Τρελοποδόσφαιρο

Ρόαρ Στραντ: Ακόμα στις επάλξεις! by stokegeo

Η είδηση ότι ο Άρης κληρώθηκε με τη Ρόζενμποργκ στους ομίλους του Europa League μας έκανε να ψάξουμε το ρόστερ της νορβηγικής ομάδας. Κι ανάμεσα στα ονόματα που ξεχωρίζουν, είναι και εκείνο του Ρόαρ Στραντ.

Όχι, δεν είναι κάποιο νέο ταλέντο. Ούτε πρόσφατη μετεγγραφή από άλλη ομάδα. Ο Νορβηγός μέσος είναι… 40 ετών, και παίζει στην ομάδα από το… 1989!!!

Ο Στραντ είναι ένας παίκτης-μύθος για την Ρόζενμποργκ και τους οπαδούς της. Έχει αγωνιστεί σε πάνω από 600 ματς με τη φανέλα της, σε μια καριέρα που έχει διαρκέσει 21 σεζόν! Έχει σκοράρει σε όλες αυτές τις αγωνιστικές περιόδους, ισοφαρίζοντας έτσι το επίτευγμα δύο άλλων μεγάλων παικτών: του Πελέ και του Ράιαν Γκιγκς!

Ακόμα και όταν δέχθηκε προτάσεις από το εξωτερικό για να παίξει, εκεί όπου οι μισθοί και το επίπεδο είναι υψηλότερα, εκείνος αρνήθηκε, προτιμώντας να παραμείνει στη Ρόζενμποργκ, κάτι που γιγάντωσε βέβαια το μύθο του στις τάξεις των οπαδών.

Δε νομίζουμε πάντως ότι θα είναι βασικός κόντρα στους Θεσσαλονικείς. Τη θέση του άλλωστε στη βασική ενδεκάδα έχει πάρει πια ο Γκανέζος Άντονι Άνναν, σαφώς νεότερος και με περισσότερες αντοχές. Όσο κι αν προσπαθήσουν οι συμπαίκτες του, πάντως, τα 15 πρωταθλήματα Νορβηγίας (τα 11 από αυτά, συνεχόμενα…) που έχει κατακτήσει δύσκολα θα τα ισοφαρίσουν!

O Ρόαρ Στραντ χρίστηκε και διεθνής: 42 φορές, σκοράροντας και 4 τέρματα. Ήταν παρών στο Μουντιάλ του 1994 (!), καθώς και σ’ εκείνο του 1998, όπως και στο Euro 2000.

Έχει αντιμετωπίσει ξανά ελληνική ομάδα στο παρελθόν ο Στραντ, πάντως: τους Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, συγκεκριμένα, για το Τσάμπιονς Λιγκ.

Αν δείτε λοιπόν στους αγώνες με τον Άρη να αγωνίζεται ο παίκτης με το Νο6 στην ενδεκάδα της Ρόζενμποργκ, θα ξέρετε ότι είναι ο Ρόαρ Στραντ! Ο παίκτης-σύμβολο της σύγχρονης Ρόζενμποργκ!!!

Λάτσιο η ελληνοπρεπής! by stokegeo

Ελληνίδα από τη Ρώμη – Του Νίκου Μποζιονέλου

Στις αρχές του 20ού αιώνα σε μία Ρώμη, όπου πλάι στις παλιές άμαξες κάνει την εμφάνισή του το πρώτο ηλεκτρικό τραμ. Μία παρέα εννέα φίλων του αθλητισμού (οι Τζιάκομο Μπιτζιαρέλι, Οντόακρε Αλοϊζι, Αρτούρο Μπαλεστιέρι, Αλτσέστε Γκριφόνι, Τζούλιο Λεφέβρ, Γκαλιλέο Μάσα, Αλμπέρτο Μεζόν και Ενρίκο Βενιέρ) με επικεφαλής τον Λουίτζι Μπιτζιαρέλι καθισμένοι στις όχθες του Τίβερη και μπροστά από την Piazza della Libertà (Πλατεία Ελευθερίας) σκέφτονται τη δημιουργία ενός συλλόγου που θα δραστηριοποιείται στο στίβο.

«H ονομασία του πρέπει να περιλαμβάνει ολόκληρη τη Ρώμη», υποστηρίζει ο Μπιτζιαρέλι και η πρότασή του γίνεται δεκτή με ενθουσιασμό από την παρέα. Με ανάδοχο την επαρχία, στην οποία υπάγεται γεωγραφικά η ιταλική πρωτεύουσα, ιδρύεται στις 9 Γενάρη του 1900 ο «Σύλλογος αγώνων στίβου Λάτσιο» (Società Podistica Lazio) που λίγο αργότερα θα μετονομαστεί σε «Αθλητικός σύλλογος  Λάτσιο» (Società Sportiva Lazio).

Μολονότι μάλιστα τα αρχικά S.S παραπέμπουν σε «θυγατρική» των S.S των Γερμανών φασιστών, μια αναδρομή στην ιστορία του συλλόγου καταδεικνύει πως αυτός όχι μόνο δεν ταυτίστηκε με καθεστωτικές τάσεις αλλά κάποια χρόνια μετά την ίδρυσή του (1927) αντιστάθηκε στις βλέψεις του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος για ένωση όλων των ομάδων της πόλης υπό την κοινή ονομασία Α.S Ρόμα…

Η ονομασία της προέρχεται από την ευρύτερη περιφέρεια της ιταλικής πρωτεύουσας, το Λάτιο. Ο όρος Λάτιο προέρχεται πιθανότατα από το αρχαίο «Latium», δοσμένο από τους Λατίνους, πρόγονους των αρχαίων Ρωμαίων που με τη σειρά τους διατήρησαν αυτήν την ονομασία λόγω του πλάτους της περιοχής («latus» στα λατινικά), που σήμαινε επίσης και «εύφορη χώρα». Στην αρχαιότητα η περιοχή του Λάτιου οριοθετούνταν ως τους πρόποδες των Απεννίνων προς ανατολή, την αρχαία πόλη Τερατσίνα προς νότο και τα Αουσόνι όρη προς βορρά.

Σύμφωνα με άλλη πηγή, ο όρος προέρχεται από παραφθορά του ακκαδικού illatum ή ellatum (που σημαίνει «ομόσπονδος»), που πιθανόν να έδωσε την ονομασία και στην Ελλάδα. Για το Λάτιο ωστόσο, η αναφορά θα αφορούσε περισσότερο στην ομοσπονδία των λατινογενών λαών και λιγότερο στην πεδιάδα του Λάτιου.

Χρώματα και σύμβολα

Αφού επιλέχθηκε όνομα, σειρά πήραν τα χρώματα. Ο Μπιτζιαρέλι και τα υπόλοιπα ιδρυτικά μέλη ήταν μεγάλοι θαυμαστές του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και έντονα «γοητευμένοι» από το ολυμπιακό πνεύμα, το οποίο εκείνη την εποχή διαπότιζε ολόκληρο τον κόσμο λόγω της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 στην Αθήνα και του 1900 στο Παρίσι.

