stokegeo
The_StrangerFiled under: Πρόεδροι
Είναι που, καμιά φορά, η μοίρα έχει όρεξη για πολύ μεγάλες πλάκες!
Στις 6 Μαρτίου του 1902, ο Χουλιάν Παλάθιος και τα αδέλφια Χουάν Παδρός Ρουμπιό και Κάρλος Παδρός Ρουμπιό, όλοι τους Ισπανοί επιχειρηματίες και λάτρεις εκείνου του φερμένου από τα ξένα (την Αγγλία) σπορ που τότε έκανε τα πρώτα του βήματα στην πατρίδα τους, του ποδοσφαίρου, ανακοίνωσαν επίσημα ότι νομιμοποιούσαν την ύπαρξη της Ρεάλ Μαδρίτης.
Μάλιστα, ο Παλάθιος ήταν και ο πρώτος πρόεδρος του συλλόγου που έμελλε να μετατραπεί σε γίγαντα τις επόμενες δεκαετίες. Ο δεύτερος (1902-1904) και ο τρίτος (1904-1908) διοικητικός ηγέτης της «βασίλισσας» ήταν ο Χουάν και ο Κάρλος, αντίστοιχα.
Βέβαια, τα αδέλφια Παδρός έγραψαν ιστορία και επειδή υπήρξαν σκαπανείς του ισπανικού ποδοσφαίρου γενικότερα.
Ο Κάρλος και ο Χουάν Παδρός
Ήταν, εξάλλου, εκείνοι που εμπνεύστηκαν και πρότειναν, στον τότε δήμαρχο της Μαδρίτης, Αλμπέρτο Αγκιλέρα, τη διεξαγωγή της ποδοσφαιρικής διοργάνωσης την οποία σήμερα γνωρίζουμε ως Κόπα ντελ Ρέι, το Κύπελλο Ισπανίας. Μάλιστα, το ονόμασαν έτσι (σ.σ. Copa del Rey, Κύπελλο του Βασιλιά) γιατί το πρώτο τουρνουά όλων των εποχών (1902) παίχτηκε για να εορταστεί η στέψη του βασιλιά Αλφόνσο του 13ου.
Στην παρθενική έκδοση του Κυπέλλου Ισπανίας, την οποία φιλοξένησε η Μαδρίτη, συμμετείχαν πέντε ομάδες, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπαρτσελόνα, η Εσπανιόλ, η Μπισκάγια (την οποία συνέθεταν ποδοσφαιριστές από την Αθλέτικ Μπιλμπάο και την FC Μπιλμπάο) και η Νιου Φούτμπολ Κλαμπ (που δεν υπάρχει πια). Στον τελικό του «Ιπόδρομο», τον οποίο διαιτήτευσε ο ίδιος ο Κάρλος Παδρός, η Μπισκάγια κέρδισε με 2-1 την «Μπάρτσα».
Επίσης, επί της θητείας του Κάρλος Παδρός η Ρεάλ κατέκτησε τα τέσσερα από τα έξι επόμενα Κύπελλα Ισπανίας, ενώ στις 23 Οκτωβρίου του 1905 έδωσε και τον πρώτο διεθνή αγώνα της ιστορίας της, με αντίπαλο τη γαλλική Γκαλιά Κλαμπ από το Παρίσι, προς τιμήν του Γάλλου προέδρου, Εμίλ Λουμπέ, που επισκεπτόταν τότε την Ισπανία (τελικό αποτέλεσμα, 1-1). Το 1908 έδωσε τη θέση του στον Αδόλφο Μελέντεθ και ψηφίστηκε επίτιμος πρόεδρος της Ρεάλ ισοβίως.
Πού είναι η… πλάκα της μοίρας σε όλα αυτά; Στο ότι ο Χουάν και ο Κάρλος Παδρός Ρουμπιό, οι ιδρυτές της Ρεάλ Μαδρίτης, του «αιώνιου» εχθρού της Μπαρτσελόνα, ήταν Καταλανοί!
Αμφότεροι είχαν γεννηθεί στην Βαρκελώνη, ο Χουάν το 1869 και ο Κάρλος το 1870 και μαζί διατηρούσαν ένα κατάστημα με πολυτελή ρούχα (άλλοι λένε υφάσματα) στην καρδιά της Μαδρίτης, στις αποθήκες του οποίου, μάλιστα, φιλοξενήθηκαν και τα πρώτα γραφεία της «βασίλισσας».
Πάμε πάλι: η μοίρα έχει πολλές φορές όρεξη για πολύ μεγάλες πλάκες!!!
Μια νύχτα του Ιουνίου του 1995 η κεντρική κερκίδα του «Μπελ Βιου», του «σπιτιού» της Ντονκάστερ Ρόβερς από το 1922, πήρε φωτιά.
Ευτυχώς, δεν θρηνήσαμε ανθρώπινα θύματα. Όταν οι φλόγες έσβησαν, διαπιστώθηκε ότι είχαν προκαλέσει εκτεταμένες ζημιές αξίας εκατό χιλιάδων λιρών.
Εννέα μήνες μετά, ο υπεύθυνος για τη φωτιά συνελήφθη. Προς έκπληξη όλων, επρόκειτο για τον ίδιο τον… πρόεδρο της ομάδας, Κεν Ρίτσαρντσον!
Τρεις εμπρηστές
Η δίκη που ακολούθησε κράτησε δύο εβδομάδες και στη διάρκειά της αποκαλύφθηκαν όλα.
Ο Ρίτσαρντσον, ένας πάμπλουτος επιχειρηματίας από το Νησί του Μαν που είχε χτίσει την περιουσία του ασχολούμενος με την κατασκευή σακιών (αν και υπήρχαν πληροφορίες ότι είχε βγάλει πολλά χρήματα και από τον τζόγο), πλήρωσε δέκα χιλιάδες λίρες έναν πρώην στρατιωτικό, τον Άλαν Κρίστιανσεν, για να κάνει παρανάλωμα του πυρός την κερκίδα.
Τον Κρίστιανσεν βοήθησαν άλλα δύο άτομα. Μόνο που δεν πήγαν όλα βάσει του σχεδίου. Για κακή του τύχη, ο εμπρηστής ξέχασε το κινητό του τηλέφωνο, έναν σάκο και μπιτόνια με βενζίνη στο σημείο του εγκλήματος. Μέσω της συσκευής, οι αρχές τον εντόπισαν και τον συνέλαβαν.
Εν τέλει, ο Ρίτσαρντσον καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση, επειδή ήταν ο ιθύνων νους πίσω από την πυρκαγιά. Όσο για τον Κρίστιανσεν, του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης ενός χρόνου. Οι δύο βοηθοί του, «έφαγαν» εννέα μήνες (με αναστολή).
