Τρελοποδόσφαιρο

Πολλές φορές δεν λέμε για έναν ποδοσφαιριστή ότι «πήρε την ομάδα του απ’ το χέρι, και την οδήγησε στη νίκη, στον τίτλο, κλπ»; Ε, αυτό ακριβώς έκανε συχνότατα κατά τη διάρκεια της (17ετούς) σταδιοδρομίας του ο Κουνισίγκε Καμαμότο!

Ο Ιάπωνας άσος (γενν. 1944) αγωνιζόταν ως επιθετικός. Μαχητικός (του έδωσαν άλλωστε βραβείο για «μαχητικό πνεύμα» το 1968!), πολύ ικανός στις εναέριες «μονομαχίες» αφού όχι μόνο ήταν ψηλός (1,79μ.) αλλά διέθετε και εκπληκτικό άλμα, δυνατός, με πολύ ισχυρό σουτ (ήταν δεξιοπόδαρος), τεχνίτης με ακρίβεια σε πάσα και σουτ και μπόλικη πίστη στον εαυτό του, έπαιξε ποδόσφαιρο στο σχολείο και στο Πανεπιστήμιο (στο δεύτερο βγήκε πρώτος σκόρερ τέσσερις συνεχόμενες χρονιές) και το 1967 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την Γιανμάρ Ντίζελ, τον μοναδικό σύλλογο στον οποίο αγωνίστηκε έως το 1984 όταν και κρέμασε τα παπούτσια του, βετεράνος 40 χρόνων πια.

Το διάστημα αυτό ο ίδιος αναδείχθηκε επτά φορές τοπ-σκόρερ της λίγκας κι άλλες τόσες καλύτερος ποδοσφαιριστής της χρονιάς, ενώ οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση τεσσάρων πρωταθλημάτων (1971-74-75-80), τριών Κυπέλλων (1968-70-74) και δύο Λιγκ Καπ Ιαπωνίας (1973-83-84)! Ακόμη, συμπεριελήφθη δεκατέσσερις φορές στην καλύτερη ενδεκάδα του πρωταθλήματος. Αφότου αποσύρθηκε, η ομάδα της Οσάκα (που πλέον την γνωρίζουμε με το όνομα Σερέζο Οσάκα και μετέχει στην Α’ κατηγορία) δεν κατέκτησε παρά μονάχα ένα πρωτάθλημα, το 1994…

Σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, ο ταλαντούχος φορ έκανε για πρώτη φορά αισθητή την παρουσία του στην Ολυμπιάδα του 1964, την οποία διοργάνωσε η πρωτεύουσα της πατρίδας του, το Τόκυο. Είκοσι ετών τότε και φοιτητής στο Πανεπιστήμιο ακόμα, βοήθησε τους «σαμουράι» να κερδίσουν 3-2 την Αργεντινή στην πρεμιέρα δίνοντας την ασίστ στο νικητήριο γκολ, αλλά στην συνέχεια η ομάδα του έχασε από Γκάνα και Τσεχοσλοβακία και βγήκε εκτός μεταλλίων. Στα μπαράζ διαβάθμισης για τις θέσεις 7-8, πέτυχε το μοναδικό γκολ στην ήττα με 1-6 από την Γιουγκοσλαβία – ήταν το πρώτο του τέρμα σε τόσο υψηλό επίπεδο, αλλά θα έρχονταν κι άλλα!

Τέσσερα χρόνια μετά, στους Ολυμπιακούς του Μεξικού, Ιαπωνία και Καμαμότο ήταν και πάλι εκεί και τούτη τη φορά η πορεία τους έγραψε ιστορία. Ο άσος της Γιάνμαρ Ντίζελ έβαλε 7 γκολ, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης και το ιαπωνικό συγκρότημα πήρε το χάλκινο μετάλλιο (3η θέση), στην μεγαλύτερη μέχρι και σήμερα διάκριση στην ιστορία του στο πιο σημαντικό αθλητικό τουρνουά του πλανήτη!

