Τρελοποδόσφαιρο

Γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας, 1 Οκτωβρίου 1980. Ο Παναθηναϊκός νικά με 4-2 τη Γιουβέντους στον μεταξύ τους επαναληπτικό για τον πρώτο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και μπορεί να μην προκρίνεται στην επόμενη φάση, αφού στο πρώτο ματς στο «Κομουνάλε» του Τορίνο είχε ηττηθεί με 0-4, αλλά έχει κάνει μια τόσο σπουδαία εμφάνιση που ακόμα μνημονεύεται!

Ανάμεσα στους πολλούς «πράσινους» που εκείνη τη μεγάλη βραδιά είχαν ξεχωρίσει ήταν και ο δεξιός αμυντικός, Χρήστος Ζιάκος. Μάλιστα, ειδικά για τον διεθνή άσο, αποτελεί ένα από τα… highlights της πορείας του στα γήπεδα η απόδοσή του στον συγκεκριμένο αγώνα-ρεβάνς εναντίον της «Μεγάλης Κυρίας»!

Γυρίζουμε τον χρόνο πίσω και βρίσκουμε τον Ζιάκο να ξεκινά την καριέρα του από τον Οικονόμο Τσαριτσάνης. Ο ίδιος, όμως, είχε μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Ακολούθησε, λοιπόν, τον αδελφό του στην Αθήνα (όπου ο τελευταίος σπούδαζε) και εντάχθηκε στην εφηβική ομάδα του Απόλλωνα Αθηνών. Η «Ελαφρά Ταξιαρχία» αυτομάτως απέκτησε έναν εξαιρετικό επιθετικό μέσο, που έδινε ρυθμό στους συμπαίκτες του. Το 1973 προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα, αλλά…

Ενώ αρχικά υπολογιζόταν ως επιθετικός χαφ ή σέντερ φορ, βρέθηκε από σύμπτωση… στο δεξί άκρο της άμυνας! Πώς έγινε αυτό; Σε ένα αγώνα, ο τότε προπονητής του Απόλλωνα, Γιώργος Καμάρας, στερούνταν τις υπηρεσίες του βασικού δεξιού μπακ, Λάζαρου Τριανταφυλλίδη και ανέθεσε στον Ζιάκο να καλύψει το κενό. Αυτό ήταν!

Ο νεαρός άσος τα πήγε πολύ καλά και καθιερώθηκε σε αυτή τη θέση! Ξεχώρισε μάλιστα τόσο, που το 1979 τον απέκτησε, αντί 6 εκατ. δραχμών, ο Παναθηναϊκός!

Είχε πολλές παρουσίες στη βασική ενδεκάδα του «τριφυλλιού» ο Ζιάκος, παρότι η ομάδα περνούσε τότε μια δύσκολη περίοδο, ψάχνοντας να βρει τον δρόμο της. Με την αγωνιστικότητά του (αλλά και την ποιότητα του χαρακτήρα του) κέρδισε την εκτίμηση όλων. Το 1982 όμως περιθωριοποιήθηκε, λόγω τραυματισμού.

Φεύγει, για τον ΟΦΗ. Εκεί έμεινε ως το 1985, όταν τού παρουσιάστηκε σοβαρό πρόβλημα στους προσαγωγούς και τους κοιλιακούς. Στα 30 του χρόνια, αποσύρεται από την ενεργό δράση.

Δείγμα της μεγάλης αξίας και των προδιαγραφών που είχε ως ποδοσφαιριστής ο Χρήστος Ζιάκος αποτελούν και οι 6 συμμετοχές του με το εθνόσημο στο στήθος. Τις συμπλήρωσε όλες μέσα στο 1978, όταν ακόμη ανήκε στον Απόλλωνα.

Αφού κρέμασε τα παπούτσια του, ο Χρήστος Ζιάκος ακολούθησε τον δρόμο της προπονητικής. Εργάστηκε για αρκετά χρόνια ως ενωσιακός προπονητής της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Λάρισας κερδίζοντας μάλιστα αρκετούς τίτλους. Έχει κοουτσάρει, επίσης, τους Απόλλωνα Λάρισας, Τύρναβο, Απόλλωνα Καρλοβασίου, κ.ά., ενώ έχει εργαστεί και ως βοηθός προπονητή στην Εθνική Ανδρών όταν τα ηνία της είχαν οι Άνγκελ Ιορντανέσκου και Βασίλης Δανιήλ.