Ήθελε νέο γήπεδο (και το παλιό σε επενδυτές)
Γιατί, όμως, τα έκανε όλα αυτά ο Ρίτσαρντσον; Η απάντηση δεν είναι άλλη από το ίδιο το γήπεδο που είχε μετατρέψει με τους συνεργούς του σε στάχτες.
Από το 1993, όταν και πήρε στα χέρια του τα ηνία της Ντονκάστερ όντας πια ο μεγαλομέτοχός της, έριξε πολλά λεφτά στην ομάδα με στόχο να την πάει σε καινούργια έδρα, ενώ τον χώρο που καταλάμβανε το «Μπελ Βιου» σχεδίαζε να τον δώσει (έναντι… πολυψήφιου αντιτίμου) σε επενδυτές που θα ανέπτυσσαν εκεί διάφορες δραστηριότητες. Τόσο πολύ το ήθελε όλο αυτό, που λίγο μονάχα καιρό αφότου είχε έρθει στο κλαμπ έβαλε… πωλητήριο στο γήπεδο!
Έλα, όμως, που το δημοτικό συμβούλιο του Ντονκάστερ, το οποίο μίσθωνε τον χώρο στους «Ρόβερς», είχε άλλη γνώμη και αρνήθηκε να «ξεσπιτώσει» την ομάδα. Αυτό το «φρενάρισμα» στα σχέδιά του… ξενέρωσε τον Ρίτσαρντσον, που έχασε γρήγορα το ενδιαφέρον του για το κλαμπ.
Η χειρότερη σεζόν στην ιστορία της Ντονκάστερ
Φτάσαμε, έτσι, στη βραδιά του Ιουνίου του 1995, όταν και μπήκε η φωτιά στο «Μπελ Βιου», σε μία προσπάθεια του Ρίτσαρντσον να διώξει σώνει και ντε τη Ντονκάστερ από την έδρα της, με τα ήδη γνωστά αποτελέσματα.
Όπως είναι απολύτως λογικό, πάνω από όλα και όλους επηρεάστηκε η ίδια η ομάδα. Ένα σύνολο που στις αρχές του 1995 συμμετείχε στη Δ’ κατηγορία και ούτε είχε βλέψεις προς τα πάνω αλλά δεν κινδύνευε κιόλας, ξάφνου βρέθηκε με την έδρα και το ηθικό του κατεστραμμένα, τον μεγαλομέτοχό του να έχει συλληφθεί και τον υποβιβασμό να φαίνεται ολοκάθαρα στον ορίζοντα. Τα χειρότερα δεν είχαν έλθει ακόμα.
Ο Ρίτσαρντσον απέσυρε την χρηματοδότησή του. Αποτέλεσμα αυτού, ήταν το κλαμπ να τεθεί υπό διαχείριση, με τους καλύτερούς του παίκτες να φεύγουν για να μειωθεί το συνολικό του χρέος (που άγγιζε τα 4 εκατ. λίρες), όμως εκείνοι που έμειναν πίσω δεν ήταν αρκετοί για να το σώσουν στον αγωνιστικό χώρο.
Τελικά, το μοιραίο επήλθε τη σεζόν 1997/98 και μάλιστα επώδυνα. Επρόκειτο για τη χειρότερη χρονιά στην ιστορία της Ντονκάστερ.
Η ομάδα συμμετείχε στο πρωτάθλημα της Δ’ κατηγορίας και τερμάτισε τελευταία με 20 βαθμούς, πέφτοντας εκτός των επαγγελματικών λιγκών για πρώτη φορά μετά από 65 χρόνια. Πανηγύρισε μόλις 4 νίκες (την πρώτη από αυτές την… 21η αγωνιστική), σκόραρε μόνο 30 γκολ και δέχθηκε 113, είχε δηλαδή διαφορά τερμάτων -83.
Στο φόντο αυτής της τραγικής αγωνιστικής παρουσίας, οι οπαδοί των «Ρόβερς», που τα είχαν βάλει με τον Ρίτσαρντσον. Όλη τη χρονιά διαδήλωναν, μπούκαραν στο τερέν και κρεμούσαν πανό εναντίον του, κατηγορώντας τον (όχι άδικα) ότι κατέστρεψε τον σύλλογο. Μέχρι και… κηδεία του έκαναν (με το φέρετρο και όλα) έξω από το γήπεδο, στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι της περιόδου! Την οργή τους για τον Ρίτσαρντσον φούντωσε, αργότερα, το ότι έμαθαν πως όχι μόνο είχε διορίσει συγγενείς και φίλους του στο διοικητικό συμβούλιο του κλαμπ αλλά είχε φθάσει ως και στο σημείο να… επιλέγει ο ίδιος την ενδεκάδα της ομάδας στους αγώνες!
Λίγες εβδομάδες μετά, ο Ρίτσαρντσον θα καταδικαζόταν από το δικαστήριο και θα έφευγε μια για πάντα από τη Ντονκάστερ.
Η «Υπόθεση Φλόκτον Γκρέι»
Αυτή, πάντως, δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Κεν Ρίτσαρντσον είχε απασχολήσει τον αθλητικό κόσμο της Βρετανίας για λάθος λόγους. Λίγο παραπάνω από δέκα χρόνια πριν, το όνομά του είχε πάλι βρεθεί στα πρωτοσέλιδα για τη συμμετοχή του σε ένα από τα μεγαλύτερα στοιχηματικά σκάνδαλα που «χτύπησαν» ποτέ τις ιπποδρομίες της «Γηραιάς Αλβιώνας», την «Υπόθεση Φλόκτον Γκρέι».
Ο Ρίτσαρντσον, που λάτρευε τις ιπποδρομίες, είχε στην κατοχή του τον «Φλόκτον Γκρέι», ένα άλογο δύο ετών, το οποίο δήλωσε να συμμετάσχει σε αγώνα της δικής του ηλικιακής κατηγορίας στο Λέστερ. Λόγω του ότι ο στάβλος του είχε αρκετό καιρό να κερδίσει, οι μπουκς του έδιναν πιθανότητες 10 προς 1 να πάρει τη νίκη.
Τελικά, ο «Φλόκτον Γκρέι» πήρε τη νίκη και μάλιστα με άνεση, κάτι που αμέσως προβλημάτισε όλους. Οι μπουκς αρνήθηκαν να πληρώσουν, ήρθε η αστυνομία, η έρευνα άρχισε.
