stokegeo
The_StrangerΡίξτε μια ματιά στο Hall of Fame της Διεθνούς Ομοσπονδίας χόκεϊ επί πάγου (IIHF), δηλαδή της αντίστοιχης… FIFA αυτού του πολύ γρήγορου και εντυπωσιακού ομαδικού αθλήματος. Ένα από τα 253 ονόματα που θα βρείτε σε αυτό είναι εκείνο του Βλάστιμιλ Μπουμπνίκ, ο οποίος ήταν και… ποδοσφαιριστής και ένας από τους πρωταγωνιστές του πρώτου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (Euro) της ιστορίας, το οποίο διεξήχθη το 1960!
Ο Μπουμπνίκ ήταν Τσεχοσλοβάκος. Γεννήθηκε το 1931 στην πόλη Κελτς, η οποία βρίσκεται σήμερα στην Τσεχία και έφυγε από τη ζωή στα 83 του χρόνια, το 2015. Στη διάρκεια της σταδιοδρομίας του υπήρξε παράλληλα (!) αθλητής και των δύο προαναφερθέντων σπορ και κατέκτησε τίτλους σε αμφότερα.
Ως παίκτης του φούτμπολ, αγωνίστηκε από το 1943 έως το 1967, στις Κράλοβο Πόλε, Ερυθρό Αστέρα Μπρνο και Σπαρτάκ Μπρνο (τη σημερινή Ζμπροϊόφκα Μπρνο). Έπαιζε μεσοεπιθετικός και σε 103 συμμετοχές στην πρώτη κατηγορία της Τσεχοσλοβακίας σημείωσε 32 γκολ (ενώ έβαλε και άλλα 40 στη δεύτερη εθνική της χώρας του).
Τον Απρίλιο του 1959 ξεκίνησαν οι αγώνες για την πρόκριση στο πρώτο Euro, η τελική φάση του οποίου θα λάμβανε χώρα στα γήπεδα της Γαλλίας, με τη συμμετοχή μόνο τεσσάρων ομάδων – το σύστημα ήταν ολόιδιο με τα… Final-4 της σημερινής μπασκετικής Ευρωλίγκας!
Στην πρώτη φάση των προκριματικών, οι Τσεχοσλοβάκοι απέκλεισαν σε διπλά ματς και με συνολικό σκορ 4-2 τους Ιρλανδούς, με τον Μπουμπνίκ να συμμετέχει ως βασικός στον επαναληπτικό (4-0).
Στον επόμενο προκριματικό, οι Τσεχοσλοβάκοι ξεπέρασαν το εμπόδιο των Δανών μάλλον άνετα, πάλι σε διπλά παιχνίδια, με συνολικό σκορ 7-3. Ο Μπουμπνίκ χρησιμοποιήθηκε στην πρώτη αναμέτρηση με τους Σκανδιναβούς. Στη φάση που ακολούθησε, που ήταν και η τελευταία προκριματική πριν το «Final-4» των τελικών, η Τσεχοσλοβακία απέκλεισε, ξανά σε διπλές συναντήσεις, με συνολικό σκορ 5-0 τη Ρουμανία, με τον Μπουμπνίκ όχι απλώς να παίρνει χρόνο συμμετοχής αλλά να σκοράρει και δύο γκολ, ένα σε κάθε αναμέτρηση.
Η Τσεχοσλοβακία θα έδινε, λοιπόν, το «παρών» στα τελικά του παρθενικού Euro και στον ημιτελικό θα αντιμετώπιζε τη Σοβιετική Ένωση, στο «Βελοντρόμ» της Μασσαλίας.
Οι Σοβιετικοί αποδείχθηκαν πιο ισχυροί και παρά τις προσπάθειες του Μπουμπνίκ, που «έβγαλε» όλο το 90λεπτο και των συμπαικτών του κέρδισαν με 3-0. Λίγες ώρες αργότερα, θα υπέτασσαν στον τελικό του «Παρκ Ντε Πρενς» του Παρισιού τη Γιουγκοσλαβία (που είχε νικήσει με το απίθανο… 5-4 την οικοδέσποινα Γαλλία στον άλλο ημιτελικό) και θα στέφονταν οι πρώτοι πρωταθλητές Ευρώπης!