Μια ολόκληρη ζωή πέρασε στα γήπεδα ο Νίκος Λιάκος, καθώς από τα 14 του χρόνια άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο και συνέχισε ως τα… 48, ενώ αφού κρέμασε τα παπούτσια του δεν έμεινε μακριά από τον «βασιλιά των σπορ»!

Ήλθε στον κόσμο το 1956 και ξεκίνησε την καριέρα του από τη γενέτειρά του, Ηγουμενίτσα και τον τοπικό Θεσπρωτό. Αγωνιζόμενος ως «έξω δεξιά» προσέλκυσε τα βλέμματα μεγαλύτερων συλλόγων. Τελικά, το 1974 έφθασε κοντά στο να υπογράψει στον Βύζαντα Μεγάρων, όμως κατέληξε στον ΠΑΣ Γιάννενα!

Ο φέρελπις τότε άσος έμεινε στους «Ζωσιμάδες» έως τον Δεκέμβριο του 1984, κατορθώνοντας να ξεχωρίσει και να πάρει φανέλα βασικού γρήγορα με την θαυμάσια παρουσία που είχε στην εξαιρετική ομάδα που διέθετε εκείνον τον καιρό ο «Άγιαξ της Ηπείρου». Προσέφερε, βέβαια, κυρίως ως κεντρικός παίκτης, αφού ο σπουδαίος Εδουάρδος Κοντογεωργάκης ήταν ο βασικός και αναντικατάστατος δεξιός επιθετικός του ΠΑΣ.

Ως οργανωτής του παιχνιδιού, έγινε ο ηγέτης της ομάδας, χάρη στην έντονη προσωπικότητά του, τις πάσες ακριβείας του και την άψογη τεχνική του. Ήταν τόσο υψηλών προδιαγραφών παίκτης και οι εμφανίσεις του τόσο καλές, που ενώ ακόμη ανήκε στον ΠΑΣ χρησιμοποιήθηκε σε 4 αναμετρήσεις της Εθνικής Ελλάδας των Ανδρών (σ.σ. οι μόνες του με το εθνόσημο στο στήθος)!

Μεσούσης της περιόδου 1984/85 μετακινείται στον ΠΑΟΚ, αντί σεβαστού οικονομικού ανταλλάγματος και λίγους μήνες μετά κατέκτησε με τη φανέλα του «Δικεφάλου του Βορρά» τον μοναδικό τίτλο της πλούσιας καριέρας του, το πρωτάθλημα Ελλάδας του 1984/85! Την ίδια χρονιά έπαιξε και στον τελικό του Κυπέλλου διεκδικώντας το νταμπλ, αλλά η αντίπαλος, Λάρισα, κέρδισε με 4-1.

Στη συνέχεια, πέρασε διαδοχικά από Τρίκαλα, Κέρκυρα, ΠΑΣ Γιάννινα (άλλες δύο σεζόν) και Αστέρα Αμαλιάδας και το 1991 έδωσε τέλος στην επαγγελματική σταδιοδρομία του. Ωστόσο, ενώ θα περίμενε κανείς να αποσυρθεί από τα γήπεδα, εκείνος συνέχισε να αγωνίζεται μέχρι τα βαθιά… ποδοσφαιρικά του γεράματα σε τοπικούς ερασιτεχνικούς συλλόγους για το χόμπι του!

Έξω από τα γήπεδα, ο Νίκος Λιάκος διετέλεσε πρόεδρος του Ομίλου Φιλάθλων Ηγουμενίτσας (ΟΦΗ) και γενικός αρχηγός στον Θεσπρωτό Ηγουμενίτσας.

Η καριέρα του Χρήστου Καρσιώτη είχε τα χρώματα της Κορίνθου, της οποίας ο ίδιος υπήρξε για πολλά χρόνια «σημαία» και αρχηγός!