Δυστυχώς, το momentum που είχε η Εθνική Ιαπωνίας μετά τους Αγώνες στο Μεξικό πέρασε ανεκμετάλλευτο. Το μεγάλο αστέρι της, γύρω από το οποίο θα μπορούσε να «χτιστεί» ένα ανταγωνιστικό σύνολο, έμεινε καιρό εκτός δράσης λόγω ηπατίτιδας και δεν μπόρεσε να την βοηθήσει στην προσπάθεια για πρόκριση στο Μουντιάλ του 1970 – μόλις εκείνη την χρονιά κατόρθωσε να επιστρέψει στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Τους Ιάπωνες δεν βοήθησε και το γεγονός ότι, τότε, το πρωτάθλημά τους ήταν ακόμη ερασιτεχνικό, με ελάχιστους αξιόλογους παίκτες. Ο Καμαμότο δεν ευτύχησε να συμμετάσχει στην μεγάλη γιορτή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Ωστόσο, κατόρθωσε να σκοράρει εναντίον σπουδαίων ομάδων, όπως η Γκλάντμπαχ, η Παλμέιρας και η Μπενφίκα, σε διάφορα φιλικά. Επίσης, αγωνίστηκε πλάι σε μεγάλα αστέρια όπως ο Πελέ, ο Βόλφγκανγκ Όφερατ, ο Γιόχαν Κρόιφ, ο Μισέλ Πλατινί και ο Φραντς Μπεκενμπάουερ σε φιλικούς αγώνες. Έξτρα απόδειξη της αξίας του αποτελεί το ότι κλήθηκε στην Μεικτή Κόσμου το 1979, στο πλαίσιο των εορτασμών για την συμπλήρωση 80 ετών ζωής της Μπαρτσελόνα! Ακόμη, αρκετοί σύλλογοι της Αγγλίας τον προσέγγισαν για να αποσπάσουν την υπογραφή του, αλλά εκείνος απέρριψε τις προτάσεις τους – λέγεται, δε, ότι η Γιανμάρ Ντίζελ τού έδωσε πολλά χρήματα για να μην φύγει στο εξωτερικό.

Ο γεννημένος στο Κυότο διεθνής άσος σκόραρε 202 γκολ σε 251 συμμετοχές στο πρωτάθλημα Ιαπωνίας. Σε όλες τις διοργανώσεις είχε 262 γκολ σε 311 συμμετοχές. Στην Εθνική Ιαπωνίας σημείωσε 75 γκολ σε 76 αγώνες (!) και μέχρι τις μέρες μας παραμένει ο τοπ σκόρερ της. Πριν το τέλος της σταδιοδρομίας του είχε ξεκινήσει καριέρα προπονητή, καθοδηγώντας (όντας ταυτόχρονα και παίκτης) την Γιανμάρ Ντίζελ.

Αφού κρέμασε τα παπούτσια του κοουτσάρισε τις Γκάμπα Οσάκα και Φουτζιέντα MYFC, διετέλεσε αντιπρόεδρος της ιαπωνικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, ήταν μέλος της οργανωτικής επιτροπής του Μουντιάλ 2002 (το οποίο φιλοξένησε η χώρα του μαζί με την Νότιο Κορέα), εργάστηκε για την βελτίωση του επιπέδου της Εθνικής και των χαμηλότερων κατηγοριών της Ιαπωνίας, ενώ ασχολήθηκε και με την πολιτική όντας μέλος (από το 1995 μέχρι το 2001) της Βουλής των Συμβούλων, που αποτελεί το ένα μέρος του, διθάλαμου, ιαπωνικού Κοινοβουλίου.