Η επιλογή του λευκού και του γαλάζιου, χρωμάτων της ελληνικής σημαίας, μόνο τυχαία δεν ήταν -όπως δεν είναι, άλλωστε, και η δημοφιλία της Λάτσιο στην Ελλάδα. Για οικόσημο του νέου συλλόγου αναζητήθηκε ένα σύμβολο δύναμης και υπεροχής. Βρέθηκε στον αετό, το έμβλημα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των λεγεώνων της. Από τα πλέον γνωστά συνθήματα των «λατσιάλι» είναι το «Ένας αετός για κάθε λεγεώνα / καμία λεγεώνα χωρίς αετό!» (Un aquila per ogni legione, nessuna legione senz’aquila!), ενώ από τα χρώματα και το σήμα της ομάδας προέκυψαν και τα δύο πιο γνωστά παρατσούκλια της: biancocelesti (οι κυανόλευκοι) και aquilotti (νεαροί αετοί).

Το πρώτο ρεκόρ

Δύο χρόνια μετά την ίδρυση του συλλόγου, ο Μπρούτο Σεγκετίνι, μέλος της  παρισινής Ρασίνγκ, μεταδίδει στους υπόλοιπους «biancocelesti» το μικρόβιο του ποδοσφαίρου. Το 1902 πραγματοποιούνται οι πρώτοι επίσημοι αγώνες. Η φήμη της Λάτσιο εξαπλώνεται γρήγορα πέρα από τα σύνορα της Ρώμης, με αποτέλεσμα να προσκληθεί στην Πίζα για τα τελικά του πρώτου πρωταθλήματος ομάδων της κεντρικής και νότιας Ιταλίας. Τον Ιούνιο του 1907 οι «αετοί» καλούνται να παίξουν τρία ματς σε μια μέρα. Το «κοντέρ» γράφει 3-0 κόντρα στη Λούκα, 4-0 απέναντι στην Πίζα και 1-0 τη Λιβόρνο. Οι «γαλάζιοι» της Ρώμης μόλις είχαν γράψει μια χρυσή σελίδα ιστορίας.

Στα χρόνια που ακολουθούν ο παλαιότερος από τους ενεργούς, ποδοσφαιρικούς συλλόγους της Ρώμης βιώνει πολλές διακυμάνσεις ανά δεκαετίες, κατακτά τίτλους, αντιμετωπίζει υποβιβασμούς και οικονομικά σκάνδαλα και αναδεικνύει μεγάλους παίκτες, όπως ο Σίλβιο Πιόλα, ένας από τους καλύτερους Ιταλούς επιθετικούς όλων των εποχών. Στις μέρες μας η Λάτσιο αποτελεί ένα από τα πιο δραστήρια αθλητικά κλαμπ με 37 τμήματα σε λειτουργία (από μπάσκετ μέχρι… κρίκετ!) γεμίζοντας περηφάνια τους ανά τον κόσμο οπαδούς της και δικαιώνοντας το όραμα του Λουίτζι Μπιτζιαρέλι, 109 χρόνια πριν…

Όταν συγκρούονται οι θρησκείες… by The_Stranger

Είδαμε πρόσφατα τι συνέβη όταν οι πλέον συντηρητικοί κύκλοι του Ισλάμ «επιτέθηκαν» στο ποδόσφαιρο. Όμως, αυτή δεν ήταν η μόνη περίπτωση που τα θρησκευτικά πιστεύω ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων έρχονται σε σύγκρουση με τα διδάγματα της θρησκείας (χωρίς εισαγωγικά, βεβαίως) του ποδοσφαίρου και σήμερα θα εξετάσουμε κάποιες ακόμα τέτοιες περιπτώσεις.

Η πιο γνωστή περίπτωση σύγκρουσης του ποδοσφαίρου με κάποια άλλη θρησκεία είναι αυτή του Αργεντινού τερματοφύλακα Κάρλος Ρόα. Πολλοί από μας θυμόμαστε τον Ρόα στο Μουντιάλ του 1998 να κλέβει την παράσταση με τη φανέλα της Αργεντινής, με αποκορύφωμα την εμφάνισή του κόντρα στην Αγγλία. Ωστόσο, ο Ρόα εξαφανίστηκε ξαφνικά από τον χώρο του ποδοσφαίρου. Και η αιτία ήταν τα θρησκευτικά πιστεύω του.

Βλέπετε, ο Ρόα ανήκε στην «Εκκλησία των Χιλιαστών της Έβδομης Ημέρας», μια χριστιανική αίρεση, τα μέλη της οποίας πίστευαν ότι το τέλος του κόσμου θα ερχόταν το 2000. Επίσης, οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις του απαγόρευαν να αγωνίζεται τα Σάββατα, ενώ του επέβαλλαν την χορτοφαγία, μια διατροφική συνήθεια που οι συμπαίκτες του έβρισκαν αστεία (ειδικά οι Αργεντίνοι, που έχουν μια τρέλα με το κρέας) και η οποία του απέφερε το παρατσούκλι lechuga, δηλαδή…»μαρούλι»!

Έτσι, το 1999, στην τρυφερή (ποδοσφαιρικά) ηλικία των 29 ετών και ενώ οι εμφανίσεις του κάτω από τα γκολπόστ της Μαγιόρκα είχαν αποσπάσει την προσοχή συλλόγων όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Άρσεναλ, ο Κάρλος Ρόα αποφάσισε να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο και να απομονωθεί σε μία φάρμα στην Αργεντινή, περιμένοντας το μοιραίο.

Φυσικά, όπως ξέρουμε όλοι, το «μοιραίο» δεν ήρθε ποτέ. Η Αποκάλυψη δεν συνέβη, ο κόσμος δεν καταστράφηκε (αν και είναι σε πολύ καλό δρόμο) και ο Ρόα διαψεύστηκε. Έτσι, ο ίδιος άνθρωπος που το 1999 είχε δηλώσει «αν επιστρέψω στο ποδόσφαιρο, θα είναι σαν να εξαπατώ τον Θεό«, τελικά… τον εξαπάτησε, επιστρέφοντας κάτω από τα δοκάρια της Μαγιόρκα το φθινόπωρο του 2000. Ωστόσο, το δεύτερο πέρασμά του από την ισπανική ομάδα δεν ήταν καθόλου πετυχημένο, και το 2002 πήγε στην Αλμπαθέτε, όπου έμεινε για δύο χρόνια, πριν επιστρέψει στην πατρίδα του και στην Ολίμπο, όπου και έκλεισε την πολυτάραχη καριέρα του, άνευ βαΐων ή κλάδων.

Κι αν ο Κάρλος Ρόα τουλάχιστον επέστρεψε στην ενεργό δράση κάποια στιγμή, στην περίπτωση του Πίτερ Νόουλς η απόφαση ήταν μη αναστρέψιμη.