Οι… πικραμένοι Τσεχοσλοβάκοι και Γάλλοι «μονομάχησαν» στον «μικρό» τελικό για την τρίτη θέση. Φαίνεται ότι η τσεχοσλοβακική ομάδα το ήθελε πιο πολύ και το πήρε. Νίκησε με 2-0, με το ένα από τα δύο γκολ της να το σημειώνει ο ίδιος ο Μπουμπνίκ!
Δύο χρόνια μετά, η Τσεχοσλοβακία θα προκρινόταν και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1962 στα γήπεδα της Χιλής και μάλιστα θα έφθανε ως τον τελικό, όπου θα έχανε (3-1) από τη Βραζιλία του απαράμιλλου Γκαρίνσα. Ο Μπουμπνίκ βρισκόταν στα πλάνα της τεχνικής ηγεσίας του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της πατρίδας του για τη διοργάνωση, αλλά προτίμησε να αφοσιωθεί στις… σπουδές του και έτσι δεν πήγε στη Λατινική Αμερική με τους υπόλοιπους διεθνείς!
Ο ταλαντούχος μεσοεπιθετικός συμπλήρωσε 11 παρουσίες στην Εθνική Τσεχοσλοβακίας και πέτυχε 4 γκολ.
Στο χόκεϊ επί πάγου, τώρα, ο Μπουμπνίκ έπαιξε (ως επιθετικός και εκεί) με τα χρώματα των Κράλοβο Πόλε, Κομέτα Μπρνο, Βιτκοβίτσε και Φέλντκιρχ (σ.σ. η τελευταία είναι αυστριακή). «Έγραψε» 127 συμμετοχές στην Εθνική Τσεχοσλοβακίας, με 121 γκολ. Στο τσεχοσλοβακικό πρωτάθλημα, «φόρτωσε» με 300 γκολ τις αντίπαλες εστίες, σε 330 εμφανίσεις! Το 2008, εντάχθηκε και στο Hall of Fame του χόκεϊ της Τσεχίας.
Έλαβε μέρος σε τέσσερις χειμερινές Ολυμπιάδες (1952, 1956, 1960, 1964) και σε πέντε Παγκόσμια Πρωταθλήματα (1953, 1954, 1955, 1961, 1964). Κατέκτησε συνολικά ένα αργυρό μετάλλιο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1961 και τρία χάλκινα μετάλλια, στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του 1955 και του 1963 και στη χειμερινή Ολυμπιάδα του 1964.
Είχε, δηλαδή, στο παλμαρέ του το χάλκινο μετάλλιο και από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και από τους (χειμερινούς) Ολυμπιακούς Αγώνες και από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα… σε διαφορετικά σπορ!
Τέλος, ο Μπουμπνίκ ανακηρύχθηκε καλύτερος επιθετικός στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα χόκεϊ του 1961 και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης του 1955. Μετά το τέλος της καριέρας του, εργάστηκε ως προπονητής χόκεϊ εντός και εκτός των τσεχοσλοβακικών συνόρων.
Filed under: Χωρίς κατηγορία
Οι περισσότερες φορές που έχει κερδίσει ένας ποδοσφαιριστής το Euro είναι δύο και το επίτευγμα αυτό το έχουν καταφέρει δεκατρείς παίκτες. Οι δώδεκα από αυτούς είναι Ισπανοί και στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης το 2008 και το 2012. Το δέκατο τρίτο μέλος αυτού του κλειστού κλαμπ είναι, πολύ καλά μαντέψατε, ο σημερινός «καλεσμένος» του blog μας, ο Ράινερ Μπόνοφ!
Ο Γερμανός αυτός αμυντικός μέσος, ο οποίος έπαιζε ενίοτε και ως αριστερός μπακ/χαφ, κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης το 1972 και το 1980 με τη Δυτική Γερμανία και, έως ότου η «φούρια ρόχα» πάρει το Euro του 2012, ήταν ο μοναδικός με δύο ευρωπαϊκά πρωταθλήματα στο παλμαρέ του. Έστω και έτσι, παραμένει ο παίκτης με τις περισσότερες διακρίσεις στην ιστορία της διοργάνωσης, αφού εκτός από τις δύο προαναφερθείσες πρωτιές έχει στην κατοχή του και το αργυρό μετάλλιο από το Euro 1976!