Μετά τους ελέγχους που έγιναν, αποδείχθηκε ότι ο δίχρονος «Φλόκτον Γκρέι» ήταν στην πραγματικότητα ο… τρίχρονος «Γκουντ Χαντ», δηλαδή ένα άλλο άλογο του Ρίτσαρντσον το οποίο είχε βάλει ο τελευταίος σε εκείνη την κούρσα (και όντας πολύ πιο δυνατό από τους μικρότερους αντιπάλους του είχε με ευκολία πρωτεύσει)!
Ο Ρίτσαρντσον, μαζί με τον συνεργό του, Στίβεν Ουάιλς, πόνταραν 20 χιλιάδες λίρες στον ψευτο-«Φλόκτον Γκρέι», τις οποίες μοίρασαν σε διάφορα στοιχηματικά καταστήματα για να μην κινήσουν υποψίες. Η απάτη τους, ωστόσο, ανακαλύφθηκε. Οι επίσημες φωτογραφίες έδειξαν ότι το ζώο είχε πολύ ανεπτυγμένα δόντια για δύο ετών, ενώ έλειπε κιόλας από το πόδι του μία χαρακτηριστική ουλή την οποία είχε ο αληθινός «Φλόκτον Γκρέι».
Δύο χρόνια μετά, ο Ρίτσαρντσον καταδικάστηκε να πληρώσει πρόστιμο 20 χιλιάδων λιρών για αυτήν την υπόθεση, ενώ στον ίδιο και στον Ουάιλς απαγορεύτηκε η ενασχόληση με τις ιπποδρομίες για 25 χρόνια.
Η (καταστροφική) θητεία στην Μπρίντλινγκτον Τάουν
Επιπλέον, η Ντονκάστερ δεν ήταν η μόνη ποδοσφαιρική ομάδα από την οποία πέρασε αφήνοντας πίσω του… συντρίμμια ο Ρίτσαρντσον!
Πριν πάει στους «Ρόβερς», το 1991, είχε γίνει πρόεδρος της Μπρίντλινγκτον Τάουν από το ανατολικό Γιόρκσαϊρ (εκεί που, παρεμπιπτόντως, βρισκόταν η μονάδα του για την παραγωγή σακιών). Μάλιστα, επί των ημερών του, το 1993 συγκεκριμένα, ο σύλλογος κατέκτησε το Vase Trophy νικώντας με 1-0 την Τίβερτον Τάουν στο παλιό «Γουέμπλεϊ», ενώ ο ίδιος χρηματοδότησε και σημαντικές βελτιώσεις και προσθήκες στο γήπεδο της ομάδας, το «Κουίνς Γκέιτ».
Τελικά, όμως, η Μπρίντλινγκτον οδηγήθηκε στη χρεωκοπία, με τους φίλους της να τον κατηγορούν για (πολύ) κακή διαχείριση των οικονομικών της. Την ίδια κατηγορία εκτόξευσαν εναντίον του και οι οπαδοί της Ντονκάστερ αργότερα (σύμπτωση;);).
«Τέτοιος άνθρωπος ήταν!»
Τον Αύγουστο που μας πέρασε ο Κεν Ρίτσαρντσον έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών.
Και, δυστυχώς, έτσι όπως ο ίδιος τα έκανε, από αυτόν έμεινε (και θα τον χαρακτηρίζει στο διηνεκές) η ατάκα που εκστόμισαν κάποτε οι ντετέκτιβς της βρετανικής αστυνομίας που ερευνούσαν τις απάτες και τα σκάνδαλα που είχε δημιουργήσει:
«Ήταν ο τύπος ανθρώπου που θα έριχνε τρικλοποδιά σε ένα παιδάκι για να του αρπάξει ένα χαρτονόμισμα των δύο λιρών!».
Filed under: Πρόεδροι
Θεωρείτε γρουσουζιά το να περάσετε κάτω από μια σκάλα, ή το να δείτε μια μαύρη γάτα, ή το να σπάσει ένας καθρέφτης σπίτι σας; Είστε γενικά προληπτικοί; Είτε ναι είτε όχι, σίγουρα αξίζει να διαβάσετε την ιστορία του Καρλίτο Ρόσα!
Ο εν λόγω κύριος διετέλεσε πρόεδρος της σπουδαίας και πολυτροπαιούχου βραζιλιάνικης ομάδας Μποταφόγκο από το 1948 ως το 1951 και, όπως παραδίδεται, είναι, με διαφορά, ο πιο προληπτικός άνθρωπος που φάνηκε ποτέ στην ιστορία του ποδοσφαίρου της «χώρας του καφέ» (ίσως και παγκοσμίως)!
Και τι δεν έκανε…
Μια φορά το λεωφορείο της Μποταφόγκο βρέθηκε από λάθος σε αδιέξοδο. Ο Καρλίτο δεν άφησε τον οδηγό να κάνει όπισθεν, με το αιτιολογικό ότι «η ομάδα μας δεν πάει ποτέ προς τα πίσω!». Ανάγκασε τους παίκτες να πάνε με τα πόδια ως το γήπεδο!
Επίσης, εφάρμοζε κάποιες συγκεκριμένες τελετουργίες. Λ.χ., σκόρπιζε ένα κιλό ζάχαρη στους τοίχους για… γλυκιά τύχη στα εκτός έδρας παιχνίδια, συνήθιζε να προετοιμάζει ο ίδιος το φαγητό των παικτών σκουπίζοντας τα χέρια του πάντα στα μαλλιά εκείνου που τύχαινε να βρίσκεται πιο κοντά του, έβαζε μέσα στα παπούτσια κάθε αμυντικού ένα χαρτάκι με το όνομα του προσωπικού του αντιπάλου ώστε αυτός να «τον πατάει» πριν καν αρχίσει το ματς και έδενε κόμπο τις κουρτίνες των γραφείων του συλλόγου σε κάθε αγώνα θέλοντας να επιτύχει το «δέσιμο» των αντιπάλων!
Ακόμη, είχε, δε, τόσα πολλά φυλαχτά και γούρια, που για να τα κρεμάσει όλα παρήγγειλε μια ολόχρυση παραμάνα, ενώ ήθελε, τις ημέρες των ματς, να γίνονται όλα (λ.χ. προθέρμανση, σίτιση, κλπ) όπως την τελευταία φορά που κέρδισε η ομάδα, ώστε να μην χάνεται το γούρι!
Ο πιο πιστός του ακόλουθος ήταν ένα… σκυλάκι, ο Μπιρίμπα, ή, αλλιώς, ο «12ος παίκτης» της Μποταφόγκο!
