει εκείνη τη μέρα η Άρμπροουθ! Το αποτέλεσμα; 20-0 για την Άρμπροουθ…
Θα μπορούσε αυτή η ιστορία να τελειώνει εδώ, θα ήταν υπεραρκετό. Όμως, υπάρχει και συνέχεια. Μια συνέχεια που είναι ακόμα πιο απρόσμενη από ό,τι διαβάσατε μέχρι τώρα.
Την ίδια μέρα, για την ίδια διοργάνωση, μόλις 26 χιλιόμετρα μακριά από το Άρμπροουθ, η Νταντί Χαρπ φιλοξενούσε τους Αμπερντίν Ρόβερς. Η ομάδα από το Νταντί συνέτριψε κι αυτή με την ίδια ευκολία τους αντιπάλους της. Τελικό αποτέλεσμα; 35-0. Ναι, 35-0! Μόλις ένα γκολ λιγότερο από την Άρμπροουθ!
Βέβαια, τα νέα από το Άρμπροουθ δεν είχαν μαθευτεί, κι έτσι οι παίκτες της Νταντί Χαρπ πίστευαν πως είχαν δημιουργήσει ένα νέο ρεκόρ. Ήταν υπερήφανοι.
Ένας από αυτούς δεν έμεινε στην υπερηφάνεια: Ήθελε να το διαδώσει. Ήταν ο Τομ Ο’ Κέιν, ο οποίος στο παρελθόν είχε αγωνιστεί και στην Άρμπροουθ. Και έπεισε τους παράγοντες της ομάδας να στείλουν ένα τηλεγράφημα στην παλιά του ομάδα, να τους ενημερώσει για το κατόρθωμά τους.
Όταν έλαβαν το τηλεγράφημα, οι υπεύθυνοι της Άρμπροουθ (προφανώς) έβαλαν τα γέλια και απάντησαν αμέσως, ενημερώνοντας την ομάδα από το Νταντί ότι αυτοί είχαν πετύχει ένα γκολ παραπάνω. Ακολούθησαν αρκετά τηλεγραφήματα από και προς τις δύο πλευρές, που πίστευαν ότι οι άλλοι τους έκαναν πλάκα!
Μόνο όταν ο Ο’ Κέιν μετέβη στο Άρμπροουθ με το νυχτερινό τρένο ανακάλυψε ότι οι παλιοί του συμπαίκτες έλεγαν την αλήθεια και άρα το ρεκόρ της ομάδας του… δεν ήταν ρεκόρ!
Ο Ο’ Κέιν επέστρεψε το επόμενο πρωί στο Νταντί… με τα πόδια, για να μεταφέρει τα δυσάρεστα νέα στους συμπαίκτες του.
Αντέχετε ακόμα μία ανατροπή; Μία τελευταία; Εντάξει, λοιπόν: Στο τέλος του αγώνα της Νταντί Χαρπ με τους Αμπερντίν Ρόβερς, ο διαιτητής της συνάντησης είχε μετρήσει… 37 γκολ. Όμως, ο παρατηρητής της Χαρπ είχε σημειώσει μόνο 35 γκολ. Μετά από διαβουλεύεσεις, ο διαιτητής παραδέχτηκε ότι μάλλον είχε κάνει λάθος, με τόσα πολλά γκολ που είχαν επιτευχθεί κι έτσι δέχτηκε το σκορ που του είπαν οι ίδιοι οι νικητές του αγώνα: 35-0.
Με άλλα λόγια, αν ο παρατηρητής της Νταντί Χαρπ δεν είχε ανοίξει το στόμα του και η Νταντί Χαρπ είχε δεχτεί το μέτρημα του διαιτητή, θα ήταν αυτή που θα διατηρούσε αυτό το απίθανο ρεκόρ για τα επόμενα σχεδόν 120 χρόνια!
Και αυτή ήταν η απίθανη ιστορία που εκτυλίχθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1885. Τη μέρα που έβρεξε γκολ…
(φωτογραφία των παικτών της Άρμπροουθ το 1885)
Filed under: Γεγονότα
Βραδιά Γιουρόπα Λιγκ, η αποψινή. Με τον Παναθηναϊκό να μάχεται για την πρόκριση στους «16» του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, απέναντι στην Ρόμα. Να και μια μικρή ιστορία από το Κύπελλο αυτό, μιας που ‘ναι και η μέρα του σήμερα.
Σεζόν 1972/73. Ακόμα λεγόταν «Κύπελλο ΟΥΕΦΑ», το τρόπαιο. Στον πρώτο γύρο της διοργάνωσης εκείνης της σεζόν, τέθηκαν αντιμέτωπες η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 1970, Φέγενορντ και η Ουνιόν Σπορτίβ Ρουμελάνζ, από το Λουξεμβούργο.
To «Ντε Κάιπ» υποδέχθηκε τους ερασιτέχνες Λουξεμβούργιους στον πρώτο αγώνα. Δεν ήταν όμως φιλόξενο: 9-0 κέρδισε η Φέγενορντ. Δεν λυπήθηκαν τους αντιπάλους τους ούτε μια στιγμή! Θαρρείς κι είχαν ανοίξει οι ουρανοί κι έβρεχε… γκολ! Οι δύστυχοι Λουξεμβούργιοι δεν μπορούσαν να κρυφτούν κιόλας! Τι να ‘καναν;
Στη ρεβάνς, ήλπιζαν στην επίτευξη ενός γκολ, τουλάχιστον. Τίποτα. Ούτε τότε. 0-12 έληξε το δεύτερο παιχνίδι! Ακόμα χειρότερα από το αχανές «Ντε Κάιπ»! Η Φέγενορντ δεν έδειξε κανένα έλεος.
Αυτή η πρόκριση της Φέγενορντ, με το 9-0 και το 12-0 (σύνολο: 21 τέρματα), είναι η μεγαλύτερη συγκομιδή γκολ σε ευρωπαϊκό ζευγάρι διπλών αγώνων, που σημειώθηκε ποτέ. Ακόμα και σήμερα, παραμένει ακατάρριπτο ρεκόρ.