Άξιο αναφοράς είναι, πάντως, ότι στα νικηφόρα για τους Δυτικογερμανούς Euro του 1972 και του 1980, ο Μπόνοφ δεν αγωνίστηκε… ούτε λεπτό, ενώ στο Euro 1976, που τελείωσε με ήττα της «νατσιονάλμανσαφτ», έπαιξε σε όλη τη διάρκεια της τελικής φάσης του τουρνουά!
Εάν υπήρχε κάτι για το οποίο ξεχώριζε ο Μπόνοφ, ήταν το ότι η παρουσία του στη μεσαία γραμμή του γηπέδου ήταν πάντοτε έντονη!
Ήταν άριστος στα αμυντικά του καθήκοντα, όμως πολύ συχνά προωθούνταν στην επίθεση προσφέροντας έτσι μία επιλογή παραπάνω στους συμπαίκτες του. Ακόμη, στα προσόντα του συγκαταλέγονταν η ικανότητα να μοιράζει ασίστ και να εκτελεί με δύναμη τα πλάγια άουτ, καθώς και το ισχυρό του σουτ – κατά τη διάρκεια της οπωσδήποτε αξιόλογης καριέρας του, άλλωστε, δεν ήταν λίγες οι φορές που η μπάλα κατέληξε στα αντίπαλα δίχτυα από τα δικά του πόδια!
Ευτύχησε, εξάλλου, να συνδυάσει την υψηλή αγωνιστική του προσφορά με την κατάκτηση αρκετών τίτλων, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο.
Ο Ράινερ Μπόνοφ γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου του 1952 στο Έμμεριχ-αμ-Ράιν της (πάλαι ποτέ) Δυτικής Γερμανίας. Έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στη Sus Έμμεριχ. Το 1970 μεταπήδησε στη Γκλάντμπαχ και με τα χρώματά της ντεμπουτάρισε ως επαγγελματίας την ίδια χρονιά, υπό τις οδηγίες του θρυλικού προπονητή Χένες Βαϊσβάιλερ.
Έμεινε για μία οκταετία στα «πουλάρια» και εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο λαμπρά αστέρια τους, σε μία από τις πιο πολύτιμες μονάδες τους! Στο διάστημα που φορούσε τη φανέλα τους χρησιμοποιήθηκε σε 231 αναμετρήσεις της Μπουντεσλίγκα με 42 γκολ και πανηγύρισε τέσσερα πρωταθλήματα (1971, 1975, 1976, 1977), ένα Κύπελλο Γερμανίας (1973) και ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (1975), σε μία περίοδο που ο σύλλογος διέθετε ένα πράγματι καταπληκτικό σύνολο που όλοι θαύμαζαν!
Επιπλέον, η Γκλάντμπαχ και ο Μπόνοφ συμμετείχαν και στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1977, αλλά η αντίπαλός τους, η αγγλική Λίβερπουλ, αποδείχθηκε πιο ισχυρή και κατέκτησε το τρόπαιο (3-1).
Το 1978 ο σπουδαίος άσος έφυγε εκτός των δυτικογερμανικών συνόρων: εντάχθηκε στη Βαλένθια. Έμεινε τρεις σεζόν στις «νυχτερίδες» έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο (60 ματς/10 τέρματα) και κερδίζοντας ένα Κύπελλο Ισπανίας (1979) και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων (1980) μαζί τους.
Κατόπιν, επαναπατρίστηκε για λογαριασμό της Κολωνίας, στην οποία ανήκε για τρεις περιόδους όντας και πάλι βασικός (74 συμμ./14 γκολ). Το 1983 πήγε στη Χέρτα, όμως λίγο μετά την άφιξή του εκεί τραυματίστηκε σοβαρά στον αστράγαλο και υποχρεώθηκε να κρεμάσει τα παπούτσια του – είχε προλάβει να αγωνιστεί σε μόλις έξι συναντήσεις της βερολινέζικης ομάδας και να σημειώσει ένα γκολ.