Κάποτε, σε ένα ματς της ομάδας, ο σκυλάκος είχε μπει τυχαία στο γήπεδο, μπέρδεψε τον αντίπαλο τερματοφύλακα και η Μποταφόγκο σκόραρε! Από τότε έγινε η μασκότ του συλλόγου, θεωρώντας ότι φέρνει καλοτυχία. Ο μάγειρας της Μποταφόγκο τον τάιζε με τα καλύτερα κρέατα, ενώ ο Καρλίτο Ρόσα τον αμολούσε στο γήπεδο όταν η Μποταφόγκο έχανε, για να διακοπεί η αναμέτρηση και να συνέλθουν οι παίκτες του ενώ οι αντίπαλοι προσπαθούσαν να περιμαζέψουν τον Μπιρίμπα! Συν τοις άλλοις, όταν κάποτε ο σκύλος έκανε την… ανάγκη του πάνω στο πόδι ενός παίκτη της Μποταφόγκο και η ομάδα κέρδισε, ο Καρλίτο απαίτησε να γίνεται ακριβώς το ίδιο πριν από κάθε παιχνίδι!
Κι αν βιαστήκατε να σκεφτείτε ότι όλες αυτές οι τεχνικές… καλοτυχίας δεν απέδωσαν καρπούς, μάθετε ότι το 1948 η Μποταφόγκο έκανε δικό της το πρωτάθλημα! Με τόση τύχη μαζεμένη, μάλλον δεν ήταν… τυχαίο!
* Όλα τα παραπάνω αναφέρονται στο εξαιρετικό βιβλίο του Άλεξ Μπέλος με τίτλο «Futebol: Ο βραζιλιάνικος τρόπος ζωής» (εκδόσεις Κέδρος).
Το 1982, στο Μουντιάλ της Ισπανίας, η Γαλλία έπαιζε με το Κουβέιτ, σε ένα ματς που μας προσέφερε ένα στιγμιότυπο το οποίο δεν θα ξεχαστεί ποτέ!
Η ασιατική ομάδα, η οποία έκανε το ντεμπούτο της στην μεγάλη γιορτή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, είχε αποσπάσει ισοπαλία, 1-1, με καλή απόδοση από την Τσεχοσλοβακία μερικές ημέρες πριν. Κόντρα στους «τρικολόρ» είχε όρεξη για μια μεγαλύτερη έκπληξη και για μισή ώρα είχε κρατήσει το «μηδέν». Στην συνέχεια, όμως, η γαλλική ομάδα έδειξε την κλάση της και στο 48’ προηγούνταν ήδη με 3-0, πριν στο 75’ οι Ασιάτες μειώσουν σε 3-1.
Στο 80’, οι Γάλλοι έφθασαν και σε τέταρτο γκολ με τον μέσο τους, Αλέν Ζιρές, αλλά οι παίκτες του Κουβέιτ διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον διαιτητή, Μίροσλαβ Στούπαρ, καθώς είχαν σταματήσει να παίζουν! Άκουσαν, είπαν, κάποιο σφύριγμα και νόμισαν ότι είχε προέλθει από τον Σοβιετικό ρέφερι, γι’ αυτό και είχαν παραμείνει στις θέσεις τους. Όμως, το σφύριγμα είχε προέλθει από… κάποιον θεατή από τις κερκίδες!
Οι Γάλλοι πανηγύριζαν, αφού ο Στούπαρ είχε κατακυρώσει το τέρμα τους, αλλά οι ποδοσφαιριστές του Κουβέιτ ακόμα διαμαρτύρονταν και το παιχνίδι είχε διακοπεί. Τότε, έκανε την εμφάνισή του ο σεΐχης Φαχάντ Αλ Αχμάντ Αλ Σαμπάχ!
Επρόκειτο για τον Πρόεδρο της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας του Κουβέιτ, ο οποίος μέχρι εκείνη την στιγμή καθόταν στις θέσεις των επισήμων και, με την κελεμπία του να ανεμίζει, εισέβαλε στον αγωνιστικό χώρο (παρακάμπτοντας κάθε κανόνα και κανονισμό), πήγε κατ’ ευθείαν στον «άρχοντα» της αναμέτρησης και διαμαρτυρήθηκε, ενώ προηγουμένως έκανε ως και κινήσεις με τα χέρια του ζητώντας να φύγει η ομάδα του από το γήπεδο!
Κανείς δεν ξέρει τι είπε ο σεΐχης Φαχάντ στον Στούπαρ όταν του μίλησε. Το γεγονός, είναι ότι, δευτερόλεπτα μετά, ο τελευταίος ακύρωσε το γκολ του Ζιρές! Νέα παράπονα ακολούθησαν, αυτήν την φορά από τους Γάλλους, αλλά τίποτα δεν άλλαξε!
Ο σεΐχης επέστρεψε στα επίσημα, για να δει λίγο αργότερα τον Μαξίμ Μποσίς να παραβιάζει ξανά την εστία του Κουβέιτ για το 4-1 υπέρ της Γαλλίας, που ήταν και το τελικό αποτέλεσμα.
Ο ρέφερι Στούπαρ δεν «σφύριξε» ξανά σε Παγκόσμιο Κύπελλο, ενώ ο… οξύθυμος σεΐχης Φαχάντ τιμωρήθηκε με πρόστιμο από την FIFA! Όσο για το Κουβέιτ, στο οποίο πιο πολύ κακό παρά καλό έκανε η συμπεριφορά του παράγοντά του, αποκλείστηκε καθώς έχασε και το επόμενο παιχνίδι του (0-1 από την Αγγλία) και έκτοτε δεν έχει προκριθεί πάλι στο Μουντιάλ.
Είναι καλοκαίρι του 2002 και η Έξετερ Σίτι περνά δύσκολα καθώς μαστίζεται από σοβαρά οικονομικά προβλήματα και χρειάζεται χρήματα… χθες!
Το διοικητικό συμβούλιο των «Ελλήνων», όπως είναι το παρατσούκλι του ιστορικού αγγλικού συλλόγου, αναλαμβάνει δράση, με μπροστάρη τον αντιπρόεδρό του, που δεν ήταν άλλος από τον Γιούρι Γκέλερ!
Η διάσημη τηλεπερσόνα, μένταλιστ και… μέγας βασανιστής κουταλοπίρουνων (που μόνο άσχετος με τον κόσμο του ποδοσφαίρου δεν ήταν) αποτελούσε μέλος ενός τριμελούς κονσόρτσιουμ το οποίο, μερικούς μήνες πριν, είχε αναλάβει τα ηνία της Έξετερ και αποφάσισε να αξιοποιήσει τις επαφές του με τον κόσμο της showbiz για να βοηθήσει την ομάδα του. Ε, το είπε και το έκανε!