Πέρασε, επίσης, δικαιωματικά στο πάνθεον του ελληνικού ποδοσφαίρου καθώς ξεπέρασε τις 500 συμμετοχές (ακριβέστερα, είχε 503) σε Α’ και Β’ Εθνική κατηγορία κι έχει, έτσι, την τιμή να ανήκει στο «κλαμπ των πεντακοσάρηδων» (δηλαδή των παικτών που «έπιασαν» τον συγκεκριμένο αριθμό εμφανίσεων).

Γεννήθηκε το 1951, στα Αθίκια Κορινθίας. Η σταδιοδρομία του άρχισε το 1966, στον Ηρακλή Λεχαίου. Ο Παγκορινθιακός ήταν η επόμενη ομάδα του, το 1967. Δύο χρόνια αργότερα τον απέκτησε η Κόρινθος, που τότε συμμετείχε στη Β’ κατηγορία.

Παίζοντας είτε ως καθαρόαιμος επιθετικός είτε ως μεσοεπιθετικός είτε ως χαφ, πάντοτε ήταν χρήσιμος. Συχνά προσέφερε και ως «έξω δεξιά», αλλά περισσότερο του άρεσε να δημιουργεί παρά να περνά στην επίθεση και να ολοκληρώνει ο ίδιος τις φάσεις. Σκόραρε 128 γκολ, αριθμός που θα μεγάλωνε κι άλλο αν αποφάσιζε να εκτελεί φάουλ ή πέναλτι. Πεισματάρης, παθιασμένος, με εκρηκτικότητα, ήταν ο ηγέτης που αναζητούσε η «Μπάρτσα».

Την τριετία 1979-1982 αγωνίστηκε στην Α’ Εθνική με την κορινθιακή ομάδα κι ήλθε αντιμέτωπος με κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το 1985, 16 χρόνια μετά την μετακίνησή του στην Κόρινθο, αποχώρησε και το 1987 κρέμασε τα παπούτσια του εκεί από όπου, τόσα χρόνια πριν, είχε ξεκινήσει το «ταξίδι» του ως παίκτης, στον Ηρακλή Λεχαίου.

Το όνειρο του Χρήστου Καρσιώτη, που ήταν να πάρει μεταγραφή σε μεγαλύτερο σύλλογο, έμεινε εν τέλει ανεκπλήρωτο. Άλλοτε δεν επήλθε συμφωνία στα ανταλλάγματα, άλλοτε εκείνος δεν δέχθηκε να μετακινηθεί αν δεν υπήρχαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις… Θα μπορούσε το 1974 να είχε πάει στον Ηρακλή, αλλά «δεν έτυχε». Ακόμη κι έτσι, όμως, συνέχισε να είναι το πιο λαμπρό αστέρι της Κορίνθου!

Αφού αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, εργάστηκε ως πρώτος προπονητής και ως βοηθός σε ανδρικές αλλά και γυναικείες τοπικές ομάδες της Κορινθίας και της Πελοποννήσου. Επίσης, διετέλεσε και παράγοντας (λ.χ. γενικός αρχηγός) σε συλλόγους, ενώ ασχολήθηκε ενεργά και με την πολιτική.

Είναι, πράγματι, δίκαιο να πει κανείς ότι ο Κώστας Νεοχωρίτης συνέδεσε το όνομά του με την Ξάνθη, την οποία υπηρέτησε επί σειρά ετών αποτελώντας ηγετική της φυσιογνωμία και, παίζοντας με τα δικά της χρώματα, κατέκτησε την αναγνώριση του ελληνικού ποδοσφαιρόφιλου κοινού.

Μάλιστα, στη λίστα με τους παίκτες που έχουν τις περισσότερες επίσημες συμμετοχές με τη φανέλα των «ακριτών» ο σπουδαίος Ξανθιώτης δεξιός μέσος και εξτρέμ βρίσκεται στη δεύτερη θέση με 330, πίσω μόνο από τον Νίκο Κεχαγιά!