Ο Νόουλς ήταν μόλις 17 ετών το 1962, όταν υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την αγγλική Γουλβς. Ήταν ένας πολλά υποσχόμενος μεσοεπιθετικός, ο οποίος στα επόμενα 8 χρόνια θα σημείωνε περισσότερα από 100 γκολ με τη φανέλα των «Λύκων», τους οποίους βοήθησε να ανέβουν στην δεύτερη τη τάξει κατηγορία της Αγγλίας, ενώ θα αγωνιζόταν και με την εθνική ομάδα Under-23 της Αγγλίας.

Σε ένα ταξίδι της Γουλβς στις ΗΠΑ το 1969, στα πλαίσια ενός τουρνουά με σκοπό την προώθηση του ποδοσφαίρου στη χώρα, ο Νόουλς είχε προσηλυτιστεί στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ένα γεγονός που σημάδεψε την ποδοσφαιρική του καριέρα. Έτσι, σε ηλικία 24 ετών, ο Πίτερ Νόουλς άφησε άναυδους τους πάντες, όταν ανακοίνωσε ότι σκόπευε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Μεταξύ άλλων, δήλωσε: «Θα συνεχίσω να παίζω ποδόσφαιρο για την ώρα, αλλά έχω χάσει τη φιλοδοξία μου. Αν και δίνω τον καλύτερό μου εαυτό στο γήπεδο, χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για να μάθω για τη Βίβλο, και ίσως παρατήσω το ποδόσφαιρο». Πράγματι, αγωνίστηκε σε 8 παιχνίδια της Γουλβς τη χρονιά 1969-70, και μετά αποσύρθηκε.

Ωστόσο, ήταν τέτοιο το ταλέντο του Νόουλς, ώστε ο προπονητής του δεν τον αποδέσμευσε από την ομάδα, ελπίζοντας ότι αυτός θα άλλαζε γνώμη και θα επέστρεφε στα γήπεδα. Το ίδιο έπραξαν και οι επόμενοι προπονητές της Γουλβς για τα επόμενα 12 χρόνια (!), μέχρι που το 1982 ο Γκρέιαμ Χόκινς το πήρε απόφαση ότι ο 36χρονος πια Πίτερ Νόουλς δεν θα επέστρεφε ποτέ στην Γουλβς, και έλυσε το συμβόλαιό του.

Ένας άλλος γνωστός ποδοσφαιριστής που προκάλεσε αντιδράσεις με τα θρησκευτικά του πιστεύω ήταν ο Νιγηριανός αμυντικός Ταρίμπο Γουέστ, τον οποίο οι περισσότεροι θυμόμαστε μάλλον για τα εκκεντρικά χτενίσματά του, παρά για την ποδοσφαιρική του καριέρα. Ο Γουεστ βαφτίστηκε Χριστιανός στα τέλη της δεκαετίας του ’90, κι ενώ αγωνιζόταν στην Ίντερ. Μάλιστα, ίδρυσε μια εκκλησία στο Μιλάνο (την οποία ονόμασε «Καταφύγιο από την Καταιγίδα»), στην οποία ασχολείτο κυρίως με μετανάστες από χώρες της Δυτικής Αφρικής.

Ο Νιγηριανός αμυντικός έφυγε από το Μιλάνο το 2000, με προορισμό την Ντέρμπι Κάουντι, όμως δεν άφησε «ακέφαλη» την εκκλησία του: Κάθε τόσο «πεταγόταν» στο Μιλάνο, χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν από την ομάδα, με αποτέλεσμα να εξοργίσει τον προπονητή του και τη διοίκηση της Ντέρμπι, η οποία πολύ ευχαρίστως τον «ξεφορτώθηκε» το καλοκαίρι του 2001, στέλνοντάς τον στην Καϊζερσλάουτερν, όπου ο Γουεστ δεν άλλαξε συνήθειες, με αποτέλεσμα η γερμανική ομάδα να του δείξει σύντομα την πόρτα της εξόδου. Η αντίδραση του Νιγηριανού; «Ο Κύριος είναι πιο σημαντικός για μένα από μια ποδοσφαιρική ομάδα».

Στη συνέχεια της καριέρας του, ο Γουεστ αγωνίστηκε σε Σερβία, Κατάρ, Αγγλία και Ιράν, χωρίς να καταφέρει να πετύχει κάτι αξιοσημείωτο. Προφανώς, όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων στη ζωή.

Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Όταν η θρησκεία σου προστάζει να κάνεις κάτι και η ομάδα σου σού ζητάει να κάνεις το ακριβώς αντίθετο, τι πρέπει να κάνεις; Αυτό ήταν το δίλημμα στο οποίο έπρεπε να απαντήσει ο Ισραηλινός τερματοφύλακας Ντούντου Αουάτε τον Οκτώβριο του 2006.

Η ομάδα του Αουάτε, Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, αντιμετώπιζε την Ρεάλ Σοσιεδάδ τη μέρα του Γιομ Κιπούρ, μιας εβραϊκής γιορτής, κατά τη διάρκεια της οποίας οι Εβραίοι απέχουν από κάθε δραστηριότητα, προκειμένου να νηστέψουν και να προσευχηθούν. Αν τηρούσε το έθιμο της θρησκείας του, ο Αουάτε κινδύνευε να χάσει τη θέση του στην ομάδα, ενώ αν αγωνιζόταν στο παιχνίδι, θα ήταν σαν να πρόδιδε τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.

Δεν ξέρω τι θα κάνατε εσείς στη θέση του, αλλά ο Αουάτε βρήκε μια συμβιβαστική λύση: Αγωνίστηκε κανονικά στο παιχνίδι με την Σοσιεδάδ, διακόπτοντας το έθιμο του Γιομ Κιπούρ, όμως το συνέχισε μετά το παιχνίδι και για δύο ώρες ακόμα μετά τα μεσάνυχτα, ώστε να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο. Έξυπνο, ε;

Ωστόσο, οι φανατικοί Εβραίοι δεν ενθουσιάστηκαν καθόλου με την ιδέα του Αουάτε. Μάλιστα, πολλοί απαίτησαν να μην αγωνιστεί ποτέ ξανά ο Ισραηλινός τερματοφύλακας με τη φανέλα της εθνικής ομάδας, ενώ ένας συντηρητικός Ισραηλινός βουλευτής δήλωσε: «Κάποιος που αγωνίζεται τη μέρα του Γιομ Κιπούρ καταπατά βάναυσα τις αξίες του εβραϊκού λαού και δεν είναι άξιος να εκπροσωπεί τη χώρα».

Ευτυχώς, τίποτα απ’όλα αυτά δεν επηρέασε την καριέρα του Αουάτε, ο οποίος σήμερα είναι ο βασικός τερματοφύλακας της εθνικής ομάδας του Ισραήλ, ενώ έχει θέση βασικού και στη Μαγιόρκα, στην οποία αγωνίζεται σε επίπεδο συλλόγου.