Το 2005, ο Κουνισίγκε Καμαμότο εισήχθη στο Hall of Fame του ποδοσφαίρου της Ιαπωνίας. Κι είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν ότι είναι ο σπουδαιότερος παίκτης που έβγαλε η «Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου» κι όχι άδικα! Το μόνο βέβαιο, είναι πως αποτέλεσε τον πρώτο μεγάλο σούπερ σταρ της Ιαπωνίας, ο οποίος έδωσε αυτοπεποίθηση και ταυτότητα στο φούτμπολ της σε μία περίοδο που εκείνο ακόμη έψαχνε να βρει τον δρόμο του.

Ρίξτε μία ματιά στον βαθμολογικό πίνακα του φετινού πρωταθλήματος Πολωνίας. Στην κορυφή του δεν θα δείτε ούτε τις Ρουχ Χορζόφ και Γκόρνικ Ζάμπρζε (έκαστη έχει 14 πρωταθλήματα, τα περισσότερα από κάθε άλλον σύλλογο της χώρας), ούτε την 13 φορές πρωταθλήτρια Βίσλα Κρακοβίας, ούτε καν τις ιστορικές και με πάμπολλους τίτλους Λέγκια Βαρσοβίας και Λεχ Πόζναν, αλλά την Σλασκ Βρότσλαβ!

Το σήμα της Σλασκ

Την ομάδα, που ιδρύθηκε το 1947 ως Πιονιέρ Βρότσλαβ (αλλάζοντας εν συνεχεία… καμιά δεκαριά ονόματα μέχρι να καταλήξει στο σημερινό!), που κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή για πρώτη (και τελευταία μέχρι σήμερα) φορά στην ιστορία της το… μακρινό 1977 (ενώ έχει να επιδείξει ακόμη δύο Κύπελλα -1976, 1987-, ένα Σούπερ Καπ, καθώς και ένα Εκστράκλασα Καπ), και που πέρυσι κέρδισε την έξοδο στην Ευρώπη για πρώτη φορά μετά από 24 ολόκληρα χρόνια έχοντας καταταγεί δεύτερη στη βαθμολογία!!!

Εξάλλου, στο διάστημα από το 1987 έως τις μέρες μας, οι «Στρατιωτικοί» (το παρατσούκλι της Σλασκ) δεν τερμάτισαν ποτέ πάνω από την 6η θέση, ενώ βίωσαν τρεις φορές την πίκρα του υποβιβασμού στη Β’ κατηγορία (το 1993, το 1997 και το 2002)! Πώς όμως κατόρθωσαν να αποτινάξουν από πάνω τους την ταμπέλα του «μικρομεσαίου» και να φθάσουν αφ’ ενός στην περυσινή επιτυχία, αφ’ ετέρου να διεκδικούν το πρωτάθλημα μετά από τόσες «άνυδρες» σεζόν;

Στις αρχές της περασμένης αγωνιστικής περιόδου τα ηνία της ομάδας ανέλαβε ο Ορέστ Λέντσικ, ένας εμπειρότατος προπονητής με πολύχρονη θητεία σε αρκετούς συλλόγους. Υπό τις οδηγίες του, η Σλασκ δεν ηττήθηκε από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Βίσλα Κρακοβίας (σ.σ. τη νίκησε 2-0 εντός έδρας, αποσπώντας «λευκή» ισοπαλία στον επαναληπτικό), αναδείχθηκε δις ισόπαλη με την (τελικώς τέταρτη του πίνακα και συνδιεκδικήτρια της δεύτερης προνομιούχου θέσης) Γιαγκελόνια Μπιαλιστόκ, και τέλος υπερκέρασε την (ισόβαθμή της) Λέγκια Βαρσοβίας χάρη στον κανονισμό των εκτός έδρας γκολ, καθώς έχασε μέσα στην έδρα της με 0-1 όμως ανταπέδωσε με 2-1 στη ρεβάνς!