Σημείωση: Οι ανηλεείς παίκτες της Φέγενορντ, πλήρωσαν ακριβά την σοβαρή έλλειψη… ελέους που τους διέκρινε εναντίον των Λουξεμβούργιων! Στον δεύτερο γύρο του τουρνουά, η γιουγκοσλαβική ΟΦΚ Μπέογκραντ, χάνοντας 4-3 στην Ολλανδία, κερδίζοντας όμως 2-1 στο Βελιγράδι, έθεσε εκτός μάχης τους Ολλανδούς (χάρη στα εκτός έδρας γκολ).
Έχουμε δει από εδώ μέσα να παρελαύνουν παίκτες, προπονητές, γήπεδα, οπαδοί, διαιτητές… Αυτοί δηλαδή που συνήθως πρωταγωνιστούν σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Τι γίνεται όμως όταν την παράσταση κλέβει ένας… εκφωνητής;
Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1981, η Νορβηγία φιλοξενούσε την Αγγλία, στα πλαίσια των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1982. Βέβαια, η Νορβηγία τότε δεν ήταν αυτή που είναι σήμερα: Χωρίς καμία ιδιαίτερη επιτυχία στο παλμαρέ της (με μοναδική μέχρι τότε συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση αυτή στο Μουντιάλ του 1938), ήταν περίπου στην ίδια κατάσταση με την Εθνική Ελλάδος την ίδια εποχή: Μια μέτρια ομάδα, που ποτέ δεν είχε καταφέρει να πετύχει το κάτι παραπάνω.
Από την άλλη, η πανίσχυρη Αγγλία, έχοντας στη σύνθεσή της παίκτες όπως ο Μπράιαν Ρόμπσον, ο Γκλεν Χοντλ και ο Κέβιν Κίγκαν, ήταν, μαζί με την Ουγγαρία, το μεγάλο φαβορί για την πρόκριση από τον 4ο όμιλο των προκριματικών, τον οποίο συμπλήρωναν η Ρουμανία και η Ελβετία. Οποιοδήποτε αποτέλεσμα πέρα από το «διπλό» θα ήταν μεγάλη έκπληξη.
Οι Άγγλοι ξεκίνησαν δυνατά και στο 14ο λεπτό άνοιξαν το σκορ με γκολ του Ρόμπσον. Καμία έκπληξη. Τα Λιοντάρια συνέχισαν να έχουν τον έλεγχο του αγώνα, χωρίς όμως να καταφέρουν να πετύχουν ένα δεύτερο γκολ. Και όσο καθυστερούσε το δεύτερο γκολ, τόσο ανέβαινε η αυτοπεποίθηση των Νορβηγών. Έτσι, στο 34′ οι γηπεδούχοι ισοφάρισαν, χάρη σε ένα τυχερό γκολ του Λουντ.
Όπως ήταν φυσικό, οι οπαδοί ενθουσιάστηκαν, και αυτός ο ενθουσιασμός μεταφερθηκε και στους παίκτες: Μόλις πέντε λεπτά αργότερα, μετά από ένα τραγικό αμυντικό λάθος, ο Τόρεσεν βρέθηκε σε θέση βολής, και δεν αστόχησε. Πριν καν το καταλάβουν, οι Άγγλοι πήγαιναν στα αποδυτήρια με την πλάτη στον τοίχο: 2-1 για τους Νορβηγούς.
Στο δεύτερο ημίχρονο, οι Άγγλοι πίεσαν, έχασαν ευκαιρίες, όμως δεν κατάφεραν να ισοφαρίσουν. Το 2-1 παρέμεινε μέχρι το τέλος. Οι Νορβηγοί είχαν υποχρεώσει τους Άγγλους σε μια ταπεινωτική ήττα.
Προφανώς, οι Νορβηγοί ενθουσιάστηκαν με αυτόν τον απρόσμενο θρίαμβο. Κάποιοι ίσως ενθουσιάστηκαν λίγο παραπάνω από όσο θα περίμενε κανείς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Ο Μπιέργκε Λίλελιεν, ένας από τους πιο δημοφιλείς σπορτσκάστερ της Νορβηγίας. Ακούστε τον και θα καταλάβετε:
Εντάξει, ψέματα είπα – σιγά μην καταλαβαίνατε, αφού μιλάει νορβηγικά! Όμως εγώ είμαι εδώ για να σας μεταφράσω:
«Είμαστε οι καλύτεροι στον κόσμο! Είμαστε οι καλύτεροι στον κόσμο! Νικήσαμε την Αγγλία 2-1 στο ποδόσφαιρο! Είναι εντελώς απίστευτο! Νικήσαμε την Αγγλία! Την Αγγλία, τη γενέτειρα των γιγάντων! Του Λόρδου Νέλσον, του Λόρδου Μπίβερμπρουκ, του Σερ Γουίνστον Τσόρτσιλ, του Σερ Άντονι Ίντεν, του Κλέμεντ Άτλι, του Χένρι Κούπερ, της Λαίδης Νταϊάνα – τους νικήσαμε όλους! Τους νικήσαμε όλους! Μάγκι Θάτσερ, με ακούς; Μάγκι Θάτσερ, έχω ένα μήνυμα για σένα, στη μέση της προεκλογικής περιόδου. Έχω ένα μήνυμα για σένα: Πετάξαμε την Αγγλία έξω από το Παγκόσμιο Κύπελλο! Μάγκι Θάτσερ, όπως λέτε στη γλώσσα σας έξω από τα boxing bars γύρω από το Μάντισον Σκουερ Γκάρντεν στη Νέα Υόρκη: Τα αγόρια σας, τους δώσαμε και καταλάβανε! Τα αγόρια σας, τους δώσαμε και καταλάβανε!».
(η τελευταία φράση στα αγγλικά είναι «Your boys took a hell of a beating». Αν έχετε κάποια καλύτερη μετάφραση για το «took a hell of a beating», τη δέχομαι.)