Ποια από τις μεγάλες θρησκείες αφήσαμε έξω; Ναι, το Ισλάμ, το οποίο φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από ένα τέτοιο αφιέρωμα.

Στις 14 Ιανουαρίου του 2010, ο προπονητής της εθνικής ομάδας της Αιγύπτου, Χασάν Σεχάτα, προκάλεσε αντιδράσεις με τις δηλώσεις του, στις οποίες τόνιζε κατηγορηματικά ότι δεν θα καλούσε στην εθνική ομάδα κανέναν παίκτη ο οποίος δεν ασπάζεται το Ισλάμ. Μεταξύ άλλων, ο Σεχάτα είπε: «»Χωρίς την ισλαμική πίστη, δεν θα επιλέξουμε ποτέ κανέναν παίκτη, ανεξάρτητα από την ικανότητά του. Πάντα προσπαθώ να βεβαιώνομαι ότι αυτοί που φορούν τη φανέλα της Αιγύπτου έχουν καλές σχέσεις με τον Θεό«.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Σεχάτα «ξαναχτύπησε» έναν μήνα αργότερα, μετά από ένα άρθρο ισραηλινής εφημερίδας, το οποίο τον πρότεινε ως ιδανικό τεχνικό για την εθνική ομάδα του Ισραήλ: «Κατανοώ τη ζήλεια των Ισραηλινών για τα επιτεύγματα της Αιγύπτου, αλλά δεν θα σκεφτόμουν ούτε καν να επισκεφθώ μια χώρα που σκοτώνει παιδιά. Καλύτερα να πέθαινα από την πείνα μαζί με την οικογένειά μου, παρά να το κάνω αυτό. Ακόμα κι αν το Ισραήλ ήταν η τελευταία ομάδα στον κόσμο, θα προτιμούσα να αποσυρθώ παρά να τους προπονήσω. Ακούω σε όλη μου τη ζωή ότι το Ισραήλ σκοτώνει Άραβες, εξαπολύει πυραύλους και καταστρέφει χωριά και πόλεις. Αλλά πρώτη φορά ακούω ότι το Ισραήλ παίζει ποδόσφαιρο«, ήταν οι εμπρηστικές δηλώσεις του Σεχάτα.

Πάντως, η καριέρα του Σεχάτα δεν κινδύνευσε ποτέ από τέτοιου είδους δηλώσεις – κάτι που πιθανότατα δεν θα ισχυε αν ο Σεχάτα δούλευε σε κάποια ευρωπαϊκή ομάδα…

Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν δύο θρησκείες συγκρούονται, ειδικά αν μία από αυτές είναι το ποδόσφαιρο; Πανικός. Αυτό συμβαίνει.

Το Βαλκανικό Κύπελλο by stokegeo

Έχουμε μιλήσει μέχρι στιγμής για αρκετές διοργανώσεις που διεξάγονται ή διεξήχθησαν σε διάφορες «γειτονιές» του πλανήτη μας: το Κύπελλο Ινδικού Ωκεανού, το Mitropa Cup και το Anglo-Scottish Cup είναι κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Ώρα όμως να έρθουμε λίγο και στη δική μας γειτονιά. Τα Βαλκάνια. Και να αφηγηθούμε την ιστορία ενός θεσμού που πολλοί αναφέρουν, αλλά λίγοι έχουν εμβαθύνει στις λεπτομέρειες της ιστορίας του. Κι ο θεσμός αυτός είναι το Βαλκανικό Κύπελλο.

Το τουρνουά αυτό ξεκίνησε την περίοδο 1960/61. Οι συμμετέχουσες ομάδες προέρχονταν από την Αλβανία, την Τουρκία, τη Γιουγκοσλαβία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Ελλάδα. Ο τρόπος διεξαγωγής του, και άρα η ανάδειξη του νικητή, διέφερε ανάμεσα στα χρόνια.

Έτσι, απ’ το 1960 που ξεκίνησε, έως το 1994 που σταμάτησε, το σύστημα διεξαγωγής συμπεριέλαβε και ματς νοκ-άουτ, αλλά και μικρό όμιλο με εντός-εκτός έδρας παιχνίδια, κλπ.

Το πρώτο τουρνουά της ιστορίας κατέκτησε η ρουμανική Στεαγκούλ Ρόσου, που τερμάτισε πρώτη με 13 βαθμούς σε ένα όμιλο ομάδων.

Από όλες τις ομάδες, όμως, οι βουλγαρικές φαίνεται ότι πήραν πιο σοβαρά τη διοργάνωση, αφού την κατέκτησαν εννέα φορές. Πίσω απ’ τους Βούλγαρους σε κατακτήσεις βρίσκουμε την… Ελλάδα! Έξι φορές ελληνικός σύλλογος ύψωσε το Βαλκανικό Κύπελλο (σχεδόν όλες, σε διπλό τελικό, όπως θα δείτε)!

Για την ακρίβεια, ο Ολυμπιακός (1-0, 0-1 και 1-0 σε τρίτο ματς τη Λέφσκι Σόφιας, 1963), ο Πανιώνιος (2-1 και 1-0 την αλβανική Μπέσα Καβάγιε, 1971), ο Παναθηναϊκός (0-0 και 2-1 την Σλάβια Σόφιας, 1978), ο Ηρακλής (4-1 και 1-3 με τη ρουμανική Άρτζες Πιτέστι), ο ΟΦΗ (3-1 τη Ραντνίτσκι Σερβίας σε μονό τελικό, 1989), και ο Εδεσσαϊκός (0-1 και 3-1 την βουλγαρική Ετάρ Βέλικο Τάρνοβο, 1993), ήταν οι ελληνικές ομάδες που κέρδισαν το Βαλκανικό Κύπελλο.

Επίσης, το 1967 η ΑΕΚ έχασε στον διπλό τελικό από την τουρκική Φενέρμπαχτσε (2-1, 0-1, 1-3 σε τρίτο ματς), ο Πανιώνιος το 1986 υστέρησε έναντι της Σλάβια Σόφιας (0-3, 3-2), και το 1994, στο τελευταίο τουρνουά της ιστορίας, ο ΠΑΣ Γιάννενα αποδείχθηκε «λίγος» για να εμποδίσει την τουρκική Σαμσουνσπόρ (0-3, 0-2) να υψώσει το τρόπαιο.

Ακόμα, στον πίνακα των κατακτήσεων, μετά την Ελλάδα ακολουθούν οι ρουμανικές ομάδες με 5 Κύπελλα, οι τουρκικές με 3, οι κροατικές με 2, και οι αλβανικές, σερβικές και βοσνιακές με 1. Υπ’ όψιν, βέβαια, ότι διαχωρισμοί μεταξύ Σέρβων, Κροατών, κλπ, δεν υπήρχαν σχεδόν καθ’ όλη την ιστορία της διοργάνωσης, αφού οι ομάδες των κρατών αυτών έπαιζαν ακόμα υπό τη σημαία της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.