Διοργάνωσε ένα event στην έδρα της Έξετερ, το «Σεντ Τζέιμς Παρκ» για να συγκεντρώσει χρήματα για το κλαμπ και κάλεσε σε αυτό την Βρετανίδα ντίβα της σόουλ των δεκαετιών του ’70 και του ’80, Πάτι Μπουλαγιέ και τον πασίγνωστο Αμερικανό μάγο και ταχυδακτυλουργό, Ντέιβιντ Μπλέιν. Η πιο μεγάλη… ατραξιόν της εκδήλωσης, όμως, ήταν άλλη!
Ήταν ο καλός φίλος (και κουμπάρος) του Γκέλερ, μία από τις πιο μεγάλες προσωπικότητες στην παγκόσμια ιστορία της μουσικής αλλά και του θεάματος με καριέρα που κράτησε περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες και πωλήσεις δίσκων που άγγιξαν τα 400 εκατομμύρια δολάρια, ο επονομαζόμενος και «Βασιλιάς της Ποπ», ο Μάικλ Τζάκσον!
Ο Γκέλερ ζήτησε από τον «Wacko Jacko» να έλθει στο Έξετερ για το event που ήθελε να κάνει. Ο Αμερικανός σούπερ σταρ δέχθηκε, υπό τον όρο να βρίσκονται εκεί και άρρωστα παιδιά από το τοπικό νοσοκομείο αλλά και τα μισά από τα χρήματα που θα μαζεύονταν να δίνονταν για την ανακούφιση παιδιών από την Αφρική που έπασχαν από AIDS.
Κάπως έτσι έλαβε σάρκα και οστά ένα από τα πιο σουρεαλιστικά συμβάντα στην ιστορία του Έξετερ και της Αγγλίας γενικότερα το οποίο αποτελεί θέμα συζήτησης στην «Γηραιά Αλβιώνα» ως και σήμερα!
Πολλοί ήταν οι φίλοι των «Ελλήνων» οι οποίοι έσπευσαν να αγοράσουν εισιτήριο για την εκδήλωση, ενώ περίπου 200 άτομα το πήγαν παραπέρα και έδωσαν από 100 λίρες ο καθένας για να έχουν το προνόμιο να βρεθούν στο ίδιο τρένο που θα μετέφερε τον Τζάκσον και τους υπόλοιπους εκλεκτούς καλεσμένους του Γκέλερ από το Λονδίνο στην πόλη-έδρα της ομάδας!
Κατά την άφιξη του Τζάκσον στον σιδηροδρομικό σταθμό του Πάντινγκτον του Λονδίνου η φάση θύμιζε τα ελληνικά αεροδρόμια όταν έρχεται ο νέος παικταράς κάποιας ομάδας. Γινόταν… ο χαμός από τους εκατοντάδες, φίλους της Έξετερ και μη, που βρίσκονταν εκεί και ήθελαν να δουν τον «Βασιλιά της Ποπ» από κοντά! Το ίδιο συνέβη και όταν ο τελευταίος έφθασε στον προορισμό του, γύρω στις 4:15μμ: γνώρισε την αποθέωση ενώ το ανοικτό αυτοκίνητο αντίκα που τον μετέφερε διέσχιζε το τερέν του «Σεντ Τζέιμς Παρκ».
Κάτω από μία ομπρέλα, που κρατούσε ένα μέλος της προσωπικής του φρουράς για να τον προστατεύει από το αγγλικό ψιλόβροχο που έπεφτε, ο Μάικλ Τζάκσον ανέβηκε στην εξέδρα που είχε στηθεί για την εκδήλωση. Μπροστά του, περισσότεροι από επτά χιλιάδες άνθρωποι κρέμονταν από κάθε του λέξη.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα του event, ο Τζάκσον δεν επρόκειτο να τραγουδήσει, ενώ θα έβγαζε έναν λόγο περίπου τριών λεπτών. Τελικά, μίλησε πολύ παραπάνω, λόγω της αποθέωσης που γνώριζε από το συγκεντρωμένο πλήθος!
«Γεια σας υπέροχοι άνθρωποι του Έξετερ! Ήλθαμε εδώ για να στηρίξουμε τα παιδιά που πάσχουν από AIDS και να βοηθήσουμε τους ανθρώπους της Αφρικής να βρουν λύση για αντιμετωπίσουν την εξάπλωση αυτής της ασθένειας», ξεκίνησε να λέει ο «Wacko Jacko».
Στην συνέχεια, ο τραγουδιστής του «Smooth Criminal», του «Billie Jean», του «Bad» και τόσων άλλων αγαπημένων επιτυχιών μίλησε για «τους πολέμους για τους οποίους δυστυχώς ακούμε κάθε μέρα στις ειδήσεις, στο ραδιόφωνο και στις εφημερίδες» και για «τους ανθρώπους που πληγώνουν και σκοτώνουν ο ένας τον άλλον» και τόνισε ότι «πρέπει να μάθουμε να ζούμε και να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας πριν να είναι αργά».
Κατόπιν, εξακολουθώντας να θυμίζει λίγο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, απευθύνθηκε ξανά στον κόσμο και παθιασμένα είπε: «Θέλω όλοι σας τώρα να πιάσετε το χέρι του ανθρώπου που βρίσκεται δεξιά κι αριστερά σας! Εμπρός! Τώρα! Το εννοώ! Μην ντρέπεστε! Κάντε το! Τώρα, πείτε σε αυτούς τους ανθρώπους ότι νοιάζεστε για εκείνους! Πείτε τους ότι τους αγαπάτε! Αυτό είναι που κάνει την διαφορά! Μαζί μπορούμε να φέρουμε στον κόσμο την αλλαγή, να σταματήσουμε τον ρατσισμό και την προκατάληψη! Μπορούμε να βοηθήσουμε τον κόσμο να ζήσει δίχως φόβο. Είναι η μόνη μας ελπίδα. Χωρίς ελπίδα, πάμε χαμένοι!».
Κι αφού έστειλε το δικό του συγκινητικό μήνυμα αγάπης και ειρήνης, ο Μάικλ Τζάκσον προέβλεψε, γνωρίζοντας εκ νέου την αποθέωση, ότι η Εθνική Αγγλίας θα κέρδιζε την Δανία στο επικείμενο μεταξύ τους παιχνίδι για την φάση των «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Νότιας Κορέας και Ιαπωνίας! Ο Γιούρι Γκέλερ είχε παραδεχθεί ότι ο σούπερ σταρ φίλος του τού είχε εκμυστηρευθεί πως δεν γνωρίζει τίποτε από το «σόκερ», όπως το λένε οι Αμερικανοί, αλλά στο προγνωστικό του… έπεσε μέσα, αφού τα «Τρία Λιοντάρια» νίκησαν την ομάδα των (άλλοτε άσων του Παναθηναϊκού) Ρενέ Χένρικσεν και Γιαν Μικάελσεν με 3-0!