Το ξέσπασμα του Λίλελιεν ήταν απίστευτο. Απευθυνόταν στην τότε πρωθυπουργό της Αγγλίας σαν να ήταν η κολλητή του, παρουσίαζε τη νίκη της Νορβηγίας σαν νίκη επί του Τσόρτσιλ και της Lady D (πώς ξέχασε τον Σέξπιρ;), μπέρδευε τη Νέα Υόρκη με την Αγγλία!
Φανταστείτε, τώρα, να έπαιζε π.χ. η Ελλάδα με την Φινλανδία στο μπάσκετ, και να κέρδιζε η Φινλανδία. Και ένας Φινλανδός εκφωνητής να έλεγε αυτά που είπε τότε ο Λίλελιεν. Το θα γινόταν εδώ; Χαμός! Θα τον έβγαζαν όλοι συκοφάντη, ανθέλληνα, ανιστόρητο, κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Ευτυχώς, οι Άγγλοι έχουν περισσότερο χιούμορ και, όταν η περιγραφή του Νορβηγού εκφωνητή έφτασε στη Γηραιά Αλβιώνα, αντιμετωπίστηκε με χιούμορ. Μάλιστα, αρκετές φορές ο Αγγλικός Τύπος έχει «πειράξει» την περιγραφή του Λίλελιεν χιουμοριστικά, χρησιμοποιώντας την για να δώσει έμφαση σε μεγάλες επιτυχίες του βρετανικού αθλητισμού, κυρίως στο κρίκετ. Και το 2002, ο Observer χαρακτήρισε την περιγραφή του Λίλελιεν ως την καλύτερη αθλητική περιγραφή όλων των εποχών.
Τι έμεινε από εκείνο το ματς; Σχεδόν τίποτα. Η Αγγλία δεν αποκλείστηκε από το Μουντιάλ του 1982, όπως ούρλιαζε ο Λίλελιεν εν τη ρύμη του λόγου, αλλά προκρίθηκε σαν δεύτερη πίσω από την Ουγγαρία (χάρη στα στραβοπατήματα της Ρουμανίας). Η Νορβηγία τερμάτισε τελευταία στον όμιλο. Ο ίδιος ο Λίλελιεν απεβίωσε 6 χρόνια αργότερα, το 1987, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.
Τελικά, το μόνο που έμεινε από εκείνο το ματς, ήταν η παθιασμένη περιγραφή του Νορβηγού εκφωνητή. Και αυτή, τουλάχιστον στην Αγγλία και τη Νορβηγία, δε θα ξεχαστεί ποτέ…
(Μπιέργκε Λίλελιεν, 1927-1987)
Κανείς δεν θέλει να κερδίζει με ατιμίες. Ή μήπως όχι; Τόσα σκάνδαλα για στημένα παιχνίδια βλέπουμε τα τελευταία χρόνια. Ακόμα κι έτσι, όμως, με τα καλοστημένα αυτά συστήματα που εφευρίσκουν, οι παρανομούντες θα μπορούσαν να διδαχτούν πολλά από τον Ρομπέρτο Ρόχας, έστω κι αν θα έπρεπε να… βελτιώσουν λίγο τις τεχνικές του!
Ο Ρομπέρτο Ρόχας είναι Χιλιανός γκολκίπερ και, την δεκαετία του ’80, ήταν ένας από τους καλύτερους της Λατινικής Αμερικής στην θέση του. Ξεκίνησε στην μικρή Αβιασιόν, αλλά μετά από έξι σεζόν πήρε μεταγραφή στην μεγάλη ομάδα της Χιλής, την Κόλο Κόλο. Με την φανέλα της πιο δημοφιλούς ομάδας της χώρας, κατέκτησε τον εθνικό τίτλο το 1983 και το 1986.
Παράλληλα, εντυπωσίαζε και με την εθνική στα μεγάλα τουρνουά: έδωσε το παρών στο Κόπα Αμέρικα το 1983, το 1987 και το 1989. Οι καταπληκτικές του εμφανίσεις στο Κόπα Αμέρικα το 1987 του έδωσαν την μεταγραφή στο εξωτερικό, στη Σάο Πάουλο, έναν από τους πιο μεγάλους συλλόγους της Βραζιλίας.
Η εντυπωσιακή του παρουσία κάτω απ’ τα δοκάρια, του έδωσε το προσωνύμιο «Κόνδορας».
Κι εκεί ήταν που αποφάσισε να βάλει την ατιμία στο παιχνίδι του. Το 1989, η Χιλή έπαιζε με τη Βραζιλία για τα προκριματικά του Μουντιάλ ’90, αυτού της Ιταλίας. Το σκορ ήταν 1-0 για τους Βραζιλιάνους, που είχαν σαφώς καλύτερη ομάδα και υπερτερούσαν σε όλους τους τομείς των Χιλιανών. Ο Ρόχας ήταν βασικός κάτω απ’ τα δοκάρια της Χιλής. Η ομάδα του θα αποκλειόταν από τα τελικά, εάν έχανε το παιχνίδι.
Στο 70ό λεπτό, ο Ρόχας σωριάστηκε στο χόρτο του «Μαρακανά», με το πρόσωπο του σκισμένο και ματωμένο, και τα γάντια του γεμάτα αίματα. Μια φωτοβολίδα κειτόταν λίγα μέτρα παραδίπλα. Ο Ρόχας οδηγείται έξω απ’ το γήπεδο και οι συμπαίκτες του αρνούνται να επιστρέψουν στον αγωνιστικό χώρο, λέγοντας ότι δεν τους παρέχεται ασφάλεια για να συνεχίσουν. Το παιχνίδι σταματά εκεί.