Η πολυνίκης του θεσμού είναι η βουλγαρική Μπερόε Στάρα Ζαγόρα, με τέσσερις τίτλους (1968, 1969, 1983, 1984).

Αξίζει να σημειωθεί, πάντως, ότι η διοργάνωση δεν απέκτησε ποτέ κάποια ιδιαίτερη αίγλη. Όπως και να ‘χει, είναι το τουρνουά της «γειτονιάς μας». Και αξίζει τον κόπο να μάθουμε τις μικρές του λεπτομέρειες!!!

Ομάδες με… δύο υπηκοότητες! by stokegeo

Πώς θα σας φαινόταν αν ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟ, η ΑΕΚ, κλπ, έπαιζαν σε… άλλη χώρα απ’ τη δική μας, κι ας παρέμεναν ελληνικές; Σίγουρα περίεργο. Όχι όμως και… ανύπαρκτο, γενικά, σαν γεγονός!

Στο σημερινό μας αφιέρωμα, λοιπόν, θα σας παρουσιάσουμε τις ομάδες εκείνες που, παρότι προέρχονται από την τάδε χώρα, εντούτοις παίζουν στο ποδοσφαιρικό σύστημα της… δείνα!

ΕΥΡΩΠΗ

ΕΛΛΑΔΑ

Ξεκινάμε από τα… δικά μας. Την περίοδο της επταετίας (1967-74), εδώ στην Ελλάδα εκτός από Χούντα, είχαμε και… εθνικιστικές πινελιές στο πρωτάθλημά μας! Είχε αποφασιστεί, εξηγούμε, ο εκάστοτε πρωταθλητής Κύπρου να συμμετέχει στο ελληνικό πρωτάθλημα της επόμενης περιόδου!!!

Κι έτσι, είδαμε να αγωνίζονται στα γήπεδά μας η ΑΕ Λεμεσού, ο Ολυμπιακός Λευκωσίας, ο ΑΠΟΕΛ, η ΕΠΑ Λάρνακας, και η Ομόνοια Λευκωσίας. Κατά κανόνα, αδύναμες ομάδες, δεν πέτυχαν ποτέ κάποια διάκριση, και επέστρεφαν στο πρωτάθλημα Κύπρου μιας και «υποβιβάζονταν» κατ’ εξακολούθηση!

Σημειωτέον, πάντως, το ότι το 1974 ο ΑΠΟΕΛ κατάφερε και έμεινε στην Α’ Εθνική! Συνεπώς, στη σεζόν 1974/75 θα είχαμε δύο κυπριακές ομάδες στην κατηγορία. Κάτι που δε συνέβη ποτέ, όμως, λόγω της εισβολής του Αττίλα στη μαρτυρική Μεγαλόνησο, γεγονός που έπαψε τη συμμετοχή των κυπριακών ομάδων στο πρωτάθλημά μας.

ΜΕΓ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Μικρούς, μας έλεγαν ότι η Αγία Τριάδα είναι τρεις Θεοί, μα και ένας ταυτόχρονα! Έτσι και η Μεγάλη Βρετανία: είναι ένα κράτος αλλά και… τέσσερα (Αγγλία, Βορ. Ιρλανδία, Ουαλία, Σκοτία)!

Με ένα τέτοιο δεδομένο, πώς να μην υπάρχουν ομάδες που ανήκουν στη μια απ’ τις χώρες αυτές αλλά παίζουν στη λίγκα κάποιας απ’ τις άλλες;

Η Μπέργουικ Ρέιντζερς, λοιπόν, που βρίσκεται ακριβώς στα σύνορα Σκοτίας-Αγγλίας, είναι μεν αγγλική, αλλά παίζει στη Γ’ κατηγορία της Σκοτίας. Το αντίστροφο στάτους είχε για κάποια χρόνια η Γκρέτνα, που, αν και σκοτσέζικη, έπαιξε στα αγγλικά πρωταθλήματα.

Η αγγλική Δε Νιου Σεντς παίζει στο πρωτάθλημα της Ουαλίας, ούσα μάλιστα η μια απ’ τις δύο μοναδικές επαγγελματικές ομάδες της λίγκας!!! Γι’ αυτό και κατακτά μπόλικους τίτλους, άλλωστε… Αντιθέτως, οι ουαλικές Κάρντιφ, Σουόνσι και Ρέξαμ παίζουν εδώ και πολλές δεκαετίες στα αγγλικά πρωταθλήματα με καλή απόδοση. Επίσης, οι Νιούπορτ Κάουντι, Μέρθυρ Τίντφιλ και Κόλγουιν Μπέι, όλες ουαλικές, παίζουν στα αγγλικά πρωταθλήματα.

Επίσης, ακόμα και στην Ιρλανδία, που δεν ανήκει στο Ηνωμένο Βασίλειο, είχαμε μια περίπτωση ομάδας σαν αυτές που περιγράφουμε: η ιστορική Ντέρυ Σίτυ, αν και Βορειοϊρλανδική, για πολλά χρόνια έπαιζε στο πρωτάθλημα της Ιρλανδίας (ΕΪΡΕ).

ΕΛΒΕΤΙΑ

Η γερμανική Μπίσινγκεν (που βρίσκεται στο ομώνυμο κομμάτι γης που ανήκει στη Γερμανία, μα περιβάλλεται από την Ελβετία), η ιταλική Καμπιονέζε (που, όπως η Μπίσινγκεν, ανήκει σε ιταλικό έδαφος που περιβάλλεται από την ελβετική επικράτεια), και οι Βαντούζ, Μπάλζερς, Έσεν-Μάουρεν, Ρούγκελ, Σάαν, Τρίζεν και Τρίζενμπεργκ, όλες από το κρατίδιο του Λιχτενστάιν, παίζουν στα ελβετικά πρωταθλήματα.

ΙΣΠΑΝΙΑ-ΑΝΔΟΡΡΑ

Η ομάδα FC Ανδόρρα, παρόλο που κατάγεται από το χωμένο στα Πυρηναία κρατίδιο, παίζει εντούτοις στα τοπικά πρωταθλήματα της Καταλωνίας, που ανήκει βέβαια στην Ισπανία.

ΓΑΛΛΙΑ-ΜΟΝΑΚΟ

Η πασίγνωστη Μονακό ανήκει τυπικά στο αυτόνομο ομώνυμο κρατίδιο, παίζει όμως στη Ligue 1 εδώ και πολλά χρόνια με επιτυχία.

ΙΤΑΛΙΑ-ΣΑΝ ΜΑΡΙΝΟ

Το μικρό, ειρηνικό κράτος του Σαν Μαρίνο τροφοδοτεί τα ιταλικά πρωταθλήματα με τη… Σαν Μαρίνο Κάλτσιο.