Σε εθνικό επίπεδο, ο Μπόνοφ έκανε το ντεμπούτο του στη «νατσιονάλμανσαφτ» ως παίκτης της Γκλάντμπαχ, το 1972. Έμελλε να φορέσει 53 φορές τη φανέλα με το εθνόσημο, σημειώνοντας και 9 γκολ. Τα δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα που προαναφέραμε, ωστόσο, δεν είναι οι μοναδικοί του τίτλοι με τη Δυτική Γερμανία, καθώς χάρηκε μαζί της και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, το 1974! Ακόμη, έλαβε μέρος και στο Μουντιάλ του 1978.
Σήμερα, ο Μπόνοφ είναι ο πρόεδρος της Γκλάντμπαχ, πόστο που ανέλαβε τον περασμένο Μάρτιο! Προηγουμένως ήταν ο αντιπρόεδρος του συλλόγου, ενώ υπήρξε στο παρελθόν και μέλος του διοικητικού συμβουλίου αλλά και πρώτος προπονητής των «πουλαριών». Εργάστηκε, επίσης, ως προπονητής των Εθνικών ομάδων Ελπίδων της χώρας του και της Σκοτίας και ως κόουτς της Αλ Κουβέιτ, ενώ διετέλεσε και βοηθός στην Εθνική Γερμανίας αλλά και σκάουτερ σε διάφορες ομάδες.
Ο Κόνορ Κάνιγχαμ είναι Ιρλανδός και απέδειξε πως, όταν θες κάτι πολύ, θα τον βρεις τον τρόπο να τα καταφέρεις (ενώ αν ο τρόπος που θα χρησιμοποιήσεις για να πετύχεις τον σκοπό σου βγάλει και… γέλιο και σε κάνει και πρώτο θέμα στις ειδήσεις, ακόμα καλύτερα)!
Τον Νοέμβριο του 2011, ο 27χρονος, τότε, γυμναστής από το Κορκ πήγε μαζί με άλλους δέκα συμπατριώτες του ως την πρωτεύουσα της Εσθονίας, το Ταλίν. Εκεί, σκόπευε να παρακολουθήσει τον εκτός έδρας αγώνα της Εθνικής της πατρίδας του με τους γηπεδούχους Εσθονούς, για τα μπαράζ των προκριματικών του Euro 2012.
Αλλά, όταν οι έντεκα Ιρλανδοί έφθασαν έξω από την «Λε Κοκ Αρένα», όπου και θα γινόταν το ματς, διαπίστωσαν ότι τα εισιτήρια ήταν πολύ ακριβά για το… βαλάντιό τους! Ούτε λίγο ούτε πολύ, 600 ευρώ κόστιζαν!
Εν τέλει, οι δέκα από αυτούς πλήρωσαν και μπήκαν στο γήπεδο. Ο ενδέκατος ήταν, καλά το μαντέψατε, ο φίλος μας ο Κάνιγχαμ, ο οποίος δεν ήθελε με τίποτα να… ξεπαραδιαστεί για να δει από τις κερκίδες την αναμέτρηση!
Οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος θα επέλεγε να παρακολουθήσει το ματς σε κάποια καφετέρια, παμπ ή μπαρ. Όχι ο Κάνιγχαμ, όμως, που έβαλε το μυαλό του να σκεφτεί πώς θα μπορούσε να μπει στο γήπεδο… τσάμπα!
Αρχικά, λοιπόν, προσποιήθηκε ότι ήταν ένας εκ των υπευθύνων ασφαλείας του σταδίου! Το κόλπο του, ωστόσο, δεν έπιασε. Η απελπισία είχε αρχίσει να τον κυριεύει, αλλά τότε είδε μια ανοικτή πόρτα, λίγα μέτρα από το σημείο που βρισκόταν. Μπήκε μέσα. Διέκρινε έναν σάκο γεμάτο μπάλες και από κάτω του μία φόρμα της Εθνικής Εσθονίας παρατημένη.