Για κακή τύχη του Ρόχας, όμως, μια κάμερα απ’ αυτές που βιντεοσκοπούσαν το παιχνίδι για την τηλεόραση «έπιασε» την αλήθεια: ο γκολκίπερ είχε κρύψει μέσα στα γάντια του ένα ξυραφάκι, με το οποίο χαράκωσε το πρόσωπό του. Απώτερος σκοπός του, ήταν να τιμωρηθεί η Βραζιλία, χάνοντας το παιχνίδι στα χαρτιά και να προκριθεί η χώρα του!
Η FIFA αντέδρασε ακαριαία: απέκλεισε δια βίου τον Ρόχας από το ποδόσφαιρο, όπως και τον ομοσπονδιακό τεχνικό Ορλάντο Αραβένα, καθώς και τον γιατρό της ομάδας, Ντάνιελ Ροντρίγκες. Η Χιλή αποκλείστηκε από το Μουντιάλ του 1990. Μετά από έρευνα, φανερώθηκε ότι ο κόουτς Αραβένα μιλούσε σε γουόκι-τόκι με τους Ρόχας και Ροντρίγκες, διατάζοντάς τους να μείνουν στον αγωνιστικό χώρο, ενώ επίσης διέταξε και την αποκομιδή του Ρόχας με φορείο εκτός αγωνιστικού χώρου! Τέλος, ο αρχηγός της ομάδας, Φερνάντο Αστένγκο, τιμωρήθηκε με 5 χρόνια αποκλεισμό, επειδή πήρε την ομάδα και έφυγε από το γήπεδο, «παραπονούμενος» για τις κακές συνθήκες.
Το 2001, μετά από πολλές αιτήσεις μεταμέλειας, η FIFA ήρε την τιμωρία του Ρόχας. Ο Χιλιανός γκολκίπερ πλέον ζει κι εργάζεται στη… Βραζιλία, όπου προπονεί τους τερματοφύλακες της Σπορτ Ρεσίφε (της πρώτης ομάδας στην καριέρα του σπουδαίου Ριβάλντο!).
Κι ο κόσμος; Που μέχρι το απόγευμα εκείνο του «Μαρακανά» τον έλεγε «Κόνδορα» και τον είχε λατρέψει; Ήταν κατηγορηματικός. Έπεσαν πάνω του να τον φάνε! Τον αποκαθήλωσαν από τις καρδιές τους και τον υποχρέωσαν στην ανυποληψία.
Ίσως όχι επειδή έπαιξε άτιμα, αλλά γιατί το κόλπο του δεν έπιασε…
Filed under: Γεγονότα
Στο προηγούμενο post γίναμε μάρτυρες ενός αρκετά ασυνήθιστου και αστείου αυτογκόλ. Όμως, όσο αστείο κι αν ήταν, δεν παύει να είναι ένα σχεδόν «κανονικό» αυτογκόλ: Ένας παίκτης στέλνει άθελά του τη μπάλα στα δίχτυα της ομάδας του. Σήμερα, θα δούμε ίσως το πιο ασυνήθιστο αυτογκόλ όλων των εποχών. Και μάλιστα, ένα αυτογκόλ που σημειώθηκε στο πιο ασυνήθιστο ματς όλων των εποχών! Προσδεθείτε, γιατί πάμε μακριά!
Βρισκόμαστε στον Ιανουάριο του 1994, κάπου στην εξωτική Καραϊβική. Η διοργάνωση ήταν το Κύπελλο Καραϊβικής (Shell Caribbean Cup), το αντίστοιχο Euro των νησιών της Καραϊβικής. Στον 1ο από τους 3 ομίλους της προκριματικής φάσης, συναντήθηκαν τα Μπαρμπέιντος, η Γρενάδα και το Πουέρτο Ρίκο. Μόνο μία από τις τρεις χώρες θα περνούσαν στην επόμενη φάση.
Στο πρώτο παιχνίδι (23/1), το Πουέρτο Ρίκο επικράτησε με 1-0 των Μπαρμπέιντος, ενώ στο δεύτερο παιχνίδι (25/1) το Πουέρτο Ρίκο ηττήθηκε με 1-0 από την Γρενάδα στην παράταση.
Κρατήστε αυτό το στοιχείο για αργότερα: Η συγκεκριμένη διοργάνωση είχε έναν περίεργο κανονισμό. Αν στην κανονική του διάρκεια ένα παιχνίδι έληγε ισόπαλο, τότε πήγαινε στην παράταση, όπου ίσχυε ο κανονισμός του «ξαφνικού θανάτου»: Όποια ομάδα πετύχαινε πρώτη γκολ, έπαιρνε τη νίκη. Και μάλιστα, το γκολ μετρούσε σαν διπλό.
Έτσι, μετά από αυτά τα δύο παιχνίδια, η Γρενάδα είχε 3 βαθμούς και 2-0 τέρματα (αφού το γκολ της το πέτυχε στην παράταση), το Πουέρτο Ρίκο 3 βαθμούς και 1-2 τέρματα και τα Μπαρμπέιντος 0 βαθμούς και 0-1 τέρματα.
Το τελευταίο παιχνίδι του ομίλου ήταν αυτό ανάμεσα στα Μπαρμπέιντος και τη Γρενάδα. Στη Γρενάδα θα αρκούσε και η ισοπαλία για να πάρει την πρόκριση, αλλά ακόμα και με ήττα θα προκρινόταν, αρκεί να έχανε με ένα τέρμα διαφορά. Αντίθετα, τα Μπαρμπέιντος ήθελαν νίκη με διαφορά 2 τερμάτων για να περάσουν στην επόμενη φάση.