ΑΣΙΑ

Η ομάδα Duli Pengiran Muda Mahkota Football Club (DPMM FC) είναι από το Μπρουνέι. Κι όμως, έχει καταφέρει να παίξει σε πρωταθλήματα… δύο διαφορετικών χωρών!!! Πρώτα σ’ εκείνο της Μαλαισίας (2006-09) κι έπειτα σ’ εκείνο της Σιγκαπούρης (2009)!!!

Ακόμα, οι Λανουά FC, Σέφιλντ Γιουνάιτεντ και Ξιανγκχούε Εϊσίτι, αν και κινεζικές, έπαιξαν ή παίζουν στο ποδοσφαιρικό σύστημα του Χονγκ Κονγκ.

Τέλος, για πολύ καιρό σιγκαπουριανές ομάδες και σύλλογοι απ’ το Μπρουνέι συμμετείχαν στο πρωτάθλημα της Μαλαισίας, κάτι που πλέον δεν κάνουν.

ΩΚΕΑΝΙΑ

Η Ουέλλινγκτον Φίνιξ, η πολύ δυνατή αυτή νεοζηλανδική ομάδα, δεν παίζει στο πρωτάθλημα της «χώρας των προβάτων», αλλά αγωνίζεται στην αυστραλιανή πρώτη κατηγορία!!!

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΟΣ ΑΜΕΡΙΚΗ

Τα πρωταθλήματα (επαγγελματικά ή μη) των Ηνωμένων Πολιτειών περιλαμβάνουν και ομάδες που δεν είναι αμερικανικές.

Έτσι, οι Μπερμούντα Χότζις (από το κράτος της Βερμούδα), Τορόντο FC, Βανκούβερ Γουάιτκαπς, Μόντρεαλ Ίμπακτ (μαζί με άλλες, από τον Καναδά), και οι Πουέρτο Ρίκο Άιλαντερς (από το Πουέρτο Ρίκο), δίνουν ένα χρώμα… διαφορετικότητας στις λίγκες των ΗΠΑ!!!

Μεθυσμένη διαιτησία… by The_Stranger

Κακές διαιτησίες δεν βλέπουμε και σπάνια στο ποδόσφαιρο, ειδικά στην Ελλάδα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αιτίες μιας κακής διαιτησίας μπορεί να είναι η κακή φυσική κατάσταση του διαιτητή, η πίεση της στιγμιαίας απόφασης, οι φωνές των οπαδών ή κάποιες λανθασμένες υποδείξεις των βοηθών (για να μην αναφέρω την περίπτωση να είναι «μιλημένος» ο διαιτητής – μακριά από μας). Αλλά κάποιες φορές, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά: Φταίει… το ποτό!

Στις 8 Νοεμβρίου του 1975, η Βέρντερ Βρέμης φιλοξενούσε το Ανόβερο, σε αγώνα για το γερμανικό πρωτάθλημα. Διαιτητής ήταν ο 33χρονος Βολφ-Ντίτερ Αλενφέλντερ, ο οποίος είχε «σφυρίξει» το πρώτο του παιχνίδι στην Bundesliga μόλις δυόμισι μήνες νωρίτερα. Από την αρχή του αγώνα, οι αποφάσεις του διαιτητή ήταν αλλοπρόσαλλες, προκαλώντας εκνευρισμό στους παίκτες και τους οπαδούς. Το αποκορύφωμα ήρθε στο 32ο λεπτό του αγώνα, όταν ο Αλενφέλντερ σφύριξε… τη λήξη του ημιχρόνου! Όταν ο επόπτης τού υπέδειξε ότι το ημίχρονο ήθελε ακόμα 13 λεπτά για να λήξει, ο Αλενφέλντερ διέταξε να συνεχιστεί το ματς, ως καθυστερήσεις. Έτσι, μετά από 12 και κάτι λεπτά «καθυστερήσεων» (ούτε καν τα 13 δεν κράτησε, ο αθεόφοβος!), ο Γερμανός διαιτητής σφύριξε τη λήξη του ημιχρόνου.

Όλοι είχαν καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, και σιγουρεύτηκαν όταν, πηγαίνοντας προς τα αποδυτήρια μετά τη λήξη του ημιχρόνου,  ο Αλενφέλντερ… έβγαλε την γλώσσα του σε έναν φωτογράφο! Στο δεύτερο ημίχρονο οι «περίεργες» αποφάσεις συνεχίστηκαν, αλλά τουλάχιστον αυτή τη φορά ο ρέφερι «πέτυχε» το 45λεπτο και σφύριξε στην ώρα του τη λήξη του αγώνα, ο οποίος βρήκε τις δύο ομάδες ισόπαλες 0-0.

Ο τότε πρόεδρος της Βέρντερ, Φραντς Μπέμερτ, δήλωσε για τη διαιτησία του αγώνα: «Για τέτοιο σόου, θα μπορούσαμε να έχουμε βάλει πιο ακριβά τα εισιτήρια«.

Μετά το παιχνίδι, ο Αλενφέλντερ αρνήθηκε ότι είχε πιει αλκοόλ, όμως αργότερα αναγκάστηκε να το παραδεχτεί, αφού δεν μπορούσε να πείσει κανέναν. Το μεσημέρι πριν τον αγώνα είχε πιει ενα-δυο ποτηράκια μπύρα και μπόλικα «μαλτέζικα» σναπς. Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, υποστήριξε: «Είμαστε άντρες, δεν πίνουμε πορτοκαλάδα«.

Η επική εκείνη διαιτησία του Αλενφέλντερ δεν έχει ξεχαστεί ακόμα, 35 χρόνια μετά. Αν πάτε σήμερα στο εστιατόριο του γηπέδου της Βέρντερ Βρέμης και ζητήσετε ένα «Αλενφέλντερ», θα σας φέρουν μία μπύρα και ένα μαλτέζικο σναπς!

Και το καλύτερο; 8 χρόνια αργότερα, τη χρονιά 1983/84, ο Αλενφέλντερ βραβεύτηκε με τη «Χρυσή Σφυρίχτρα», ως ο καλύτερος Γερμανός διαιτητής της χρονιάς! Ωστόσο, μάλλον περισσότεροι θα τον θυμούνται για τη «μεθυσμένη» διαιτησία του το 1975, παρά για αυτήν τη βράβευσή του…

Υπόθεση των δυό τους by stokegeo

Πόσες φορές έχετε διαβάσει ή ακούσει στα αθλητικά δελτία την φράση του σημερινού μας τίτλου; Όσες φορές δύο σπουδαίοι αντίπαλοι θα κονταροχτυπηθούν για το πρωτάθλημα. Στα Νησιά Σίλλυ, όμως, η φράση αυτή λέγεται κυριολεκτικά…

Η μικρή τούτη συστάδα νησιών (σ.σ. Scilly Islands, αγγλιστί) βρίσκεται κοντά στην Κορνουάλη, στα νοτιοδυτικά της Αγγλίας. Κι έχει το δικό της πρωτάθλημα – που είναι το μικρότερο του κόσμου, αφού σ’ αυτό συμμετέχουν μόλις δύο ομάδες!!!