Βέβαια, αμέσως μετά ο Τζάκσον είπε και ότι η Αγγλία θα κατακτούσε το Μουντιάλ, αλλά ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας!
Κάπου εκεί η ομιλία του «Βασιλιά της Ποπ» τελείωσε κι εκείνος αποχώρησε για το ξενοδοχείο του. Ο Ντέιβιντ Μπλέιν έκανε κάποια κολπάκια μήπως και θυμίσει ότι ήταν κι αυτός στην σκηνή, αλλά ο κόσμος είχε μάτια μόνο για έναν εκείνο το απόγευμα.
Περίπου έναν μήνα μετά, ο Γιούρι Γκέλερ συνέδεσε εκ νέου τον Μάικλ Τζάκσον με την Έξετερ. Πώς; Τον έκανε… επίτιμο αθλητικό διευθυντή της ομάδας «από σεβασμό, καθώς την έβαλε στον παγκόσμιο χάρτη», όπως εξήγησε ο μένταλιστ. Ο, κατά δική του δήλωση, παντελώς άσχετος από μπάλα Τζάκσον δεν παρακολούθησε ούτε έναν αγώνα των «Ελλήνων».
Το μεγάλο ερώτημα, όμως, είναι άλλο: εκείνη η παράξενη στιγμή της σύγχρονης ποδοσφαιρικής ιστορίας, η εκδήλωση που είχε σχεδιάσει και εκτελέσει ο Γκέλερ για να βοηθήσει οικονομικά την Έξετερ, έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα; Μάλλον όχι.
Αργότερα αποκαλύφθηκε τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν από τις δράσεις της εκδήλωσης (εισιτήρια, πώληση προγραμμάτων, κλπ) εξαφανίστηκαν, ενώ οι παραγωγοί του event δεν πληρώθηκαν. Όπως αποδείχθηκε, την… δουλειά την έκαναν τα άλλα δύο μέλη του κονσόρτσιουμ που είχε αναλάβει τις τύχες της Έξετερ, οι οποίοι συνελήφθησαν και το 2007 καταδικάστηκαν για δόλιες συναλλαγές όσο ήταν στην διοίκηση της ομάδας, με την εγκληματική τους δραστηριότητα να μην είχε υποπέσει, όπως φαίνεται, στην αντίληψη του Γκέλερ. Πρέπει να αναφερθεί, ότι τους δώδεκα μήνες που οι καταδικασθέντες βρέθηκαν στο τιμόνι της Έξετερ, το χρέος του κλαμπ εκτοξεύθηκε, από το ένα εκατομμύριο, στα τεσσεράμισι εκατομμύρια λίρες!
Τζάμπα όλος ο κόπος, δηλαδή – ούτε η ομάδα πήρε λεφτά, ούτε κέρδισε κάτι πέραν λίγης παραπάνω δημοσιότητας και το event αποδείχθηκε, τελικά, μια λαμπερή φούσκα.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, έναν περίπου χρόνο μετά η Έξετερ υποβιβάστηκε στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα για πρώτη φορά μετά το 1920… Μετά από αυτό το δυστυχές για τους «Έλληνες» γεγονός, ο Γκέλερ παραιτήθηκε και έκοψε κάθε επαφή μαζί τους.
Τελικά, την ιστορική ομάδα έσωσαν οι οπαδοί της, οι ίδιοι που εκείνο το απόγευμα του καλοκαιριού του 2002 είχαν συρρεύσει στο γήπεδό της για να την βοηθήσουν συνεισφέροντας τον οβολό τους και να δουν και από κοντά τον θρυλικό Μάικλ Τζάκσον. Δημιούργησαν το Exeter City Supporters’ Trust, πήραν το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ομάδας (το οποίο έως σήμερα κατέχουν) και, σιγά σιγά, την ξεχρέωσαν και την έφεραν πίσω στις επαγγελματικές λίγκες.
Τώρα, η Έξετερ αγωνίζεται στην League Two, την 4η κατηγορία της αγγλικής ποδοσφαιρικής πυραμίδας, αλλά την περίοδο 2009-12 έπαιξε στην τρίτη, ενώ το 2017, το 2018 και το 2020 έχασε στον τελικό των πλέι οφ της ανόδου στην τρίτη κατηγορία!
Τον δρόμο της, δηλαδή, όπως όλα δείχνουν, τον έχει ξαναβρεί. Χωρίς εγκληματίες αλλά και αμφιβόλου αξίας σελέμπριτι στην διοίκησή της και χωρίς… σουρεαλιστικές εκδηλώσεις και φανφάρες!
Ήταν 8 Δεκεμβρίου του 1983 και η Μπαρτσελόνα έδινε ένα φιλικό, με την επίσης καταλανική (και πολύ πιο αδύναμη) Οσπιταλέτ.
Οι «μπλαουγκράνα», με προπονητή τον Αργεντινό Σέσαρ Λουίς Μενότι τότε, συνάντησαν κάποιες δυσκολίες κόντρα στους «riberencs», οι οποίοι συμμετείχαν στην 3η κατηγορία της Ισπανίας και στο ημίχρονο ήταν στο 2-2. Στην επανάληψη, όμως, ο «γίγαντας» έδειξε τη δύναμή του και κέρδισε, με 5-2.
Εκείνο το παιχνίδι απλώς θα υπήρχε στα… κιτάπια της ποδοσφαιρικής ιστορίας ξεχασμένο από όλους, εάν κατά τη διάρκειά του δεν σημείωνε γκολ για λογαριασμό των ηττημένων ένας άγνωστος 19χρονος παίκτης.
Ο εν λόγω άσος, μάλιστα, εκείνη την ημέρα πραγματοποιούσε το ντεμπούτο του με τη φανέλα της Οσπιταλέτ (έχοντας προηγουμένως αγωνιστεί στην Penya Barcelonista Collblanc). Μπήκε αλλαγή στο 30’ και στο 42’ πέτυχε το τέρμα του, που μάλιστα ήταν… χάρμα ιδέσθαι, αφού νίκησε με έναν «κεραυνό» τον πορτιέρο της «Μπάρτσα», Πέδρο Αρτόλα, διαμορφώνοντας το 2-2!
Το όνομα του νεαρού σκόρερ; Σάντρο Ροσέλ!