Και, ω του θαύματος, τα Μπαρμπέιντος βρέθηκαν να προηγούνται με 2-0, έχοντας την πρόκριση στα χέρια τους. Όμως, στο 83′ η Γρενάδα κατάφερε και μείωσε σε 2-1. Η πρόκριση άλλαξε χέρια μέσα σε μια στιγμή. Τα Μπαρμπέιντος ήταν στο καναβάτσο. Ή μήπως όχι;
Οι παίκτες των Μπαρμπέιντος είχαν δύο επιλογές. Η μία ήταν η προφανής: Να παίξουν φουλ επίθεση στα εναπομείναντα 7 και κάτι λεπτά του αγώνα, προσπαθώντας να πετύχουν το γκολ της πρόκρισης. Η άλλη ήταν πιο εξτρίμ, αλλά πιθανότατα πιο αποτελεσματική: Να βάλουν επίτηδες ένα αυτογκόλ, ώστε να γίνει το σκορ 2-2, να πάει το παιχνίδι στην παράταση και να έχουν εκεί 30 λεπτά στη διάθεσή τους για να πετύχουν ένα «χρυσό» γκολ που θα τους έδινε την πρόκριση. Μαντεύετε τι από τα δύο συνέβη;
Για δείτε αν μαντέψατε σωστά:
Το σκορ ήταν πλέον 2-2, και το ματς θα πήγαινε στην παράταση. Αυτό δεν συνέφερε καθόλου τη Γρενάδα, που θα προκρινόταν αν… δεχόταν ένα γκολ! Έτσι, οι παίκτες της κατέφυγαν στο ίδιο κόλπο: Αποφάσισαν να σκοράρουν κι αυτοί ένα ίδιο αυτογκόλ εις βάρος τους!
Μόνο που οι αντίπαλοί τους δεν ήταν βλάκες: Το είχαν προβλέψει, και έτσι έσπευσαν να υπερασπιστούν το τέρμα της… Γρενάδας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να υπερασπιστούν το δικό τους!
Φανταστείτε αυτήν τη σουρεαλιστική εικόνα: Από τη μία η Γρενάδα να προσπαθεί μάταια να πετύχει ένα αυτογκόλ ή ένα γκολ, και από την άλλη τα Μπαρμπέιντος να αμύνονται και στα δύο τέρματα, προκειμένου να αποφύγουν το γκολ!
Το φοβερό είναι ότι οι παίκτες των Μπαρμπέιντος τα κατάφεραν εξαιρετικά: Κράτησαν ανέπαφες και τις δύο εστίες μέχρι το τριπλό σφύριγμα του διαιτητή (ο οποίος πρέπει να είχε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια με αυτά που έβλεπε!). Έτσι, επετεύχθη ο στόχος: Το παιχνίδι πήγε στην παράταση.
Αλλά το κατόρθωμα των Μπαρμπέιντος δεν σταμάτησε εκεί, καθώς στην παράταση κατάφεραν να πετύχουν το «χρυσό» γκολ, παίρνοντας την πολυπόθητη πρόκριση μέσα απ’τα χέρια των αντιπάλων τους, σε ένα από τα πιο τρελά ποδοσφαιρικά παιχνίδια της ιστορίας – αν όχι στο πιο τρελό και με διαφορά.
Στην επόμενη φάση, τα Μπαρμπέιντος είχαν μια αξιοπρεπέστατη παρουσία, αποσπώντας δύο ισοπαλίες από τη Γουαδελούπη και την Ντομίνικα και γνωρίζοντας την ήττα με 2-0 από το (μεγαθήριο της Καραϊβικής) Τρινιντάντ και Τομπάγκο.
Το Κύπελλο Καραϊβικής διεξάγεται μέχρι και σήμερα, παρά τις όποιες δυσκολίες. Το φετινό Κύπελλο θα διεξαχθεί στην Γουαδελούπη, με τα προκριματικά να ξεκινούν τον Μάρτιο. Αλλά κάτι τέτοιο μάλλον δεν θα ξανασυμβεί σε αυτόν το θεσμό, και πιθανότατα ούτε σε κανέναν άλλο. Το κατόρθωμα των Μπαρμπέιντος θα μείνει μοναδικό στην ποδοσφαιρική ιστορία…
Filed under: Γήπεδα
Λέγαμε πρόσφατα για το κατά πόσον ένα γήπεδο μπορεί να διαδραματίσει σοβαρό ρόλο στη διαμόρφωση ενός αποτελέσματος – προσοχή: Όχι οι οπαδοί της γηπεδούχου ομάδας, αλλά το ίδιο το γήπεδο. Είδαμε την περίπτωση της Λουτς-Ενέργκια Βλαδιβοστόκ, η έδρα της οποίας απείχε πάνω από 6.500 χιλιόμετρα από την ρωσική πρωτεύουσα, τη Μόσχα, ήτοι 9 ώρες με αεροπλάνο. Η ταλαιπωρία του ταξιδιού αρκετές φορές επηρέαζε τις φιλοξενούμενες ομάδες, κι έτσι η Λουτς-Ενέργκια είχε ένα επιπλέον πλεονέκτημα.
Σήμερα θα δούμε μια άλλη περίπτωση: Αυτή του Εστάδιο Ερνάντο Σίλες, του μεγαλύτερου γηπέδου της Βολιβίας.
Το χωρητικότητας 42.000 θεατών Εστάδιο Ερνάντο Σίλες (το όνομα του οποίου προέρχεται από τον παλιό Βολιβιανό Πρόεδρο Ερνάντο Σίλες) άνοιξε για πρώτη φορά τις πύλες του το 1931, με ένα παραδοσιακό ντέρμπι της χώρας, ανάμεσα στην Δε Στρόνγκεστ και την Ουνιβερσιτάριο. Νικήτρια αναδείχθηκε η Δε Στρόνγκεστ με 4-1.
Από τότε έχουν περάσει σχεδόν 80 χρόνια. Και οι μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές στιγμές της χώρας σε αυτά τα 80 χρόνια έχουν συνδεθεί με αυτό το γήπεδο, που χρησιμοποιείται συνήθως από την εθνική ομάδα της Βολιβίας. Οι πιο χαρακτηριστικές και ανεξίτηλες στη μνήμη των Βολιβιανών είναι σίγουρα ο θρίαμβος με 6-1 σε βάρος της Αργεντινής την Πρωταπριλιά του 2009 (η πιο βαριά ήττα της Μπιανκοσελέστε τα τελευταία 60 χρόνια) και η μεγάλη νίκη με 2-0 σε βάρος της Βραζιλίας το 1993, η οποία ήταν η πρώτη ήττα της Σελεσάο στα 20 χρόνια που συμμετείχε στους προκριματικούς για τη συμμετοχή της στο Μουντιάλ!