Η μία, είναι η Γούλπακ Γουόντερερς και η άλλη, οι Γκάρισον Γκάννερς.

Το 1920 ξεκίνησε το πρωτάθλημα, αλλά τότε συμμετείχαν ομάδες από όλα τα νησιά. Σιγά σιγά, όμως, διαλύθηκαν όλες τους, κι έμειναν μόνο οι δύο προαναφερθείσες.

Πώς διεξάγεται λοιπόν το πρωτάθλημα; Απλό: παίζονται 17 αγωνιστικές (ξεκινώντας τον Νοέμβριο και τελειώνοντας τον Μάρτιο) και ο πρώτος του βαθμολογικού… πίνακα κερδίζει τον τίτλο. Κάθε Κυριακή, οι φίλαθλοι μαζεύονται στο γήπεδο του Γκάρισον για να δουν (ξανά) τους δύο αντιπάλους να διαγωνίζονται.

Ενδιάμεσα, παίζονται και δύο Κύπελλα (μαντέψτε ποιοι τα διεκδικούν): το Wholesalers Cup και το Foredeck Cup (το τελευταίο είναι μια διοργάνωση… νοκ άουτ, με διπλά παιχνίδια!). Επίσης, όταν έρχεται η (ιερή, για τους Άγγλους ποδοσφαιρόφιλους) Boxing Day (26/12), στο νησί παίζεται ένα παιχνίδι «Μεγάλοι εναντίον Μικρών«.

Και αυτό το τελευταίο σιγά σιγά έχει αρχίσει να χάνει το νόημά του, διότι ο νεανικός πληθυσμός εγκαταλείπει σιγά σιγά τα μικρά νησιά ψάχνοντας την τύχη του απέναντι, στην Κορνουάλη. Οι περισσότεροι από τους παίκτες των δύο ομάδων είναι στα «πρώτα -άντα» τους και ο μέσος όρος ηλικίας δεν πέφτει.

Πάμε όμως πίσω στο πρωτάθλημα. Από στατιστικής άποψης, οι Γουόντερερς σαρώνουν τους τίτλους. Οι Γκάννερς αδυνατούν να τους ανταγωνιστούν, αφού έχουν συνολικά τέσσερις τίτλους σε όλες τις διοργανώσεις, τη στιγμή που οι Γουόντερερς έχουν 13!

Το 2008, η Adidas οργάνωσε μια καμπάνια για την προβολή του πρωταθλήματος των Νησιών Σίλλυ. Συμμετείχαν μάλιστα και μερικοί πασίγνωστοι παίκτες, όπως ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο Πατρίκ Βιεϊρά και ο Στίβεν Τζέραρντ! Ίσως αυτή η διαφήμιση να βοήθησε την πολυετή προσπάθεια που κάνουν οι ιθύνοντες την λίγκα να την βάλουν επιτέλους στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες ως «το μικρότερο πρωτάθλημα του κόσμου«!

Ποιος ξέρει, ίσως το καταφέρουν κάποτε. Αν κάτι ήδη έχουν πετύχει, όμως, είναι να αποδείξουν ότι μπάλα παίζεται παντού κι ας είναι… υπόθεση δύο μοναχά ομάδων ο τίτλος!

Κάθε αρχή και δύσκολη… by The_Stranger

Τον Σεπτέμβριο του 2000, τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά στην Μπενφίκα. Ο Γερμανός τεχνικός της, Γιουπ Χάινκες, τα είχε θαλασσώσει: Την πρώτη «γκάφα» του την έκανε το καλοκαίρι, όταν παραχώρησε τη «σημαία» της ομάδας, τον Ζοάο Πίντο, στη μισητή αντίπαλο της Μπενφίκα, την Σπόρτινγκ Λισαβώνας. Τον Σεπτέμβριο ήρθε ο ταπεινωτικός αποκλεισμός της Μπενφίκα από το Κύπελλο UEFA μόλις στον πρώτο γύρο από την σουηδική Χάλμσταντ, ενώ οι εμφανίσεις της ομάδας στο πρωτάθλημα στις πρώτες 4 αγωνιστικές ήταν απογοητευτική. Προφανώς, η διοίκηση της ομάδας δεν είχε άλλη επιλογή, παρά μόνο να απολύσει τον Χάινκες.

Όταν ο πρόεδρος της ομάδας, Ζοάο Αζεβέδο, ανακοίνωσε το όνομα του νέου προπονητή…»κάηκε» η Λισαβώνα! Οι οπαδοί της ομάδας αντέδρασαν έντονα, προκάλεσαν σοβαρά επεισόδια και ξέσπασαν κατά της διοίκησης της Μπενφίκα, υποστηρίζοντας πως ο άνθρωπος που είχε διαλέξει ο Αζεβέδο δεν ήταν ο κατάλληλος για να οδηγήσει την Μπενφίκα ξανά στον δρόμο των επιτυχιών. Βέβαια, η αντίδρασή τους δεν ήταν τελείως παράλογη. Μετά από έναν διακεκριμένο και εγνωσμένης αξίας τεχνικό, όπως ο Χάινκες, ο διάδοχός του ήταν ένας άγνωστος τύπος, που δεν είχε καν να επιδείξει μια σημαντική καριέρα σαν ποδοσφαιριστής, ενώ δεν είχε ξαναδουλέψει ποτέ ως τεχνικός, παρά μόνο ως βοηθός προπονητή (αλλά και ως…μεταφραστής!). Εσείς θα θέλατε έναν τέτοιο προπονητή στην ομάδα σας; Μάλλον όχι.

Μαντέψτε, λοιπόν, ποιος ήταν αυτός ο νεόκοπος προπονητής, που «δεν ήταν ο κατάλληλος για την Μπενφίκα»… Αν δεν το καταλάβατε ήδη,  το όνομά του είναι Ζοζέ Μουρίνιο, και σήμερα είναι ένας από τους καλύτερους προπονητές στον κόσμο, αν όχι ο καλύτερος με διαφορά!