Ναι, πολύ καλά καταλάβατε: επρόκειτο για τον… μετέπειτα πρόεδρο της Μπαρτσελόνα από το 2010 έως το 2014, ο οποίος εκείνο τον καιρό σπούδαζε διοίκηση επιχειρήσεων αλλά κλωτσούσε παράλληλα και το τόπι!
Ο Ροσέλ έφυγε από την Οσπιταλέτ στο τέλος του πρώτου γύρου του πρωταθλήματος εκείνης της σεζόν και στη συνέχεια αγωνίστηκε σε Esplugues, Sant Andreu, Seu d’ Urgell, Sants και έκλεισε την καριέρα του στην Πρινσιπάτ της Ανδόρας, όπου κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και συμμετείχε και στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (τον Ιούνιο του 1997, κόντρα στη σκοτσέζικη Νταντί Γιουνάιτεντ!). Είναι απίστευτο, όμως, το ότι κατάφερε, στην μάλλον άσημη σταδιοδρομία του στα γήπεδα, να σημειώσει γκολ εναντίον της ομάδας που διοίκησε αργότερα!
Δεν πιστεύουμε, πάντως, ότι οι φίλοι της «Μπάρτσα» του κράτησαν κακία γι’ αυτό!
Στη θητεία του στον προεδρικό θώκο της Μπαρτσελόνα, ο Ροσέλ πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα (2011, 2013), ένα Κύπελλο (2012) και τρία Σούπερ Καπ Ισπανίας (2010, 2011, 2013), μαζί με ένα Τσάμπιονς Λιγκ (2011), ένα Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης (2011) και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (2011), ενώ έντυσε με τη μπλαουγκράνα φανέλα, μεταξύ άλλων, τους Νεϊμάρ, Χαβιέρ Μασεράνο, Αλέξις Σάντσες, Σεσκ Φάμπρεγας και Ζόρντι Άλμπα, με τον τελευταίο ακόμα να αγωνίζεται στο καμάρι της Καταλωνίας.
Filed under: Πρόεδροι
Joao Havelange, the former FIFA president has died. Football gave him so much. Yes, you read that correctly.
— Gary Lineker (@GaryLineker) August 16, 2016
Τα είπε όλα ο μεγάλος Γκάρι Λίνεκερ…
Filed under: Πρόεδροι
Ο Φρανσίσκο Χοσέ Λομπάρντι (γενν. 3/8/1947) είναι Περουβιανός σκηνοθέτης, παραγωγός και σεναριογράφος.
Αποτελεί κεντρική φιγούρα του σινεμά της πατρίδας του και της Λατινικής Αμερικής γενικότερα, ενώ μέχρι σήμερα έχει γυρίσει περισσότερες από 15 ταινίες, αρκετές εκ των οποίων βραβεύθηκαν σε διεθνή φεστιβάλ χαρίζοντάς του την αναγνώριση.
Πλάι στην ιδιότητά του ως δημιουργού ταινιών, όμως, στέκεται, ισάξια, και εκείνη του παράγοντα ποδοσφαιρικής ομάδας… και ποιας ομάδας!
Από το 1994 έως το 1997 και από το 2000 ως το 2001 ο πολυβραβευμένος Λομπάρντι ήταν ένας από τους παράγοντες της Σπόρτινγκ Κριστάλ, ενός από τους δημοφιλέστερους και ιστορικότερους συλλόγους του Περού, με 17 πρωταθλήματα (τρίτη στη σχετική λίστα)!
Μάλιστα, στους «γαλάζιους» βίωσε πολύ σπουδαίες στιγμές. Επί των ημερών του η ομάδα κατέκτησε τρεις συνεχόμενους τίτλους πρωταθλητή (1994-95-96) και έπαιξε στον τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες του 1997, όπου, παρά την προσπάθειά της, έχασε το τρόπαιο από τη βραζιλιάνικη Κρουζέιρο στους διπλούς τελικούς (0-0 στη Λίμα, ήττα 0-1 στο Μπέλο Οριζόντε)!
Η ενασχόληση του Λομπάρντι με το φούτμπολ, ωστόσο, δεν περιορίστηκε στη Σπόρτινγκ Κριστάλ. Το 2003 εξελέγη αντιπρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας του Περού, θέση από την οποία παραιτήθηκε δύο χρόνια αργότερα έχοντας προηγουμένως βοηθήσει στη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Εθνικών U-17 του 2005 και του Κόπα Αμέρικα 2004, την οποία είχε αναλάβει η πατρίδα του.
Αξίζει, τέλος, να αναφερθεί ότι επί των ημερών του Λομπάρντι η Σπόρτινγκ Κριστάλ είχε μερικούς «δικούς μας»: στην άμυνά της δέσποζε ο Μιγκέλ Ρεμπόσιο, που το 2006 έπαιξε (δίχως επιτυχία) στον ΠΑΟΚ, στη μεσαία της γραμμή το παιχνίδι «έφτιαχνε» ο Νολμπέρτο Σολάνο, ο οποίος τότε ακόμη δεν μπορούσε ούτε να φανταστεί τι «σουξέ» θα είχε τα επόμενα χρόνια στην Αγγλία αλλά και ότι το 2008 θα έπαιζε για λίγο στη Λάρισα, ενώ ο προπονητής που την οδήγησε στον τελικό του Λιμπερταδόρες δεν ήταν άλλος από τον, μην έχοντα ανάγκη καμίας απολύτως σύστασης, Σέρχιο Μαρκαριάν (σ.σ. λίγους μήνες μετά από αυτήν την επιτυχία ο έμπειρος κόουτς θα αναλάμβανε τον Ιωνικό)!
21 Απριλίου σήμερα. Υπάρχει επέτειος και για χούντες, σ’ αυτόν τον κόσμο, σ’ όλες τις χώρες – καλό είναι. Για να θυμόμαστε τα πεπραγμένα και να μην ξαναφτάσουμε σ’ αυτό το σημείο.
Εμείς, στο Τρελοποδόσφαιρο, τιμάμε τη μέρα τη σημερινή, με το να θυμηθούμε το πώς εκμεταλλεύτηκε (μεταξύ άλλων και) το ποδόσφαιρο ένας άλλος δικτάτορας, πολύ μακριά από εμάς, σ’ ένα μέρος, που η τραγωδία του εισέβαλε στις τηλεοράσεις μας πολύ πρόσφατα: την Αϊτή.
Πώς μπορεί μια ομάδα να προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο; Μα, παίζοντας όσο πιο καλά μπορεί, υπερνικώντας τους αντιπάλους της και κατακτώντας την πρόκριση. Πολύ απλά, αυτό είναι το νόημα της προκριματικής διαδικασίας του Μουντιάλ, και των άλλων μεγάλων διεθνών διοργανώσεων. Αυτό ακριβώς σκέφτηκε και ο Ζαν-Κλοντ Ντιβαλιέ, ο ανώτατος άρχων της Αϊτής, όταν η χώρα του διεκδίκησε την πρόκριση στο Π.Κ. του 1974, στη Γερμανία.