Χωρίς να χάσει καθόλου καιρό, άρπαξε τον σάκο, φόρεσε τη φόρμα, μπήκε στον αγωνιστικό χώρο και κατευθύνθηκε ανενόχλητος… στον πάγκο των γηπεδούχων, στον οποίο και κάθισε προσποιούμενος ότι είναι μέλος του τεχνικού τους τιμ! Βρισκόταν, πλέον, ακριβώς δίπλα από τον τότε ομοσπονδιακό τεχνικό των Εσθονών, Τάρμο Ρούτλι!
Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο να διηγηθεί τη συνέχεια της απίστευτης ιστορίας του (μιας και λίγο έλειψε να τον… ξεσκεπάσουν!): «Κάποια στιγμή, αφού είχε ξεκινήσει ο αγώνας, κάποιος υπεύθυνος της UEFA με υποψιάστηκε και μου ζήτησε να απομακρυνθώ. Δεν μου είπε να βγω εκτός γηπέδου και απλώς κάθισα στις κερκίδες, λίγο πιο δίπλα, για το υπόλοιπο του παιχνιδιού. Πέρασα φανταστικά!».
Το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή βρήκε την Ιρλανδία να έχει κερδίσει με το ευρύ 4-0 και να έχει μετατρέψει τη ρεβάνς του Δουβλίνου σε τυπική διαδικασία. Τότε, όμως, ο… αθεόφοβος Κάνιγχαμ δεν άντεξε. Εκδηλώθηκε! Μπήκε στον αγωνιστικό χώρο και άρχισε να πανηγυρίζει με τους συμπατριώτες του διεθνείς, να τους σφίγγει το χέρι συγχαίροντάς τους και να τους ζητά να τους δώσουν δώρο τη φανέλα τους. Όλα αυτά, φορώντας πάντοτε τη φόρμα της Εθνικής Εσθονίας!
Σε εκείνο το σημείο, ένα μέλος της εσθονικής αποστολής υποψιάστηκε εκείνον τον τύπο που πανηγύριζε με τους Ιρλανδούς φορώντας τα χρώματα των γηπεδούχων ενώ βρισκόταν λίγο πριν και στον πάγκο τους και του ζήτησε εξηγήσεις. Εκείνος επέστρεψε τη φόρμα που είχε… δανειστεί, όπως και τον σάκο με τις μπάλες που είχε πάρει και αποχώρησε… κύριος και θριαμβευτής από το γήπεδο!
Περιττό να αναφέρουμε, βέβαια, ότι ο παράτολμος αλλά επίμονος και πολυμήχανος Κάνιγχαμ έγινε θέμα στα δελτία ειδήσεων της χώρας του και όχι μόνο (και όχι άδικα – ούτε ο Τζέιμς Μποντ δεν θα τα κατάφερνε τόσο καλά)!
Φέτος, ο ΠΑΟΚ πήρε το πρωτάθλημα Ελλάδας, για τέταρτη φορά στην ιστορία του. Ποια καλύτερη αφορμή, λοιπόν, για το Τρελοποδόσφαιρο, για να παρουσιάσει την καριέρα ενός θρύλου της ομάδας της Θεσσαλονίκης, ο οποίος, μάλιστα, την είχε αποφασιστικά βοηθήσει να κατακτήσει… τον πρώτο της τίτλο πρωταθλητή, πίσω στο 1976!
Ο λόγος για τον Φιλώτα Πέλλιο, ο οποίος δέσποσε στην άμυνα του «Δικεφάλου του Βορρά» για περισσότερα από δέκα χρόνια!
Στο χωριό Κύμινα γεννήθηκε ο σπουδαίος άσος, το 1953. Ξεκίνησε την καριέρα του στα τμήματα υποδομής του τοπικού Ολυμπιακού και σε ηλικιά 14 ετών μεταπήδησε σε εκείνα του ΠΑΟΚ.
Ο Άγγλος προπονητής, Λες Σάνον, του έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του στην Α’ Εθνική κατηγορία με την ασπρόμαυρη φανέλα, περνώντας τον ως αλλαγή σε ένα παιχνίδι στο γήπεδο της Τούμπας με αντίπαλο τα Τρίκαλα (4-0). Ο πανύψηλος αμυντικός δεν είχε ακόμα κλείσει τα 20 του χρόνια!