Ο Πρζέμυσλαβ Καζμιέρτσακ

Ο 69χρονος τεχνικός είχε πέρυσι την τύχη να βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα ο Πρζέμυσλαβ Καζμιέρτσακ! Ο διεθνής Πολωνός μέσος (με θητεία στις πορτογαλικές Μποαβίστα, Πόρτο, Βιτόρια Σετούμπαλ, και στην αγγλική Ντέρμπι), ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας, με οκτώ γκολ. Πολύτιμες βοήθειες προσέφεραν ο έμπειρος μέσος Σεμπάστιαν Μίλα (διεθνής, συμμετείχε στην αποστολή της εθνικής ομάδας για το Μουντιάλ του 2006), ο Αργεντινός επιθετικός Κριστιάν Ντίαζ (αποκτήθηκε από τη βολιβιανή Σαν Χοσέ της οποίας ήταν ο πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα Απερτούρα 2010), αλλά και ο «δικός μας» Μάριαν Κέλεμεν (ο Σλοβάκος γκολκίπερ αγωνίστηκε τη σεζόν 2007/08 στον Άρη)!

Όσον αφορά, τώρα, στη φετινή χρονιά, ο Ολλανδός φορ Γιόχαν Βόσκαμπ (που ήλθε από την Σπάρτα Ρότερνταμ το περασμένο καλοκαίρι) είναι πρώτος στη λίστα των σκόρερ της Σλασκ με έξι γκολ σε 14 ματς. Ο διεθνής αμυντικός Πιότρ Τσέλεμπαν είναι ο πρώτος σε συμμετοχές (18/πέντε γκολ), ενώ στους διακριθέντες βρίσκουμε και τα ονόματα των Λούκας Μαντέι (διεθνής μέσος), Ντάριους Πετράσιακ (διεθνής αμυντικός), Βαλντεμάρ Σόμποτα (διεθνής μέσος) – και μάλλον δεν είναι τυχαίο το ότι οι δύο τελευταίοι κλήθηκαν για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα μετά το 2010!

Ο Μάριαν Κέλεμεν με τη φανέλα του Άρη

Ακόμη, αξίζει να αναφερθεί, ότι ο σύλλογος της Σιλεσίας (σ.σ. Σλασκ, στα πολωνικά) έφθασε μία ανάσα από τη συμμετοχή του στη φάση των ομίλων του φετινού Γιουρόπα Λιγκ. Αφού απέκλεισε τις Νταντί Γιουνάιτεντ (Σκοτίας, β’ προκριματικός, 1-0, 2-3), Λοκομοτίβ Σόφιας (Βουλγαρίας, γ’ προκριματικός, 0-0, 0-0, 4-3 στα πέναλτυ) τέθηκε αντιμέτωπη, στη φάση των πλέι οφ, της ρουμανικής Ραπίντ Βουκουρεστίου. Απέσπασε ισοπαλία, 1-1, εκτός έδρας, όμως στο «σπίτι» της ηττήθηκε με 1-3 και έμεινε εκτός συνέχειας.

Δεν μπορούμε, βέβαια, να γνωρίζουμε εάν οι «Στρατιωτικοί» θα καταφέρουν φέτος να προσθέσουν τον δεύτερο τίτλο πρωταθλήματος της ιστορίας τους στο παλμαρέ τους. Αυτό που είναι σίγουρο, ωστόσο, είναι ότι βγήκαν πλέον για τα καλά από την ανυποληψία!

Η 25η Σεπτεμβρίου 1963 είναι ιστορική για το φινλανδικό ποδόσφαιρο.

Το απόγευμα εκείνης της ημέρας, η Χάκα Βαλκεακόσκι συνέτριψε με 4-1 εντός έδρας τη Ζενές Ες από το Λουξεμβούργο, στο πλαίσιο του πρώτου μεταξύ τους αγώνα για τον Α’ γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης εκείνης της χρονιάς.

Πέτυχε, έτσι, την πρώτη ιστορικά νίκη φινλανδικού συλλόγου στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις!