Ο Ντιβαλιέ δεν ήταν κανένας τυχαίος. Είχε διαδεχθεί (το 1971) τον πατέρα του, Φρανσουά Ντιβαλιέ, έναν από τους πιο στυγνούς δυνάστες και δικτάτορες που γνώρισε ο κόσμος τον 20ό αιώνα. Ο «Πάπα Ντοκ», Μπαμπάς Γιατρός, δηλαδή, όπως ήταν γνωστός, επειδή είχε κάνει μεγάλη καριέρα γιατρεύοντας τον κόσμο, κυβέρνησε απολυταρχικά την Αϊτή απ’ το 1957 ως το 1971. Κέρδισε την εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα, και τέτοια ήταν και η διακυβέρνησή του: βασιζόμενη στο στρατιωτικό νόμο και την πειθαρχία.
Δημιούργησε τους Εθελοντές της Πολιτοφυλακής της Εθνικής Ασφάλειας, ρουφιάνους και βασανιστές, που λογοδοτούσαν μόνο σε εκείνον, ενώ παράλληλα χρησιμοποιούσε τα μίντια για να αυτοπροβάλλεται ως μεγάλος ηγέτης και άρχοντας. Φόβιζε παράλληλα τον απλό κόσμο και με τη χρήση βουντού (διαδεδομένη στην αφρικανικής προέλευσης κοινωνία της Αϊτής) και κρατούσε τους ανθρώπους δέσμιους του αναλφαβητισμού, της φτώχειας και της μιζέριας, ενώ ο ίδιος πλούτιζε. Όταν άφησε την εξουσία, την πήρε με μιας ο γιος του, ο Ζαν-Κλοντ, συνεχίζοντας με τον ίδιο τρόπο να κυβερνά την Αϊτή. Μέχρι σήμερα, η χώρα δεν έχει αναρρώσει από τον τυφώνα των Ντιβαλιέ.
Αριστερά, ο «Πάπα-Ντοκ» και δεξιά, ο «Μπέημπυ Ντοκ»: πατέρας και γιος Ντιβαλιέ
Ο Ζαν-Κλοντ, λοιπόν, είδε τη χρυσή ευκαιρία να προβάλει το μεγαλείο της χώρας του, μέσω των σπορ (όπως όλοι οι δικτάτορες που σέβονται τον εαυτό τους) και ειδικότερα μέσω του σπουδαιότερου σπορ, του ποδοσφαίρου. Γι’ αυτό και ο τελικός γύρος των προκριματικών του Π.Κ. 1974, για τη ζώνη της Κεντρικής, Βόρειας Αμερικής και Καραϊβικής, διεξήχθη στο εθνικό στάδιο της Αϊτής, το Σίλβιο Κατόρ! Ο Ντιβαλιέ ήταν έτοιμος να κάνει τα πάντα για να προκριθεί η Αϊτή.
Με έξι ομάδες να διαγωνίζονται για μία μόνο θέση, ο τελικός γύρος ξεκίνησε. Η επιρροή του καθεστώτος Ντιβαλιέ ξεκίνησε με την «ανάθεση», όπως είδαμε, στην Αϊτή της διοργάνωσης του τελικού αυτού γύρου. Δεν σταμάτησε όμως εκεί. Από τους πρώτους αγώνες είχε φανεί ότι το Τρινιντάντ και Τομπάγκο με την Αϊτή θα πάλευαν για την πρόκριση. Στις 4 Δεκέμβρη του ’73, η Αϊτή αντιμετώπισε, στο αποφασιστικό ντέρμπυ, τους παίκτες του Τρινιντάντ: ο νικητής, θα ‘ταν με το… ενάμισι πόδι στη Γερμανία!
Το παιχνίδι διεξήχθη στο κατάμεστο Σίλβιο Κατόρ, με τον «Μπέημπυ Ντοκ» Ντιβαλιέ (όπως ήταν το παρατσούκλι του) και τους «φουσκωτούς» του να βρίσκονται στην εξέδρα των επισήμων. Υπό το βλέμμα του ανώτατου άρχοντα, οι παίκτες του Τρινιντάντ είδαν να τους ακυρώνονται, ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά… τέσσερα γκολ, προτού χάσουν τελικά το παιχνίδι με 2-1, μαζί και ένα μεγάλο κομμάτι των ελπίδων τους για πρόκριση στα τελικά.
Η Αϊτή τερμάτισε πρώτη, με 8 πόντους, και πήρε την πρόκριση. Ο Ντιβαλιέ είχε κάνει το καθήκον του.
Στη Γερμανία, οι Αϊτινοί έπαιξαν με Αργεντινή (1-4), Πολωνία (0-7) και Ιταλία (1-3). Λέγεται ότι, πριν από τον αγώνα με τους Ιταλούς, που ήταν χρονικά ο πρώτος τους στο τουρνουά, έκαναν βουντού εναντίον των «ατζούρι»! Περιέργως, το ημίχρονο έληξε 0-0. Και, στο 46’, ο Εμανουέλ Σανόν άφησε άφωνη την ποδοσφαιρόφιλη υφήλιο, όταν νίκησε τον Ντίνο Τζοφ, γράφοντας το 1-0! Ο σπουδαίος Ιταλός πορτιέρο είχε κρατήσει ανέπαφη την εθνική εστία για 1,142 λεπτά, κάτι που αποτελεί ρεκόρ, αλλά ο Σανόν του το χάλασε. Ο Αϊτινός φορ σκόραρε και το άλλο γκολ της χώρας στο Μουντιάλ, απέναντι στην Αργεντινή.
Το 1986, ο Ζαν-Κλοντ Ντιβαλιέ εγκατέλειψε την Αϊτή, κυνηγημένος από το μανιασμένο πλήθος που είχε επαναστατήσει εναντίον του, κατακλέβοντας τα πάντα πριν επιβιβαστεί σε αμερικανικό αεροπλάνο και διαφύγει στη Γαλλία, όπου και ζει ως σήμερα… Δώδεκα χρόνια πριν, όμως, είχε καταφέρει να στείλει την άσημη εθνική της χώρας του στο Παγκόσμιο Κύπελλο, κάνοντάς τη την πρώτη ομάδα από την Καραϊβική, που προκρίνεται στον κορυφαίο ποδοσφαιρικό θεσμό του πλανήτη μας.
Τρελοποδόσφαιρο 