Βέβαια, η Βολιβία δε φημίζεται για το ποδόσφαιρό της. Πιθανότατα τα ονόματα Μάρκο Ετσεβερί, Λουίς Κριστάλντο, Χοσέ Μέλγκαρ και Χούλιο Σέζαρ Μπαλντιβιέζο δεν σας λένε κάτι. Μήπως ήταν κάτι παραπάνω από την ποιότητα των παικτών της που τους οδήγησε σε αυτές τις νίκες; Έτσι φαίνεται.
Το Ερνάντο Σίλες είναι χτισμένο στην πρωτεύουσα Λα Παζ, σε υψόμετρο 3.637 μέτρων. Σε τέτοιο υψόμετρο, δύσκολα αποδίδει ένας ποδοσφαιριστής που δεν έχει συνηθίσει: Το οξυγόνο είναι λιγοστό, και οι παίκτες κουράζονται έυκολα – υπάρχει και ο κίνδυνος της λιποθυμίας. Έτσι, οι αντίπαλοι της Βολιβίας έχουν ένα σοβαρό μειονέκτημα όταν την αντιμετωπίζουν στο συγκεκριμένο γήπεδο.
Αυτό σκέφτηκε και η FIFA τον Μάιο του 2007, όταν, αποδεχόμενη τις διαμαρτυρίες πολλών εθνικών (και μη) ομάδων, αποφάσισε ότι τα γήπεδα που θα χρησιμοποιούνται για τη διεξαγωγή αγώνων της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου πρέπει να βρίσκονται σε υψόμετρο το ανώτερο 2.500 μέτρων.
Όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρξαν έντονες αντιδράσεις. Όχι μόνο από τη Βολιβία, αλλά και από άλλες λατινοαμερικανικές χώρες, όπως η Κολομβία, το Εκουαδόρ και το Περού, που έβλεπαν την πλειονότητα των γηπέδων τους να χαρακτηρίζονται εν μία νυκτί «ακατάλληλα» για τα σημαντικότερα παιχνίδια των εθνικών τους ομάδων. Χαρακτηριστικότερη απ’όλες ήταν η αντίδραση του μεταρρυθμιστή Βολιβιανού Προέδρου, Έβο Μοράλες: «Δεν είναι μια απόφαση μόνο εναντίον της Βολιβίας, αλλά και εναντίον του παγκόσμιου χαρακτήρα του ποδοσφαίρου«, είπε και πρόσθεσε: «Αυτός που κερδίζει σε μεγάλο υψόμετρο, κερδίζει με αξιοπρέπεια. Αυτός που φοβάται το υψόμετρο δεν έχει αξιοπρέπεια«.
Το Εστάδιο Ερνάντο Σίλες έγινε σύμβολο του αγώνα των Βολιβιανών ενάντια στην απόφαση της FIFA. Και τελικά, οι Βολιβιανοί δικαιώθηκαν. Μόλις έναν μήνα αργότερα, η FIFA επέκτεινε το ανώτατο επιτρεπτό υψόμετρο στα 3.000 μέτρα (από τα 2.500 μέτρα). Ωστόσο, και πάλι το Ερνάντο Σίλες θα ήταν «ακατάλληλο», αφού βρίσκεται σε υψόμετρο 3.637 μέτρων. Τότε μπήκε πάλι μπροστά ο Έβο Μοράλες, ο οποίος επισκέφθηκε ο ίδιος τα γραφεία της FIFA στη Ζυρίχη και συναντήθηκε με τον πρόεδρο της FIFA, Ζεπ Μπλάτερ. Την επόμενη κιόλας μέρα, η FIFA ανακοίνωσε ότι το Ερνάντο Σίλες εξαιρείται από την απόφαση αυτή, κι έτσι μπορεί να φιλοξενήσει παιχνίδια προκριματικής φάσης Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Οι Βολιβιανοί μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι: Λίγες φορές έχει υποκύψει η FIFA σε τέτοια θέματα και ακόμα λιγότερες μπροστά σε «μικρές» ποδοσφαιρικά χώρες. Το Ερνάντο Σίλες θα τους θυμίζει για πάντα το κατόρθωμά τους.
Δεν είναι σπάνια φαινόμενα στο ποδόσφαιρο τα νεύρα, οι συμπλοκές και τα σκληρά μαρκαρίσματα. Όμως, μερικές φορές τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο. Και τότε όλα πάνε στραβά.
Τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1962 διεκδίκησαν η Δυτική Γερμανία, η Αργεντινή και η Χιλή. Η υποψηφιότητα των Γερμανών απορρίφθηκε, επειδή το Μουντιάλ είχε φιλοξενηθεί σε ευρωπαϊκή χώρα το 1954 και το 1958, και δε θα ήταν δίκαιο να καταλήξει και πάλι στην Ευρώπη. Κι έτσι έμειναν το φαβορί Αργεντινή και το μεγάλο αουτσάιντερ Χιλή. Η Αργεντινή είχε τις κατάλληλες υποδομές για να φιλοξενήσει τη διοργάνωση, είχε ένα μεγάλο κοινό που ενδιαφερόταν για το ποδόσφαιρο, ενώ ήταν η μόνη από τις τρεις παραδοσιακές λατινοαμερικανικές δυνάμεις (Βραζιλία και Ουρουγουάη οι άλλες δύο) που δεν είχε αναλάβει ακόμα ένα Μουντιάλ. Η Χιλή δεν είχε τίποτα. Επιπλέον, το 1960 καταγράφηκε στη χώρα ο πιο δυνατός σεισμός όλων των εποχών (μεγέθους 9.5 ρίχτερ, αν μπορείτε να διανοηθείτε το νούμερο), ο οποίος ουσιαστικά ισοπέδωσε τη Χιλή. Κι όμως, η FIFA αποφάσισε να αναθέσει τη διοργάνωση στη Χιλή, εκπλήσσοντας τους πάντες.