Από εκείνο το σημείο και έπειτα κι έχοντας δίπλα του μερικά από τα πιο λαμπρά αστέρια που έπαιξαν ποτέ στον ΠΑΟΚ, ο Πέλλιος εξελίχθηκε σε απαραίτητο στέλεχος της ομάδας, πραγματοποιώντας συνεχόμενες «γεμάτες» σεζόν. Ικανότατος στο ψηλό παιχνίδι, έχοντας καλή αντίληψη των φάσεων, αποτελούσε εγγύηση για τα μετόπισθεν. Χρησιμοποιώντας σωστά το γεροδεμένο σώμα του, προσέφερε είτε ως στόπερ είτε ως λίμπερο.
Το 1974 κέρδισε με τον ΠΑΟΚ το Κύπελλο Ελλάδας και, δύο χρόνια μετά, το πρωτάθλημα. Ήταν οι δύο πρώτοι τίτλοι της ιστορίας των «μελανόλευκων»!
Έως το 1984, όταν η καριέρα του στον ΠΑΟΚ τερματίστηκε απότομα, στα 31 του χρόνια, είχε προλάβει να λάβει μέρος σε 271 αγώνες με τη φανέλα του, σε όλες τις διοργανώσεις. Μάλιστα, χάρη στις εμφανίσεις του με τα χρώματα του ΠΑΟΚ κλήθηκε και αγωνίστηκε κιόλας στην Εθνική Ελλάδας. Συμπλήρωσε πέντε διεθνείς συμμετοχές. Σημειώνεται, ότι στο ελληνικό πρωτάθλημα σκόραρε τέσσερα γκολ.
Αφού άφησε τον ΠΑΟΚ, ο Πέλλιος επέστρεψε στον Ολυμπιακό Κυμίνων, όπου και κρέμασε τα παπούτσια του. Ύστερα, εργάστηκε ως γενικός αρχηγός, βοηθός και πρώτος προπονητής σε διάφορους συλλόγους της Θεσσαλονίκης και γειτονικών περιοχών. Αυτή τη στιγμή, πάντως, συνεχίζει να υπηρετεί τον ΠΑΟΚ, καθώς εκτελεί χρέη προέδρου του συνδέσμου των παλαίμαχων ποδοσφαιριστών του.
Ας επισημανθεί, τέλος, ότι η εξαιρετική καριέρα του Φιλώτα Πέλλιου ταράχθηκε από δύο επεισόδια, τα οποία έλαβαν χώρα εντός του έτους 1980, με απόσταση δύο μηνών το ένα από το άλλο.
Στις 9 Μαρτίου, ο ΠΑΟΚ έχασε με 0-2 εντός έδρας από τον Παναθηναϊκό. Οπαδοί και παίκτες του «Δικεφάλου του Βορρά» έπνεαν μένεα εναντίον του διαιτητή της συνάντησης, Νίκου Λίτσα, θεωρώντας ότι είχε αδικήσει κατάφωρα την ομάδα τους. Πολλοί ήταν οι παίκτες των «μελανόλευκων» οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν πάρα πολύ έντονα, ανάμεσά τους και ο αμυντικός από τα Κύμινα, ο οποίος, ωστόσο, ήταν ο μόνος που τιμωρήθηκε και μάλιστα με αποκλεισμό… δέκα ολόκληρων αγωνιστικών!
Κι ενώ ο έμπειρος άσος ετοιμαζόταν πια να επιστρέψει στη δράση μετά τη σκληρή του τιμωρία, τον πλησίασαν παράγοντες του Ηρακλή, αντιπάλου του ΠΑΟΚ στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας εκείνης της χρονιάς, για να έχει μειωμένη απόδοση! Ο ίδιος ο παίκτης προχώρησε σε καταγγελία της παράνομης κίνησης των «κυανόλευκων», οι οποίοι την πλήρωσαν ακριβά: στο τέλος της σεζόν υποβιβάστηκαν στη Β’ Εθνική, αφού όμως προηγουμένως είχαν προλάβει να… αποκλείσουν τον ΠΑΟΚ στα ημιτελικά του Κυπέλλου και να συμμετάσχουν στον τελικό (όπου διασύρθηκαν με σκορ 5-2 από την εκπληκτική Καστοριά)!
Τρελοποδόσφαιρο 