Το 1946 ήλθε στον κόσμο και ήδη το 1961 ήταν μέλος της (πολύ δυνατής εκείνους τους καιρούς) Ασπίδας Ξάνθης. Χαρακτηριστικό του πόσο καλούς παίκτες διέθετε τότε η ομάδα αυτή είναι ότι πολλοί από αυτούς έκαναν αξιοπρόσεκτη καριέρα σε μεγαλύτερους συλλόγους στους οποίους παραχωρήθηκαν – χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, ο Αντώνης Αντωνιάδης, ο μεγάλος σέντερ φορ του Παναθηναϊκού και της Εθνικής Ελλάδας, με τον οποίο ο Νεοχωρίτης συνυπήρξε (και συνεργάστηκε θαυμάσια) στην Ασπίδα!

Το 1967 ιδρύεται ο ΑΟ Ξάνθης και ο ταλαντούχος άσος βρίσκεται να είναι μέλος του και κάνει καταπληκτικές εμφανίσεις με τη φανέλα του στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Είχε την ικανότητα να ντριμπλάρει και να διεισδύει μετωπικά καθώς διέθετε πολύ καλή τεχνική και δεν ήταν εύκολο να του αποσπάσει κάποιος τη μπάλα ή να τον ανακόψει. Επίσης, διακρίθηκε ιδιαίτερα για τις πάσες και τις σέντρες του, οι οποίες ήταν… έτοιμα γκολ!

Ο Νεοχωρίτης έπαιξε δέκα σεζόν στην Ξάνθη και έπειτα την άφησε, μετά από μια παρεξήγηση, μάλιστα. Έκλεισε την καριέρα του στο περιφερειακό πρωτάθλημα αγωνιζόμενος ως τα 32 του χρόνια, αρχικά για την Ασπίδα και έπειτα για τον Ερμή Μάνδρας.

Μετά το τέλος της καριέρας του, έγινε προπονητής. Κάθισε στον πάγκο αρκετών ομάδων και ακαδημιών ενώ εργάστηκε και στα τμήματα υποδομής του ΑΟ Ξάνθης. Τον Ιανουάριο του 2022, η Ξάνθη απέδωσε τις πρέπουσες τιμές στον σπουδαίο άλλοτε άσο της για όσα της προσέφερε.

Στο τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο το Μαρόκο έκανε αίσθηση κατακτώντας την 4η θέση. Με αφορμή αυτήν την ιστορική επιτυχία των «Λιονταριών του Άτλαντα», το Τρελοποδόσφαιρο θυμάται την καριέρα ενός σπουδαίου Μαροκινού παίκτη, του κεντρικού αμυντικού Ταλάλ Ελ Καρκουρί, ο οποίος, μάλιστα, έπαιξε και στην Ελλάδα!

Ο ψηλός (1,86 μ.) και δυναμικός άσος έφθασε στα μέρη μας τον Ιανουάριο του 2001 για να ενταχθεί στον Άρη, ο οποίος τον είχε δανειστεί από την Παρί Σεν Ζερμέν. Δεδομένου πως ήταν ήδη διεθνής και είχε διαγράψει μια πολύ καλή πορεία έως τότε με συμμετοχές στην Ligue 1 και στα Κύπελλα Ευρώπης (αναγκάζοντας τους Γάλλους να τον αποκαλέσουν «Μαροκινό Μπεκενμπάουερ»!), θεωρήθηκε δίκαια ως μια πολύ καλή κίνηση για την ομάδα της Θεσσαλονίκης.

Υπήρξε κάτοικος «Κλεάνθης Βικελίδης» για έξι μήνες. Σε αυτό το διάστημα έδειξε όλα τα προσόντα του αφήνοντας θαυμάσιες εντυπώσεις – δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι οι φίλοι των «κιτρίνων» ως και σήμερα τον θυμούνται! Με «όπλα» του το ύψος, την ταχύτητά του, την καλή του τεχνική και τις εξαιρετικές του τοποθετήσεις «καθάριζε» τις φάσεις στο έδαφος και στον αέρα, ενώ είχε ακόμη σωστή πάσα, δυνατό σουτ, αρχοντικό, όμορφο στυλ κι έπαιζε απλά και με ουσία.

Έλαβε μέρος σε έντεκα αγώνες Α’ Εθνικής. Ο Άρης, ενθουσιασμένος, ήθελε να τον κρατήσει και πληροφορίες αναφέρουν ότι και ο Αφρικανός ήθελε να παραμείνει στη Θεσσαλονίκη. Οι απαιτήσεις της Παρί Σεν Ζερμέν για να τον παραχωρήσει, ωστόσο, κρίθηκαν απλησίαστες. Αυτός ήταν, εν τέλει και ο λόγος που στο φινάλε της σεζόν ο κύκλος του ποδοσφαιριστή στη χώρα μας ολοκληρώθηκε.