Οι Χιλιανοί δεν απογοήτευσαν τη FIFA για την εμπιστοσύνη της. Μέσα σε χρόνο-ρεκόρ, τα κατεστραμμένα στάδια ανοικοδομήθηκαν, οι υποδομές αναπτύχθηκαν και τα πάντα ήταν πανέτοιμα για τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως όλα ήταν ρόδινα στην λατινοαμερικανική χώρα. Την κατάσταση που επικρατούσε εκεί περιέγραψαν στις ανταποκρίσεις τους δύο Ιταλοί δημοσιογράφοι, ο Αντόνιο Γκιρέλι και ο Κοράντο Πιτσινέλι, με ιδιαίτερα μελανά χρώματα. Τόσο μελανά, που θεωρήθηκαν προσβλητικά από τους Χιλιανούς.
Δεν ήθελε και πολύ για να γίνει η σπίθα πυρκαγιά: Τα σχόλια των Ιταλών δημοσιογράφων παρερμηνεύτηκαν, έγιναν πρώτο θέμα στη Χιλή και δημιούργησαν ένα εκρηκτικό πατριωτικό κλίμα σε βάρος της Ιταλίας εν γένει. Μάλιστα, οι δύο δημοσιογράφοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα πριν την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου, φοβούμενοι για τη σωματική τους ακεραιότητα. Και δικαίως, καθώς λίγες μέρες νωρίτερα ένας Αργεντινός δημοσιογράφος είχε ξυλοκοπηθεί άγρια από Χιλιανούς σε μπαρ του Σαντιάγο, επειδή τον είχαν περάσει για Ιταλό.
Υπό αυτές τις συνθήκες, στις 2 Ιουνίου του 1962 αναμετρήθηκαν στο κατάμεστο Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγο η διοργανώτρια Χιλή και η ισχυρή Ιταλία. Περισσότεροι από 66.000 οπαδοί βρέθηκαν στο γήπεδο, ώστε να στηρίξουν τη γηπεδούχο ομάδα. Ήταν φανερό ότι τα πράγματα δε θα πήγαιναν καλά.
Το πρώτο φάουλ στο παιχνίδι έγινε μόλις στο 12ο δευτερόλεπτο. Και μόλις στο 12ο λεπτό, η Ιταλία έμεινε με 10 παίκτες, αφού ο Άγγλος διαιτητής, Κεν Άστον, απέβαλε τον Τζόρτζιο Φερίνι για ένα σκληρό μαρκάρισμα πάνω στον Χιλιανό Ονορίνο Λάντα. Ο Φερίνι, έξαλλος, αρνήθηκε να βγει από τον αγωνιστικό χώρο και χρειάστηκε η συνδρομή της αστυνομίας για να απομακρυνθεί από το γήπεδο, δέκα λεπτά αργότερα.
Το «θύμα», ο Ονορίνο Λάντα, έγινε θύτης 4 λεπτά αργότερα, όταν έριξε γροθιά στον Μάριο Νταβίντ. Ο διαιτητής δεν έδωσε τίποτα. Όταν, όμως, ο Νταβίντ κλώτσησε τον πεσμένο Σάντσεθ μετά από λίγο, ο Άστον δε δίστασε να του δείξει την κόκκινη κάρτα.
Και δεν ήταν μόνο αυτά: Στο 40ό λεπτό ο (Αργεντίνος στην καταγωγή, αλλά διεθνής με την Ιταλία) Μάσκιο έκανε ένα βίαιο τάκλιν στον Σάντσεθ, ο οποίος δεν το άφησε να περάσει έτσι: Του έριξε μια γροθιά στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα να σπάσει τη μύτη του Μάσκιο. Ακολούθησαν συμπλοκές, ροχάλες και άλλες τέτοιες «ομορφιές», αλλά ο Σάντσεθ δεν τιμωρήθηκε (!).
Στο δεύτερο ημίχρονο η ένταση συνεχίστηκε, η αστυνομία χρειάστηκε να παρέμβει τρεις φορές για να επαναφέρει τους ποδοσφαιριστές στην τάξη και, κάπου ανάμεσα στο ξύλο, οι Χιλιανοί πέτυχαν και δύο γκολ, με τους Ραμίρες (73′) και Τόρο (87′), παίρνοντας τη νίκη-πρόκριση κόντρα στους αποδεκατισμένους Ιταλούς, που με αυτή την ήττα αποχαιρέτησαν πρόωρα τη διοργάνωση.
Όταν τα στιγμιότυπα του αγώνα έφτασαν στην Αγγλία μερικές μέρες αργότερα (ξέρετε, δεν είχαν δορυφόρους και τέτοια εκείνη την εποχή), ο διάσημος σπορτσκάστερ Ντέιβιντ Κόουλμαν προλόγισε το παιχνίδι ως «το πιο ηλίθιο, φρικτό, αηδιαστικό και αισχρό παιχνίδι ποδοσφαίρου, πιθανότατα στην ιστορία του ποδοσφαίρου».
Από την άλλη, ο διαιτητής της συνάντησης, Κεν Άστον, όταν ρωτήθηκε για ποιο λόγο δεν διέκοψε το παιχνίδι, απάντησε: «Φοβήθηκα τα χειρότερα και προτίμησα να συνεχίσω». Δυστυχώς, ο Άστον είχε δίκιο: Η βλακεία είναι αήττητη.