Η θητεία του Μουρίνιο στην Μπενφίκα ήταν εξαιρετικά σύντομη, αλλά όχι και αποτυχημένη. Το ακριβώς αντίθετο: Ο Μουρίνιο «ανέστησε» την Μπενφίκα, οδηγώντας την από νίκη σε νίκη, με αποκορύφωμα τον θρίαμβο με 3-0 σε βάρος της Σπόρτινγκ Λισαβώνας τον Δεκέμβριο. Εκείνο τον μήνα, όμως, συνέβη κάτι που θα καθόριζε τη μοίρα του «Εκλεκτού»: Ο Αζεβέδο έχασε στις εκλογές για την ανάδειξη του προέδρου της ομάδας, και τη θέση του πήρε ο Μανουέλ Βιλαρίνιο, ο οποίος σκόπευε με την πρώτη «στραβή» να απολύσει τον Μουρίνιο και στη θέση του να φέρει τον Τόνι. Ο Μουρίνιο, από την άλλη, εκμεταλλευόμενος τη νίκη επί της Σπόρτινγκ ζήτησε από τον νέο πρόεδρο ανανέωση συμβολαίου (αφού το συμβόλαιό του ήταν για μικρό χρονικό διάστημα), την οποία ο Βιλαρίνιο αρνήθηκε, με αποτέλεσμα ο Μουρίνιο να παραιτηθεί την ίδια μέρα, μετά από μόλις 9 αγώνες στον πάγκο της Μπενφίκα.

Ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του Μουρίνιο θα ήταν η Σπόρτινγκ Λισαβώνας, αν και εκεί οι οπαδοί δεν αντιδρούσαν έντονα, μαθαίνοντας για την πρόθεση της διοίκησης της ομάδας να προσλάβει τον προπονητή που λίγες μέρες νωρίτερα είχε διασύρει την Σπόρτινγκ. Αυτή τη φορά, η πίεση των οπαδών οδήγησε στο «ναυάγιο» της πρόσληψης του Μουρίνιο. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι.

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Ο Μουρίνιο πήγε τον Ιανουάριο στη Λεϊρία, μετά στην Πόρτο, στην Τσέλσι, στην Ίντερ και από φέτος στη Ρεάλ Μαδρίτης. Σε όλες αυτές τις ομάδες, οι οπαδοί τον υποδέχτηκαν σαν Μεσσία. Και σίγουρα οι οπαδοί της Μπενφίκα και της Σπόρτινγκ χτυπάνε τα κεφάλια τους στον τοίχο, που αντέδρασαν τόσο έντονα μπροστά σε έναν νέο, αλλά τόσο χαρισματικό, προπονητή.

Κι αν για τους οπαδούς της Μπενφίκα δεν ξέρουμε κάτι συγκεκριμένο, η δήλωση του Μανουέλ Βιλαρίνιο, του ανθρώπου που έδειξε την πόρτα της εξόδου από την Μπενφίκα στον «Εκλεκτό» τα λέει όλα: «Αν μπορούσα τώρα, θα έκανα το ακριβώς αντίθετο, θα του ανανέωνα το συμβόλαιο. Μόνο αργότερα συνειδητοποίησα ότι η προσωπικότητα και η περηφάνεια κάποιου δεν μπορούν να προηγούνται του συμφέροντος του συλλόγου που υπηρετούμε». Στερνή μου γνώση, να σ’είχα πρώτα.

Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να είναι ένα δίδαγμα για πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα, οι οποίοι απορρίπτουν χωρίς δεύτερη σκέψη την προοπτική πρόσληψης στο «τιμόνι» της ομάδας τους ενός νέου και άπειρου προπονητή, απαιτώντας έναν ξένο προπονητή με μεγαλύτερη εμπειρία. Ποτέ δεν ξέρεις αν εκείνος ο βετεράνος που μόλις αποσύρθηκε από την ενεργό δράση είναι ο νέος Μουρίνιο. Ποτέ.

Το ποδόσφαιρο… σώζει ζωές! by The_Stranger

Το ποδόσφαιρο προσφέρει άφθονες συγκινήσεις, έντονα συναισθήματα, δυνατές στιγμές και όλα αυτά τα κλισέ που λένε συνήθως οι δημοσιογράφοι για το ποδόσφαιρο, όταν θέλουν να το εκθειάσουν.

Μπορεί, όμως, το ποδόσφαιρο να σώζει και ζωές; Αν κρίνουμε από την περίπτωση του Σέρεν Γκέλερστεντ, μπορεί και παραμπορεί!

Στις 11 Ιουνίου του 2004, ο 85χρονος συνταξιούχος αγρότης, Σέρεν Γκέλερστεντ, οδηγούσε με το αυτοκίνητό του σε μια δασώδη έκταση της βόρειας Σουηδίας, σε έναν ερημικό δρόμο, όταν έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου, το οποίο βγήκε εκτός δρόμου και έπεσε σε έναν γκρεμό.

Ο Γκέλερστεντ εγκλωβίστηκε στο σχεδόν κατεστραμμένο αυτοκίνητο, ανάμεσα στο τιμόνι και τη θέση του οδηγού, χωρίς να μπορεί να κουνηθεί. Σε μια τόσο ερημική περιοχή, οι πιθανότητες να τον βρει κάποιος και να τον βοηθήσει ήταν ελάχιστες.

Η αστυνομία κινητοποιήθηκε αμέσως, όπως και οι ντόπιοι Σάμι, που κατοικούν στην περιοχή. Ωστόσο, οι έρευνες απέβησαν άκαρπες, μέχρι που μια ομάδα αναζήτησης που είχαν συστήσει οι συγγενείς του άτυχου Γκέλερστεντ κατάφερε να τον εντοπίσει, πέντε μέρες αργότερα. Προς έκπληξη και ανακούφιση όλων, ο 85χρονος άνδρας ήταν ακόμη ζωντανός, παρά το γεγονός ότι για πέντε ολόκληρες μέρες δεν μπορούσε να κουνηθεί, να φάει ή να πιει νερό.

Όταν οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Γκέλερστεντ πώς κατάφερε να επιβιώσει, η απάντησή του σίγουρα δεν ήταν αυτή που περίμεναν: «Ήμουν στο κατώφλι του θανάτου. Δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνα. Όμως η νίκη κόντρα στην Βουλγαρία μου έσωσε τη ζωή. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος από το παιχνίδι, που ξέχασα τον πόνο μου. Δεν μπορούσα να πιω τίποτα παρά μόνο νερό βροχής και ήμουν απελπιστικά διψασμένος, αλλά η ομάδα μου έδωσε την καλύτερη ένεση ηθικού που θα μπορούσα να έχω».

Τι είχε γίνει; Πολύ απλά, στις 14 Ιουνίου, τρεις μέρες μετά το ατύχημα, η Εθνική ομάδα της Σουηδίας συνέτριψε με 5-0 την αντίστοιχη της Βουλγαρίας, στα πλαίσια του τρίτου ομίλου του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2004. Ο εγκλωβισμένος Σουηδός άκουσε την μετάδοση του αγώνα στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου του και αυτή η εντυπωσιακή νίκη των Σουηδών, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν αυτή που του έσωσε τη ζωή.

Θυμηθείτε, λοιπόν: Την επόμενη φορά που κάποιος ή κάποια θα σας πει «σιγά, μωρέ, τι τρελαίνεσαι με το ποδόσφαιρο, ένα απλό παιχνίδι είναι, 22 μαντράχαλοι που κυνηγάνε μια μπάλα», πείτε τους αυτήν την ιστορία, για να καταλάβουν ότι το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που νομίζουν…