Ο Ταλάλ Ελ Καρκουρί γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου του 1976. Η καριέρα του ξεκίνησε από την πατρίδα του και έναν εκ των μεγαλύτερων συλλόγων της, τη Ράγια Καζαμπλάνκα. Μαζί της πήρε τρία πρωταθλήματα Μαρόκου και δύο Τσάμπιονς Λιγκ Αφρικής και έπαιξε και στο παρθενικό Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων τον Ιανουάριο του 2000, καταφέρνοντας να ξεχωρίσει. Λίγους μήνες μετά, η Παρί Σεν Ζερμέν τον έφερε στη Γαλλία.

Στους Παριζιάνους έμεινε ως το 2004 (113 συμμετοχές/2 γκολ), χωρίς όμως να είναι πάντοτε βασικός. Ενδιαμέσως δόθηκε δανεικός για ένα εξάμηνο στον Άρη και άλλο ένα στην αγγλική Σάντερλαντ (Ιανουάριος-Ιούνιος 2003, 8 συμμετοχές). Με την Παρί κατέκτησε ένα Κύπελλο Ιντερτότο (2001) και ένα Κύπελλο Γαλλίας (2004).

Το καλοκαίρι του 2004 μία άλλη ομάδα από την «Γηραιά Αλβιώνα», η Τσάρλτον, τον έντυσε με τη φανέλα της δίνοντας μάλιστα ένα εκατομμύριο λίρες για να τα καταφέρει! Ο Μαροκινός διακρίθηκε με τους «Άντικς» και, μάλιστα, σημείωσε το καλύτερο γκολ τους για τη χρονιά 2004/05, κόντρα στην Άρσεναλ (αν και σε κάποια παιχνίδια κατηγορήθηκε έντονα από αντιπάλους για… θέατρο!). Χρησιμοποιήθηκε σε 87 αναμετρήσεις έως το 2007 με 8 γκολ.

Το 2006 είχε δοθεί δανεικός στην Αλ Γκαράφα του Κατάρ και, αφού αποχώρησε από την Τσάρλτον, επέστρεψε στην ασιατική χώρα για λογαριασμό της Κατάρ Σπορτς Κλαμπ. Εκεί έμεινε ως το 2011 και την επόμενη χρονιά τερμάτισε την καριέρα του, αγωνιζόμενος στην Ουμ Σαλάλ, επίσης του Κατάρ.

Σε εθνικό επίπεδο, διετέλεσε αρχηγός της Εθνικής του Μαρόκου, με τη φανέλα της οποίας συμπλήρωσε 53 συμμετοχές και σημείωσε 6 γκολ. Συμμετείχε στην τελική φάση των Κυπέλλων Εθνών Αφρικής του 2004, του 2006 και του 2008. Στο τουρνουά του 2004 η ομάδα του κατέκτησε τη 2η θέση και ο ίδιος ήταν βασικός στον τελικό, συμπαίκτης του… σημερινού προπονητή του Μαρόκου (δεξιό μπακ τότε), Ουαλίντ Ρεγκραγκί αλλά και μερικών άλλων… «δικών μας», συγκεκριμένα του σέντερ μπακ Αμπντεσλάμ Ουαντού (Ολυμπιακός), του εξτρέμ Ζαουάντ Ζαϊρί (Αστέρας Τρίπολης, Ολυμπιακός, ΠΑΣ Γιάννινα, Ζάκυνθος) και του επιθετικού Ναμπίλ Μπαχά (ΑΕΚ)!

Αφού αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, ο Ταλάλ Ελ Καρκουρί έγινε προπονητής. Κοουτσάρισε ως πρώτος την Ουμ Σαλάλ και την μαροκινή Ζεμαμρά, δούλεψε ως βοηθός στη Ράγια Καζαμπλάνκα και αυτή τη στιγμή βρίσκεται πάλι στην άκρη του πάγκου της Ουμ Σαλάλ.