Το παιχνίδι μεταξύ της Χιλής και της Ιταλίας πέρασε στην ιστορία ως «η μάχη του Σαντιάγο». Και αποτελεί ένα μνημείο βλακείας και αναίτιου μίσους, που μας θυμίζει πόσο στραβά μπορεί να πάνε τα πράγματα όταν στο αγαπημένο μας άθλημα, το ποδόσφαιρο, παρεισφρύουν εξωγηπεδικοί παράγοντες, όπως ο εθνικισμός, η πολιτική, ο ρατσισμός και τόσα άλλα…
Πόσο συχνά σου δίνεται η ευκαιρία να πάρεις εκδίκηση, έστω και με καθυστέρηση 30 χρόνων; Όχι συχνά, είναι η απάντηση. Όμως, όταν έρχεται, πρέπει να την γραπώνεις!
Το 1950 οι Βραζιλιάνοι διοργάνωσαν το 4ο Παγκόσμιο Κύπελλο. Έχτισαν τα γιγάντια στάδιά τους, προετοίμασαν την ομάδα τους, είχαν τον κόσμο στο πλευρό τους, αλλά απέτυχαν: η Ουρουγουάη τους κέρδισε με 2-1 μέσα στο «σπίτι» τους, το «Μαρακανά», μπροστά σε 200.000 συμπολίτες τους, στερώντας τους ένα τρόπαιο που φάνταζε σίγουρο.
Αυτή η αποτυχία χαράχτηκε με σφυρί και καλέμι στις ψυχές των Βραζιλιάνων. Δεν είναι μόνο οι αυτοκτονίες φιλάθλων που ακολούθησαν την ήττα, ούτε η «σιωπηρή» απόσυρση των περισσότερων διεθνών που έπαιξαν στο παιχνίδι εκείνο, ούτε η ιδιαίτερη ονομασία που έβγαλαν οι Βραζιλιάνοι στο παιχνίδι αυτό («Maracanazo») που αποδεικνύουν το πόσο τους κόστισε η ήττα εκείνη. Είναι πολύ περισσότερο το χτύπημα που δέχθηκαν στο υποσυνείδητό τους ως «απόλυτοι νικητές»: χτύπημα που ξεπλύθηκε οκτώ χρόνια αργότερα, στα σουηδικά γήπεδα, όταν ο 17χρονος Πελέ και η ονειρική παρέα του διέλυσαν τους πάντες και έφεραν το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Βραζιλία. Ακόμα κι έτσι, όμως, το σημάδι απ’ την πληγή ακόμα παραμένει, εκεί, να τους θυμίζει ότι απέτυχαν.
Η ευκαιρία που τους δόθηκε να πάρουν (άτυπη) εκδίκηση από τους Ουρουγουανούς, ήλθε το 1980. Για να γιορταστεί η 50ή επέτειος του Παγκοσμίου Κυπέλλου (που ξεκίνησε το 1930), οι έξι ως τότε νικητές του τροπαίου προσκλήθηκαν σε ένα φιλικό μίνι τουρνουά, με την ονομασία Χρυσό Κύπελλο των Παγκόσμιων Πρωταθλητών, το οποίο πραγματοποιήθηκε στην Ουρουγουάη, χώρα που είχε στεγάσει το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο. Βραζιλία, Γερμανία, Ουρουγουάη, Ιταλία, Αργεντινή δήλωσαν παρούσες, αλλά όχι η Αγγλία, νικήτρια του θεσμού το 1966. Την θέση της κάλυψε η Ολλανδία, φιναλίστ του τροπαίου το ’74 και το ’78.
Οι έξι ομάδες χωρίστηκαν σε δύο γκρουπ των τριών και οι ομάδες θα έπαιζαν μια φορά μεταξύ τους σε κάθε όμιλο. Οι πρωτοπόροι κάθε ομίλου, θα έπαιζαν στον τελικό. Δεν ήταν αμελητέο τουρνουά, μη νομίζετε! Οι ομάδες παρέταξαν αστέρες όπως ο Σόκρατες, ο Αντσελότι, ο Χρούμπες, ο Ολλανδός Πέτερς, ο Άλοφς, ο Βραζιλιάνος Σερέζο, ο Μαραντόνα, κ.ά.
Η Ουρουγουάη, νικώντας Ιταλία και Ολλανδία, πέρασε στον τελικό, ενώ η Βραζιλία χρειάστηκε την καλύτερη διαφορά τερμάτων για να βρεθεί πρώτη, πάνω απ’ την ισόβαθμή της Αργεντινή. Οι Βραζιλιάνοι θα αντιμετώπιζαν τους Ουρουγουανούς, στην έδρα των δεύτερων αυτή τη φορά, μεν, αλλά έχοντας την ευκαιρία για εκδίκηση, δε! Ο τελικός του 1950 επαναλαμβανόταν!
Το 1950, το νικητήριο γκολ των Ουρουγουανών ήλθε αργά, δέκα λεπτά πριν το τέλος, με τη «σελέστε» να ισοφαρίζει λίγο μετά τη μία ώρα αγώνα. Οι Βραζιλιάνοι είχαν σκοράρει πρώτοι στο 47’. Τριάντα χρόνια μετά, ο τελικός του Χρυσού Κυπέλλου των Παγκόσμιων Πρωταθλητών διέφερε μόνο στην διακύμανση του σκορ: προηγήθηκε η Ουρουγουάη στο 50’, στο 62’ ισοφάρισε ο Σόκρατες και, πάλι δέκα λεπτά πριν το τέλος, ο Βαλντεμάρ Βικτορίνο χάρισε τη νίκη στους Ουρουγουανούς, μπροστά σε 72.000 ανθρώπους!
Οι Βραζιλιάνοι δεν επρόκειτο να πάρουν την άτυπη εκδίκησή τους.
Σημειωτέον, ότι το πρώτο γκολ της Ουρουγουάης στον τελικό του Χρυσού Κυπέλλου των Παγκόσμιων Πρωταθλητών το πέτυχε ο Χόρχε Μπάριος, που πέντε χρόνια αργότερα θα ερχόταν στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό (1985-1987) ενώ μετέπειτα θα έπαιζε και στον Λεβαδειακό (1987-1991), αφήνοντας καλή υστεροφημία στην χώρα μας!
Τρελοποδόσφαιρο 