Το έμβλημα της Χάκα Βαλκεακόσκι

Ο Μάρκου Κουμπουλάμπι άνοιξε το σκορ για τους γηπεδούχους μόλις στο 5′, όμως πέντε λεπτά αργότερα ο Μαρσέλ Τάις έφερε το ματς στα ίσια. Στο 42′ ο Γιούχανι Πέλτονεν έδωσε το προβάδισμα στους Φινλανδούς και στο 68′ ο Κουμπουλάμπι με το δεύτερο προσωπικό του τέρμα «έγραψε» το 3-1. Στο 76′, ο Πέλτονεν σκόραρε για δεύτερη φορά διαμορφώνοντας το τελικό αποτέλεσμα.

Για την ιστορία, πάντως, πρέπει να αναφερθεί ότι αυτή η ευρεία νίκη δεν έφθανε για να στείλει τους Σκανδιναβούς στην επόμενη φάση της διοργάνωσης! Κι αυτό, διότι στον επαναληπτικό (9/10/1963) η Ζενές Ες ανταπέδωσε με… 4-0 και προκρίθηκε!

Ο Μαρσέλ Τάις αποδείχθηκε ο «δήμιος» της Χάκα, καθώς σημείωσε δύο γκολ (17′, 85′), ενώ ενδιαμέσως σκόραραν οι Πολ Μέι (60′) και Πιερ Λανζέ (84′ – σ.σ. ορισμένες πηγές «δίνουν» το εν λόγω τέρμα ως αυτογκόλ του Άντι Νιέμινεν), στέλνοντας την πρωταθλήτρια Φινλανδίας… στο καναβάτσο!

Το βράδυ της Τετάρτης (7/2) η Ζάμπια επικράτησε της Γκάνας με 1-0 και προκρίθηκε για πρώτη φορά μετά το 1994, στον τελικό του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής (όπου θα αντιμετωπίσει την Ακτή Ελεφαντοστού)!

Το «χρυσό γκολ» των «χάλκινων σφαιρών» σημείωσε στο 78′ ο Εμμάνουελ Μαγιούκα (ενώ ο άλλοτε μεσοεπιθετικός της Ξάνθης, Κρίστοφερ Κατόνγκο, αγωνίστηκε σε όλο το 90λεπτο).

Αυτό που προξενεί εντύπωση, ωστόσο, είναι ότι στο 23μελές ρόστερ αυτής της απόλυτα επιτυχημένης ομάδας της Ζάμπια βρίσκεται μονάχα ένας παίκτης της πρωταθλήτριας ομάδας της χώρας, Πάουερ Ντάιναμος: πρόκειται για τον 19χρονο (20/1/1992) τερματοφύλακα, Τζόσουα Τιτίμα!

Ο οποίος, μάλιστα, δεν είναι καν βασικός στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, ο τεχνικός του οποίου, Ερβ Ρενάρ, προτίμησε σε όλα τα ματς του τρέχοντος Κυπέλλου Εθνών Αφρικής τον Κέννεντυ Μουίνε, της νοτιοαφρικανικής Φρη Στέητ Σταρς.

Ο Τιτίμα, βέβαια, έχει όλο τον καιρό μπροστά του για να κάνει την καριέρα που ονειρεύεται στην εθνική ομάδα! Εξάλλου, ξεκίνησε την καριέρα του από την Μάινινγκ Ρέιντζερς, και κατόπιν φόρεσε τη φανέλα της (πέντε φορές πρωταθλήτριας) Ζανάκο FC. Από την τελευταία τον απέκτησε η Πάουερ Ντάιναμος, με τον ίδιο να καθιερώνεται γρήγορα στο βασικό της σχήμα.

Να σημειωθεί, τέλος, ότι ο νεαρός άσος έλαβε μέρος στα προκριματικά του Παναφρικανικού Πρωταθλήματος Νέων του 2011.